Το θέμα του τρόπου λειτουργίας των Στρατιωτικών Σχολών έχει προκαλέσει τη λυσσαλέα αντίδραση πολλών που θεωρούν ότι κατεστημένες αντιλήψεις που παγιώθηκαν όχι μόνο με την ανοχή αλλά και τη βοήθεια πολιτικών με στρεβλές “αντιμιλιταριστικές” αντιλήψεις , μπορούν να επιβιώσουν και σ΄ αυτές τις συνθήκες κρίσης και παρακμής.
Το θέμα των Σχολών είναι εξαιρετικά σοβαρό, αλλά η αλήθεια είναι ότι μετά από τα δημοσιεύματα του Onalert άρχισε να γίνεται σαφές ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο απ΄ όσο είχε εκτιμηθεί. Και αυτό προκύπτει από τις μεθοδεύσεις και αντιδράσεις συγκεκριμένων κύκλων για τις οποίες βεβαίως και είναι απολύτως ενήμερη η ηγεσία του στρατεύματος.
Ποιο είναι το πρόβλημα των Σχολών και από που ξεκινά;
Ίσως το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι ένα: ποιος διοικεί τις Στρατιωτικές Σχολές;
Οι διοικητές τους, θα απαντήσει ο καθένας που θα θεωρούσε την ερώτηση μάλλον ρητορική. Όμως δεν είναι ρητορική αλλά ουσιαστική. Η υφιστάμενη νομοθεσία, άγνωστη στους περισσότερους, έχει πάρει όλη την εξουσία από τις διοικήσεις των σχολών και την έχει δώσει στους καθηγητές. Ούτε οι αρχηγοί των αντιστοίχων Γενικών Επιτελείων έχουν λόγο. Όσο… τρελό και αν ακούγεται αυτή είναι η πραγματικότητα. Και αν οι Σχολές λειτουργούσαν σωστά και αποτελεσματικά, ασφαλώς αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα. Όμως πρέπει όλοι να παραδεχτούμε ότι το πείραμα που έκαναν οι πολιτικοί απέτυχε παταγωδώς.
Η ιστορία άρχισε το 2003, επί υπουργίας Γιάννου Παπαντωνίου, όταν τα συνδικαλιστικά όργανα των καθηγητών των τριών παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων, από τις οποίες αποφοιτούν οι αξιωματικοί (Ευελπίδων, Ναυτικών Δοκίμων και Ικάρων), κατάφεραν να περάσει ο νόμος 3187/2003 «Ανώτατα Στρατιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΑΣΕΙ)», παρά τις αντιδράσεις της τότε αντιπολίτευσης αλλά και σημαντικών βουλευτών και πρώην υπουργών της τότε κυβέρνησης (Αρσένης, Βερυβάκης, Κατσανέβας, κ.ά.).
Με τον νόμο αυτό οι καθηγητές μπόρεσαν να πάρουν καθηγητικούς τίτλους αντίστοιχους με εκείνους των πανεπιστημίων, χωρίς να είναι βέβαιο ότι είχαν σε όλες τις περιπτώσεις τα ανάλογα προσόντα.
Οι καθηγητές «πανηγύριζαν» γιατί απέκτησαν εξουσία και κάποιο κύρος, αν και είναι γνωστό ότι οι πανεπιστημιακοί συνάδελφοί τους δεν τους το αναγνωρίζουν (προφανώς γιατί γνωρίζουν ότι δεν έγιναν με τα αναγνωρισμένα πανεπιστημιακά στάνταρντ). Αυτό όμως δεν τους έφτανε.
Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 2010, επί υπουργίας Ευ. Βενιζέλου, κατάφεραν και πέρασαν μια τροποποίηση σφήνα, σε άσχετο νομοσχέδιο, με την οποία πήραν στα χέρια τους όλη την εξουσία στις σχολές. (Άρθρο 88 του ν. 3883/2010 Τροποποίηση διατάξεων του ν.3187/2003 «Ανώτατα Στρατιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΑΣΕΙ)»).
Τι λέει η τροποποίηση Βενιζέλου; Περιέχει τροποποιήσεις του νόμου του 2003 (του Παπαντωνίου) με τις οποίες αφαιρεί από την στρατιωτική ηγεσία κάθε αρμοδιότητα για την εκπαίδευση στις στρατιωτικές σχολές και κάνει απόλυτα «αφεντικά» τους καθηγητές. Προβλέπει και μια «Ακαδημαϊκή Συνέλευση» στην οποία ο διοικητής της σχολής δεν μπορεί ούτε να παραστεί. Αυτή επί της ουσίας διοικεί. Ποιοι την συναποτελούν; Καθηγητές, επίκουροι, λέκτορες που εκλέγονται χωρίς τη σύμφωνη της στρατιωτικής ηγεσίας.
Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν συχνά αντιπαραθέσεις και διαμάχες ακόμη και μεταξύ των καθηγητών για τα ακαδημαϊκά τους προσόντα.
Γι΄ αυτό και η πρόταση για να δημοσιευτούν τα βιογραφικά όλων, με το ακαδημαϊκό τους έργο, στις ιστοσελίδες των σχολών, όπως συμβαίνει σε όλα τα πανεπιστήμια της χώρας είναι νομίζουμε η πλέον απλή και αποτελεσματική. Και γι΄ αυτό επιμένουμε σ΄ αυτή.
Οι στρατιωτικοί είναι εξοργισμένοι με την κατάσταση που επικρατεί στις Στρατιωτικές Σχολές. Αλλά για να υπάρξουν αυτές απατείται τροποποίηση νόμου και μόνο η κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει προς αυτή τη κατεύθυνση. Σύμφωνα με πληροφορίες υπάρχει έτοιμο νομοσχέδιο με τις σχετικές αλλαγές. Το ερώτημα είναι πότε θα κατατεθεί . “Σύντομα”, επιμένουν κυβερνητικοί κύκλοι που αποδίδουν τη καθυστέρηση στα μεγάλα θέματα της οικονομίας που απασχολούν φυσικά πρωτίστως. Όμως τώρα φαίνεται ότι ήρθε η ώρα .