Το σχέδιο Μάρσαλ συχνά το έχουμε μνημονεύσει τα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα. Με άρθρο γνώμης στο Bloomberg το επαναφέρει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Levy του Κολεγίου Bard.
Με τίτλο “Greece Needs a 21 century Marshall Plan” ο κ.Παπαδημητρίου αναφέρει:
Oι ευρωπαϊκές πολιτικές έχουν αποτύχει στην Ελλάδα, εντούτοις οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες επιμένουν στη λιτότητα και όταν η πραγματικότητα τους διαψεύδει, απλώς αλλάζουν τις εκτιμήσεις τους (ανεργία, ποσοστά ανάπτυξης). Παρά τις παραδοχές των λαθών, η λιτότητα δεν έχει λάβει τέλος και δεν έχουν γίνει προβλέψεις για ανανέωση της ατζέντας για την Ελλάδα.
Το Ινστιτούτο Οικονομικών Levy δημιούργησε ένα μακρο-οικονομικό μοντέλο με βάση το σχέδιο Marshall και προέβη σε συμπεράσματα του τι θα μπορούσε να σημάνει για την Ελλάδα σήμερα. Ως βάση θεωρήθηκε οικονομική ώθηση της τάξης των €30 δις, που θα προέλθουν από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, για τα έτη από το 2013 έως το 2016. Τα χρήματα θα αποδοθούν για την τόνωση της κατανάλωσης, για επενδύσεις και για τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Το νέο σχέδιο βασίζεται εξάλλου στην διαγραφή του χρέους και στην αναδόμηση των εθνικών υποδομών αλλά και των υποδομών σε τοπικό επίπεδο (ανακαίνιση σχολείων, νοσοκομείων, βιβλιοθηκών, πάρκων, δρόμων γεφυριών, αναδάσωση δασών, καθάρισμα παραλιών, στροφή των μορφωμένων νέων στην τεχνολογία, την εκπαίδευση).
Η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις επιταγές της τρόικας σε ότι αφορά στη μείωση των ελλειμμάτων και οι δανειστές συνεχώς επιζητούν νέες περικοπές, που στοχεύουν στα εισοδήματα, μειώνοντας έτσι το ΑΕΠ. Με τις σημερινές πολιτικές η ανεργία αναμένεται να αυξηθεί στο 34%, ενώ με την εφαρμογή ενός νέου σχεδίου Marshall θα μειωθεί στο 20%.
Με το παρόν πρόγραμμα το ελληνικό ΑΕΠ θα φτάσει στα €158 δις το 2016 αντί των €162 που προβλέπονται για το 2013 και αναμένεται περαιτέρω επιδείνωση στα €148 δις. Το πρώτο σχέδιο Marshall δεν αποτελούσε αγαθοεργία αλλά αποτελεσματική επενδυτική στρατηγική για τη δημιουργία μιας ζωντανής ευρωπαϊκής οικονομικής αγοράς και την αποφυγή της πολιτικής διάλυσης. Μια σύγχρονη εκδοχή απαιτεί την αναθεώρηση των δυσφημισμένων θεωριών της λιτότητας ή των θεσμών της ευρωζώνης που τις προωθούν.