Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
Η στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη θα είναι μια “ένεση” ηθικού και αισιοδοξίας που θα διαρκέσει περίπου 40 λεπτά. Όσο θα κάνουν να περάσουν τα στρατιωτικά τμήματα πεζοπόρα και μηχανοκίνητα.
Οι πολίτες θα νοιώσουν την υπερηφάνεια που πάντα αισθάνονται βλέποντας τις Ένοπλες Δυνάμεις που εμπιστεύονται.
Αμέσως μετά θα επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους που δεν είναι καθόλου ευχάριστη και εύκολη. Και είναι βέβαιο ότι η “επιστροφή των αρμάτων μάχης στην άσφαλτο” δεν θα είναι γι΄ αυτούς μήνυμα ότι “ήρθε η ανάπτυξη”.
“Περνάει ο Στρατός”, λοιπόν στη Θεσσαλονίκη . Αλλά το ερώτημα είναι που πάει. Ή μάλλον που τον έχουν οδηγήσει κάποιοι που θα βρίσκονται και στην εξέδρα των επισήμων .
Ένας στρατός που δέχτηκε μια άνευ προηγουμένουν επίθεση και δεν αναφερόμαστε πρωτίστως στις οικονομικές περικοπές. Το χειρότερο που συνέβη πολλές φορές από το 2009 και μετά όταν άρχισε η “καταιγίδα περικοπών” ήταν η προσπάθεια απαξίωσης των στρατιωτικών.
Πρώτα τους παρουσίασαν περίπου ως προνομιούχους που “φόρτωσαν” με τα δήθεν προνόμια το δημόσιο χρέος.
Μετά έγιναν κάμποσες φορές “επίδοξοι πραξικοπηματίες”.
Και τέλος τους αντιμετώπισαν όπως πάντα από το 1974 και μετά : ως δεδομένους που πρέπει να αισθάνονται “ανακουφισμένοι” γιατί το 2014 δεν θα τους κάνουν άλλες περικοπές!
Όσοι τόλμησαν να μιλήσουν και να “χτυπήσουν καμπανάκι κινδύνου”, έφυγαν . Είτε με την θέλησή τους είτε χωρίς αυτή.
Όσοι επέλεξαν να θίξουν με απολύτως νόμιμο τρόπο τις τερατώδεις αδικίες που υφίστανται στα εργασιακά τους θέματα βρίσκονται υπό την διαρκή απειλή διώξεων πρωτόγνωρων για το στράτευμα στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Και τέλος τους αντιμετώπισαν όπως πάντα από το 1974 και μετά : ως δεδομένους που πρέπει να αισθάνονται “ανακουφισμένοι” γιατί το 2014 δεν θα τους κάνουν άλλες περικοπές!
“Περνάει ο Στρατός” λοιπόν, ο οποίος παρόλα αυτά που έχει υποστεί παραμένει ο μοναδικός τομέας του κράτους που εξακολουθεί να λειτουργεί σαν “ρολόϊ”. Κι ας τους φορτώνουν συνεχώς νέες αποστολές και “καθήκοντα”, με τα οποία καμία σχέση δεν έχουν και δεν πρέπει να έχουν . Αλλά υπάρχουν πολλοί στην ηγεσία τους που το ΟΧΙ το γιορτάζουν μόνο τέτοια μέρα 28η Οκτωβρίου.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας όσο δύσκολα κι αν εξελιχθούν τα πράγματα θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν με το γνωστό υψηλό αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος που μας έχουν συνηθίσει. Αυτό οφείλεται στα στελέχη τους η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων βάζει πάνω από το αίσθημα αδικίας και απαξίωσης αυτά τα δύο . Ευθύνη και καθήκον.