Η είδηση ήρθε από την Κύπρο. Η οποία μόλις πριν από μερικές εβδομάδες ήταν πρώτο θέμα σ΄ όλο το πλανήτη ως μία χώρα που διαλύεται. Χθες ο υπουργός Άμυνας αυτής της χώρας ανακοινωσε ότι η Κύπρος θα προχωσήσει στη προμήθεια δύο πολεμικών πλοίων ,εξηγώντας ότι αυτά είναι απαραίτητα για την “ενεργειακή ασφάλεια” των υδρογονανθράκων που έχουν εντοπιστεί στην ΑΟΖ. Ο Κύπριος υπουργός Άμυνας Φ.Φωτίου, την ίδια στιγμή έχει προσκληθεί στην Μόσχα για συνομιλίες ,γιατί η Ρωσία θέλει να έχει τις διευκολύνσεις της Κύπρου στην ενδεχόμενη επέμβαση στη Συρία.
Προσπερνώντας τα παράδοξα της “ελεύθερης οικονομίας” που από τη μια πτωχεύει χώρες και από την άλλη τις εξοπλίζει είναι προφανές ότι η Κύπρος που βρίσκεται σε μία εξαιρετικά δύσκολη θέση και με τον Αττίλα στο έδαφός της “παίζει” όσο μπορεί στο μεγάλο παιχνίδι της περιοχής. Θα κερδίσει ή θα χάσει; Το θέμα είναι ότι “παίζει” . Ή τέλος πάντων έχει καταφέρει να την “παίζουν”.
“Ανηφορίζοντας” προς τα μέρη μας είναι σαφές ότι τίποτα δεν λέει να αλλάξει . Μπορεί ο πρωθυπουργός να έχει ξεκινήσει μία σειρά ταξιδιών ,όπως αυτό στη Κίνα, αλλά όλα περιστρέφονται -λογικά βέβαια- γύρω από το θέμα της οικονομίας και της προσέλκυσης επενδύσεων που προς το παρόν δεν έρχονται με την ταχύτητα αλλά και το μέγεθος που επιθυμούμε. Στις τεράστιες διεργασίες που εξελίσσονται στην περιοχή μας φαίνεται ότι είμαστε απόντες.
Ο Ερντογάν βρέθηκε με τον Ομπάμα αποδεικνύοντας ότι έχει επιβάλλει την Τουρκία ως ένα βασικό συνομιλητή που μπορεί να μην έχει δικαίωμα οριστικής απόφασης, μπορεί όμως με την “γκρίνια” , την διεκδίκηση ,τις συγκεκαλυμμένες απειλές και τα “ανατολίτικα παζάρια” να τις επηρεάσει και να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα.
Και τώρα η Κύπρος που δείχνει ότι μέσα στην χειρότερη κρίση της μετά το 1974, έχει καταφέρει να διατηρεί τον “διπλωματικό της σφυγμό” σε κάποιο επίπεδο.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς βλέποντας το χάρτη της περιοχής ότι ξαφνικά η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας έχει τόσο πολύ υποβαθμιστεί. Ότι “χρησιμότητά” μας σ΄ όσα σοβαρά γίνονται στην “γειτονιά” μας έχει τόσο πολύ “ξεφτίσει”. Άρα κάτι κάνουμε λάθος. Ή δεν κάνουμε τίποτα.
Η εσωστρέφεια που χαρακτηρίζει τη χώρα αμέσως μετά από το ξέσπασμα της κρίσης μπορούσε μέχρι κάποιο σημείο να γίνει κατανοητή . Όχι πια όμως. Γιατί η αναζήτηση ρόλου για την Ελλάδα σ΄ όσα συμβαίνουν στην περιοχή έχει να κάνει και με το πόσο γρήγορα θα μπορέσουμε να σηκώσουμε κεφάλι . Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι απαθής παρατηρητής των εξελίξεων, που απλά περιμένει να της πουν τι πρέπει να κάνει. Είναι κρίσιμο πια να χαράξει το δικό της σχέδιο ,να έχει τις δικές της θέσεις και κυρίως να πάψει να παριστάνει το “παιδάκι που δεν το παίζουν οι μεγάλοι”.
Δεν είμαστε υπερδύναμη όπως πολλοί …γραφικοί θέλουν να μας πείσουν τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα σύνορά μας τα μάτια και τ΄ αυτιά μας και να ζήσουμε μόνοι μας. Χρειαζόμαστε συνεργασίες, συμμαχίες και ίσως και συγκρούσεις. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει όσοι διαχειρίζονται την τύχη της χώρας να καταλάβουν ότι κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει τίποτα και σίγουρα κανείς δεν θα έρθει …να μας σώσει. Ξανακοιτώντας τον χάρτη το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα. Βολεύει πολλούς να παριστάνουμε τη “μαύρη γεωπολιτική τρύπα” και το “σιωπηλό ,υπάκουο παιδάκι” που κάνει ότι του πουν.
Η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες και δύσκολες αποφάσεις είναι η αλήθεια. Το θέμα της ΔΕΠΑ- ΔΕΣΦΑ , που οι Ρώσοι ζητούν και οι ΗΠΑ δεν θέλουν να ακούσουν είναι ένα παράδειγμα. Όμως πρέπει να πάρει τις αποφάσεις της όποιες κι αν είναι αυτές . Θα κριθούν από το αποτέλεσμα. Το χειρότερο είναι η αδράνεια και η καταδικασμένη εκ των προτέρων προσπάθεια να τους έχει όλους ευχαριστημένους. Αυτό το μόνο που εξασφαλίζει -κι έχει αποδειχτεί πολλές φορές- είναι ότι ο μεγάλος χαμένος θα είναι η Ελλάδα.