Όταν το βράδυ της Κυριακής της 10ης Νοεμβρίου του 2002 ο διευθυντής του Τμήματος Σπηλαιολογικών Ερευνών Κώστας Μερδενισιάνος έλεγε στην οικογένειά του ότι στην τηλεόραση μιλούσαν για σπηλαιολόγους που εγκλωβίστηκαν σε κάποιο σπήλαιο στην Κρήτη δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο ίδιος θα ζήσει την μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής του ως σπηλαιοδιασώστης.
Στο σπήλαιο Χώνος του χωριού Σάρχος στο Ηράκλειο της Κρήτης, είχαν εγκλωβιστεί τρεις γνωστοί σπηλαιολόγοι. Ο Μεθόδιος Ψωμάς, η Χρύσα Μαυρόκωστα και η Ρωσίδα φοιτήτρια Βικτώρια Ντουκμάσοβα.
Οι σπηλαιολόγοι αυτοί είχαν μπει στο σπήλαιο από την προηγούμενη μέρα με σκοπό να χαρτογραφήσουν κάποιο ανεξερεύνητο τμήμα του, όταν ξαφνικά ξέσπασε καταιγίδα μεγάλης διάρκειας με συνέπεια να πλημμυρίσει και να προσχωθεί ένα στενό πέρασμα του σπηλαίου σε βάθος 800 μέτρων φράζοντάς τους την δίοδο για έξοδο. Ήταν λοιπόν παγιδευμένοι στα βάθη της γης, σε κάποιο από τα πολυδαίδαλα πλοκάμια της σπηλιάς, αλλά πιθανόν ακόμα ζωντανοί.
Ο γιατρός Κώστα Μερδεσιάνος 16 χρόνια μετά παρακολουθούσε τη διάσωση των παιδιών στην Ταϊλάνδη με άλλο μάτι. Είχε ζήσει ακριβώς τα ίδια.
Μαζί του ο κομμωτής σπηλαιολόγος Γιάννης Κοφινάς, αλλά και δύο στελέχη της ΕΚΑΜ που πήραν μέρος τότε στην επιχείρηση διάσωσης ο διοικητής Στέφανος Κολοκούρης και ο πυρονόμος Γεώργιος Καφκάς εξιστορούν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τι σημαίνει να ζεις 100 ώρες στα έγκατα της γης και συγκρίνουν τη διάσωση της Κρήτης με εκείνη στην Ταϊλάνδη
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ