«Μήπως η λύση για τους στρατιωτικούς είναι…» – Άρθρο του προέδρου του ΣΥΣΜΕΔ

του Αντισυνταγματάρχη (ΣΔΓ)

Ανέστη Τσουκαράκη

Το τιμώμενο πρόσωπο πλησιάζει στο μικρόφωνο. Μικρές κινήσεις, κοφτές ματιές και λίγο χαμόγελο στα χείλη, όπως ακριβώς συμβουλεύουν οι επικοινωνιολόγοι. Βουβό το ακροατήριο. Παιχνιδάκι. Απαγορεύονται έτσι κι αλλιώς τα χειροκροτήματα. Καρφωμένοι οι ακροατές. Στρατιωτάκια αμίλητα και ακούνητα. «Εύκολη η δουλειά μου» σκέφτεται. Τα ίδια λόγια θα πω, δεν θα μπορούν να μιλήσουν, θα χαιρετήσω αυτούς που θέλω, θα μιλήσω κατ΄ ιδίαν με αυτούς που θέλω, για να μην με ακούσουν οι άλλοι, θα τσιμπήσω κάτι και θα φύγω. Τι εύκολα πράγματα; Μ΄ αρέσει τρελά.

Το ακροατήριο πράγματι βουβό. Καρφωμένο στον ομιλητή. Νοιώθεις ότι τα λόγια του έχουν τρυπήσει τα αυτιά του. Ρίγη συγκίνησης το διαπερνά. Συναισθήματα ανάμικτα με τις αισθήσεις. Ακούει με κομμένη την ανάσα. Λόγια παρηγοριάς που φαίνεται να καθηλώνουν τους ακροατές. Δεν περνά η ώρα.

Και η ομιλία τελειώνει. Το ακροατήριο σηκώνεται. Περιμένει. Απαγορεύονται οι ερωτήσεις. Ο ομιλητής λόγω υποχρεώσεων πρέπει να αποχωρήσει. Λύεται η συγκέντρωση.

Και εδώ αρχίζει η πραγματικότητα. Λύνεται η γλώσσα. Αρχίζουν τα γέλια και τα πειράγματα. Αρχίζει η κουβέντα. Η πραγματική κουβέντα, όχι η ξύλινη. Όλοι στη συζήτηση. Δεν υπάρχει η απόσταση του βαθμού. Κοινά τα προβλήματα. «Συνάδελφοι δεν μπορώ να περάσω το μήνα μου», «μου ήρθε έξωση από το σπίτι, τί να κάνω;», «αρχίζουν οι Πανελλήνιες, εύχομαι το παιδί μου να μην περάσει επαρχία, δεν θα το αντέξω και θα αναγκαστώ να το απογοητεύσω, αν μου έρθει και μετάθεση, τί θα κάνω;», «παιδιά, πάρτε φυλλάδια από το σουβλατζίδικο που δουλεύω, ξέρετε εσείς, παραγγελίες, μπουρμπουάρ και τα τοιαύτα, μην με πουλήσετε», «συνάδελφοι για την κόρη του συναδέλφου θα κάνουμε κάτι; θα συνδράμουμε; κανείς δεν ενδιαφέρεται», «φέτος άραγε οι μεταθέσεις θα γίνουν με αξιοκρατία ή πάλι μία από τα ίδια;», «δεν μπορώ να το πιστέψω με αυτό που μας συμβαίνει, γιατί μας κοροϊδεύουν;».

Αρχίζρυν, πλέον, να συνειδητοποιούν τη μοναξιά. Επιστροφή στο σπίτι. Ρουτίνα και προβλήματα. Κανέναν ενδιαφέρον από τους υπεύθυνος. Οι σκέψεις πάνε κι έρχονται. Μήπως τελικά η λύση είναι …….;