Γράφει ο
Ιωάννης Τσιώλης, Λγος (ΕΜ)
πρόεδρος Ε.Σ.ΠΕ.ΠΕΛ.
(Η αφήγηση που ακολουθεί είναι λογοτεχνικής φύσεως. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική)
μέρος 1ο : Η θητεία….
Μια φορά κι έναν καιρό (όπως λένε στα παραμύθια), ήταν μια χώρα. Στην χώρα αυτή προβλεπόταν από το Σύνταγμά της ότι κάθε πολίτης της που είχε την ικανότητα να φέρει όπλο, έπρεπε να συμμετείχε στην άμυνα της χώρας.
Για να ικανοποιηθεί η επιταγή του Συντάγματος, οι βουλευτές της χώρας ψήφιζαν νόμους που όριζαν πως, που και πότε ο κάθε πολίτης θα εκπαιδευόταν ώστε είναι ικανός να υπερασπίσει την χώρα αν ποτέ αυτή δεχόταν επίθεση. Αυτή την εκπαίδευση, την ονόμασαν θητεία.
Από αφηρημάδα, μάλλον, στους νόμους, δεν περιλήφθηκαν οι γυναίκες. ίσως γιατί οι βουλευτές πίστεψαν ότι οι γυναίκες δεν είναι ικανές να φέρουν όπλο. Από αφηρημάδα, μάλλον, δεν το θυμήθηκαν να το διορθώσουν, ακόμα κι όταν οι γυναίκες, άρχισαν να μπαίνουν σε στρατιωτικές σχολές, να εισέρχονται ως επαγγελματίες στις δυνάμεις άμυνας. Από αβλεψία, αν και οι γυναίκες κρίθηκαν ικανές να φέρουν όπλα επαγγελματικά, στάθηκε αδύνατο να διευθετηθεί ο τρόπος εκπαίδευσή τους με κάτι όπως η… θητεία. Πιθανόν διότι, κανείς δεν διάβασε ξανά το Σύνταγμα ώστε να δει ότι αναφέρετε σε πολίτες. Ή μήπως οι γυναίκες πολίτες, λέγονται κάπως αλλιώς.
Για να πάει λοιπόν ένας άνδρας πολίτης να κάνει την θητεία του, έπρεπε να φτάσει 19 χρονών. Στην ηλικία αυτή, κάποιο γραφείο του έστελνε με το ταχυδρομείο ένα έγγραφο, το οποίο του όριζε σε ποιο στρατόπεδο να πάει.
Το όνομα και η διεύθυνση όμως, για αυτόν που του έστελνε το χαρτί, δεν ήταν παρά λέξεις, εγγεγραμμένες στα αρχεία του γραφείου του. Τον άνθρωπο που έστελνε στο στρατόπεδο, δεν τον ήξερε, δεν τον είχε δει. Δεν γνώριζε αν είναι ζωντανός ή νεκρός (εάν δεν το είχαν δηλώσει οι δικοί του). Δεν γνώριζε αν είναι υγιής ή άρρωστος. Αρτιμελής ή μη. Έξυπνος ή κουτός. Φτωχός ή πλούσιος.
Γενικά, άνθρωποι από όλη την χώρα, κάθε καταστάσεως, υγείας, νοημοσύνης, επιθυμίας, προβλήματος κτλ ξαφνικά τις συμφωνημένες μέρες κάθε έτους, εμφανιζόταν στα στρατόπεδα.
Το να γίνει διαλογή των ανθρώπων αυτών, αποδείχτηκε δύσκολη εργασία…..
Πρώτα έπρεπε να καταγραφούν όσοι παρουσιάστηκαν, να πουν αν έχουν σπουδάσει και τι.
Ύστερα μια ατελείωτη αναμονή για εξεταστούν από ιατρούς, που επί 16 ή και 18 ώρες συνεχόμενα έπρεπε να εξετάσουν και να εμβολιάσουν εκατοντάδες άτομα. Να βρουν ποιοι χρειάζονται περαιτέρω εξετάσεις. Να τους προγραμματίσουν για νοσοκομεία.
Και τέλος, μετά από μια ταχεία εξεύρεση στρατιωτικών ενδυμάτων να οδηγηθούν στα κρεβάτια τους.
Τι κι αν την επόμενη ημέρα άρχιζε η εκπαίδευση; Οι μισοί και περισσότεροι, έφευγαν ξανά και ξανά σε νοσοκομεία για κριθούν ικανοί ή μη ικανοί για το ένα ή για το άλλο. Άλλοι πήγαιναν να εξασφαλίσουν από τους ιατρούς των νοσοκομείων μια αναβολή της θητείας. Άλλοι έκρυβαν ασθένειες σοβαρές, ένα ατελείωτο πήγαινε-έλα.
Τι κι αν οι διαταγές ήταν ξεκάθαρες :
-> «Η βασική εκπαίδευση να ολοκληρωθεί σε 4 εβδομάδες»
-> «Να μην απουσιάζουν οι εκπαιδευόμενοι»
Απλά και μόνο το πήγαινε- έλα σε νοσοκομεία, ιατρεία και πάλι νοσοκομεία, απασχολούσε τους εκπαιδευόμενους και τους εκπαιδευτές που τους συνοδεύανε ένθεν και εκείθεν.
Χρόνος χαμένος. Έξοδα απίστευτα, καθώς τα νοσοκομεία μερικές φορές ήταν ακόμα και 200 χιλιόμετρα μακριά.
Μα οι διαταγές ήταν ξεκάθαρες:
-> «Σε 4 εβδομάδες να πάνε σε μονάδες των συνόρων έτοιμοι».
Και σε μονάδες πήγαιναν.
Των συνόρων; …… όχι πάντα.
Έτοιμοι; …….όχι εντελώς.
Σαν τον κόσμο του Κάφκα, όπου φυλάκισαν έναν άνθρωπο διότι χαμογελούσε την μέρα που πέθανε ο βασιλιάς. Τον απελευθέρωσαν την ημέρα στέψης του νέου βασιλιά, για να τον συλλάβουν λίγο αργότερα με την κατηγορία ότι ήταν θλιμμένος ενώ στεφόταν ο νέος βασιλιάς.
Έτσι και σε αυτήν την χώρα, πάντα υπεύθυνοι ήταν αυτοί που δεν εκτέλεσαν τις διαταγές!
Δεν είναι κατάλληλοι οι στρατιώτες για θητεία, φταίνε οι εκπαιδευτές.
Πήγαν στο νοσοκομείο οι στρατιώτες, άρα λείπουν από την εκπαίδευση, φταίνε οι εκπαιδευτές.
Δεν πήγαν στο νοσοκομείο οι στρατιώτες, φταίνε οι εκπαιδευτές.
Έκαναν παρέλαση οι στρατιώτες και δεν έμαθαν τα όπλα, φταίνε οι εκπαιδευτές.
Δεν έκαναν παρέλαση οι στρατιώτες, φταίνε οι εκπαιδευτές.
……….τέλος πάντων, οι εκπαιδευτές πρέπει να φταίνε!!!!!!!
Διότι αν δεν έφταιγαν οι εκπαιδευτές, θα έπρεπε να έφταιγαν κάποιοι άλλοι. Αυτοί οι άλλοι μπορεί να ήταν αυτοί που ψήφισαν νόμους ατελείς. Αλλά αυτό είναι αδύνατον, διότι αυτοί που ψηφίζουν νόμους δεν γίνεται να κάνουν λάθος. Άρα πρέπει να φταίνε οι εκπαιδευτές.
Ίσως θα έπρεπε οι νόμοι να είχαν προβλέψει ότι δεν θα πρέπει κάποιος να κληθεί για θητεία, αν πρώτα δεν έχει διευκρινιστεί η κατάσταση της υγείας του.
Ίσως θα έπρεπε να είχαν εξεταστεί σε νοσοκομεία κοντά στα σπίτια τους, έναν ή δύο μήνες νωρίτερα, ώστε τα νοσοκομεία να είχαν ξεκαθαρίσει ποιοι είναι ακατάλληλοι, ποιοι πρέπει να πάρουν αναβολή και ποιοι θα πάνε τελικά να κάνουν την θητεία τους.
Ίσως το γραφείο που τους έστελνε το έγγραφο θα έπρεπε πρώτα να τους έχει δει.
Ίσως θα έπρεπε να παρουσιάζονται για θητεία μόνο οι ικανοί, λαμβάνοντας μία μικρή κοινωνική ανταμοιβή ώστε να μην υπάρχει τάση «φυγής».
Αλλά όχι φυσικά. Σε αυτήν την χώρα, οι νόμοι πρέπει να μένουν ως έχουν. Σε αυτήν την χώρα, ο Κάφκα θα έβλεπε την απεικόνιση της φαντασίας του να ζωντανεύει…..
(ακολουθεί το 2ο μέρος σε λίγες ημέρες)