Το πολύ ενδιαφέρον ιστορικό άρθρο του συναδελφου δημοσιογράφου Βενιζέλου Λεβεντογιάννη για τη Σμύρνη και για το τι οδήγησε στην εθνική καταστροφή που μας σημάδεψε προκάλεσε πολλές συζητήσεις και σχόλια. Σ΄ ένα απ΄ αυτά ο συνάδελφος έκρινε ότι έπρεπε να απαντήσει. Και ιδού η απάντησή του:
Έχω μια αρχή, η οποία είναι να μην απαντάω σε παιδαριώδη επιχειρήματα που στερούνται ιστορικής βάσεως και που διέπονται περισσότερο από πίστη σε μια ιδεολογία, παρά από ντοκουμέντα και πηγές. Επίσης πιστεύω πως να απαντήσω επώνυμα σε ένα ανώνυμο σχόλιο κάποιου κύριου που υπογράφει ως «Διόδωρος», με θίγει σαν επαγγελματία. Σήμερα θα καταπατήσω και στις 2 αυτές αρχές μου και θα απαντήσω.
Το να αλλάζουμε την αλήθεια κατά το πως μας συμφέρει είναι μια πάγια τακτική εκείνων που οραματίζονται ολοκληρωτικά καθεστώτα και συστήματα. Ο κύριος που υπογράφει σαν Διόδωρος, θα έπρεπε προτού σχολιάσει τα γεγονότα της Μικρασιατικής τραγωδίας, να μελετήσει τις πηγές και φυσικά να βγάλει τα φιλοβασιλικά γυαλιά του.
Όλοι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος και το αποτέλεσμα είναι για εκείνη την περίοδο, ένα και απλό: Με τον Βενιζέλο η Ελλάς έγινε αυτό που όλοι ονειρευόμασταν και με τον Βασιλέα, συρρικνώθηκε και πολύ πιθανόν, εάν ο Κεμάλ ήθελε, με την ορμή που είχε, να γινόταν και ακόμη μικρότερη. Δείγμα της ανεπάρκειας των υπευθύνων για την καταστροφή είναι ότι εκλιπαρούσαν τον Βενιζέλο να λάβει μέρος στη συνθήκη της Λωζάνης, να υπερασπιστεί εκείνος τα εθνικά συμφέροντα διότι οι ίδιοι δεν είχαν κανένα ειδικό βάρος. Και εάν δεν ήταν ο Βενιζέλος να σώσει ότι μπορούσε να σωθεί ίσως η Ελλάς να έφτανε μέχρι το Τατόι.
Σαφέστατα η συνθήκη των Σεβρών ήταν «έωλη», αλλά την ιστορία την εξετάζεις με βάση τις συνθήκες της κάθε εποχής και εκείνη την εποχή ήταν μια τεράστια Ελληνική νίκη. Εξάλλου κύριε Διόδωρε, κανείς δεν μπορεί να μαντέψει τι θα γινόταν εάν οι Βασιλικοί επέμεναν και παρέμεναν στα όρια της συνθήκης (δηλαδή να κρατήσει η Ελλάς τη Σμύρνη υπό κυριαρχία και μετά να γίνουν εκλογές) και όχι να την αποδομήσει η ίδια με το που ανέλαβε και θέλησε να κυνηγήσει τον Κεμάλ μέσα στην αχανέστατη χώρα του.
Γράφετε ότι ο ίδιος άλλαξε τον εκλογικό σύστημα για να επωμιστούν τις ευθύνες οι νικητές των εκλογών. Εκπληκτικό επιχείρημα που φανερώνει τρομερή πολιτική διορατικότητα εκ μέρους σας. Δεν μας εξηγείτε όμως τι έκαναν εκείνοι που τελικά ανέλαβαν την εξουσία. Γιατί άλλαξαν το στράτευμα, γιατί ηθέλησαν να φτάσουν μέχρι την Άγκυρα, γιατί ουδείς εις την Ευρώπη δεν τους έδινε σημασία, κάτι που με τον Εθνάρχη Βενιζέλο, δεν συνέβαινε.
Όσο για τον τίτλο του στρατηλάτη που προσάπτετε στον Κωνσταντίνο, θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε βάση ποιων στρατιωτικών επιτυχιών του, το κάνετε. Και μην απαντήσετε για την περίοδο των βαλκανικών, διότι είναι γνωστό πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ο «στρατηλάτης» ήταν εκείνος που ήθελε να βαδίσει προς το Μοναστήριον, όταν ο Βενιζέλος του τόνιζε ότι η σημαντική πόλη που πρέπει να γίνει Ελληνική ήταν η Θεσσαλονίκη. Ο «στρατηλάτης» επέμενε να πάει στο άνευ σημασίας Μοναστήριον και ο Βενιζέλος που έβλεπε μπροστά και ας μην ήταν «στρατηλάτης» του έλεγε ότι η Θεσσαλονίκη έχει μέλλον και οφέλη για τη χώρα (ήταν λιμάνι, είχε δυνατή οικονομία, κτλ κτλ) Ευτυχώς που υπάρχει και το περίφημο τηλεγράφημα που ο Βενιζέλος επιμένει ο στρατός να πάει στη Θεσσαλονίκη γιατί θα την έπαιρναν οι Βούλγαροι, ο «στρατηλάτης» απαντά ότι δεν θα πάει εκτός «εάν μου το απαγορεύσετε» και ο Βενιζέλος του απαντά: «σας το απαγορεύω».
Τα επιχειρήματα σας θυμίζουν τους θιασιώτες εκείνου του στρατιωτικού ο οποίος λάτρευε όπως και ο «στρατηλάτης» τη Γερμανία, και το 1916 παρέδωσε αμαχητί Ελληνικό οχυρό στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα (Ρούπελ) μαζί με τους άνδρες και τον οπλισμό τους στους Γερμανούς και τους Βούλγαρους εχθρούς. Η διαταγή φυσικά την οποία ο στρατιωτικός αυτός (μετέπειτα θαυμαστής του Κεμάλ) εκτέλεσε δόθηκε από τον ίδιο τον «στρατηλάτη».
Τέλος να σας πω κάτι σχετικά με το κορυφαίο επιχείρημα σας, εάν εγώ με τον αδερφό μου έχω τις ίδιες ιδέες. Φυσικά και όχι, αλλά υπάρχει μια μικρή διαφορά. Ο αδερφός μου δεν είναι διοικητής σώματος στρατού.
Βενιζέλος Λεβεντογιάννης