Το μπαράζ μηνυμάτων στο Onalert για τα σχόλια του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ στο twitter συνεχίζεται. Και στο συντριπτικό τους ποσοστό είναι αρνητικά.
Συνεπώς το κείμενο απόστρατου αξιωματικού ο οποίος προσπαθεί να …χαλαρώσει την ένταση, έχει την σημασία του,αν και θεωρούμε ότι ελάχιστα μπορεί να προσφέρει:
«Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει με τα διάφορα σχόλια ή επιστολές μεταξύ των συναδέλφων.
Κατ´ αρχάς αλληλοαναιρούμεθα όλοι διαρκώς και με ενα υβριστικό και υστερικό τρόπο στρεφόμαστε συχνά χωρίς επιχειρήματα αλλα απλά με κατηγορίες εναντίον όλων. Χάνουμε έτσι άμεσα την αξιοπιστία μας και γινόμαστε αυτόχειρες υποβιβάζοντας τον εαυτό μας και την επιχειρηματολογία μας, μια και εκφράζοντας την αγανάκτηση μας προς τους πολιτικούς συνηθίζουμε (σίγουρα με σχετική ευκολία) να λέμε ότι ο καλύτερος πολιτικός είναι κάτω του μέσου όρου των στρατιωτικών από πλευράς ήθους και ευσυνειδησίας. Νομίζω ότι αυτό είναι μια άδικη και υπερβολική γενίκευση που μας αναιρεί εξ αρχής τουλάχιστων έναντι του συνόλου των συμπολιτών μας.
Παράλληλα το ίδιο εύκολα δεν αναγνωρίζουμε την όποια στρατιωτική ηγεσία η οποία μόνο στραβά κάνει, η οποία μόνο με πολιτικά κριτήρια ανελήχθει και μόνο την καρέκλα της κοιτάει. Αφου κατηγορήσουμε, διασύρουμε, μειώσουμε και βρίσουμε τους ανθρώπους αυτούς μετά περιμένουμε να μας εκπροσωπήσουν επάξια. Συγχρόνως διατυμπανίζουμε, ή αφήνουμε να εννοηθεί, ότι αν εμείς είμασταν στην θέση τους θα παραιτούμεθα, θα παίρναμε και την πολιτική εξουσία στα χέρια μας, ή οτι αλλο φανταστεί κανείς. Με τα μυαλά μας θα φιάχναμε τα πάντα.
Εύκολα αποδεικνυόμεθα το ίδιο επιπόλαιοι, όχι πάντα αλλά σίγουρα όχι σπάνια, μα σίγουρα εκ του ασφαλούς αφού μόνο κρίνουμε και γράφουμε χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο να μας ζητηθεί η οποιαδήποτε ευθύνη. Καταχρώμεθα ετσι την ανωνυμία και την ανευθυνότητα μας παρόλο που, – και αυτο ειναι το παράδοξο – έχουμε περάσει τουλάχιστον την μισή ζωή μας μέσα σε ευθύνες.
Μήπως πρέπει επιτέλους να αποδεχθούμε ότι έχουμε φθάσει στη σημερινή, αρκετά άσχημη, κατάσταση με ένα κάποιο ποσοστό ευθύνης ο κάθε ένας μας, άλλος ελάχιστο, άλλος πολύ μεγάλο, σίγουρα ομως κανείς με μηδενικό, αφού προυπήρξαμε;
Μήπως πρέπει να δούμε από αυτό το σημείο και μετά τι γίνεται και παράλληλα βέβαια οι αρμόδιοι φορείς να ψάχνουν να δουν το γιατί, πως και τι θα γίνει με αυτούς που είχαν την κυρία ευθύνη; Νομίζω ομως κάτι κινείται, όπως κινείται, και προς αυτή την κατεύθυνση.
Μήπως πρέπει να αφήσουμε τους διαφόρους να εκφράζουν τις απόψεις τους και αν έχουμε να κάνουμε μόνο παραγωγικά σχόλια, χωρίς ακραίες εκφράσεις, προς συναδέλφους; Εχουμε σκεφτεί πόσα απο τα άθλια και υβριστικά σχόλια μπορεί να μην προέρχονται απο συναδέλφους αλλα απο ξένους που βρίσκουν την ευκαιρία να μας διασύρουν και να μας εξευτελίζουν σαν κοινωνική ομάδα;
Μήπως με το αντίθετο άθελα μας παίζουμε το παιχνίδι κάποιων κέντρων που εκτός του ότι θέλουν να αλληλοσυγκρούονται οι κοινωνικές ομάδες σε ορισμένες περιπτώσεις τους εξυπηρετεί ακόμη περισσότερο να έχουν συγκρούσεις και εσωτερικά οι ομάδες αυτές;
Μήπως τα κέντρα αυτά τα φέρνουμε εμείς, άθελα μας, στην ευχάριστη θέση πολύ εύκολα να μας απαξιώνουν με ένα απλουστευμένο τρόπο λέγοντας «δεν βλέπεις τι γίνεται; Δεν χρειάζεται να πεί κανείς τίποτα, κανείς τους δεν είναι άξιος».
Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και μιζέρια αυτό είναι γεγονός. Ας μην πέσουμε ακόμη χαμηλότερα και γίνουμε και ανθρωποφάγοι αλληλοσπαρασόμενοι.
Από κάθε άποψη ας κρατήσουμε το κατά την κρίση μας θετικό, ας επιχειρηματολογήσουμε για τα κατά την κρίση μας αρνητικά και σίγουρα ας μην τα απαξιώσουμε με φράσεις που αν δεν είχαμε φθάσει εδώ δεν θα χρησιμοποιούσαμε.
Θεωρώ ότι μόνον έτσι μπορούμε ίσως να μπούμε σε μια παραγωγική διαδικασία που θα κινηθεί σε θετική κατεύθυνση.
Ας μην απαξιώνουμε την εκάστοτε ηγεσία, να είμαστε ο ένας κοντά στον άλλον και όχι απέναντι του, επειδή εμείς θα τα κάναμε καλύτερα ή επειδή η μάνα μας μας γέννησε νωρίτερα και μπήκαμε νωρίτερα στις ΕΔ και ως απόστρατοι ξέρουμε περισσότερα από τους έν ενεργεία. Η καριέρα, η πορεία, η θέση, η εξέλιξη είναι κατά πολύ μεγάλομποσοστό και τύχη. Το γνωρίζαμε αυτο απο την αρχή. Αν ξέρουμε κάτι λόγω μεγαλύτερης εμπειρίας, ή αν καταλαβαίνουμε περισσότερα, ας τους το πούμε στο αυτί με την ελπίδα ότι θα το συνεκτιμήσουν με το σήμερα και θα πάρουν την σωστή απόφαση. Εξάλλου αυτοί έχουν την θεσμική ευθύνη και την ευθύνη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι η δύναμη μας ειναι το πλήθος μας και ο αριθμός μας και μόνο ενωμένοι και συμπαρατεταγμένοι εχουμε ελπίδα να πετύχουμε τους στόχους μας.
Κι αν το να μεινουμε ενωμένοι ακούγεται αδύνατο, ακόμα και για μας που μάθαμε ολοι μας τη ζωή να ενεργούμε μέσα σε Ομάδες, σε Μονάδες και Σχηματισμούς, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να γίνουμε ανθρωποφάγοι. Επιτέλους ας τραβήξουμε μια γραμμή έστω και τόσο χαμηλά!»