Το μαχητικό αεροσκάφος KAAN έχει διαφημιστεί ως το «εισιτήριο» της Τουρκίας για το «κλαμπ» των αεροπορικών δυνάμεων πέμπτης γενιάς.

Για τους ξένους αγοραστές, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό: ένα στοίχημα σε ένα ημιτελές αεροσκάφος «κολλημένο» σε μια πολιτικοποιημένη αλυσίδα εφοδιασμού που η Άγκυρα δεν ελέγχει. Είναι μια δέσμευση πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, της οποίας η πιο ευαίσθητη «σανίδα σωτηρίας» βρίσκεται εκτός των συνόρων της Τουρκίας.

Το KAAN είναι πραγματικό. Πέταξε για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 2024, παρέμεινε στον αέρα για περίπου 15 λεπτά και έκτοτε έχει ολοκληρώσει επιπλέον δοκιμαστικές πτήσεις, σηματοδοτώντας ένα πραγματικό βιομηχανικό επίτευγμα για την Τουρκική Αεροδιαστημική Βιομηχανία (TAI).

Το πρόγραμμα στοχεύει στην παράδοση περίπου 20 αεροσκαφών «Block 10» στην τουρκική Πολεμική Αεροπορία γύρω στο 2028-2029, με την σειριακή παραγωγή να προβλέπεται για τη δεκαετία του 2030.

Στα χαρτιά, το KAAN «δείχνει» προς τον τομέα πέμπτης γενιάς που κυριαρχείται από το F-35 – μια φιλοδοξία περισσότερο ρητορική παρά τεχνολογική. Για την Άγκυρα, ωστόσο, το αεροσκάφος είναι το «κόσμημα» ενός αμυντικού τομέα, του οποίου οι εξαγωγές έχουν εκτοξευθεί σε επίπεδα ρεκόρ.

Χωρίς κινητήρα από τις ΗΠΑ, το KAAN δεν πετάει

Αν αφαιρέσουμε τις δημόσιες σχέσεις, η βασική αδυναμία γίνεται αμέσως εμφανής: η πρόωση. Κάθε πρωτότυπο KAAN και κάθε αεροσκάφος πρώιμης παραγωγής βασίζεται σε έναν κινητήρα F110 της General Electric που κατασκευάζεται στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τις κυρώσεις της CAATSA, αυτός ο κινητήρας απαιτεί αμερικανική άδεια εξαγωγής. Χωρίς αυτήν, το KAAN δεν μπορεί να παραχθεί, να παραδοθεί ή να διατηρηθεί.

Ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας το παραδέχθηκε. Στα τέλη Σεπτεμβρίου 2025, η δημοσιογράφος Amberin Zaman δημοσίευσε την ειλικρινή παραδοχή του Χακάν Φιντάν, ο οποίος μιλώντας στη Νέα Υόρκη, δήλωσε ότι η άδεια για τους κινητήρες F110 «έχει κολλήσει στο Κογκρέσο» και ότι χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου, «η παραγωγή του KAAN δεν μπορεί να ξεκινήσει».

Το σχόλιό του προκάλεσε πολιτική θύελλα. Οι αξιωματούχοι έσπευσαν να επανερμηνεύσουν τα λόγια του, επικαλούμενοι «εναλλακτικές λύσεις» και «σχεδιασμό πολλαπλών πηγών». Τίποτα από αυτά δεν άλλαξε το βασικό μηχανολογικό δεδομένο: χωρίς κινητήρες με αμερικανική άδεια, η πρώτη δεκαετία του KAAN βρίσκεται στο έλεος εξωτερικών αποφάσεων.

Η Τουρκία αγωνίζεται να σπάσει αυτή την εξάρτηση. Η TEI και η TRMotor αναπτύσσουν το TF-35000, έναν εγχώριο υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα υψηλής ώσης που προορίζεται για τις αρχές της δεκαετίας του 2030. Οι δοκιμές εδάφους έχουν προγραμματιστεί για τα μέσα της δεκαετίας, με την ολοκλήρωση να έχει ως στόχο αισιόδοξα το 2032.

Αλλά οι κινητήρες μαχητικών δεν ωριμάζουν σε πολιτικά χρονοδιαγράμματα. Σταθεροποιούνται μόνο μετά από χρόνια ανασχεδιασμού, δοκιμών θερμικού κύκλου και δοκιμών αντοχής. Ακόμα κι αν η Τουρκία επιτύχει το απίθανο – συμπιέζοντας δύο δεκαετίες ανάπτυξης σε λιγότερο από μία – οι περισσότεροι εξαγωγικοί πελάτες θα εξακολουθούν να λαμβάνουν αεροσκάφη που κινούνται με αμερικανικούς κινητήρες.

Για την Ινδονησία, τον πιθανό πρώτο αγοραστή της KAAN, αυτός ο κίνδυνος είναι άμεσος. Η Τζακάρτα υπέγραψε συμβόλαιο για 48 αεροσκάφη αξίας περίπου 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων, αναμένοντας μεταφορά τεχνολογίας, εκπαίδευση και μελλοντική συμπαραγωγή. Τα περισσότερα από αυτά τα αεροσκάφη θα βασίζονται σε κινητήρες F110 με αμερικανική άδεια, πράγμα που σημαίνει ότι η Ουάσινγκτον – όχι η Τζακάρτα – θα υπαγορεύει τους κύκλους συντήρησης, τις αναβαθμίσεις και την επιχειρησιακή διαθεσιμότητα.
Ο γεωπολιτικός κίνδυνος είναι ακόμη πιο έντονος. Οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη βασίζονται σε ένα τεταμένο μείγμα συνεργασίας και αντιπαράθεσης: οι S-400, η ​​βόρεια Συρία, η Λιβύη, οι διαφορές στην Ανατολική Μεσόγειο, η πολιτική του ΝΑΤΟ και τα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οι κυρώσεις CAATSA παραμένουν σε ισχύ. Υπό αυτές τις συνθήκες, οποιαδήποτε κρίση – εντάσεις στην Κύπρο, σύγκρουση με την Ελλάδα, κλιμάκωση στη Συρία, διπλωματική ρήξη με το Ισραήλ ή μετατόπιση στην Ουάσιγκτον – θα μπορούσε να «παγώσει» την αλυσίδα εφοδιασμού της KAAN εν μία νυκτί, επηρεάζοντας όχι μόνο την Τουρκία αλλά και κάθε ξένο αγοραστή που συνδέεται με αυτήν.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μόλις τεθεί σε λειτουργία ένας τουρκικός κινητήρας, αυτά τα τρωτά σημεία θα εξαφανιστούν. Αυτό είναι ευσεβής πόθος.

Δεν είναι μόνο ο κινητήρας

Η άτρακτος του KAAN σχεδιάστηκε με την BAE Systems: ευρωπαϊκά υποσυστήματα, πλαίσια λογισμικού αποστολής, υλικά και όργανα δοκιμών διατρέχουν το αεροσκάφος. Ακόμα και με τουρκικό κινητήρα, το KAAN θα εξακολουθεί να έχει σημεία «βέτο» διάσπαρτα σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, την ΕΕ και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το μη επανδρωμένο αεροσκάφος Bayraktar TB2 είναι ένα παράδειγμα σε μικρότερη κλίμακα. Διαφημιζόμενο ως σύμβολο της τουρκικής αυτονομίας, βασιζόταν σε κινητήρες Rotax από την Αυστρία και οπτικά WESCAM από τον Καναδά. Όταν και τα δύο σταμάτησαν το 2020, η παραγωγή του TB2 παρουσίασε ραγδαία πτώση μέχρι που εμφανίστηκαν εγχώρια υποκατάστατα. Η κατάσταση στο KAAN θα ήταν πιο δραματική: η καθήλωση ενός drone στο έδαφος αλλάζει τις τακτικές· η καθήλωση ενός στόλου μαχητικών στο έδαφος αλλάζει την εθνική στρατηγική.

Το «μάθημα» από το ισραηλινό Lavi

Τα σχέδια του ίδιου του στόλου της Τουρκίας αποκαλύπτουν την επιφυλακτικότητά της. Η Άγκυρα αποκτά Eurofighter Typhoon από την Βρετανία, διαπραγματεύεται για Typhoon από το Κατάρ και το Ομάν, πιέζει για F-16 Block 70 και εξακολουθεί να προσπαθεί, ανεπιτυχώς, να επανενταχθεί στο πρόγραμμα των F-35. Αυτές οι κινήσεις ισοδυναμούν με παραδοχή ότι το KAAN δεν θα επωμιστεί μόνη του το βάρος της αεροπορικής ισχύος της Τουρκίας για τουλάχιστον μια δεκαετία.

Ο παραλληλισμός με το πρόγραμμα Lavi του Ισραήλ είναι διδακτικός. Τη δεκαετία του 1980, το Ισραήλ ανέπτυξε ένα από τα πιο προηγμένα προγράμματα μαχητικών πολλαπλού ρόλου εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης.

Το Lavi δεν ακυρώθηκε λόγω τεχνικής βλάβης – ήταν ένα πρωτοποριακό σχέδιο που θα μπορούσε να είχε αναδιαμορφώσει τις παγκόσμιες αγορές μαχητικών. Κατέρρευσε το 1987 υπό το βάρος της πίεσης των ΗΠΑ, του κλιμακούμενου κόστους και της διχαστικής εσωτερικής πολιτικής.

Ωστόσο, η φιλοδοξία δεν μπορεί να ξεπεράσει τη φυσική ή τον χρόνο. Τα μαχητικά πέμπτης γενιάς χρειάζονται δεκαετίες για να ωριμάσουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάστηκαν σχεδόν είκοσι χρόνια για να σταθεροποιήσουν το F-35.

Η Κίνα εξακολουθεί να δυσκολεύεται με την αξιοπιστία του κινητήρα J-20. Το ρωσικό Su-57 παραμένει περιορισμένο σε αριθμό και δυνατότητες. Η Τουρκία προσπαθεί να ξεπεράσει πολλές γενιές υπό κυρώσεις, με ενσωματωμένες στην αρχιτεκτονική του ξένες εφοδιαστικές αλυσίδες, που υπόκεινται σε βέτο.

Οι ξένοι αγοραστές πρέπει να θέσουν ένα ερώτημα: Ποιος μπορεί να εμποδίσει το αεροσκάφος μου να πετάει; Με το KAAN σήμερα, η ειλικρινής απάντηση είναι: περισσότεροι παράγοντες από ό,τι με σχεδόν οποιοδήποτε άλλο μαχητικό στην αγορά.

Η Τουρκία δεν θα ακυρώσει το KAAN. Πολιτικά, συμβολικά και βιομηχανικά, δεν μπορεί. Αλλά οι ξένες κυβερνήσεις εξακολουθούν να έχουν την εξουσία. Μπορούν να επενδύσουν δισεκατομμύρια σε ένα μαχητικό του οποίου το μέλλον εξαρτάται από τις άδειες εξαγωγής και τον πολιτικό «καιρό» – ή να περιμένουν μέχρι να τροφοδοτηθεί από έναν κινητήρα και μια αλυσίδα εφοδιασμού που δεν θα λογοδοτεί σε κανέναν άλλον παρά μόνο στους ίδιους.

Μέχρι τότε, το KAAN παραμένει αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος του: ένα μαχητικό κατασκευασμένο με άδεια, όχι με ισχύ.

• Ο Shay Gal είναι στρατηγικός αναλυτής και σύμβουλος σε θέματα διεθνούς ασφάλειας και γεωπολιτικής στρατηγικής, συνεργαζόμενος με ανώτερους κυβερνητικούς και αμυντικούς ηγέτες παγκοσμίως. Το έργο του επικεντρώνεται στον ανταγωνισμό ισχύος, τη διαχείριση κρίσεων και τη διασταύρωση της διπλωματίας και της στρατιωτικής στρατηγικής. Έχει διατελέσει Αντιπρόεδρος Εξωτερικών Σχέσεων στην Israel Aerospace Industries (IAI).

Πηγή: The Eurasian Times

The post Η «παγίδα» του Kaan: To τουρκικό αεροσκάφος που δεν μπορεί να πετάξει χωρίς άδεια από τις ΗΠΑ appeared first on OnAlert.

Οι απειλές πολέμου στην Καραϊβική εντείνονται. Η αεροναυτική ομάδα του αεροπλανοφόρου «USS Gerald R. Ford», του μεγαλύτερου στον κόσμο, θα συναντηθεί προσεχώς με την δύναμη των ΗΠΑ που βρίσκεται εκεί από τον Αύγουστο. Και στις 26 Οκτωβρίου, μια αμερικανική πυραυλάκατος έφτασε στο Τρινιδάδ-και-Τομπάγκο, στα 10 χιλιόμετρα από τη Βενεζουέλα.

Οι δυνάμεις αυτές είναι οι σημαντικότερες που έχουν σταλεί στην Καραϊβική μετά την κρίση των πυραύλων στην Κούβα, το 1962. Δέκα αμερικανικές επιδρομές εναντίον πλοίων έχουν προκαλέσει 43 θανάτους από τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Στο στόχαστρο βρίσκονται τα καρτέλ ναρκωτικών, που το αμερικανικό Πεντάγωνο έχει χαρακτηρίσει τρομοκρατικές οργανώσεις. Την ίδια στιγμή, η CIA έχει εξουσιοδοτηθεί να πραγματοποιήσει μυστικές επιχειρήσεις στη Βενεζουέλα.

Διαβάστε επίσης: «Δεν θα χτυπήσουμε τη Βενεζουέλα», λέει ο Τραμπ όσο ο Μαδούρο ζητά στρατιωτική υποστήριξη από τη Ρωσία

Τα κίνητρα του Τραμπ

Τα κίνητρα του Ντόναλντ Τραμπ είναι πολλά.

• Η θέλησή του να καταπολεμήσει τη ναρκοτρομοκρατία και τα καρτέλ.
• Το σχέδιό του να αξιοποιήσει το πετρελαϊκό εμπόριο μεταξύ Καράκας και Πεκίνου προς όφελος της Ουάσινγκτον.
• Η φιλοδοξία του να ανατρέψει ένα από τα τελευταία κομμουνιστικά καθεστώτα του πλανήτη, προέκταση του καστρικού καθεστώτος.

Θα εξαπολύσει άραγε έναν ανοιχτό πόλεμο; Ο πειρασμός είναι μεγάλος, έστω κι αν ο Πρόεδρος δεν έχει εμπιστοσύνη στις χερσαίες επιχειρήσεις.

Στο Καράκας, ο Πρόεδρος Μαδούρο ενεργοποίησε αμέσως το σχέδιο «Independencia 200», με στόχο την προετοιμασία της χώρας για μια εισβολή. Το σχέδιο αποτελείται από τέσσερις φάσεις: κινητοποίηση των πολιτοφυλάκων, ανάπτυξή τους στην επικράτεια, ιδεολογική κατήχηση και ένοπλη πάλη. Οι επαναστατικοί τόνοι δύσκολα καλύπτουν όμως έναν εξαντλημένο στρατό, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε μια πραγματική σύγκρουση.

Διότι ο μπολιβαριανός στρατός δεν υπερασπίζεται πλέον το έδαφος, αλλά τα οικονομικά του συμφέροντα. Έρευνα του ιστότοπου Armando.info έδειξε ότι ένας από τους πιλότους που πέταξε στις 5 Σεπτεμβρίου πάνω από ένα αμερικανικό καταδρομικό, ο αντιστράτηγος Αλφρέδο Τανσέλα Ράνχελ, είναι και αντιπρόεδρος μιας ιδιωτικής εταιρείας, της Corporación TLM 94 C.A. Η τελευταία πωλεί GPS, ιατρικό εξοπλισμό και στολές και υποστηρίζεται από τον υπουργό Άμυνας. Όπως αναφέρει η έρευνα, «το τσαβικό καθεστώς εξακολουθεί να υπογράφει συμβόλαια με στρατιωτικούς εν ενεργεία», κατά παράβαση του νόμου για τη δημόσια διοίκηση.

Αυτοί οι «στρατηγοί-επιχειρηματίες» ενσαρκώνουν έναν ένστολο καπιταλισμό όπου η πολιτική νομιμοφροσύνη εγγυάται το κέρδος. Όσο οι υποθέσεις τους πάνε καλά, θα υπερασπίζονται τον Μαδούρο. Από το σημείο αυτό μέχρι να πεθάνουν γι’ αυτόν, υπάρχει όμως μια απόσταση.

Με άλλα λόγια, ο στρατός της Βενεζουέλας είναι ικανός να τρομοκρατεί τον πληθυσμό, αλλά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον ισχυρότερο στρατό του κόσμου.

Αν αύριο οι Ηνωμένες Πολιτείες επενέβαιναν στη Βενεζουέλα, θα παρακολουθούσαμε χωρίς αμφιβολία την κατάρρευση ενός συστήματος όπου οι ένστολοι προστατεύουν λιγότερο το έθνος από τις υποθέσεις τους.

(*) Η Σαρά Ντανιέλ είναι αρθρογράφος του περιοδικού Le Nouvel Observateur

Πηγή: Le Nouvel Observateur

The post «Βράζει» η Καραϊβική: Ποια είναι τα κίνητρα του Τραμπ για μια πιθανή επίθεση στη Βενεζουέλα appeared first on OnAlert.

Ο Λόρδος Πάλμερστον λέγεται ότι αστειεύτηκε για τον πόλεμο Δανίας – Γερμανίας του 1864 ότι μόνο τρεις άνθρωποι κατάλαβαν ποτέ τον λόγο πίσω από αυτόν: ένας που είχε πεθάνει, ένας που τρελάθηκε και ο τρίτος που είχε ξεχάσει.

Αν αυτή η σύγκρουση κάποτε έμοιαζε με την κορυφή του στρατηγικού παραλογισμού, ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας ανέβασε κατά κάποιο τρόπο τον πήχη.

Εξετάστε τη συμπεριφορά των κύριων μερών.

Πρώτη είναι η ομάδα Πούτιν, η οποία ήλπιζε να επιδείξει δύναμη και στρατηγική κυριαρχία καταλαμβάνοντας την Ουκρανία. Πώς προέκυψε αυτό; Λοιπόν, η φούσκα των yes-men του βγαλμένου από τον 19ο αιώνα Κρεμλίνου αποδείχθηκε ότι γνώριζε τόσο λίγα για τους τρόπους του πραγματικού κόσμου που η σφαίρα επιρροής της Μόσχας έχει συρρικνωθεί σε όλη τη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Ευρώπη, με τη Φινλανδία και τη Σουηδία να εντάσσονται στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία να παρασύρεται πιο κοντά στο να γίνει ένα de facto υποτελές κράτος της Κίνας.

Η Μόσχα χάνει τις δυτικές αγορές πετρελαίου της, ενώ ο υποτιθέμενος πανίσχυρος στρατός της κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο μόνο ενός κλάσματος της ουκρανικής επικράτειας. Αυτό είχε τεράστιο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, χωρίς πειστική υπόθεση για το γιατί η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου χρειαζόταν αυτά τα επιπλέον τετραγωνικά μίλια.

Στη συνέχεια, υπάρχει η Ουκρανία και ο πρόεδρος Ζελένσκι. Δεν υπάρχει, φυσικά, τίποτα περίεργο στον ηρωικό αγώνα του Κιέβου να απωθήσει τους Ρώσους. Μακάρι να μπορούσε να ειπωθεί το ίδιο για τις προσπάθειές της να κρατήσει την Αμερική στον αγώνα. Η Ουκρανία έχει την τάση να πλαισιώνει την υπόθεση με την έννοια του επείγοντος: βοηθήστε τώρα, διαφορετικά οι συνέπειες θα ήταν τρομερές, συμπεριλαμβανομένης της απειλής να ξεκινήσει η Μόσχα έναν παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά η σημερινή Ρωσία είναι ένας νάνος δίπλα στις ΗΠΑ από κάθε άποψη εκτός από τις πυρηνικές βόμβες που ακόμη και ο Πούτιν ξέρει ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει. Η υπερβολή της δύναμης της Ρωσίας δεν βοήθησε την Ουκρανία στο πεδίο της αμερικανικής γνώμης.

Ακολουθεί η Ευρώπη. Για χρόνια, πολλές ευρωπαϊκές χώρες αφοπλίζονταν ενώ βάθαιναν την ενεργειακή εξάρτηση από έναν από τους κύριους αντιπάλους τους, αγνοώντας τις ρητές προειδοποιήσεις από χώρες όπως η Πολωνία και η Ουκρανία.

Έκαναν διαλέξεις για αρχές ενώ αγόραζαν ρωσικό πετρέλαιο, χρηματοδοτώντας έτσι την ίδια την πολεμική μηχανή που καταδίκαζαν. Παρά τον πόλεμο στην Ευρώπη και τις δικές τους αρτηριοσκληρωτικές οικονομίες, οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν να ηθικολογούν σαν να κάθονται κατά κάποιο τρόπο στην κορυφή της καλύτερης συνταγής για ειρήνη και ευημερία στον πλανήτη.

Τέλος, υπάρχουν οι ΗΠΑ και ο πρόεδρός τους. Το εναρκτήριο τέχνασμα του Ντόναλντ Τραμπ στην προσπάθειά του να επιτύχει ειρήνη στην Ουκρανία ήταν να πιέσει για την επιθυμητή τελική κατάσταση της Μόσχας (λέγοντας στην Ουκρανία να παραχωρήσει κλεμμένο έδαφος και να εγκαταλείψει τις ελπίδες της να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, ακόμη και πριν καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων). Μετά ήρθε το επεισόδιο Tomahawk: για λίγες μέρες, ο Τραμπ απειλούσε να δώσει στην Ουκρανία αυτούς τους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς. Ακριβώς όπως η απειλή φαινόταν να λειτουργεί – όταν το Κρεμλίνο έπιασε το τηλέφωνο – παραδόξως αποσύρθηκε. Έτσι, η μόχλευση εφαρμόστηκε πρώτα και στη συνέχεια αφαιρέθηκε σε δευτερόλεπτα.

Όλα αυτά κάνουν αυτή τη σύγκρουση να φαίνεται τόσο περίεργη που μπορεί να τρελάνει λίγο όποιον εκτιμά τη λογική και τη συνέπεια.

Ωστόσο, παρά την απογοητευτική οπισθοδρόμηση, οι δυνάμεις της λογικής μπορεί απλώς να κερδίζουν. Σπιθαμή προς σπιθαμή, η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες, για πρώτη φορά, αντιδρούν συντονισμένα με σημαντικό τρόπο. Η Ευρώπη επανεξοπλίζεται. Η ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία μειώνεται. Τα παγωμένα ρωσικά αποθέματα διερευνώνται ως τρόπος χρηματοδότησης για την Ουκρανία και οι πρόσφατες κινήσεις πολιτικής των ΗΠΑ έχουν σφίξει τον στραγγαλισμό του πετρελαίου. Οι κινεζικές και ινδικές εταιρείες ενέργειας φαίνεται να ενεργούν πιο προσεκτικά από πριν, ενώ, φαινομενικά όχι χωρίς λόγο, φοβούνται τις κυρώσεις δεύτερης βαθμίδας. Η Δύση συνεχίζει να παρέχει στην Ουκρανία κρίσιμη τεχνολογική, υλικοτεχνική και μυστική υποστήριξη.

Ίσως το πιο σημαντικό, ο μύθος της «Μεγάλης Δύναμης» της Ρωσίας μπορεί τουλάχιστον να είναι έτοιμος να ξεφουσκώσει. Αυτός ο μύθος άφησε το Κρεμλίνο να καυχιέται και οδήγησε την Ευρώπη να συμπεριφέρεται σαν δειλή. Επέτρεψε στους κατευναστές και τους Ρώσους απολογητές να απαιτήσουν από την Ουκρανία να «προσαρμοστεί στα γεγονότα» – αγνοώντας βολικά τα εξίσου σημαντικά γεγονότα για τη Ρωσία. Εδώ είναι μερικά:

Η πολεμική οικονομία της Ρωσίας υπερθερμαίνεται

Ο ετήσιος πληθωρισμός έτρεξε περίπου 8% τον Σεπτέμβριο (ρωσική πηγή), με τις τιμές να επιταχύνονται εκ νέου το φθινόπωρο. Αυτό είναι ένα κλασικό σύμπτωμα μιας κρατικά κατευθυνόμενης σπατάλης εν καιρώ πολέμου, όχι ανθεκτικής δύναμης. Η ρωσική κεντρική τράπεζα έχει ορίσει τα επιτόκια σχεδόν στο 17% – αριθμός μπανανίας-δημοκρατίας.

Τα όπλα παραγκωνίζουν το βούτυρο

Το σχέδιο της Μόσχας για το 2025 ανέβασε την άμυνα περίπου στο ένα τρίτο των συνολικών δαπανών και περίπου στο 6% του ΑΕΠ – επίπεδα που συμπιέζουν όλα τα άλλα και κλειδώνουν τη μελλοντική λιτότητα.

Η Μόσχα αιμορραγεί ανθρώπινο δυναμικό

Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν, αλλά ορισμένες αξιόπιστες πηγές ανεβάζουν τους θανάτους των Ρώσων σε περισσότερους από 200.000 (Φεβρουάριος 2022 – Αύγουστος 2025), ενώ οι συνολικές απώλειες (θάνατοι και τραυματίες) πιστεύεται ότι έχουν ξεπεράσει το 1,1 εκατομμύριο έως τον Οκτώβριο του 2025. Το ΝΑΤΟ έχει υπολογίσει ότι περίπου 100.000 Ρώσοι έχουν πεθάνει μόνο το 2025. Όπως και να το υπολογίσετε, οι απώλειες είναι πολύ πιθανό να επισκιάζουν τη βιώσιμη αντικατάσταση.

Η οικονομική ανάπτυξη είναι μια ψευδαίσθηση που βασίζεται σε πολεμικές δαπάνες

Η Ρωσία δημοσιεύει θετικά στοιχεία για το ΑΕΠ, αλλά αυτά οφείλονται στις κρατικές παραγγελίες και τις αυξήσεις των τιμών, που τροφοδοτούν τον σημερινό πληθωρισμό και το αυριανό hangover. Ακόμη και ανώτεροι Ρώσοι τραπεζίτες προειδοποιούν τώρα για την οικονομική κατάσταση, καθώς οι πιο ήπιες υποθέσεις για το πετρέλαιο και τα ουκρανικά πλήγματα στα διυλιστήρια διαβρώνουν τα κέρδη από το βασικό περιουσιακό στοιχείο της Ρωσίας.

Η προσφορά εργασίας συμπιέζεται

Η ανεργία βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά επειδή οι εργαζόμενοι είναι σπάνιοι. Σχεδόν ένα εκατομμύριο Ρώσοι πιστεύεται ότι έφυγαν μετά το 2022, βαθαίνοντας τις ελλείψεις.

Αυτό έχει επιδεινώσει τη διαρροή εγκεφάλων

Ο ρωσικός λαός είναι από τους φτωχότερους και λιγότερο υγιείς της Ευρώπης (η μέση διάρκεια ζωής για τους άνδρες είναι περίπου δέκα χρόνια χαμηλότερη από ό,τι στις χώρες της ΕΕ). Ελευθερία έκφρασης; Ένα αστείο που δεν είναι μόνο ανθρώπινη αλλά και οικονομική τραγωδία. Όπως είναι λογικό, πολλοί από τους πιο έξυπνους και πλούσιους έχουν εγκαταλείψει τη χώρα για πιο πράσινα βοσκοτόπια – παίρνοντας μαζί τους τόσο το μυαλό όσο και το κεφάλαιό τους.

Η εξάρτηση της Ρωσίας από την Κίνα βαθαίνει

Περίπου το 35-40% του εμπορίου της Ρωσίας διέρχεται τώρα από την Κίνα. Το Πεκίνο είναι μακράν ο κορυφαίος αγοραστής ρωσικής ενέργειας, αλλά η ανάπτυξη του εμπορίου έχει παρεμποδιστεί από τα κινεζικά εμπόδια πληρωμών, υπογραμμίζοντας την πιο αδύνατη θέση της Μόσχας. Το γεγονός ότι οι ρωσικές επιχειρήσεις δεν έχουν άμεση πρόσβαση σε καμία ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς είναι μια άλλη ελάχιστα ζηλευτή θέση. Αυτό αρχίζει να χτυπάει στο εσωτερικό από κάθε άποψη. Για παράδειγμα, η ασφάλεια της αεροπορίας έχει επιδεινωθεί καθώς οι αερομεταφορείς «κανιβαλίζουν» καθηλωμένα αεροπλάνα για ανταλλακτικά, περισσότερα από τα μισά αεροσκάφη δυτικής κατασκευής θα μπορούσαν να σταθμεύσουν μέχρι το 2026 χωρίς ανταλλακτικά. Έτσι μοιάζει η απομόνωση υψηλής τεχνολογίας.

Τα ανταποδοτικά πυρά φτάνουν τώρα βαθιά μέσα στη Ρωσία

Ακόμη και χωρίς Tomahawk, οι δυνατότητες βαθιάς κρούσης της Ουκρανίας – drones μεγάλης εμβέλειας, Storm Shadow/SCALP, Atacms – πλήττουν πλέον τακτικά αεροπορικές βάσεις, διυλιστήρια, κόμβους logistics και την ακτογραμμή της Μαύρης Θάλασσας. Ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας έχει υποβαθμιστεί, διασκορπιστεί και ωθηθεί ανατολικά. Η Κριμαία, κάποτε καταφύγιο, είναι πεδίο βολής. Ο πόλεμος έχει μεταφερθεί στους Ρώσους.

Τίποτα από αυτά δεν υποστηρίζει την επιβράβευση της επιθετικότητας με γη – ή την ιδέα ότι η Ρωσία μπορεί να «πολεμήσει άνετα για χρόνια». Υποστηρίζει το σφίξιμο των αρμών που έχουν πραγματικά σημασία: επιβολή του ανώτατου ορίου τιμής του πετρελαίου και χτύπημα φορτωτών/ασφαλιστών, πνιγμός εργαλειομηχανών και εισροών διπλής χρήσης και επιτρέποντας ακόμη βαθύτερα ουκρανικά χτυπήματα στην εφοδιαστική αλυσίδα της Ρωσίας. Ευτυχώς, όλα αυτά επιτέλους συμβαίνουν.

Ο πραγματικός κίνδυνος για την Ουκρανία είναι ότι η κατάσταση στη Ρωσία είναι τόσο τρομερή που ο Πούτιν μπορεί να θέλει προσωπικά να παρατείνει τον πόλεμο, ανεξάρτητα από το κόστος. Όταν η εστίαση της προσοχής επιστρέψει στην εγχώρια κατάσταση, τα φώτα της δημοσιότητας θα στραφούν σε ένα χάος που ο ίδιος δημιούργησε: πληθωρισμός, ελλείψεις, συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού και μια κλεπτοκρατία που δεν μπορεί να εκσυγχρονιστεί. Αν συνεχίσει να πολεμά, ο λογαριασμός μπορεί να αυξηθεί, ο αριθμός των νεκρών μπορεί να αυξηθεί και η αντίδραση μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερη μόλις σταματήσουν να πυροβολούν τα όπλα, αλλά μπορεί τουλάχιστον να αναβάλει το πρόβλημα για άλλη μια μέρα.

Εν ολίγοις, ο Πούτιν μπορεί να μην ζει πλέον στην πραγματικότητα, αλλά σε μια παράξενη εκδοχή που επιμελούνται οι yes-men γύρω του. Γι’ αυτό πρέπει να διατηρηθεί η πίεση: να γίνει αδύνατο να αγνοηθεί η πραγματικότητα της κατάστασής του.

• Ο Mark Brolin είναι γεωπολιτικός στρατηγικός αναλυτής και συγγραφέας του βιβλίου «Healing Broken Democracies: All You Need to Know About Populism»

Πηγή: telegraph.co.uk

The post «Ο Πούτιν χάνει τον πιο περίεργο πόλεμο των τελευταίων 150 ετών» appeared first on OnAlert.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε την επιτυχή δοκιμή του πυρηνοκίνητου πυραύλου cruise 9M730 Burevestnik (ονομασία ΝΑΤΟ: Skyfall), ενός οπλικού συστήματος που, σύμφωνα με τη Μόσχα, διαθέτει «απεριόριστο βεληνεκές» και δυνατότητα αποφυγής των υφιστάμενων συστημάτων πυραυλικής άμυνας.

Πλαισιωμένος από τον αρχηγό των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, στρατηγό Βαλέρι Γκερασίμοφ, ο Πούτιν χαρακτήρισε τη δοκιμαστική πτήση των περίπου 14.000 χιλιομέτρων στην Αρκτική ως «ιστορικό ορόσημο» για τη ρωσική τεχνολογία όπλων.

Η εξαγγελία έρχεται σε μια περίοδο όπου η Ρωσία αντιμετωπίζει βαριές στρατιωτικές απώλειες στην Ουκρανία, οικονομικές πιέσεις λόγω των δυτικών κυρώσεων και πλήγματα στις ενεργειακές της υποδομές.

Ένα επικίνδυνο σχέδιο από το παρελθόν

Κατά τον Pfarrer, στην πραγματικότητα, ο Burevestnik αντιπροσωπεύει μια τρέλα του Φρανκενστάιν: μια αναβίωση μιας έννοιας καταστροφής που οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέλειψαν πριν από δεκαετίες ως επικίνδυνη και ανεφάρμοστη.

Το πρόγραμμα Burevestnik παρουσιάστηκε αρχικά το 2018 ως «αήττητο» όπλο, βασισμένο στην τεχνολογία της πυρηνικής πρόωσης ramjet – ενός μικρού αντιδραστήρα που θερμαίνει τον αέρα για την παραγωγή ώθησης, επιτρέποντας υπερατλαντικές πτήσεις σε χαμηλό υψόμετρο.

Ωστόσο, σύμφωνα με δυτικούς στρατιωτικούς αναλυτές, ο πύραυλος αποτελεί αναβίωση μιας παλιάς και εξαιρετικά επικίνδυνης ιδέας: του αμερικανικού προγράμματος Project Pluto της δεκαετίας του 1950, το οποίο εγκαταλείφθηκε το 1964 εξαιτίας σοβαρών κινδύνων ραδιενεργού μόλυνσης και τεχνικής αστάθειας.

Ο μη θωρακισμένος αντιδραστήρας του Burevestnik, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, εκπέμπει προϊόντα σχάσης (όπως καίσιο-137 και ιώδιο-131) καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης του, μολύνοντας τον αέρα και τις περιοχές δοκιμών.

Αποτυχημένες δοκιμές και θανατηφόρα ατυχήματα

Από την έναρξη του προγράμματος, οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες υπηρεσίες πληροφοριών έχουν καταγράψει τουλάχιστον 13 δοκιμές μέχρι το 2021, με πάνω από το 80% να αποτυγχάνουν. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι πύραυλοι εξερράγησαν κατά την εκτόξευση ή συνετρίβησαν στη Λευκή Θάλασσα, προκαλώντας ραδιενεργή ρύπανση.

Το πιο σοβαρό περιστατικό σημειώθηκε στις 8 Αυγούστου 2019 στο πεδίο δοκιμών της Nyonoksa, όταν μια προσπάθεια ανάκτησης βυθισμένου πρωτοτύπου οδήγησε σε έκρηξη πυρηνικού αντιδραστήρα. Πέντε τεχνικοί της Rosatom σκοτώθηκαν επιτόπου και ακόμη τρεις υπέκυψαν σε οξύ σύνδρομο ακτινοβολίας, ενώ δεκάδες εργαζόμενοι και διασώστες υπέστησαν σοβαρή έκθεση σε ραδιενέργεια, με αποτέλεσμα την «έκρηξη» των καρκινογενέσεων.

Η έκρηξη προκάλεσε ραδιενεργό νέφος που αύξησε προσωρινά τα επίπεδα ακτινοβολίας στην πόλη Severodvinsk κατά 16 φορές, οδηγώντας σε εκκενώσεις και μακροχρόνιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις στη βόρεια Ρωσία και τη Νορβηγία.

Αμφίβολη «επιτυχία»

Η νέα δοκιμή του Οκτωβρίου χαρακτηρίστηκε από το Κρεμλίνο ως πλήρως επιτυχής, όμως δεν έχει υπάρξει ανεξάρτητη επιβεβαίωση των ισχυρισμών. Δυτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι ακόμη και αν ο πύραυλος πέτυχε περιορισμένη πτήση, το πρόγραμμα παραμένει εξαιρετικά επικίνδυνο και τεχνικά ασταθές.

«Πρόκειται για ένα όπλο με ανυπολόγιστο ρίσκο, που παραβιάζει τη λογική της πυρηνικής ασφάλειας», αναφέρουν ειδικοί σε διεθνείς συνθήκες ελέγχου εξοπλισμών, υπογραμμίζοντας τον κίνδυνο διαρροής ραδιενέργειας και παγκόσμιας οικολογικής καταστροφής σε περίπτωση αποτυχημένων πτήσεων.

Το μήνυμα πίσω από την επίδειξη ισχύος

Η ανακοίνωση της Μόσχας θεωρείται από παρατηρητές προσπάθεια πολιτικής και ψυχολογικής προβολής ισχύος σε μια στιγμή όπου η Ρωσία αντιμετωπίζει στρατιωτική φθορά και διεθνή απομόνωση.

Παρά τη ρητορική περί «ανίκητων όπλων», ο Burevestnik παραμένει για πολλούς σύμβολο της απερισκεψίας ενός καθεστώτος που ρισκάρει την περιβαλλοντική ασφάλεια για λόγους πολιτικής επίδειξης.

Όπως σημειώνουν αναλυτές, το πρόγραμμα ενδέχεται να αποδειχθεί «περισσότερο επικοινωνιακό όπλο παρά στρατηγικό πλεονέκτημα» — με κόστος όχι μόνο για τη Ρωσία, αλλά και για τη διεθνή σταθερότητα.

• Πρώην αρχηγός μοίρας για την ομάδα SEAL Team Six του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, ο Chuck Pfarrer είναι ένας από τους συγγραφείς με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στη λίστα των New York Times. Ως δημοσιογράφος, έχει γράψει εκτενώς για τη Βεγγάζη και κατά τη διάρκεια του πολέμου ΗΠΑ-Αφγανιστάν έκανε ρεπορτάζ από την Καμπούλ και το Μπαγκράμ, ενώ πετούσε αποστολές με την Αφγανική Πολεμική Αεροπορία. Ο Pfarrer έχει εμφανιστεί ως ειδικός σε στρατιωτικές υποθέσεις και αντιτρομοκρατία στα CNN, ABC, BBC, CSPAN2, NPR, Al Jazeera, CBC και MSNBC. Έχει γράψει άρθρα γνώμης για τους New York Times

Πηγή: Kyiv Post

The post Burevestnik: «Ούτε ανίκητος, ούτε πρωτοποριακός – Είναι ένας πύραυλος Φρανκενστάιν» appeared first on OnAlert.

«Το Μεσογειακό Τόξο (σσ η «συμμαχία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ) δεν είναι παράπλευρο θέαμα. Έχει γίνει ένα από τα πιο έντονα σημεία πίεσης στην παγκόσμια τάξη που διαμορφώνεται τώρα. Αυτό που ξεκίνησε ως μια περιφερειακή συμφωνία γύρω από τις ενεργειακές ροές είναι τώρα μια σκληρή περίμετρος στην εκστρατεία της Ουάσιγκτον να υπερφαλαγγίσει τους αντιπάλους της στην Ανατολική και Δυτική Ασία.

Στα ύδατα αυτά οι διαχωριστικές γραμμές του 21ου αιώνα τοποθετούνται, δεν διαπραγματεύονται. Και αν αυτός ο άξονας που υποστηρίζεται από τη Δύση αντέξει ή καταρρεύσει κάτω από το βάρος των εσωτερικών πιέσεων και της εξωτερικής αντίστασης θα διαμορφώσει το επόμενο κεφάλαιο της παγκόσμιας τάξης», αναφέρει αρθρογράφος του The Cradle.

Η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη

Σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί να πέρασε «στα ψιλά» όχι όμως απαρατήρητο ένα απόσπασμα της χθεσινής (16/10/2025) ομιλίας του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή, στο οποίο η Ανατολική Μεσόγειος είχε την «τιμητική» της:

«Το τρίτο σχόλιό μου αφορά την αντίληψή μας ειδικά για τον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, όπου οι προκλήσεις στην τρέχουσα συγκυρία είναι πολλές. Προκλήσεις σε πολλά επίπεδα, όπως είπα, από τις θαλάσσιες ζώνες μέχρι το μεταναστευτικό, την περιβαλλοντική επιβάρυνση μέχρι την παράνομη αλιεία, είναι ζητήματα για τα οποία το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο απαιτεί τη συνεργασία όλων των παράκτιων κρατών.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η Ελλάδα επιδιώκει τη συνεννόηση με όλους τους γείτονες – το επαναλαμβάνω, με όλους τους γείτονές μας – έχοντας πυξίδα τη νομιμότητα και ιδίως το Δίκαιο της Θάλασσας.

Και είναι στις προθέσεις μας το επόμενο διάστημα να καλέσουμε όλα τα παράκτια κράτη σε μια κοινή συνάντηση, σε ένα φόρουμ, όπου θα μπορούμε να εξετάσουμε από κοινού όλα όσα μας απασχολούν. Η Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα από το να καθίσει στο τραπέζι με οποιονδήποτε, να υπερασπιστεί τις θέσεις της, πάντα με σημείο αναφοράς το Δίκαιο της Θάλασσας».

«Στρατηγικός κόμβος εξαγωγών»

Ίσως φαντάζει ουτοπικό τα κράτη που βρέχει η Ανατολική Μεσόγειος να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να συζητούν – πολύ δε περισσότερο να συμφωνούν – για τη διευθέτηση πχ των μεταξύ τους ΑΟΖ. Ίσως πάλι να εξαρτάται και από τις πιέσεις που θα ασκηθούν…

«Οι μαζικές ανακαλύψεις φυσικού αερίου στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου – Ταμάρ και Λεβιάθαν στα ανοικτά των ακτών της κατεχόμενης Παλαιστίνης, Αφροδίτη κοντά στην Κύπρο και το κοίτασμα Ζορ της Αιγύπτου – προκάλεσαν μια αλλαγή στις περιφερειακές ευθυγραμμίσεις. Αυτό που κάποτε ήταν μια περιοχή καθαρής εισαγωγής ενέργειας υπόσχεται τώρα να γίνει στρατηγικός κόμβος εξαγωγών», αναφέρει ο αρθρογράφος του Cradle, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του.

Η άποψή του πάντως συνάδει με το γεγονός ότι η Ανατολική Μεσόγειος αποτελεί πόλο έλξης αμερικανικών κολοσσών στον τομέα των υδρογονανθράκων. Άλλωστε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή δεν είναι άγνωστο. Σχέδια που έχουν εκπονηθεί – έστω κι αν προχωρούν μετ’ εμποδίων ή για διάφορους λόγους παραμένουν στάσιμα – όπως ο αγωγός EastMed ή ο Great Sea Interconnector είχαν της «ευλογίες» της Ουάσινγκτον.

Ο ρόλος των ΗΠΑ

Η επιδίωξη των ΗΠΑ είναι σαφής και διαχρονική. Για την Ουάσινγκτον η Ανατολική Μεσόγειος αποτελεί το «αντίπαλο δέος» απέναντι στην κινεζική επιρροή στον Ινδικό Ωκεανό, την Ερυθρά Θάλασσα και τη Μεσόγειο.

Εξ ου και οι στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ για στήριξη πρωτοβουλιών όπως το πρόγραμμα I2U2 στο οποίο μετέχουν Ινδία, Ισραήλ, ΗΑΕ, ΗΠΑ ή τον διάδρομο Ινδίας – ΗΑΕ – Σαουδικής Αραβίας – Ιορδανίας – Ισραήλ, η υλοποίηση του οποίου «πάγωσε» – προσωρινά; – μετά την επίθεση της Χαμάς, την 7η Οκτωβρίου 2023.

«Αστάθμητο» – ή αρνητικό – παράγοντα σε όλα αυτά τα σχέδια που εκπονούνται αποτελεί η Τουρκία. Η οποία είτε βλέποντας τον ρόλο της να υποβαθμίζεται αν τα προγράμματα αυτά αποκτήσουν σάρκα και οστά, είτε κινούμενη από τον μεγαλοϊδεατισμό της «Γαλάζιας Πατρίδας», δείχνει να αντιδρά.

Η στάση της Άγκυρας

Η πρόσφατη δήλωση του Χακάν Φιντάν είναι χαρακτηριστική: «Μία από τις πιο σημαντικές ανησυχίες είναι οι ορατές και αόρατες περιοχές από τις οποίες περικυκλώνεται η Τουρκία. Οι ορατές περιοχές περικύκλωσης είναι δίκτυα συμμαχιών που έχουν σχηματιστεί εις βάρος της Τουρκίας.

Τα γνωρίζουμε και αναπτύσσουμε διπλωματικά μέτρα για να ανταποκριθούμε. Εάν δεν μπορούν να αναπτυχθούν διπλωματικά μέτρα για συγκεκριμένα ζητήματα, τότε το θέμα παραπέμπεται στους στρατιωτικούς θεσμούς και τους θεσμούς ασφαλείας – και από εκεί προκύπτουν περισσότερα».

Τα «δίκτυα συμμαχιών» στα οποία αναφέρεται ο Φιντάν προφανώς περιλαμβάνουν και το «Μεσογειακό Τόξο», ειδικά μετά την κίνηση της Κύπρου να προμηθευτεί τα ισραηλινής προέλευσης συστήματα αεράμυνας τύπου Barak MX, που «επισφράγισε» κατά την Άγκυρα την δημιουργία του άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ.

Το πόσο μπορεί να «τραβήξει το σχοινί» η Τουρκία παραμένει ζητούμενο. Ομοίως όμως και η αντίδραση των ΗΠΑ που έχουν αποδείξει – ειδικά με τον Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία τους – ότι μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα πειστικές ή και πιεστικές όταν κάποιος απειλεί να χαλάσει τα στρατηγικά – ή και «επιχειρηματικά» – σχέδια τους.

The post Ανατολική Μεσόγειος: Το νέο παγκόσμιο «καυτό» μέτωπο, η Τουρκία και ο ρόλος των ΗΠΑ appeared first on OnAlert.

Όπως αναφέρει ο ειδικός αναλυτής Michael Rubin, ο Τραμπ επιδιώκει με ενεργό τρόπο να αποκαταστήσει τις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας, μετά από την αποβολή της Άγκυρας από το πρόγραμμα των F-35 και την επιβολή κυρώσεων CAATSA (Νόμου για την Αντιμετώπιση των Αντιπάλων της Αμερικής) αφού η κυβέρνηση Ερντογάν προχώρησε στην προμήθεια ρωσικών συστημάτων αεροπορικής άμυνας τύπου S-400.

Ο πόθος του Ερντογάν

Από την πλευρά της, η Τουρκία θέλει τα stealth μαχητικά αεροσκάφη διότι βλέπει ότι οι περιφερειακοί της αντίπαλοι δηλαδή η Ελλάδα και το Ισραήλ όχι μόνο ενισχύονται με αγορές προηγμένων εξοπλισμών, επενδύοντας στις εγχώριες αμυντικές βιομηχανίες τους, αλλά παράλληλα αγοράζουν ή διαθέτουν ήδη τα πανίσχυρα F-35, ενώ αυτή «μένει στην απέξω».

Ένας άλλος σημαντικός λόγος που η κυβέρνηση Ερντογάν θέλει τα F-35 είναι διότι θέλει να αποκτήσει απεγνωσμένα πρόσβαση στις τεχνολογίες των stealth μαχητικών για να προχωρήσει έπειτα σε reverse engineering, για να ενσωματώσει προηγμένες τεχνολογίες στα εγχώρια κατασκευής μαχητικά αεροσκάφη τύπου KAAN, μια πρακτική που η Άγκυρα έχει εφαρμόσει για να αναπτύξει «εθνικά» οπλικά συστήματα, από αντιαρματικούς πυραύλους μέχρι κατευθυνόμενα βλήματα τα οποία είναι ουσιαστικά αντιγραφές αμερικανικών στρατιωτικών εξοπλισμών.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ είναι ότι ακόμα και αν ήθελε να προχωρήσει στην άρση των κυρώσεων CAATSA κατά της Τουρκίας, δεν μπορεί να το κάνει μονομερώς αφού απαιτείται η έγκριση του Κογκρέσου. Μπορεί ο Αμερικανός πρόεδρος να επικαλεστεί ότι με την κίνηση αυτή εξυπηρετούνται τα «ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ» όμως το Κογκρέσο έχει 30 ημέρες για να εξετάσει την πρωτοβουλία του Τραμπ.

Βέβαια σε αυτό το χρονικό διάστημα είναι εξαιρετικά δύσκολο να θέσει εκτός επιχειρησιακής λειτουργίας και να ξεφορτωθεί τους S-400, ακόμα και αν η Ρωσία τους έπαιρνε πίσω. Γι’ αυτόν τον λόγο, η αμερικανική κυβέρνηση προσπάθησε να βρει ή μάλλον να δημιουργήσει ένα «παραθυράκι» ώστε να καταστήσει τους τουρκικούς S-400 «μη λειτουργικούς» ώστε μετά να επιχειρηματολογήσουν στο Κογκρέσο ότι πλέον δεν υπάρχει απειλή για τις ΗΠΑ.

Το «κόλπο» της αμερικανικής κυβέρνησης

Αξιωματούχοι με γνώση του θέματος δήλωσαν ότι αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί αν οι Τούρκοι, κατόπιν προτροπής των Αμερικανών, αφαιρούσαν ένα από τα πιο σημαντικά εξαρτήματα των S-400, που ενώ δεν διευκρίνισαν ποιο είναι αυτό, τόνισαν ότι είναι ισοδύναμο με την αφαίρεση του κλείστρου ή του επικρουστήρα σε ένα τυφέκιο.

Βέβαια, το πρόβλημα είναι ότι η αφαίρεση του συγκεκριμένου εξαρτήματος, όσο σημαντικού και να είναι, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να επανατοποθετηθεί – κρυφά κιόλας – σε ανύποπτο χρόνο, όμως μέχρι τότε η Τουρκία δυνητικά θα έχει πάρει τα stealth μαχητικά αεροσκάφη και αυτό θα ισοδυναμούσε με τεράστια απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ, αφού θα δημιουργούσε ένα καταστροφικό προηγούμενο.

Για παράδειγμα, το Ιράν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο πράγμα με την Τουρκία, να ισχυριστεί ότι θα κάνει υποχωρήσεις στο πυρηνικό του πρόγραμμα και ότι θα αφαιρέσει σημαντικά εξαρτήματα από τις εγκαταστάσεις φυγοκέντρησης και εμπλουτισμού ουρανίου για να εξαιρεθεί από τις διεθνείς κυρώσεις. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να κάνει και η Βόρεια Κορέα με την ανάπτυξη πυραυλικών συστημάτων κατά μήκος της αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης, δηλώνοντας στη συνέχεια ότι είναι «εκτός επιχειρησιακής λειτουργίας» για σύντομο χρονικό διάστημα μέχρι να αποσπάσει αυτό που θέλει από την αμερικανική πλευρά.

Με απλά λόγια, ο Τραμπ θέλει να κατευνάσει τον Ερντογάν δίνοντας τα F-35 στην Τουρκία και για να ξεπεράσει το εμπόδιο του Κογκρέσου, η ομάδα του Αμερικανού προέδρου σκέφτεται διάφορα «κόλπα» για να βρουν ένα νομικό »παραθυράκι» που θα επιτρέψει την επιστροφή της Άγκυρας στο πρόγραμμα ανάπτυξης των stealth μαχητικών αεροσκαφών, ακόμα κι αν αυτό ενέχει ένα ρίσκο για την μακροπρόθεσμη ασφάλεια των ΗΠΑ,

Πηγή: National Security Journal / Michael Rubin

The post F-35 στην Τουρκία: Το «κόλπο» Τραμπ για να δώσει stealth μαχητικά στον Ερντογάν και το ρίσκο για ένα καταστροφικό προηγούμενο appeared first on OnAlert.

Η ειρηνευτική πρωτοβουλία του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ για την Ουκρανία – με τις κενές απειλές της και τις ανώφελες προθεσμίες της – έχει σχεδόν καταρρεύσει. Αυτό που μένει είναι το πεδίο της μάχης, όπου το Κίεβο και η Μόσχα επιδίδονται σε έναν πόλεμο φθοράς.

Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν, από στρατιωτική άποψη, στον μεγαλύτερο πόλεμο που αντιμετωπίζει η Ευρώπη εδώ και περίπου έναν αιώνα;

Αυτό που κατάλαβα μιλώντας με στρατιωτικές πηγές κι από τις δύο πλευρές είναι ότι πρέπει να περιμένουμε περισσότερους θανάτους και καταστροφές.

Για να τα βγάλει πέρα, η Ουκρανία έχει υιοθετήσει ένα νέο δόγμα που αποκαλείται «στρατηγική εξουδετέρωση». Όπως εξηγεί ο εμπνευστής της, ο πρώην υπουργός Άμυνας Αντρίι Ζαγκορόντνικ, στόχος είναι να παραλύσουν οι ρωσικές δυνάμεις στο έδαφος και στον αέρα, όπως έγινε και στη Μαύρη Θάλασσα. Η Ρωσία θα συνεχίσει τον πόλεμο, αλλά δεν θα μπορεί να τον κερδίσει.

Στην άλλη πλευρά, ο στρατηγός Βαλέρι Γκερασίμοφ, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, είπε στις 30 Αυγούστου στους Ρώσους στρατιωτικούς διοικητές ότι οι ρωσικές δυνάμεις έχουν τη στρατηγική πρωτοβουλία, παραδέχθηκε όμως εμμέσως ότι η θερινή επέλαση δεν προκάλεσε μεγάλα κέρδη. Δεν κατακτήθηκαν ούτε καν οι τέσσερις ουκρανικές περιοχές που διεκδικεί η Ρωσία από το 2022. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Γκερασίμοφ, η Ρωσία κατέχει το 79% του Ντονέτσκ, το 74% της Ζαπορίζια, το 76% της Χερσώνας και το 99,7% του Λουχάνσκ.

Τα όποια εδαφικά κέρδη συνοδεύτηκαν από τον θάνατο ή τον τραυματισμό άνω του ενός εκατομμυρίου Ρώσων. Σύμφωνα με έναν αμερικανικό υπολογισμό, οι Ρώσοι χάνουν πέντε άνδρες για κάθε άνδρα που χάνουν οι Ουκρανοί. Σε ορισμένες μάχες, η αναλογία είναι 12:1.

Σε κάθε περίπτωση, το ερώτημα παραμένει: πώς θα μπορέσει η Ουκρανία να σταματήσει αυτή την αργή, αλλά επίμονη προέλαση;

«Ο στόχος δεν θα έπρεπε να είναι να ηττηθεί η Ρωσία, αλλά να μην μπορέσει να πετύχει τους στρατιωτικούς της στόχους», λέει ο Ζαγκορόντνικ. Νίκη, συμπληρώνει, σημαίνει να μπορείς να κινείσαι κάτω από σταθερή στρατιωτική πίεση.

Αυτό που θέλει να επαναλάβει η Ουκρανία σε άλλες περιοχές είναι η εξουδετέρωση του ισχυρού ρωσικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα με τη βοήθεια πυραύλων και drones. Για να συμβεί αυτό, λέει ο Ζαγκορόντνικ, πρέπει να επεκταθεί η «ζώνη θανάτου» για τις ρωσικές δυνάμεις από τα σημερινά 20 χιλιόμετρα πίσω από τη ζώνη του μετώπου στα 130 με 160. Το πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της στρατηγικής θα είναι η αεράμυνα, και ιδιαίτερα η αντιμετώπιση των βαλλιστικών πυραύλων της Ρωσίας. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι οι αμερικανοί πύραυλοι Patriot, αλλά είναι πανάκριβοι και λίγοι.

Η Ουκρανία έχει υιοθετήσει και τη «στρατηγική απαισιοδοξία». Το ιππικό δεν διακρίνεται, ο Τραμπ δεν θα τελειώσει τον πόλεμο ούτε σε μια μέρα, ούτε σε έναν χρόνο, ούτε ποτέ. Η Ευρώπη προσπαθεί να γεμίσει το κενό, αλλά δεν μπορεί να προσφέρει εγγυήσεις ασφαλείας παρά μετά το τέλος του πολέμου – που δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

(*) Ο David Ignatius είναι αρθρογράφος της Washington Post

Πηγή: AΠΕ – ΜΠΕ, Washington Post

The post Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα κρατήσει ακόμη πολύ: Ποιές στρατηγικές ακολουθεί η κάθε πλευρά appeared first on OnAlert.

Καθώς η Ουκρανία ετοιμάζεται να τιμήσει άλλη μια Ημέρα Ανεξαρτησίας στις 24 Αυγούστου, στο Κίεβο επικρατεί μια αυξανόμενη αβεβαιότητα. Ο πόλεμος έχει εισέλθει σε μια φάση όπου δεν διαφαίνεται στο εγγύς μέλλον ούτε η νίκη ούτε η κατάρρευση οποιασδήποτε πλευράς. Το Κρεμλίνο πάντως είναι πλέον πεισμένο ότι ακόμη κι αν δεν μπορεί να καταγάγει μια ολοκληρωτική νίκη, σίγουρα δεν μπορεί να χάσει.

Ο πόλεμος αυτός μπορεί να μην ανταποκρίνεται στον σχεδιασμό της Ρωσίας, η χώρα αυτή όμως έμαθε να τον διεξάγει. Η Μόσχα πιστεύει ότι έχει το στρατιωτικό δυναμικό και την οικονομική ευελιξία για να συνεχίσει τον πόλεμο μέχρις ότου εξαντληθούν τόσο η Ουκρανία όσο και οι δυτικοί της σύμμαχοι. Και αν η Δύση δεν αλλάξει τη στρατηγική της, υπάρχει κίνδυνος να παίξει το παιχνίδι του Κρεμλίνου.

Ασφαλώς ο Πούτιν δεν πέτυχε τους αρχικούς του στόχους. Ο ρωσικός στρατός ελέγχει σήμερα το 19% του ουκρανικού εδάφους, περιλαμβανομένων της Κριμαίας και μέρους του Ντονμπάς. Όμως η προέλασή του είναι αργή και έχει μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Από την αρχή του πολέμου υπολογίζεται ότι έχουν σκοτωθεί πάνω από ένα εκατομμύριο Ρώσοι.

Το Κρεμλίνο όμως θεωρεί ότι δεν χρειάζεται πλέον μια ταχεία εδαφική προέλαση για να διατηρήσει το στρατηγικό του πλεονέκτημα. Μπορεί απλώς να διατηρεί τους σημερινούς ρυθμούς – και να περιμένει.

Η στρατηγική αυτή έχει φυσικά όρια. Η Ρωσία δέχεται πιέσεις, από την άποψη τόσο των στρατιωτών όσο και του εξοπλισμού. Με τους σημερινούς ρυθμούς, μπορεί να συνεχίσει τις επιχειρήσεις για μήνες χωρίς περαιτέρω επιστράτευση, στη συνέχεια όμως οι ελλείψεις θα καταστούν εμφανείς. Επιπλέον, περισσότεροι Ρώσοι επιθυμούν σήμερα μια λύση με διαπραγματεύσεις από τη συνέχιση του πολέμου. Και μια ανάλυση του Ινστιτούτου Τόνι Μπλερ δείχνει ότι αν ο πόλεμος συνεχιστεί, η Ρωσία θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να ξοδεύει περισσότερα για το στρατιωτικό προσωπικό παρά για την υγεία και την παιδεία μαζί.

Παρ’όλα αυτά, ο Πούτιν στοιχηματίζει ότι η Ουκρανία θα υποχωρήσει, καθώς τα προβλήματά της μεγαλώνουν: έχει σοβαρές ελλείψεις σε οβίδες των 155 mm και συστήματα αεράμυνας, καθώς και δυσκολίες στην εναλλαγή του προσωπικού. Είναι προβλήματα όμως που μπορούν να διορθωθούν. Αρκεί οι σύμμαχοι της Ουκρανίας να συνεχίσουν να τη βοηθούν. Αν απαντήσουν στη στρατηγική της υπομονής που ακολουθεί η Ρωσία με κλιμάκωση και δέσμευση, μπορούν να αλλάξουν τις ισορροπίες. Το θέμα δεν είναι μόνο συστήματα όπως τα F-16, που ασφαλώς βοηθούν, αλλά άρματα μάχης, οβίδες, drones, σύγχρονος εξοπλισμός που μπορεί να διασπάσει τις αμυντικές γραμμές της Ρωσίας.

Αν οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ – με αμερικανική στήριξη – μπορέσουν να προμηθεύουν την Ουκρανία σταθερά με τέτοια συστήματα, το Κίεβο μπορεί να αναλάβει ξανά την πρωτοβουλία. Και το Κρεμλίνο θα αναγκαστεί τότε να αλλάξει τους υπολογισμούς του. Η υποστήριξη της Ουκρανίας σε αυτή τη νέα φάση δεν αφορά μόνο εδάφη. Για να βρεθεί η χώρα σε έναν χρόνο από σήμερα σε καλύτερη θέση, θα πρέπει να είναι αρκετά οπλισμένη και αρκετά ισχυρή ώστε να διαμορφώσει το τέλος του πολέμου με τους δικούς της όρους.

(*) O Dan Sleat είναι σύμβουλος για τη Ρωσία και την Ουκρανία στο Ινστιτούτο Τόνι Μπλερ για την Παγκόσμια Αλλαγή

Πηγή: Politico, ΑΠΕ-ΜΠΕ

The post Η Δύση, η Ουκρανία και το παιχνίδι του Πούτιν appeared first on OnAlert.

Μετά το Άνκορατζ, η Ουάσινγκτον. Η δύσκολη μεσολάβηση του Ντόναλντ Τραμπ με στόχο τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία πέρασε και τη δεύτερη φάση, με τον Αμερικανό πρόεδρο να καταφέρνει να μιλήσει με όλους τους παίκτες, να μην μπορεί όμως να ξεπεράσει το εμπόδιο που μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα: τη διαφωνία για τα εδάφη που κατέχει η Ρωσία. Όπως είπε και ο υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο, «η συμφωνία είναι πιθανή, αλλά δεν είμαστε ακόμη εκεί».

Αν η σύνοδος της Αλάσκας χρησίμευσε στον Τραμπ για να εμπλέξει τον Πούτιν στη διαδικασία, να τον κάνει να αποδεχθεί ότι η Ουκρανία θα έχει δυτικές εγγυήσεις ασφαλείας, να αποκλείσει την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και να δηλώσει ότι η Ρωσία θα διατηρήσει τον έλεγχο των ουκρανικών εδαφών, η συνάντηση της Ουάσινγκτον τον βοήθησε να εμβαθύνει με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι τις λεπτομέρειες αυτών των εγγυήσεων και να ξεκαθαρίσει ότι η Ουάσινγκτον θα έχει κάποια συμμετοχή σε αυτές.

Η χειραψία με τον Ζελένσκι, ο συμβιβασμός για την αμφίεσή του, η εγκάρδια ατμόσφαιρα στον Λευκό Οίκο και η επιστολή της Πρώτης Κυρίας της Ουκρανίας προς τη Μελάνια πλαισιώνουν τη μεσολάβηση του Τραμπ, όπως έγινε στην Αλάσκα με το κόκκινο χαλί που στρώθηκε στον Πούτιν και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη του. Και οι οκτώ Ευρωπαίοι ηγέτες που κάθισαν στο τραπέζι αποτελούν την εικόνα που εκμεταλλεύεται ο Αμερικανός πρόεδρος για να στείλει ένα διπλό μήνυμα: η ενότητα των συμμάχων λειτουργεί ως εγγύηση για το Κίεβο, αλλά και ως προειδοποίηση προς τη Μόσχα.

Με αυτό το μωσαϊκό λέξεων και χειρονομιών, ο Λευκός Οίκος θέλει να φανεί αξιόπιστος και στις δύο πλευρές αυτού του πολέμου που διαρκεί εδώ και τριάμιση χρόνια. Και αν το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα του Τραμπ είναι πως είναι απρόβλεπτος, αυτά που είδαμε στο Άνκορατζ και στην Αλάσκα μοιάζει να βγαίνουν από εγχειρίδια του Ψυχρού Πολέμου, αφού κάθε λεπτομέρεια δείχνει να είναι μελετημένη ώστε να χαράσσει έναν δρόμο. Εξ ου και η δήλωση του Τραμπ ότι «θα υπάρξει ειρήνη, αλλά δεν ξέρω πότε», όπως και οι προσπάθειές του για μια τριμερή συνάντηση με τον Ζελένσκι και τον Πούτιν.

Το βασικό εμπόδιο είναι η απαίτηση του Πούτιν να αποσπάσει από τον Ζελένσκι όχι μόνο το 20% των κατεχομένων εδαφών, αλλά και του υπόλοιπου Ντονέτσκ που βρίσκεται στα χέρια του Κιέβου. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε μια εξευτελιστική υποχώρηση, αφού χωρίς το αμυντικό τείχος των 50 χιλιομέτρων που έχουν δημιουργήσει οι Ουκρανοί κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου Η20 στην επαρχία του Ντονέτσκ, θα κινδυνεύει και το Κίεβο.

Δεν υπάρχει πάντως αμφιβολία ότι ο Τραμπ κατάφερε να δημιουργήσει μια δυναμική προσέγγισης μεταξύ Ευρωπαίων και Ρωσίας. Κι αυτό, τη στιγμή που ερχόταν από τη Μέση Ανατολή άλλη μια θετική είδηση, η αποδοχή από τη Χαμάς του σχεδίου εκεχειρίας που πρότειναν Αίγυπτος και Κατάρ.

(*) O Μαουρίτσιο Μολινάρι είναι αρθρογράφος της Repubblica

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ, La Repubblica / Φωτογραφίες Reuters

The post Ντόναλντ Τραμπ: Η Ουκρανία και τα εγχειρίδια του Ψυχρού Πολέμου appeared first on OnAlert.

Ο Ουκρανός πρόεδρος βρίσκεται υπό τεράστια πίεση. Επί μέρες, οι Ρώσοι σφυροκοπούν το Κίεβο με πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Πολλά κτίρια έχουν καταστραφεί και χιλιάδες Ουκρανοί ζουν στις σήραγγες του μετρό επί μέρες.

Την ίδια ώρα όμως ένας άλλος πόλεμος απειλεί να διαλύσει εσωτερικά την Ουκρανία. «Μια εσωτερική διαμάχη για την εξουσία μαίνεται στη χώρα, χειρότερη από οποιονδήποτε ρωσικό βομβαρδισμό», γράφει o Economist. Το βρετανικό περιοδικό κάνει λόγο για εκκαθαρίσεις και εσωτερικές πολιτικές ρήξεις που θα μπορούσαν να διαλύσουν την Ουκρανία.

Μάχη παρασκηνίων

Ο Economist αναφέρει βασικά γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων που αποκάλυψαν ρωγμές στη δομή εξουσίας του Κιέβου.

Πρώτον, το σκάνδαλο διαφθοράς που περιβάλλει τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Εθνικής Ενότητας Ολέξι Τσερνίσοφ, που κάποτε θεωρούνταν πιθανός πρωθυπουργός.

Ο Τσερνίσοφ κατηγορήθηκε για δωροδοκία στα τέλη Ιουνίου και η υπόθεση έλαβε μεγάλες διαστάσεις καθώς το ίδιο διάστημα είχε φύγει στο εξωτερικό. Τελικά, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επέστρεψε στην Ουκρανία έπειτα από ένα μακρύ «επαγγελματικό ταξίδι», όπως έγραψε σε ανάρτησή του στο Facebook.

Ο Τσερνίσοφ έκανε μάλιστα λόγο για «εκστρατεία παραπληροφόρησης», αναφορικά με δημοσιεύματα Ουκρανικών μέσων ενημέρωσης, που έκαναν λόγο για «φυγή», λόγω του σκανδάλου. Ο βουλευτής Γιάροσλαβ Ζελέζνιακ δήλωσε ότι ο Τσερνίσοφ αναμένεται να κλητευθεί από τις αρχές επιβολής του νόμου. Σύμφωνα με την εφημερίδα Dzerkalo Tyzhnia , ο στενός συνεργάτης του Ζελένσκι, επιχειρηματίας Τιμούρ Μίντιτς, ταξίδεψε στο εξωτερικό για να πείσει τον Τσερνίσοφ να επιστρέψει. Η Ukrainska Pravda αποκάλυψε επίσης ότι ο γιος του Τσερνίσοφ εγκατέλειψε την Ουκρανία στις 19 Ιουνίου, ακολουθούμενος από τη σύζυγό του στις 20 Ιουνίου.

Πηγές στο Κίεβο αναφέρουν πάντως ότι ο Τσερνίσοφ μπορεί να είχε λάβει διαβεβαιώσεις ότι η υπόθεσή του, την οποία είχε αναλάβει η NABU, θα παραπεμφθεί σε μια πιο πολιτικά πιστή υπηρεσία.

Συλλήψεις συνεργατών

Η επιστροφή του Τσερνίσοφ στο Κίεβο πάντως, ακολούθησε τις συλλήψεις δύο πρώην βοηθών του με την κατηγορία της διαφθοράς.

«Οι υπηρεσίες καταπολέμησης της διαφθοράς NABU και SAPO συνέλαβαν δύο από τους στενούς συνεργάτες του Τσερνίσοφ- τον Μαξίμ Χορμπατιούκ και τον Βασίλ Βολόντιν. Και οι δύο είχαν συνεργαστεί με τον Τσερνίσοφ στο υπουργείο, αλλά και παλιότερα στην κρατική εταιρεία ενέργειας Naftogaz. Ο Χορμπατιούκ «συνελήφθη στα σύνορα καθώς προσπαθούσε να φύγει για … διακοπές», έγραψαν εφημερίδες στο Κίεβο. Ο Τσερνίσοφ είχε διοριστεί Διευθύνων Σύμβουλος της Naftogaz τον Νοέμβριο του 2022 και αργότερα ανέλαβε έναν επιπλέον ρόλο στο υπουργικό συμβούλιο.

Πηγές στο Κίεβο υποστηρίζουν πάντως ότι πίσω από τις κατηγορίες κατά του Τσερνίσοφ είναι ο επικεφαλής της προεδρικής διοίκησης Αντρίι Γέρμακ.

Ο «σκοτεινός» προσωπάρχης 

Από τους σημαντικότερους πολιτικούς παράγοντες στην Ουκρανία, ο Γέρμακ θεωρείται το «εξωτερικό χέρι» του Προέδρου Ζελένσκι. Σύμφωνα με πηγές από το εσωτερικό της κυβέρνησης, ο Γέρμακ χρησιμοποίησε σκόπιμα τις έρευνες για διαφθορά εναντίον του Τσερνίσοφ για να εξαλείψει έναν μακροχρόνιο πολιτικό αντίπαλο στο εσωτερικό της χώρας.

Ο Τσερνίσοφ προσπαθούσε επί μήνες να πλασαριστεί στους …Αμερικανούς, ως πιθανός διάδοχος του προέδρου Ζελένσκι – ειδικά μετά την συμπεριφορά που επιφύλαξε ο πρόεδρος Τραμπ στον Ουκρανό ομόλογό του, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στον Λευκό Οίκο.

Σύμφωνα μάλιστα με τον Economist, αν και ο Ζελένσκι είναι τυπικά αυτός που λαμβάνει τις αποφάσεις, ο Γέρμακ φέρεται να ελέγχει έως και το 85% της ροής πληροφοριών που φτάνει στον Ζελένσκι. «Ο Αντρίι Γέρμακ έχει μονοπωλήσει το αυτί του προέδρου», φέρεται να δήλωσε ένας ανώτερος Ουκρανός αξιωματούχος στον Economist. «Για έξι χρόνια, βρισκόταν στον ίδιο χώρο μαζί του, τροφοδοτώντας τον με τις δικές του,καθιερωμένες απόψεις».

Στο στόχαστρο και οι μυστικές υπηρεσίες

Ακόμα πιο εντυπωσιακή, ωστόσο, είναι η διαμάχη για την εξουσία γύρω από τον διαβόητο αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών (SBU), τον στρατηγό Κίριλο Μπουντάνοφ, τον οποίο ο Γερμάκ, σύμφωνα με δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης, θέλει απεγνωσμένα να ξεφορτωθεί.

The Economist: Ukraine’s spy chief, Kyrylo Budanov, faced Yermak’s ninth attempt to remove him.

But repeated White House warnings not to fire him likely helped him survive.

Budanov’s survival shows that Zelensky makes the final decision

1/ pic.twitter.com/NtMVFYFfR2

— Tymofiy Mylovanov (@Mylovanov) July 7, 2025

Ενώ οι υποστηρικτές του επαινούν τον Ουκρανό στρατηγό ως «λαμπρό πατριώτη», οι σύμμαχοι του Γέρμακ τον βλέπουν ως έναν «απρόβλεπτο επαναστάτη», όπως γράφει ο Economist.

Πριν λίγες εβδομάδες, ο Γέρμακ φαινόταν κοντά στην τελική ανατροπή του Μπουντάνοφ – αλλά ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών κατάφερε να σωθεί για άλλη μια φορά.

Η Ουάσιγκτον λέγεται μάλιστα ότι έχει διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο εδώ, καθώς στελέχη της κυβέρνησης Τραμπ έχουν πει στους Ουκρανούς ομολόγους τους ότι δεν θα θέλουν να απολυθεί ο Μπουντάνοφ, προς το παρόν. «Ο κυρίαρχος ρόλος του Γέρμακ έχει προκαλέσει φήμες και εικασίες», αναφέρει ο Economist.

Το Politico αναφέρει επίσης ότι υπάρχει αυξανόμενη απογοήτευση στην Ουάσιγκτον για την «αλαζονική κατανόηση της διπλωματίας» από τον Γέρμακ.

Μόνο που ο προσωπάρχης του Ζελένσκι φαίνεται πιο δυνατός από ποτέ.

Σύμφωνα με ουκρανικά ΜΜΕ, ο Γέρμακ προωθεί για την ανάληψη της πρωθυπουργίας την 39χρονη υπουργό Εμπορίου και Γεωργίας Γιούλια Σβιριντένκο. Στενή συνεργάτης του Γέρμακ, η Σβιριντένκο θα μπορούσε έτσι να γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ουκρανίας μετά την Γιούλια Τιμοσένκο.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που εξυφαίνεται στο Κίεβο είναι ένα κοινωνικοπολιτικό κλίμα συνωμοσίας. Σύμφωνα με έναν υψηλόβαθμο αξιωματικό, η πραγματική κατάρρευση της Ουκρανίας θα μπορούσε να ξεκινήσει από τα πολιτικά γραφεία του Κιέβου.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ, του Μιχάλη Ψύλου / Φωτογραφία αρχείου Reuters

The post Ζελένσκι: Σκάνδαλα διαφθοράς και εσωτερικές έριδες απειλούν τον Ουκρανό πρόεδρο πιο πολύ από τους Ρώσους appeared first on OnAlert.

Ο Τόμας Μπαράκ, πρέσβης των ΗΠΑ στην Τουρκία, άφησε να εννοηθεί την Κυριακή (30.06.2025) ότι θα μπορούσε να επιλυθεί σύντομα το αδιέξοδο με την Ουάσινγκτον σχετικά με την προμήθεια του ρωσικού πυραυλικού συστήματος αεροπορικής άμυνας S-400 από την Τουρκία, μετά και την συνάντηση του Αμερικανού Προέδρου με τον Τούρκο ομόλογό του, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του NATO.

Ωστόσο, η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ αλλά και τα μέλη του Κογκρέσου, θα πρέπει να το σκεφτούν ξανά πριν υποστηρίξουν την παράδοση των stealth μαχητικών αεροσκαφών πολλαπλών ρόλων πέμπτης γενιάς τύπου F-35 στην Τουρκία για δύο λόγους: έναν πρακτικό και έναν ηθικό.

Ο πρακτικός λόγος είναι το γεγονός ότι η παράδοση των F-35 στην Τουρκία θα μπορούσε να επιτρέψει στους εχθρούς της Αμερικής να αποκτήσουν ευαίσθητες πληροφορίες και για τις απόρρητες τεχνολογίες του αεροσκάφους, οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να σκοτώσουν Αμερικανούς και συμμαχικές δυνάμεις των ΗΠΑ σε μελλοντικές συγκρούσεις.

Από την άλλη, ο ηθικός λόγος είναι απλός. Η Τουρκία τάχθηκε και τάσσεται στο πλευρό της Χαμάς για τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ και είναι δίκαιο να αμφισβητούμε αν θέλουμε μια τέτοια ηγεσία οπλισμένη με το κορυφαίο μαχητικό αεροσκάφος των ΗΠΑ, το οποίο θα είναι η «αιχμή του δόρατος» σε μελλοντικές συγκρούσεις με χώρες όπως η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα και η Βόρεια Κορέα.

Οι πρακτικοί λόγοι

Ο λόγος που η κατοχή τόσο των S-400 όσο και των F-35 από την Τουρκία είναι επικίνδυνη είναι ότι αν τα δύο συστήματα τεθούν σε επιχειρησιακή λειτουργία και γίνει απόπειρα να «δικτυωθούν» στο πλαίσιο της διαλειτουργικότητας των μέσων τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων, αυτό ίσως «άνοιγε τον δρόμο» ώστε η Μόσχα να αποκτήσει πολύτιμες πληροφορίες, χρήσιμες για την κατάρριψη όχι μόνο αμερικανικών αλλά και συμμαχικών F-35.

Είτε ο Ερντογάν θα μπορούσε να δώσει αυτές τις πληροφορίες στη Μόσχα είτε οι Ρώσοι θα μπορούσαν να τις αποσπάσουν από την Άγκυρα. Εάν συνέβαινε αυτό, δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν η Μόσχα μοιραζόταν τις ευαίσθητες τεχνολογικές πληροφορίες και δεδομένα των F-35 με το Πεκίνο, την Τεχεράνη και την Πιονγιάνγκ.

Δεν είναι απίθανο σενάριο, αφού στο παρελθόν η Ρωσία φαίνεται πως έστειλε στο Ιράν αμερικανικούς πυραύλους Javelin και Stinger, που κατασχέθηκαν ως «λάφυρα πολέμου» στην Ουκρανία, ώστε το Ιράν να μελετήσει την τεχνολογία και να αναπτύξει ιρανικές εκδοχές των πασίγνωστων αμερικανικών όπλων με αντίστροφη μηχανική (reverse engineering).

Ο Πούτιν έχει λάβει υποστήριξη από το Ιράν και την Βόρεια Κορέα, εμμέσως και από την Κίνα, για τον πόλεμο στην Ουκρανία, οπότε δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να «επιβραβεύσει» τους συμμάχους του με πληροφορίες για την αναγνώριση, την παρακολούθηση και την κατάρριψη των F-35. Αυτό θα έθετε σε τεράστιο κίνδυνο τις ΗΠΑ αλλά και τους συμμάχους μας εντός και εκτός NATO που διαθέτουν τα stealth μαχητικά.

Θα πίστευε κανείς ότι όλοι αυτοί οι κίνδυνοι και το ρίσκο που αναφέραμε θα «σκότωναν» οποιαδήποτε ιδέα της Άγκυρας να επιδιώξει την προμήθεια των αεροσκαφών 5ης γενιάς, όμως τελικά η Τουρκία δείχνει ότι είναι απτόητη και επιμένει.

Οι ηθικοί λόγοι

Το κύριο εμπόδιο που στέκεται εμπόδιο στην προσπάθεια του Ερντογάν να αποκτήσει το F-35 είναι το άρθρο 1245 του Νόμου περί Εθνικής Άμυνας του 2020, το οποίο απαγορεύει τη μεταφορά F-35 στην Τουρκία, εκτός εάν οι υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών των ΗΠΑ βεβαιώσουν γραπτώς σε κύριες και αρμόδιες επιτροπές του Κογκρέσου ότι η Τουρκία:

• δεν «κατέχει πλέον» το σύστημα αεροπορικής και πυραυλικής άμυνας S-400,
• έχει δεσμευτεί να μην αποδεχτεί την παράδοση του συστήματος στο μέλλον και
• δεν έχει προμηθευτεί άλλο ρωσικό αμυντικό εξοπλισμό που θα έθετε σε κίνδυνο τα F-35.

Οι υποστηρικτές του Ερντογάν στην Ουάσινγκτον πιθανότατα επιθυμούν να ξεγελάσουν την κυβέρνηση Τραμπ κάνοντάς την να πιστέψει ότι η μεταφορά των F-35 είναι προς το αμερικανικό συμφέρον και να πείσουν το Κογκρέσο να αναθεωρήσει το Άρθρο 1245 είτε με μια κυνική βεβαίωση προς το Κογκρέσο είτε με νομοθετικές πρωτοβουλίες για την δημιουργία ενός νομικού «παραθύρου» που θα επιτρέψει στην Τουρκία να διατηρήσει τους S-400 και να επανενταχθεί στο πρόγραμμα των F-35.

Γι’ αυτό θα πρέπει να περιμένουμε μια «καταιγίδα» λόμπινγκ από τον Ερντογάν που θα επικεντρωθεί στα μέλη του Κογκρέσου που ηγούνται των επιτροπών των ενόπλων δυνάμεων και των εξωτερικών σχέσεων οι οποίοι θα διαδραματίσουν έναν τεράστιο ρόλο στο αποτέλεσμα.

Σε αυτούς περιλαμβάνονται:

• ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Ρότζερ Γουίκερ από το Μισισιπή,
• ο Δημοκρατικός γερουσιαστής Τζακ Ριντ από το Ρόουντ Άιλαντ,
• ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Τζέιμς Ριτζ από το Άινταχο,
• ο Ρεπουμπλικάνος βουλευτής Μάικ Ρότζερς από την Αλαμπάμα,
• ο Δημοκρατικός βουλευτής Άνταμ Σμιθ από την Ουάσινγκτον,
• ο Ρεπουμπλικάνος Μπράιαν Μαστ από την Φλόριντα και
• ο Δημοκρατικός βουλευτής Γκρέγκορι Μικς.

Ωστόσο, ακόμη και αν ο νόμος τροποποιηθεί ή η Άγκυρα απαλλαγεί από όλα τα πυραυλικά συστήματα αεροπορικής άμυνας τύπου S-400, η Ουάσινγκτον δεν θα πρέπει να παρέχει στην Τουρκία τα F-35, λόγω του χαρακτήρα και των ενεργειών της κυβέρνησης Ερντογάν.

Τα κρίσιμα ερωτήματα

Αφού η Χαμάς εξαπέλυσε την τρομακτική τρομοκρατική της επίθεση στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023, θα πίστευε κανείς ότι ο Ερντογάν, ως στενός σύμμαχος των ΗΠΑ, θα είχε «τερματίσει» τις επαφές Τουρκίας με Χαμάς. Αντιθέτως, ο Τούρκος Πρόεδρος αγκάλιασε τη Χαμάς, συνεχίζοντας την πολιτική και οικονομική υποστήριξη σε μια τρομοκρατική ομάδα που έχει δολοφονήσει Αμερικανούς και τους έχει κρατήσει ομήρους και είναι αφοσιωμένη στην καταστροφή του Ισραήλ.

Βεβαίως, η Τουρκία υπήρξε σημαντικός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών στο παρελθόν, αλλά η Άγκυρα έχασε τον δρόμο της υπό την ισλαμιστική ηγεσία του Ερντογάν. Κατά συνέπεια, πριν υποστηρίξουν τη μεταφορά των F-35 στην Τουρκία, οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων στην Ουάσινγκτον θα πρέπει να θέσουν στον εαυτό τους δύο ερωτήματα:

Μπορούμε να εμπιστευτούμε τον Ερντογάν πως θα διασφαλίσει τις ευαίσθητες πληροφορίες των F-35 ώστε να μην βρεθούν σε Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη και Πιονγιάνγκ ;

Θα πρέπει ένας σύμμαχος της Χαμάς να έχει το πιο προηγμένο μαχητικό αεροσκάφος των ΗΠΑ ;

Μια ειλικρινής εξέταση αυτών των ερωτημάτων καθιστά σαφές ένα πράγμα. Θα ήταν σοβαρό λάθος για τις ΗΠΑ να επιτρέψουν στην κυβέρνηση Ερντογάν να αποκτήσει το F-35.

*Ο Μπράντλεϊ Μπόουμαν είναι ανώτερος διευθυντής του Κέντρου Στρατιωτικής και Πολιτικής Ισχύος στο Ίδρυμα για την Υπεράσπιση των Δημοκρατιών (FDD). Ο Σινάν Τσίντι είναι ανώτερος συνεργάτης στο FDD και διευθυντής του προγράμματος για την Τουρκία.

Πηγή: Breaking Defense

The post F-35: Όχι, οι ΗΠΑ δεν πρέπει να δώσουν stealth μαχητικά στην Τουρκία με ή χωρίς S-400 – Αυτοί είναι οι λόγοι appeared first on OnAlert.

Το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων συνάντησε τον Ράμι Εφράτι στο περιθώριο του CyberTech Global, που διεξήχθη την περασμένη εβδομάδα στο Τελ Αβίβ, με τον κορυφαίο ειδικό στην κυβερνοασφάλεια να μοιράζεται τις σκέψεις του για τον ρόλο του στρατού, της τεχνητής νοημοσύνης, της διεθνούς συνεργασίας, αλλά και τις στρατηγικές που μπορούν να βοηθήσουν χώρες, όπως η Ελλάδα, να παραμείνουν ανταγωνιστικές και καινοτόμες.

Το οικοσύστημα του Ισραήλ: στρατός, ακαδημαϊκή κοινότητα και βιομηχανία

Εξηγώντας πώς το Ισραήλ έχει εξελιχθεί σε κορυφαίο παίκτη στον χώρο της κυβερνοασφάλειας, ο κ. Εφράτι τονίζει πως όλα ξεκινούν από τον στρατό, ο οποίος αποτελεί την «εθνική θερμοκοιτίδα» για ανάπτυξη ηγεσίας και καινοτόμου σκέψης. Κατά τη διάρκεια της θητείας τους, οι νέοι διδάσκονται να σκέφτονται «έξω από το κουτί» και αποκτούν δεξιότητες που είναι απαραίτητες τόσο για την ακαδημαϊκή κοινότητα όσο και για τη βιομηχανία, επισημαίνει.

«Τα πάντα ξεκινούν από μια ανάγκη» λέει και προσθέτει: «Αν υπάρχει μια απειλή, πρέπει να βεβαιωθείς ότι θα είσαι προστατευμένος. Και το Ισραήλ, όπως γνωρίζετε, περιβάλλεται από πολύ, πολύ …»καλούς» γείτονες. Έτσι, εμείς, για να επιβιώσουμε, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα έχουμε όλες τις λύσεις που θα μας επιτρέψουν να ζήσουμε. Και να ζήσουμε καλά. Ως συνήθως, κάθε καλό πράγμα στο Ισραήλ ξεκινά από τον στρατό. Ο στρατός είναι η εθνική θερμοκοιτίδα, όπου όλοι πρέπει να υπηρετήσουν, πρέπει να εργαστούν. Και ο στρατός διδάσκει στους νέους ανθρώπους πρώτα απ’ όλα την ηγεσία. Γιατί ξαφνικά, έρχονται σε ένα μέρος, όπου πρέπει να γνωρίσουν περισσότερους ανθρώπους, έχουν ευθύνη, πρέπει να βεβαιωθούν ότι όχι μόνο θα επιβιώσουν, αλλά ότι θα είναι σε θέση να ηγηθούν. Δεύτερον, τους διδάσκουμε να σκέφτονται «έξω από το κουτί» (out of the box). Διότι χωρίς αυτό δεν υπάρχει ασφάλεια στον κυβερνοχώρο, δεν υπάρχει Iron Dome (η αντιπυραυλική ασπίδα του Ισραήλ), τίποτα».

Ιδιαίτερη έμφαση αποδίδει ο κ. Εφράτι στη σημασία της συνεργασίας μεταξύ στρατού, ακαδημαϊκής κοινότητας και βιομηχανίας, για να δημιουργηθεί ένα ισχυρό οικοσύστημα καινοτομίας. Όπως επισημαίνει, αυτή η συνδεσιμότητα είναι η βάση της ανάπτυξης νέων τεχνολογιών, όπως η κυβερνοασφάλεια και η τεχνητή νοημοσύνη.

«Όλα ξεκινούν από τον στρατό. Και μετά από τρία χρόνια υποχρεωτικής θητείας, μπορούν να αποφασίσουν οι νέοι, αν θα μείνουν ή θα φύγουν. Πού να πάνε; Είτε στην ακαδημαϊκή κοινότητα είτε στη βιομηχανία. Πρόκειται για τρία μέρη του ισραηλινού οικοσυστήματος. Στον στρατό, μαθαίνουν πώς να εργάζονται ανεξάρτητα, πώς να παίρνουν αποφάσεις, πώς να συναλλάσσονται με άλλους ανθρώπους. Και την ανάγκη να έχουν πλήρη ασφάλεια, τόσο κινητική όσο και ψηφιακή. Οι εξαιρετικοί αυτοί άνθρωποι, που αποκαλούμε ανθρώπινο δυναμικό, γνωρίζουν ότι έχουν μέλλον στο Ισραήλ. Φυσικά, πολλοί από αυτούς θα πάνε στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλοί από αυτούς θα πάνε σε άλλα μέρη. Αλλά στο Ισραήλ, αν κοιτάξετε όλες τις επιχειρήσεις στον τομέα της ασφάλειας στον κυβερνοχώρο, η έρευνα και ανάπτυξη (R&D) βρίσκεται εδώ, στη χώρα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό», υπογραμμίζει.

«Κλειδί» για την επιτυχία η διεθνής συνεργασία

Ο Ράμι Εφράτι τονίζει ακόμη την ανάγκη παγκόσμιας συνεργασίας, η οποία εκτιμά πως είναι και το κλειδί για την επιτυχία. Φέρνει, μάλιστα, ως παράδειγμα τη συνεργασία Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ, τονίζοντας ότι αυτή η συμμαχία δείχνει πώς διαφορετικές χώρες μπορούν να ενωθούν για να αντιμετωπίσουν κοινούς κινδύνους και να προωθήσουν την ανάπτυξη και την καινοτομία. «Χρειάζεται συνεργασία σε παγκόσμιο πλαίσιο» αναφέρει χαρακτηριστικά, ενώ ερωτηθείς για το πώς μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος της διεθνούς συνεργασίας σε έναν κατακερματισμένο κόσμο, η απάντησή του είναι κατηγορηματική.

«Δεν είναι αυτό το θέμα. Είναι ένας κατακερματισμένος κόσμος με πολλούς τρόπους. Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Εξετάζω τη διεθνή συνεργασία. Θα σας δώσω ένα καλό παράδειγμα: Ελλάδα, Ισραήλ και Κύπρος. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όλοι μαζί στην ίδια βάρκα. Πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον σε κάθε περίπτωση. Ας το κάνουμε. Και αυτό το τρίγωνο είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα. Πιστεύω ότι αν βρούμε τον σωστό τρόπο να συνεργαζόμαστε, αυτό θα δημιουργήσει για τη νέα γενιά έναν συμβολισμό για το πώς μπορούμε να το κάνουμε και με άλλα πράγματα. Με τον κυβερνοχώρο, δεν μπορεί να λειτουργήσει η κυβερνοασφάλεια χωρίς διεθνή συνεργασία. Ακόμα και αν νομίζει κάποιος ότι είναι ο καλύτερος των καλύτερων, δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του. Ακόμα και το Ισραήλ, που είναι ένα έθνος του κυβερνοχώρου (cybernation). Αν κάποιος επιτίθεται από τη Ρωσία ή την Κίνα, πρέπει να εντοπιστεί από πού προέρχεται, ποιος είναι ο φορέας, πώς γίνεται, τι είδους ευπάθειες υπάρχουν, τι είδους επιθέσεις είναι. Ίσως να είχατε το ίδιο πρόβλημα στην Ελλάδα και να το λύσατε. Δώστε τη λύση και σε εμάς γρήγορα. Θα κάνουμε και εμείς για εσάς το ίδιο. Πιστεύω, λοιπόν, πως η διεθνής συνεργασία είναι απαραίτητη».

Ανάπτυξη ταλέντου και παραμονή ανθρώπινου δυναμικού στη χώρα

Το Ισραήλ είναι ένα έθνος νεοφυών επιχειρήσεων, ένα cybernation και έχει δημιουργήσει ένα ακμάζον οικοσύστημα νεοφυών επιχειρήσεων. Πώς μπορούν, άραγε, άλλες χώρες να μιμηθούν την επιτυχία ή το μοντέλο του στην καινοτομία και την επιχειρηματικότητα;

«Πρώτα απ’ όλα», σημειώνει ο Ράμι Εφράτι, «είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε τις γνώσεις μας, επειδή δεν είναι μυστικές. Και πιστεύουμε ότι αν οι άνθρωποι ζουν σε μια καλή, σε μια ωραία κατάσταση και είναι επιτυχημένοι, θα υπάρχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες για ειρήνη. Έτσι, πρώτα απ’ όλα, είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε αυτές τις πληροφορίες, όπως κάναμε για χρόνια στη γεωργία. Δεύτερον, πιστεύουμε ότι πρέπει να συνεργαστούμε για να βρούμε λύσεις που αφορούν όλους μας. Η κυβερνοασφάλεια είναι μία από αυτές, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η γεωργία, η τεχνολογία τροφίμων και πολλοί ακόμη τομείς εντάσσονται σε αυτό το πνεύμα συνεργασίας».

Το μέλλον της κυβερνοασφάλειας και η τεχνητή νοημοσύνη

Αναφερόμενος στις αναδυόμενες τάσεις της κυβερνοασφάλειας, όπως η τεχνητή νοημοσύνη (AI), ο Ράμι Εφράτι τονίζει ότι το Ισραήλ έχει αρχίσει να καλύπτει το χάσμα σε αυτόν τον τομέα, επισημαίνοντας ότι η τεχνητή νοημοσύνη είναι πλέον απαραίτητη για την κυβερνοασφάλεια, την επιρροή και τον ψυχολογικό πόλεμο, καθώς βοηθά στον εντοπισμό του τι είναι ψεύτικο και τι αληθινό.

«Νομίζω ότι ήμασταν λίγο αργοί στην τεχνητή νοημοσύνη. Την εντοπίσαμε λίγο αργά. Αλλά είμαι σίγουρος ότι τώρα θα μειώσουμε το χάσμα. Και σύντομα θα ακούσετε για πολλές ισραηλινές εταιρείες που ασχολούνται με αυτό. Παρεμπιπτόντως, χωρίς AI δεν μπορείτε πλέον να ασχοληθείτε με την κυβερνοασφάλεια. Ούτε με την κυβερνοασφάλεια, ούτε με την επιρροή. Και τον ψυχολογικό πόλεμο. Επειδή πρέπει να εντοπίσετε τι είναι ψεύτικο και τι είναι αληθινό», αναφέρει.

Υπογραμμίζει, δε, τη σημασία της ασφάλειας στις νέες τεχνολογίες ευρύτερα, εξηγώντας πως οι άνθρωποι της τεχνολογίας συχνά επικεντρώνονται στην ανάπτυξη και την εμπορική διάθεση, παραμελώντας την ασφάλεια, κάτι που πρέπει να αλλάξει. «Αφού ασχολούμαστε με αυτή την τεχνολογία, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι είναι ασφαλής. Μόλις συνάντησα μια εταιρεία που ασχολείται με την ασφάλεια της AI. Θα υπάρξουν περισσότερες. Υπάρχουν τώρα περίπου τρεις. Και στον κόσμο υπάρχουν λίγο περισσότερες. Έτσι, πρέπει να βρείτε νέες λύσεις για τις επερχόμενες τεχνολογίες. Επειδή οι άνθρωποι στην τεχνολογία δεν κοιτάζουν την ασφάλεια. Κοιτάζουν πώς να κάνουν μια GA (μια υπηρεσία ή ένα προϊόν πλήρως διαθέσιμο για χρήση ή αγορά από το κοινό), να προχωρήσουν, να πάνε στην αγορά και να την πουλήσουν. Αλλά κάποιος πρέπει να κοιτάξει και την ασφάλεια, γιατί αυτό είναι η ιδιωτικότητά μας, είναι το «μυστικό» μας».

Η Μονάδα 8200

Ο Ράμι Εφράτι ανέλυσε ακόμη τον ρόλο της μονάδας 8200 στην προστασία της χώρας από κυβερνοαπειλές, υπογραμμίζοντας ότι ο στρατός πρέπει να επικεντρωθεί σε έρευνα και ανάπτυξη για τις επόμενες πέντε χρόνια, συνεργαζόμενος με ειδικούς οργανισμούς όπως η DARPA και το Υπουργείο Άμυνας.

«Πιστεύω ότι ο στρατός δεν πρέπει να προσπαθεί να κάνει τη δική του έρευνα και ανάπτυξη (R&D) αν υπάρχουν ήδη άλλες εταιρείες που το κάνουν. Πρέπει να πάρεις τους καλύτερους ανθρώπους, να τους δώσεις τον πραγματικό προϋπολογισμό που απαιτείται και να βγάλεις λύσεις που δεν υπάρχουν ακόμα στην αγορά, δηλαδή για τα επόμενα πέντε χρόνια. Ο στρατός ξέρει πώς να το κάνει και έχει την ικανότητα να το κάνει. Έχει επίσης ειδικούς οργανισμούς, όπως η DARPA που έχουμε στο Ισραήλ και το Υπουργείο Άμυνας, για να το υποστηρίξουν» σημειώνει.

Εξηγεί ακόμη ότι οι κυβερνοεπιθέσεις συχνά προηγούνται κινητικών πολέμων, λειτουργώντας ως μορφή επιρροής και ψυχολογικού πολέμου, και στο πλαίσιο αυτό τόνισε την ανάγκη για προετοιμασία και αναγνώριση αυτών των απειλών.

«Ο πόλεμος δεν είναι μόνο κινητικός πόλεμος. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, όπου οι κυβερνοεπιθέσεις έγιναν πρώτες, ακόμη και μερικές εβδομάδες πριν από μια πραγματική επίθεση. Η κυβερνοεπίθεση είναι επίσης μια μορφή επιρροής, ένας ψυχολογικός πόλεμος. Διότι, αν προσπαθήσεις με κάποιον τρόπο να επηρεάσεις τους ανθρώπους ή να αλλάξεις τη γνώμη τους, αυτό πρόκειται να κάνει μεγάλη διαφορά. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Διότι, όταν παρακολουθείς τηλεόραση, δεν γνωρίζεις πραγματικά αν αυτό που βλέπεις είναι αληθινό ή όχι. Και αυτές τις μέρες, με την τεχνητή νοημοσύνη, γίνεται πολύ πιο εύκολο να το κάνεις. Όμως, δεν είναι ευκολότερο να το εντοπίσεις. Επομένως, αυτά είναι πράγματα που πρέπει να τα αναγνωρίσουμε ως απειλή. Και ως απειλή, πρέπει να βρούμε λύση».

Οι ταλαντούχοι νέοι της Ελλάδας και η ανάγκη στήριξής τους

Ειδικότερα για την Ελλάδα, ο κ. Εφράτι εκτιμά πως οι ταλαντούχοι νέοι της χώρας πρέπει να στηριχθούν, με τη δημιουργία μηχανισμών που ενθαρρύνουν την καινοτομία και μειώνουν τον φόβο της αποτυχίας. Στο πλαίσιο αυτό υπογραμμίζει την ανάγκη ενός στρατηγικού σχεδίου, που θα αξιοποιεί κονδύλια (και ευρωπαϊκά) και θα επενδύει σε ταλαντούχους ανθρώπους.

«Το πιο σημαντικό πράγμα για την Ελλάδα είναι ότι έχετε ταλαντούχους ανθρώπους» σημειώνει και τονίζει πως οι νέοι πρέπει να έχουν στήριξη σε όλη την πορεία τους. «Πρέπει να στηρίζονται οι νέοι, να βρίσκουν ιδέες και να λαμβάνουν βοήθεια με έναν μηχανισμό που θα διασφαλίζει ότι δεν θα φοβούνται την αποτυχία. Δεν είναι υπόθεση μιας ημέρας και κοστίζει πολλά χρήματα αυτή η διαδικασία, αλλά αυτό θα δώσει πίστη στους νέους ότι η κυβέρνηση είναι δίπλα τους» υπογραμμίζει ο Ισραηλινός ειδικός της κυβερνοασφάλειας, που εκτιμά πως αν βρεθούν τα χρήματα για έναν τέτοιο μηχανισμό (και από ευρωπαϊκά κονδύλια) «…θα δείτε πως μετά από πέντε με δέκα χρόνια, οι νέοι θα αρχίσουν να μένουν στην Ελλάδα».

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ / Φωτογραφία αρχείου Reuters

The post Πώς το Ισραήλ έγινε cybernation – H ισραηλινή «συνταγή επιτυχίας» στην κυβερνοασφάλεια appeared first on OnAlert.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα έχει λόγους να εξετάσει τη συμμετοχή της σοβαρά, τόσο από μια γεωπολιτική σκοπιά, όσο και από την άποψη της ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεών της.

Η ανάγκη ενίσχυσης της ενιαίας ευρωπαϊκής άμυνας

Η EE επιδιώκει να διαμορφώσει έναν πιο ενεργό και ενιαίο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, ειδικά όσο απομακρύνεται η «αμερικανική ομπρέλα προστασίας», από τότε που ανέλαβε την προεδρία των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ. Μια αποστολή ειρηνευτικών δυνάμεων στην Ουκρανία θα αποτελούσε ένα κρίσιμο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, αναδεικνύοντας τη στρατηγική αυτονομία της Ένωσης και την ικανότητά της να λειτουργήσει ως ανεξάρτητος γεωπολιτικός παράγοντας σε κρίσιμες καταστάσεις και με άμεση ανταπόκριση. 

Η Γαλλία πρωτοστατεί στις πρωτοβουλίες, με τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν να προωθεί ενεργά τη συγκρότηση μιας δύναμης που θα μπορούσε να αναλάβει αποστολές σταθεροποίησης. Οι πρόσφατες συναντήσεις των αρχηγών στρατών και υπουργών Άμυνας στη Γαλλία ανέδειξαν τη σημασία που έχει για το Παρίσι αυτή η πρωτοβουλία.

Αν και οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να συμμετάσχουν άμεσα, η αποστολή αυτή δεν θα σημαίνει απόκλιση από τις διατλαντικές σχέσεις. Αντιθέτως, θα αντανακλά τη στρατηγική των ΗΠΑ που παροτρύνουν την Ευρώπη να αναλάβει μεγαλύτερο ρόλο στη δική της ασφάλεια, όπως έχει δηλώσει και ο Ντόναλντ Τραμπ. Παράλληλα, το ΝΑΤΟ και οι αμερικανικές δυνάμεις παραμένουν ισχυρές στην ανατολική πτέρυγα της Συμμαχίας, διασφαλίζοντας τη σταθερότητα στην περιοχή.

Η Ελλάδα, ως κράτος-μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και στενός σύμμαχος της Γαλλίας και των ΗΠΑ, έχει κάθε συμφέρον να υποστηρίξει και να συμμετάσχει σε μια τέτοια αποστολή, ενισχύοντας έτσι τη θέση της εντός της Ένωσης των 27 και διαμορφώνοντας ενεργά το μέλλον της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας.

Άλλωστε, η Ελλάδα, μαζί με την Πολωνία, ήταν οι χώρες που πίεζαν εδώ και αρκετό καιρό να εξαιρεθούν οι αμυντικές δαπάνες από το δημοσιονομικό έλλειμμα, για να ενισχυθούν οι αμυντικές επενδύσεις. Ταυτόχρονα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τόνισε στους ομολόγους του ότι η διασφάλιση της ασφάλειας της Ευρώπης δεν μπορεί να περιοριστεί στα ανατολικά της σύνορα, καθώς «απειλές ασφαλείας υπάρχουν και στα Δυτικά Βαλκάνια, την Ανατολική και Νότια Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή».

Η Τουρκία στην ευρωπαϊκή άμυνα

Δεν χωρά αμφιβολία ότι η «γειτονιά» της Ελλάδας, η ανατολική Μεσόγειος αλλά και η Μέση Ανατολή, αντιμετωπίζει τις δικές της γεωπολιτικές προκλήσεις και αστάθειες.

Σε αυτήν την ασταθή περιοχή, η Τουρκία επιδιώκει να ενισχύσει τη δική της επιρροή. Μια πιθανή ελληνική συμμετοχή σε μια αποστολή στην Ουκρανία θα έστελνε ένα σαφές μήνυμα ότι η χώρα μας είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος της Δύσης και παράγοντας σταθερότητας όχι μόνο σα κοντινά της σύνορα, αλλά όπου τίθεται ζήτημα αναθεωρητισμού. 

Η Τουρκία, διαθέτοντας τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ, έχει εκφράσει την ετοιμότητά της να αναπτύξει στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία, εφόσον κριθεί απαραίτητο για την αποκατάσταση της τοπικής σταθερότητας και ειρήνης (πέρα από τις επαναλαμβανόμενες προτάσεις του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να αναλάβει τον ρόλο διαμεσολαβητή στις διαπραγματεύσεις Μόσχας και Κιέβου).

Παράλληλα, η τουρκική αμυντική βιομηχανία έχει σημειώσει σημαντική ανάπτυξη, ενώ με στρατηγικές κινήσεις, η Άγκυρα αποκτά έμμεση πρόσβαση στα ευρωπαϊκά κονδύλια (των 800 δισ. που εξήγγειλε η πρέοδρος της Κομισιόν) για την ενίσχυση των ευρωπαϊκών αμυντικών βιομηχανιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη ίδρυση κοινοπραξίας ανάμεσα στην ιταλική Leonardo και την τουρκική Baykar για την ανάπτυξη drones.

Η ελληνική εμπλοκή σε μια ευρωπαϊκή αποστολή θα ενίσχυε τη θέση μας, αποδεικνύοντας ότι η Αθήνα δεν είναι «παθητικός θεατής» αλλά «ενεργός παίκτης» στις ευρωπαϊκές και διεθνείς εξελίξεις.

Η πιθανή συμμετοχή της Τουρκίας σε μια ειρηνευτική αποστολή θα της προσέφερε, επίσης, ένα επιπλέον διπλωματικό πλεονέκτημα. Ωστόσο, η Ελλάδα δεν θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δική της συμμετοχή ως μια βεβιασμένη αντίδραση στην τουρκική παρουσία. Αντίθετα, η όποια απόφαση πρέπει να βασίζεται σε στρατηγικά κριτήρια και στις συνολικές επιδιώξεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Παράλληλα, σύμφωνα με τους Financial Times, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε φαίνεται να πιέζει τους ηγέτες της ΕΕ να βελτιώσουν τις σχέσεις τους με την Τουρκία και με τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων και των διεθνών συμμαχιών

Η οποιαδήποτε συμμετοχή της Ελλάδας σε μια τέτοια ειρηνευτική αποστολή θα εξαρτηθεί από τη φύση της αποστολής και το τι θα ζητηθεί από τους συμμετέχοντες.

Ωστόσο, με βάση προηγούμενες ελληνικές συμμετοχές σε διεθνείς ειρηνευτικές αποστολές και τις ανάγκες που θα μπορούσαν να προκύψουν στην Ουκρανία, μπορεί να αναπτυχθούν κάποιες Μονάδες Μηχανικού για τις επισκευές κρίσιμων υποδομών, Μονάδες Ειδικών Δυνάμεων, ιατρικό και υγειονομικό προσωπικό για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας ή ακόμη και να υπάρξει ναυτική συμμετοχή (εφόσον η αποστολή περιλαμβάνει θαλάσσια επιτήρηση), όπως η φρεγάτα που συμμετέχει στην ευρωπαϊκή αποστολή «ΑΣΠΙΔΕΣ» στην Ερυθρά Θάλασσα.

Η συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε μια τέτοια αποστολή θα προσέφερε σημαντικά επιχειρησιακά οφέλη. Η εμπλοκή σε πολυεθνικές επιχειρήσεις θα ενίσχυε τη διαλειτουργικότητα των ελληνικών δυνάμεων με άλλες ευρωπαϊκές, βελτιώνοντας τη συνεργασία και τον συντονισμό σε σύνθετες αποστολές.

Επιπλέον, η έκθεση σε σύγχρονα μέσα, όπως τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones), θα επέτρεπε στις ελληνικές δυνάμεις να αποκτήσουν πολύτιμη εμπειρία και να ενσωματώσουν νέες τεχνολογίες στις επιχειρησιακές τους δυνατότητες. Αυτή η εμπειρία θα αναβάθμιζε το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεών μας και θα ενίσχυε το κύρος της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο.

Παρότι αυτοί οι κίνδυνοι μιας τέτοιας αποστολής είναι υπαρκτοί, καθώς η Ρωσία έχει ήδη διαμηνύσει ότι οποιαδήποτε αποστολή ξένων δυνάμεων θα θεωρηθεί «εχθρική», η Ελλάδα δεν θα πρέπει να μείνει αμέτοχη στις διεθνείς εξελίξεις. Σε μια περίοδο που η διεθνής σκηνή αναδιαμορφώνεται, η Ελλάδα πρέπει να επιλέξει την ενεργό συμμετοχή και όχι την ουδετερότητα.

*Της Ελισάβετ Σταύρου / Συντάκτρια OnAlert.gr

The post Ευρωπαϊκή ειρηνευτική αποστολή στην Ουκρανία: Η θέση της Ελλάδας και οι στρατηγικές προκλήσεις appeared first on OnAlert.

Ποτέ πριν τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης δεν ανέφεραν τόσο εκτενώς τους δυτικούς ομολόγους τους. Εξάλλου, τα τελευταία τρία χρόνια, η ρωσική κοινωνία κλήθηκε να απομακρυνθεί από την «προδοτική, παρακμιακή Δύση» και να κοιτάξει προς την Ανατολή – δηλαδή, την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα. Και όμως, ακόμη και η πιο ισχυρή καθημερινή εφημερίδα της χώρας Kommersant – συνήθως γνωστή για τον λογικό και ορθολογικό τόνο της – είχε τον τίτλο «Ο θρίαμβος του Πούτιν» στην ανασκόπηση της διεθνούς κάλυψης γύρω από την τηλεφωνική συνομιλία του Τραμπ με τον Ρώσο πρόεδρο.

Αλλά υπάρχει ένας λόγος για αυτή την ξαφνική αλλαγή.

Τα μηνύματα από την Ουάσιγκτον ευθυγραμμίζονται τώρα με την κοσμοθεωρία του Κρεμλίνου: ο Τραμπ, ο «ισχυρός Αμερικανός νονός», θα καθίσει απέναντι από τον «βαρόνο του εγκλήματος» Βλαντιμίρ Πούτιν – λιγότερο ισχυρός από πριν, αλλά εξακολουθεί να γίνεται ισχυρότερος – και θα αποφασίσουν τι θα κάνουν με την Ουκρανία.

Το Κρεμλίνο βλέπει την κίνηση του Τραμπ ως σωστή απάντηση στο αίτημα της Μόσχας να σεβαστεί τον Πούτιν ως ισότιμο εταίρο, καθώς και δημόσια αναγνώριση ότι η Ουκρανία και η Ευρώπη πρέπει να έχουν δευτερεύοντα ρόλο στις διαπραγματεύσεις. Πιστεύει ότι η Ευρώπη – φιλελεύθερη και υποκριτικά προσκολλημένη στο κράτος δικαίου – πρέπει να προσαρμοστεί στην πραγματική της θέση σε αυτόν τον γενναίο νέο κόσμο: αυτή ενός υποστηρικτικού παράγοντα στο δράμα των ισχυρών ανδρών.

Δεν υπάρχει χώρος για το διεθνές δίκαιο σε αυτή την πρωτόγονη αφήγηση του 19ου αιώνα. Και ο ρόλος της Ουκρανίας περιορίζεται σε αυτόν ενός πελάτη ή ενός αποτυχημένου κράτους στη μισθοδοσία των ΗΠΑ, αντιμέτωπη με την πραγματικότητα της αποπληρωμής της στρατιωτικής και οικονομικής υποστήριξης που έλαβε κατά τη διάρκεια του πολέμου και της χορήγησης στις ΗΠΑ δικαιωμάτων εξόρυξης των φυσικών πόρων της, συμπεριλαμβανομένων των σπάνιων γαιών – όλα πλήρως κατανοητά από την οπτική γωνία της Μόσχας.

Το πρακτικό αποτέλεσμα που αναμένει το Κρεμλίνο από όλα αυτά είναι να κερδίσει κάποια ουκρανικά εδάφη – τις τέσσερις περιοχές που προσαρτήθηκαν, καθώς και τα τμήματα των περιοχών του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ που δεν έχουν ακόμη καταληφθεί. Αυτό, μαζί με την απομάκρυνση του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, είναι αυτό που το Κρεμλίνο θα πουλήσει στον λαό του ως νίκη.

Τα αιτήματα είναι τακτικά και συμβολικά – το κεφάλι του Ζελένσκι, η αναγνώριση της προέλασης της Ρωσίας στο ουκρανικό έδαφος και μια τελεία σε οποιαδήποτε συζήτηση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Ωστόσο, αυτό το σενάριο εξακολουθεί να απέχει πολύ από τον πλήρη ρωσικό έλεγχο στην Ουκρανία ή μια σημαντική αλλαγή στη θέση της Ρωσίας στην Ευρώπη. Μοιάζει με μια πιο προσωρινή λύση από ό,τι θα ήθελε η Μόσχα – ή, όπως παραδέχονται οι περισσότεροι επαγγελματίες της εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου, δεν είναι η Γιάλτα.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτή η συμφωνία δεν προορίζεται πραγματικά να οδηγήσει σε βιώσιμη ειρήνη – αυτός δεν ήταν ποτέ ο στόχος. Ο Τραμπ μπορεί να πιστεύει στη δεύτερη αμερικανική επανάστασή του, αλλά οι συνομιλητές του στη Μόσχα όχι. Είναι πολύ πιο πεπεισμένοι για την ανθεκτικότητα του βαθέως κράτους από οποιονδήποτε πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίας στις ΗΠΑ. Και πιστεύουν ότι αυτό το βαθύ κράτος ήταν πάντα, και πάντα θα είναι, εχθρικό προς τη Ρωσία.

Ελλείψει οποιασδήποτε πραγματικής ιδεολογίας, το Κρεμλίνο έχει κάνει τη δυσαρέσκεια πιστεύω του – ένα μείγμα υπερηφάνειας για την πρώην ρωσική αυτοκρατορία, είτε υπό τσάρους είτε υπό σοβιετικούς κομισάριους, και μια ισχυρή αίσθηση παράπονου και αδικίας προς την προδοτική Δύση. Και όπως συμβαίνει με κάθε ιδεολογία, έρχεται με μια σαφής αφήγηση για το τι πήγε στραβά και ποιος φταίει.

Αναπόσπαστο μέρος αυτής της νοοτροπίας είναι μια ισχυρή αίσθηση της ιστορίας, κατανοητή ως μια συλλογή παραπόνων αιώνων, που οδηγεί στην ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι η Ρωσία είναι καταδικασμένη να πολεμά συνεχώς τη Δύση, με τη μία ή την άλλη μορφή, έως ότου η μία πλευρά επιτύχει πλήρη νίκη. Και το Κρεμλίνο είναι βέβαιο ότι η Δύση πάντα κυνηγούσε την πλήρη καταστροφή της Ρωσίας, ξεκινώντας από τους σταυροφόρους που έστειλε ο Πάπας για να εισβάλουν στην Ορθόδοξη Ρωσία τον 13ο αιώνα.

Εν ολίγοις, η πραγματική ειρήνη με τη Δύση είναι ανέφικτη. Μόνο περιοδικά ιντερλούδια είναι δυνατά. Και η Ρωσία, πάντα ένα πολιορκημένο φρούριο, δεν μπορεί να έχει πραγματικούς συμμάχους. Η διάσημη φράση που αποδίδεται στον τσάρο Αλέξανδρο Γ ́ στα τέλη του 19ου αιώνα – ότι «η Ρωσία έχει μόνο δύο συμμάχους, τις ένοπλες δυνάμεις και το ναυτικό» – έχει αναφερθεί με υπερηφάνεια και αδιάκοπα και έχει βαθιά απήχηση στον Πούτιν.

Ως συνέπεια αυτής της αφήγησης, η Ρωσία δεν αισθάνεται πραγματικά σαν παγκόσμιος παρίας – όχι μόνο λόγω της υποστήριξης που λαμβάνει από την Κίνα, αλλά επειδή οι ελίτ της δεν πιστεύουν στην έννοια των πραγματικών συμμάχων ή στις μακροχρόνιες συνθήκες που επιτρέπουν αυτές οι σχέσεις.

Είναι μια πολύ σκοτεινή άποψη του κόσμου. Που υποθέτει ότι ο Πούτιν θα προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει τον Τραμπ για να αποκτήσει πλεονέκτημα – επιλέγοντας μια τακτική κίνηση, καθώς η στρατηγική ειρήνη είναι αδύνατη.

Αλλά ενώ ο Ρώσος ηγέτης μπορεί να βλέπει τον εαυτό του ως πιο έμπειρο και εξειδικευμένο σε αυτό το είδος παιχνιδιού τακτικής, στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο επιρρεπής σε ξαφνικές συναισθηματικές εκρήξεις. Η Ρωσία πάντα καθόριζε τον εαυτό της μέσω της σχέσης της με τη Δύση – και από τον Ψυχρό Πόλεμο, της σχέσης της με τις ΗΠΑ ειδικότερα.

Και αυτό που απαιτεί πάντα η Ρωσία είναι σεβασμός.

Για να μην ξεχνάμε, ο Πούτιν ξεκίνησε την προεδρία του το 2000 επιδιώκοντας ακριβώς αυτό από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους. Βαθιά μέσα του, αναζητά πάντα αναγνώριση από την Ουάσιγκτον.

Πηγή: Politico.eu / Andrei Soldatov, Irina Borogan

The post Politico: Τι θέλει πραγματικά ο Πούτιν από τον Τραμπ appeared first on OnAlert.

Η έκθεση εξετάζει τις 10 κορυφαίες γεωστρατηγικές εξελίξεις για το 2025, οι οποίες αναμένεται να έχουν ευρύ αντίκτυπο στα σχέδια των οργανισμών, ανεξαρτήτως κλάδου και γεωγραφικής τοποθεσίας. Σύμφωνα με το Geostrategic Business Group της EY-Parthenon, οι εξελίξεις αυτές χωρίζονται σε τρεις θεματικές:

Η μετάβαση από τις εκλογικές αναμετρήσεις στη χάραξη πολιτικής

– Η επίδραση του λαϊκισμού: Η άνοδος του λαϊκισμού αναμένεται να ενθαρρύνει πολιτικές προστατευτισμού, να περιορίσει τη μετανάστευση και να ασκήσει πίεση στις πολιτικές για το περιβάλλον.

– Ο «γρίφος» της φορολογίας: Οι νέες κυβερνήσεις θα εξετάσουν εναλλακτικές στρατηγικές για τη μείωση του χρέους, μεταξύ άλλων, και πιθανές αυξήσεις στη φορολογία επιχειρήσεων, κεφαλαίων και υψηλών εισοδημάτων.

– Οι δημογραφικοί διαχωρισμοί: Η διάδραση μεταξύ γερασμένων και νεαρότερων πληθυσμών και μετανάστευσης, αναμένεται να επηρεάσει όλο και περισσότερο τις τοπικές, περιφερειακές και παγκόσμιες πολιτικές ισορροπίες.

Οικονομικός ανταγωνισμός και αυτάρκεια

– Η μείωση των κινδύνων και των εξαρτήσεων: Οι κυβερνήσεις αναμένεται να επιταχύνουν την εφαρμογή μέτρων για την ενίσχυση της οικονομικής ασφάλειας, με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση πιο περίπλοκων σχέσεων μεταξύ κρατών, αλλά και επιχειρήσεων.

– Η ψηφιακή κυριαρχία: Η αυξανόμενη στρατηγική σημασία της ψηφιακής τεχνολογίας θα ενθαρρύνει την επιβολή περισσότερων πολιτικών και κανονισμών για τον έλεγχο του ψηφιακού κόσμου.

– Η κλιματική αλλαγή και ο ανταγωνισμός: Οι πολιτικές για το κλίμα θα τροφοδοτηθούν από τρεις κρίσιμους παράγοντες ανταγωνισμού – οικονομία, γεωπολιτική και τιμές.

Γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί

– Οι νέες γεωενεργειακές ισορροπίες: Οι κυβερνητικές πολιτικές θα συνεχίσουν να μετατοπίζουν τις γεωενεργειακές ισορροπίες, με αβέβαιες επιπτώσεις στην ταχύτητα της παγκόσμιας ενεργειακής μετάβασης.

– Η ενσωμάτωση των αναδυόμενων αγορών: Η ταυτόχρονη πίεση για ενίσχυση της επιρροής των αναδυόμενων αγορών στο παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα, από τη μία, και για εναλλακτικούς πολυμερείς διεθνείς και περιφερειακούς θεσμούς, από την άλλη, δημιουργεί ένα πιο περίπλοκο παγκόσμιο περιβάλλον.

– Πόλεμοι και διαμάχες: Εν μέσω πολέμων, η κλιμάκωση των εντάσεων στο εσωτερικό χωρών, αλλά και μεταξύ κρατών και διάφορων μη-κρατικών δρώντων, μπορούν να πυροδοτήσουν νέες πολεμικές συγκρούσεις, τόσο στον φυσικό κόσμο, όσο και στον κυβερνοχώρο.

– Η πολιτική και η οικονομία του διαστήματος: Ο αγώνας «κατάκτησης» του διαστήματος θα ενταθεί, καθώς περισσότερα κράτη θα εμπλακούν σε τεχνολογικό ανταγωνισμό και θα διεκδικούν πόρους.

Σχολιάζοντας τα συμπεράσματα της έκθεσης , ο Γιώργος Παπαδημητρίου, Διευθύνων Σύμβουλος της EY-Parthenon Ελλάδος, δήλωσε:

«Μετά από μία χρονιά που σημαδεύτηκε από σημαντικές πολιτικές εξελίξεις, και εν αναμονή των αλλαγών που φέρνει η αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ, το 2025 αναμένεται να επιβεβαιώσει την παρατήρηση ότι η αστάθεια είναι η νέα σταθερά.

Σε έναν υπέρ-διασυνδεδεμένο κόσμο, όπου κανείς δεν μένει ανεπηρέαστος, για να μπορέσουν να πλοηγηθούν με επιτυχία, να ενισχύσουν την ανθεκτικότητά τους, και να δημιουργήσουν μακροπρόθεσμη αξία, οι επιχειρήσεις θα πρέπει να ενσωματώσουν τη γεωστρατηγική ανάλυση ως αναπόσπαστο κομμάτι της στρατηγικής τους».

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ / Φωτογραφία Reuters

The post EY-Parthenon: Αυτές είναι 10 κορυφαίες γεωστρατηγικές εξελίξεις για το 2025 appeared first on OnAlert.