Της ΣΑΒΒΟΥΛΑΣ ΛΙΑΤΣΟΥ*
Σχεδόν 20 μέρες μετά την φονικότερη επίθεση που έγινε ποτέ εναντίον Αιγυπτίων χριστιανών στην Αλεξάνδρεια, η πόλη προσπαθεί να συνέλθει από το τρομερό σοκ.
Ολοι οι δρόμοι γέμισαν με αφίσσες συμπαράστασης, με πινακίδες που έχουν την αιγυπτιακή σημαία και το μισοφέγγαρο δίπλα-δίπλα με τον σταυρό, για πρώτη φορά στην ιστορία της Αιγύπτου. Πινακίδες που γράφουν : «Είμαι Αιγύπτιος εναντίον της τρομοκρατίας».
Ο δρόμος Khalil Hamada, μπροστά από την Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων Μάρκου και Πέτρου, όπου έγινε η τρομοκρατική επίθεση την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, παραδόθηκε μόλις προχθές στην κυκλοφορία.
Ενας βιαστικός περαστικός από την γειτονιά αυτή στην περιοχή του Μιάμι, δεν μπορεί να καταλάβει τί έγινε εκεί. Μόνο η ισχυρή αστυνομική δύναμη που υπάρχει σε όλους τους γύρω δρόμους, θα τον υποψιάσει να κοιτάξει προσεκτικότερα. Αλλά και πάλι δεν θα δει πολλά. Τα περισσότερα κτίρια στην Αλεξάνδρεια είναι φθαρμένα και βρώμικα.
Ομως, αν σταθείς απέναντι από την Εκκλησία, στο πεζοδρόμιο του Τζαμιού Sharr El Medina η μυρωδιά του θανάτου είναι πολύ έντονη.
Ο βομβιστής πυροδότησε τον εκρηκτικό μηχανισμό ακριβώς εκεί. Στον τοίχο υπάρχουν σημάδια από τη φωτιά, υπολείματα από ανθρώπινες σάρκες και αίμα. Το απόσπασμα από το Ιερό Κοράνι που είναι πάνω από την είσοδο του Τζαμιού είναι γεμάτο κηλίδες αίματος και πολτοποιημένη σάρκα. Τραγική ειρωνία είναι οι ιεροί στίχοι : «Αυτό το Τζαμί έχει ως θεμέλιο λίθο την καλοσύνη».
H Χριστιανική Εκκλησία ιδρύθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από τον Απόστολο Μάρκο το 42 μ.Χ..
Με την εισβολή των Αράβων στην Αίγυπτο το 641 μ.Χ. άρχισε και ο εξισλαμισμός των Χριστιανών Κοπτών.
Σήμερα αποτελούν το 10% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, που –σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας το 2009 – φθάνει στα 83.000.000.
Ανά τους αιώνες οι συγκρούσεις μεταξύ ομάδων Χριστιανών και Μουσουλμάνων είναι κάτι συνηθισμένο στις γειτονιές της Αιγύπτου. Φανατικοί υπάρχουν και από τις δυο πλευρές. Κάποιοι μιλούν για πολιτικά παιχνίδια που πυροδοτούν –κατά καιρούς – τις εξάρσεις. Κάποιοι άλλοι για ξένες παρεμβάσεις που έχουν ως στόχο να πλήξουν την χώρα.
Τον τελευταίο καιρό τα επεισόδια ήταν σχεδόν καθημερινά. Στην Ανω Αίγυπτο, στην περιοχή του Λούξορ, η κατάσταση είναι τεταμένη. Μόλις πριν από λίγες μέρες ένας χριστιανός σκοτώθηκε και πέντε τραυματίστηκαν σε επίθεση από αστυνομικό, ο οποίος μπήκε σε τραίνο στην περιοχή Σαλούμ μετά το Κάιρο και άνοιξε πυρ με το όπλο του. Συνελήφθη αμέσως, και οι αρχές λένε ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα.
Διαδηλώσεις, συγκρούσεις αιματηρές και μη, γίνονται συχνά στη Μίνια, μια πόλη με έντονη την παρουσία των Χριστιανών. Αλλά και στο Κάιρο.
Η Αλεξάνδρεια, δεν πρωταγωνιστεί συχνά σε τέτοιου είδους επεισόδια. Εξαίρεση αποτελεί μιά περιοχή της το Μιάμι. Εκεί όπου έγινε και η φονική επίθεση το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς.
Πριν από τέσσερα χρόνια στην ίδια Εκκλησία εισέβαλε ένας μουσουλμάνος με μαχαίρι και τραυμάτισε σοβαρά έναν μεσήλικα. Η Αστυνομία τον συνέλαβε και ανακοίνωσε ότι είχε και αυτός ψυχολογικά προβλήματα.
«Μα όλοι έχουν ψυχολογικά προβλήματα;». Αναρωτιέται μια Χριστιανή που συναντήσαμε έξω από την Εκκλησία των Δυο Αποστόλων στο Μιάμι.
«Είμαστε αδέλφια, δεν έχουμε τίποτα μεταξύ μας», απαντούν οι μουσουλμάνοι γείτονές της.
«Ζητούμε την προστασία του κράτους από φανατικά στοιχεία, σαν αυτούς που έκαναν τις επιθέσεις. Είμαστε έρμαια στην διάθεση του κάθε ψυχοπαθούς. Νιώθουμε ανυπεράσπιστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ
O 32χρονος ΄Αχμεντ Μοχάμεντ, δουλεύει στο μάρκετινγκ εταιρίας. Εκείνο το τρομερό βράδυ ήταν σπίτι του , λίγο πιο πάνω. Στο άλλο τετράγωνο.
Μας λεει: « Οταν άκουσα την έκρηξη έτρεξα εδώ και το θέαμα που αντίκρυσα ήταν συγκλονιστικό. Ο χώρος ηταν ένα σφαγείο. Υπήρχαν παντού πτώματα, ανθρώπινα κομμάτια, αίμα. Εκλαιγα και έψαχνα να βρω κάποιον ζωντανό να τον βοηθήσω. Μαζί με άλλους γείτονες που τρέξαμε εδώ μεταφέραμε πολλούς τραυματίες στο νοσοκομείο. Το πρώτο πράγμα που σκέφθηκα να κάνω ήταν να βοηθήσω όσους είχαν ανάγκη.
Σκεφθήκαμε στην αρχή ότι υπεύθυνη ήταν η Αλ Κάιντα γιατί είχαν εκτοξευθεί απειλές από κείνους εναντίον της Αιγύπτου…… αλλά όποιος και αν ήταν τελικά, ήταν παρανοϊκός. Δεν μπορεί έναν υγιής άνθρωπος να κάνει κάτι τέτοιο. Οι αστυνομικοί έβρισκαν ανθρώπινους ιστούς, σάρκες και μέλη μέχρι την απέναντι ταράτσα. Ειναι τρομερή αυτή η καταστροφή. Είμαστε αδέλφια με τους Χριστιανούς, είμαστε μαζί εδώ και αιώνες.»
«Οι Χριστιανοί είναι αδέλφια μας, τρέξαμε να σώσουμε όποιον μπορούσαμε. Κλαίγαμε και υποφέραμε με τον πόνο τους. Δώσαμε το αίμα μας σε όσους το χρειάστηκαν», φωνάζουν με αγανάκτηση οι μουσουλμάνοι της γειτονιάς όπου έγινε το κακό.
ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
«Κάποιοι έξω από την Αίγυπτο είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή αυτή», μας λέει ο Σεχ Αλι, λίγο πριν μπει στο Τζαμί για να καλέσει τους πιστούς στην μεσημεριανή προσευχή. «Εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για τη σφαγή των αδελφών μας δεν είναι σωστοί μουσουλμάνοι. Η θρησκεία μας μάς παροτρύνει να έχουμε καλή σχέση με τους άλλους και μιλάει για ειρήνη. Κυρίως για ειρήνη. «Salam Al Ekoum” (Η ειρήνη μαζί σου) είναι ο βασικός χαιρετισμός μας. Πώς ένας σωστός μουσουλμάνος θα το διαταράξει αυτό;»
Πολύ γρήγορα μαζεύεται γύρω μας ένα σμάρι ανθρώπων. Είναι όλοι τους επιχειρηματίες, καταστηματάρχες, θυρωροί. Ο Μωχάμεντ, ο Γκαλάλ, ο Αντελ, ο Αχμεντ. Παρεμβαίνουν στην κουβέντα μας. «Ηθελαν να δημιουργήσουν πρόβλημα στις σχέσεις των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων στην Αιγυπτο, στην Αλεξάνδρεια. Ας αναρωτηθούμε ποιός κερδίζει από την καταστροφή αυτή. Κακοί Μουσουλμάνοι υπάρχουν όπως υπάρχουν και κακοί Χριστιανοί. Δεν είναι αυτή η θρησκεία μας, η πίστη μας.»
«Ο γιός μου έδωσε αίμα για να σωθεί ενας τραυματίας», λέει ο Γκαλάλ που έχει ένα μίνι μάρκετ και συναλλάσσεται κυρίως με τους κόπτες της γειτονιάς.
«Δεν είμαστε μόνο φίλοι με τους Χριστιανούς είμαστε αδέλφια. Είμαστε ένα. Παιδιά αυτής της χώρας. Ο ένας βοηθά τον άλλο. Σαν σωστοί γείτονες. Σαν συγγενείς. Δεν ξέρουμε γιατί έγινε ότι έγινε. Μόνο θλίψη γεμίζει την καρδιά μας και ελπίζουμε να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Ας μας αφήσουν να ζήσουμε με ειρήνη, όπως ζούμε τόσα χρόνια τώρα», προσθέτει.
Και ο Σεχ ΄Αλι συνεχίζει «Στην Αλεξάνδρεια υπάρχουν δυο ομάδες φανατικών μουσουλμάνων. Οι «Αδελφότης των Μουσουλμάνων» και η ομάδα
που ακολουθεί το παλιό Ισλάμ. Ακόμη και αυτοί ζουν ειρηνικά μαζί μας και με τους Χριστιανούς. Δεν έχουμε προβλήματα. Η Αλεξάνδρεια είναι μια ειρηνική πόλη. Στην περιοχή μας ζουν περισσότεροι Χριστιανοί και όλοι είμαστε φίλοι.
Πολλές φορές ήρθαν στο Τζαμί Χριστιανοί και ζήτησαν τη βοήθεια και τις συμβουλές μου για να λύσουν κάποιο πρόβλημα που είχαν μεταξύ τους.»
Κι όμως, οι Χριστιανοί παραπονούνται ότι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας , παρατηρώ στην ομήγυρη. Και εκείνοι μου απαντούν:
Στο εμπόριο οι Χριστιανοί έχουν ισχυρη θέση. Ο υπουργός Οικονομικών – που είναι μια σημαντική και ευαίσθητη θέση – είναι Χριστιανός. Οι περισσότεροι φαρμακοποιοί και γιατροί είναι επίσης Χριστιανοί. Δεν είναι στο περιθώριο, όπως κάποιοι λένε.
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ
Ο Θεός είναι αγάπη. Αγάπη και ειρήνη, είναι και το μήνυμα που έρχεται από την απέναντι πλευρά. Από την Εκκλησία που θρηνεί 21 πιστούς.
Ο Πατήρ Ματθαίος εκείνο το βράδυ συμμετείχε στη Θεία Λειτουργία.
«Ακούσαμε έναν τρομερό θόρυβο και κατέρρευσαν τα τζάμια του Ναού», μας λέει συγκλονισμένος από τις εικόνες που επανέρχονται στο νου. « Οι άνθρωποι ούρλιαζαν και έτρεχαν προς κάθε κατεύθυνση. Ανθρωποι που ήταν κοντά στην εξώπορτα έτρεχαν μέσα συγκλονισμένοι και φώναζαν ότι έξω γίνεται χαλασμός, οτι υπάρχουν νεκροί. Ολοι έψαχναν για τους συγγενείς και τους φίλους τους να μάθουν και να δουν ότι είναι καλά. Ηταν πολυ δύσκολο να βρεις έξω ανάμεσα στα πτώματα τον δικό σου άνθρωπο. Βρίσκαμε ένα χέρι, ένα πόδι, ένα κεφάλι , κομμάτια σάρκας σκόρπια, φλεγόμενα σώματα, ουρλιαχτά πόνου, λίμνες αίματος. Η μυρωδιά του θανάτου και του πόνου κάλυπτε τα πάντα. Ηταν πολύ δύσκολο. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι μια ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να προκαλέσει τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα. Είναι ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου ενός φυσιολογικού πλάσματος κάτι τέτοιο. Ηταν κάποιος χωρίς αισθήματα».
«Ειμαστε έτοιμοι για όλα. Είμαι στα χέρια του Θεού. Οχι δεν φοβάμαι», δηλώνει σθεναρά ο Μπαμπα Ματέος, όπως τον αποκαλούν οι πιστοί που έρχονται και του φιλούν το χέρι.
«Η πλειονότητα των Μουσουλμάνων είναι καλοί άνθρωποι. Είναι φίλοι μας , αδέλφια μας» τονίζει ο ιερέας. «Μεγαλώσαμε μαζί. Οι πρώτοι άνθρωποι που τηλεφώνησαν να μάθουν αν είμαι καλά ήταν μουσουλμάνοι. Αυτός ο φανατισμός ανακυκλώνεται πολλές φορές από μέσα ενημέρωσης ή άλλους. Εμείς τους αγαπάμε όλους. Ακόμη και αυτούς που μας μισούν εμείς τους αγαπάμε, όπως μας δίδασκε ο Ιησούς.»
Στο κτίριο συστεγάζονται δυο Εκκλησίες. Στον πρώτο και τον δεύτερο όροφο. Οι Χριστιανοί είναι πολλοί και οι άδειες για το χτίσιμο Εκκλησιών δίνονται με μεγάλη φειδώ. Ετσι, χτίζονται η μία πάνω στην άλλη. Το βράδυ της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς στις Εκκλησίες ήταν πάνω από χίλια πεντακόσια άτομα. Αυτοί που σκοτώθηκαν ήταν όσοι έφυγαν λίγο πριν τελειώσει η λειτουργία για να μην πέσουν στον συνωστισμό της εξόδου. Αν η έκρηξη είχε γίνει λίγα λεπτά αργότερα τα θύματα θα ήταν πολλαπλάσια.
Ο κόσμος φοβάται, αλλά η Εκκλησία μας είναι γεμάτη καθε μέρα, μας διαβεβαιώνει ο πατήρ Ματθαίος. Στη λειτουργία των Χριστουγέννων, μάλιστα, οι πιστοί ήταν ακόμη περισσότεροι από αυτούς τη νύχτα της επίθεσης.
Το μήνυμα που θα ήθελα να στείλω σε όλο τον κόσμο είναι να μην παρασύρονται από το κακό και να έχουν πάντα στην καρδιά τους την αγάπη και την ειρήνη. Αυτό είναι το καλύτερο στον κόσμο. Ο Θεός είναι αγάπη. Ελπίζω όλοι μας να γνωρίσουμε τον Θεό. Ο Θεός είναι αγάπη και ειρήνη.
Ξεναγώντας μας στις Εκκλησίες ο ιερέας μας διάβασε τα αποσπάσματα από τα Ευαγγέλια που έχουν αναρτηθεί παντού μέσα στον ιερό χώρο.
«Μην αφήσετε το κακό να νικήσει. Με την καλοσύνη υπερνικήστε το κακό»
«Αν υποφέρουμε μαζί Του θα πάμε στον Παράδεισο μαζί Του»
«Προσευχηθείτε για τους αμαρτωλούς. Μην ζητάτε εκδίκηση»
Η Εκκλησία των δυο Αποστόλων χτίστηκε το 1970 και δεκαεπτά χρόνια αργότερα το 1987 απέναντι ακριβώς αναγέρθηκε το Τζαμί.
Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι εκπληρώνουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα όλα αυτά τα χρόνια δίπλα – δίπλα, άλλοτε ειρηνικά, άλλοτε με μικρά και άλλοτε με μεγαλύτερα προβλήματα. Ποτέ ξανά όμως, δεν έζησαν τέτοιο κακό. Την Παρασκευή, που είναι η ημέρα προσευχής για τους Μουσουλμάνους και ημέρα αργίας στην Αίγυπτο, ακους και τις δυο προσευχές ταυτόχρονα.
Από τη μια ο μιναρές και από την άλλη το καμπαναριό με τον Σταυρό. Λιγότερα από τριάντα μέτρα τους χωριζουν ή μήπως όχι? Μήπως είναι αιώνες μίσους που υποβόσκει και ξεσπά κατά καιρούς;
Μήπως είναι πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη απλών καθημερινών ανθρώπων;
Στο νοσοκομείο νοσηλεύονται 97 άνθρωποι . Επισκεφθήκαμε κάποιους που ήταν σε καλύτερη κατάσταση.
«Ζήσαμε έναν εφιάλτη « μας λέει ο φύλακας της Εκκλησίας που έχει χάσει μερικώς την ακοή του και φέρει τραύματα σε όλο του το σώμα τραύματα από τα καρφιά, βίδες, που περιείχε ο εκρηκτικός μηχανισμός.
«Είμαστε συγκλονισμένοι. Ολη μας τη ζωή ζούμε μαζί. Η Εκκλησία και το Τζαμί μαζί εδώ και χρόνια. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Αυτη είναι η χώρα μου, την αγαπώ, αλλά δεν αισθάνομαι ασφαλής, δεν μου αρέσει η κατάσταση που επικρατεί.
«Εχω πολλούς φίλους μουσουλμάνους και ήρθαν να μάθουν πως είμαι. Είμαι πολύ θυμωμένος με ότι έγινε, αλλά στην θρησκεία μας δεν υπάρχει εκδίκηση. Συγχωρούμε όσους μας έκαναν κακό. Δεν είναι μία σου και μία μου. Ο Ιησούς συγχωρεί και εμείς το ίδιο».
Ανασφαλείς δηλώνουν όλοι οι Κόπτες που συναντήσαμε στην γειτονιά. Πολλοί σκέφτονται να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό.
Μια γυναίκα καταγγέλει ότι « Οταν βγαίνουμε από την Εκκλησία έρχονται διάφοροι με σύριγγες και μας πετάνε στα ρούχα οξύ, μόνο και μόνο επειδή είμαστε Χριστιανοί. Να κοιτάξτε τα ρούχα μου. Μου τα τρύπησαν πριν από λίγο καιρό με οξύ. Το είδα όταν έφτασα στο σπίτι. Αλλες δυο φορές συνέβη το ίδιο πράγμα. Πάνε να ξορκίσουν την αμαρτία, που φοράμε ρούχα τέτοια, που δεν είναι τα μαλλιά μας σκεπασμένα. Ειμαστε καταραμένοι γιατί είμαστε χριστιανοί. Πάνε να μας αφανίσουν. Φοβάμαι για τα παιδιά μου. Για το παρόν και το μέλλον τους. Στην τυφλή αυτή επιθεση της παραμονής της πρωτοχρονιάς ένα κοριτσάκι 12 χρονών έχασε μάνα, πατέρα και δυο αδέλφια. Δεν της το είπαν ακόμη. Τι να της πούν. Είναι μόνο στον κόσμο. Σε έναν κόσμο εχθρικό, που θέλει να την εξαφανίσει».
Και το κράτος που είναι; Δεν υπάρχει καμμία προστασία. Το ήξεραν ότι κάτι θα γινόταν. Ερχονταν απειλές από έξω. Και τι έκαναν? Απαγόρευσαν τη στάθμευση στην μια μεριά του δρόμου. Και στην άλλη? Η βόμβα δεν μπορούσε να προκαλέσει καταστροφές αν έσκαγε από την άλλη μερια? Οπως κι έγινε.
«Λένε μας προστατεύουν. Πού είναι η προστασία; Να πάρουν πιο ουσιαστικά μέτρα. Να συλλάβουν τους υπεύθυνους. Να συλλάβουν τους αδελφούς μουσουλμάνους, που φανατίζουν τον κόσμο. Από πολλά τζαμιά οι σέχηδες μιλούν εναντίον των χριστιανών. Λένε ότι οι χριστιανοί είναι εχθροί των μουσουλμάνων. Οι μουσουλμάνοι είναι φίλοι μας, είναι αδέλφια μας, αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλοί ανεγκέφαλοι άνθρωποι που δημιουργούν προβλήματα. Και από τις δύο πλευρές.
Και κάθε φορά, όταν συλληφθεί κάποιος, τον παρουσιάζουν τρελλό. Η Αστυνομία λέει ότι έχει διανοητικά προβλήματα και όλα σταματούν εκεί. Δεν ψάχνουν παραπέρα. Δεν παίρνουν μέτρα σοβαρά».
Ο Αβραάμ, ο Μίνα, η Σάντρα, ο Σαμίρ, η Σίλβια, ο Μπισόι, ο Εμπρα, μια 25χρονη που αρνήθηκε να πει το όνομά της, είναι όλοι τους αγανακτισμένοι. Για μια πατρίδα που αγαπούν, αλλά τους κάνει να αισθάνονται φόβο.
Η ανασφάλεια είναι διάχυτη στις ζωές μας. Ετσι μεγαλώνουμε. Με το φόβο ότι θα μας αναγκάσουν να γίνουμε μουσουλμάνοι, θα μας διώξουν, θα μας σκοτώσουν ακόμα.
Η εκπαίδευση είναι έτσι δομημένη που στα σχολεία διδάσκεται το Κοράνι. Ακόμη και άν είσαι χριστιανός. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Προσπαθούν να μας κάνουν μουσουλμάνους. Δεν διδασκόμαστε τη δική μας θρησκεία. Η ιστορία της Αιγύπτου δεν διδάσκεται, μόνο ότι έχει σχέση με την ισλαμική εποχή. Ολα τα άλλα ξεχάστηκαν;
Κι όταν τελειώσουμε το σχολείο……. Στο Πανεπιστήμιο προβλήματα, με τους συμφοιτητές, τους καθηγητές… Οι εξετάσεις μας αμέσως μετά την γιορτή των χριστουγέννων. Οι υπόλοιπες μέρες αγνοούνται…… Αλλά και στο στρατό αργότερα έχουμε προβλήματα. Δεν παίρνουμε βεβαίως –ούτε κατά διάννοια – βαθμούς και αξιώματα. Και στις σπάνιες περιπτώσεις που αυτό γίνεται οι χριστιανοί αποστρατεύονται λίγο πριν από τον ανώτατο βαθμό.
Τρια παιδιά ηλικίας από 12 έως 14 ετών βγήκαν από την Εκκλησία. Αναψαν ένα κεράκι, προσευχήθηκαν για τις ψυχές των θυμάτων και φεύγοντας είδαν μια μικρή ανακοίνωση έξω από την πόρτα της εκκλησίας. Σταμάτησαν να την διαβάσουν. Ηταν δυο κορίτσια κι ένα αγόρι. Τα πλησίασα. Τα μάτια τους μεγάλα και λαμπερά.
«Φοβόμαστε», μου είπαν. «Πώς αλλιώς όταν συνέχεια είμαστε στο στόχαστρο; Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται επίθεση εναντίον χριστιανών. Εδώ σ΄αυτή την εκκλησία πριν από 4 χρόνια μπήκε κάποιος με μαχαίρι και τραυμάτισε τον θείο μου, λέει το αγόρι. Φοβόμαστε ότι θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε. Ευχόμαστε να πάμε στον Παράδεισο κοντά στον Χριστό. Υπάρχουν πολλοί μουσουλμάνοι που θέλουν το κακό μας. Δεν ξέρουμε γιατί. Εμείς έχουμε πολλούς φίλους μουσουλμάνους που δεν μας μισούν, είναι καλοί και μας βοηθούν. Είμαστε πολύ θλιμμένοι. Οσοι πεθαναν ήταν οικογένειά μας, φίλοι μας, γνωστοί μας που συναντούσαμε στην Εκκλησία, στη γειτονιά».
Ακουσε τη συνομιλία μας μια κυρία και πλησίασε.
«Φοβόμαστε πολύ είπε και εκείνη. Πρέπει να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον επιτέλους. Μας έχουν αφήσει μόνους μας εδώ. Η κυβέρνηση δεν μας προστατεύει. Σε όλη την Αίγυπτο, όπου υπάρχουν χριστιανοί, γίνονται επιθέσεις εναντίον τους ( Ελ Μίνια, Ναγκι Χαμάντι, Ομρανέγια, Κάιρο).
Η πατρίδα μας είναι το σπίτι μας. Πρέπει να είμαστε ασφαλείς στο σπίτι μας. Αλλιώς χανόμαστε. Η Αίγυπτος είναι ο τόπος μας, οι ρίζες μας, η πατρογονική μας γη. Γιατί πάντα οι Χριστιανοί να δέχονται επιθέσεις; Να μας προστατεύει το κράτος. Δική του είναι η ευθύνη. Είτε η επιθεση είναι από μέσα είτε από έξω, το κράτος πρέπει να μας προστατεύσει».
*Η Σαββούλα Λιάτσου είναι δημοσιογράφος και ζει μόνιμα στην Αλεξάνδρεια.