“Επιτέθηκαν” πολλοί στον στρατιωτικό που με επιστολή του έλεγε ότι δεν έχει χρήματα για να αποκτήσει ούτε παιδί. Και τον “επέπληξαν”,γιατί είχε κάνει το λάθος να πάρει δάνεια και μάλιστα καταναλωτικά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται αυτό και δεν έχουν άδικο όσοι επισημαίνουν το λάθος που χιλιάδες -ή μήπως εκατομμύρια- πολιτών διέπραξαν την εποχή της “χρυσής φούσκας”. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το λάθος δεν έγινε από τους δανειολήπτες.
Ανακαλέστε στη μνήμη σας εκείνη την εποχή της “χρυσής φούσκας”, όταν ο Σημίτης και το υπουργικό του συμβούλιο έστελναν άπαντες τους πολίτες να γίνουν…χρηματιστές. Θυμηθείτε ότι όποιος έμπαινε σε τράπεζα για να πληρώσει ένα απλό λογαριασμό έφευγε με…μπόνους δάνειο. Και όταν ένα πολίτης έστω αφελής ακούει τον τραπεζικό να του λέει “πάρε δάνειο” συμπεραίνει εύκολα μέσα στη πιθανή αφέλειά του ότι “για να μου δίνει η τράπεζα έχει υπολογίσει ότι μπορώ να το ξεπληρώσω”.
Μόνο που η αφέλεια δεν συνιστά ποινικό αδίκημα,ούτε μπορούμε να κατηγορούμε τώρα έτσι εύκολα όσους είχαν σπεύσει να πάρουν δάνεια ,υπολογίζοντας και τα εισοδήματα που είχαν τότε και που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα μειωθούν τόσο δραματικά.
Κι αν οπωσδήποτε πρέπει να τους ψέξουμε,γιατί δεν κάνουμε το ίδιο και με όσους έδιναν τα δάνεια;