Του Δημήτρη Καιρίδη
Η κατάληψη του Αφρίν άνοιξε την όρεξη του Ερντογάν για προέλαση του τουρκικού στρατού ανατολικά. Η σιωπή της διεθνούς κοινότητας για την παραβίαση της συριακής κυριαρχίας από μια γείτονα με γνωστές διεκδικήσεις, με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις όπως της Μέρκελ, είναι εκκωφαντική. Ο Ερντογάν επικαλείται ότι επιδιώκει τη σταθερότητα την ίδια ώρα που πολώνει και αποσταθεροποιεί την ίδια την Τουρκία. Η κατάχρηση από τον ίδιο και την κυβέρνησή του του όρου «τρομοκράτης» για τους Κούρδους της Συρίας δεν πείθει κανέναν πέραν των φανατικών Τούρκων εθνικιστών. Ο τουρκικός στρατός σωρεύει ερείπια στην ήδη πολύπαθη Συρία.
Εκατό ακριβώς χρόνια από το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, το 1918, η διεθνής τάξη πραγμάτων που αντικατέστησε την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία αμφισβητείται ανοικτά. Οι ΗΠΑ δεν συνυπέγραψαν τη Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία καθόρισε τα μεταπολεμικά σύνορα της ρεπουμπλικανικής Τουρκίας. Σήμερα είναι ίσως η μόνη δύναμη που μπορεί να την υπερασπιστεί. Το πρόβλημα είναι ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται ανάμεσα στους Κούρδους, που ήταν οι μεγάλοι χαμένοι της Λωζάνης, και της συμμάχου Τουρκίας που επιδιώκει την «επικαιροποίησή» της, την ίδια ώρα που ο Τραμπ συνεχίζει να μπερδεύει για τις προθέσεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.