Συνειδητά επιλέξαμε μέχρι τώρα στα ρεπορτάζ για όσα έγιναν στη ΣΣΕ να μην αναφερθούμε ονομαστικά σε πρόσωπα, αλλά να διερευνήσουμε γεγονότα. Για εμάς, το θέμα δεν είναι επ’ ουδενί εάν πρόκειται ή όχι για οικογενειακή υπόθεση, ούτε παίζουν ρόλο τα πρόσωπα.
Εάν δεν αποτελεί θέμα η περίπτωση που ένας ή περισσότεροι ευέλπιδες αμφισβητούν -για πλάκα ή στα σοβαρά- το δημοκρατικό πολίτευμα, τότε τι; Μπορεί τη μία στιγμή να είναι παιδιά, που δεν έχουν συναίσθηση του τι κάνουν, ενώ την επόμενη μέρα -ως στελέχη του στρατού- να διοικούν προσωπικό και να κρατούν όπλο;
Δεν έχουμε αποφασίσει -ως κοινωνία και Πολιτεία- τι είναι και τι όχι το μείζον; Δεν υπάρχει το πλαίσιο; Συνειδητά, επίσης, δεν απαντάμε στα σχόλια, ούτε στις ευθείες απειλές προς δημοσιογράφους να μείνουν μακριά: «Τους συνιστώ να μην τους πλησιάσουν ποτέ γιατί ένα απλό φτέρνισμα τους είναι ικανό να τους στείλει στο νοσοκομείο με βαρείας μορφής πνευμονία». Διαβάσαμε καλά; Καταλάβαμε καλά; Ουδέν σχόλιο!