Αχμέτ Αλτάν-Taraf
Στη χώρα αυτή η δημοσιογραφία πάντα λειτούργησε υπό πίεση. Η πίεση δεν ασκήθηκε πάντα με απειλές και απαγορεύσεις, η μεγάλη πραγματικά πίεση ήταν η διασφάλιση των συμφερόντων του αφεντικού από το κράτος. Πολλές ειδήσεις δεν βγήκαν για να μην χαλάσουν τα συμφέροντα του αφεντικού. Και πολλοί τίτλοι βγήκαν χάριν των συμφερόντων του αφεντικού. Γενικά, η επιθυμία του αφεντικού να τα έχει καλά με τον στρατό, με το κράτος και με την κυβέρνηση, και μερικές φορές η επιθυμία του να κάνει ¨κυβέρνηση¨ ένα κόμμα ή μια ομάδα για να εξασφαλίσει περισσότερα κέρδη, ήταν οι παράγοντες που καθόριζαν την πολιτική της εφημερίδας.
Τους δημοσιογράφους τους συνέθλιψε ο στρατός και τα αφεντικά. Και σε αυτό δεν υπήρξαν φωνές αντίδρασης, εκτός από ορισμένους τίμιους και γενναίους δημοσιογράφους. Αυτοί οι οποίοι εναντιώθηκαν σε αυτό το σύστημα πλήρωσαν το τίμημα με φτώχεια, ανεργία, φυλακίσεις, ακόμα και με θάνατο. Με φόβο, πίεση και απειλές η σπονδυλική στήλη της δημοσιογραφίας παραμορφώθηκε. Οι εφημερίδες πάντα έπαιρναν τη μεριά του νικητή και του δυνατού. Δεν στήριξαν ιδιαίτερα τα δικαιώματα των θυμάτων. Αυτή η παραμόρφωση κράτησε τόσο πολύ που πλέον αυτή η καταγράφεται στις συνειδήσεις των δημοσιογράφων ως μια ¨φυσιολογική στάση¨.
Αυτό όμως που επιθυμώ να θίξω είναι η παρακάτω καημένη και αξιολύπητη φράση. Έτσι έγραψε κάποιος :
¨Μακάρι ο πρωθυπουργός να είχε βαρέσει , να είχε μπορέσει να βαρέσει τη γροθιά του στο τραπέζι, τον καιρό που η ίδια αυτή εφημερίδα χωρίς καμία απόδειξη στα χέρια της σπίλωνε την τιμή άλλων ατόμων¨.
Προφανώς από όλο τον τουρκικό τύπο, η εφημερίδα Ταράφ είναι που έχει δημοσιεύσει τα περισσότερα έγγραφα, και το μεγαλύτερο μέρος από εκείνα τα έγγραφα περιλαμβάνονται σήμερα στις δίκες για τα πραξικοπήματα. Για να πούνε λοιπόν ότι εκείνα τα έγγραφα δεν αποτελούνε αποδείξεις, χρειάζεται να εγκατασταθεί στην εφημερίδα ένα αντίγραφο του Ιλκέρ Μπασμπούγ (πρώην αρχηγός του Γ. Επιτελείου) που τα είχε χαρακτηρίσει ¨κομμάτια χαρτιού¨. Οι άνθρωποι αποφασίζουν οι ίδιοι τι θέλουν να γίνουν. Αν θέλεις να είσαι Ιλκέρ Μπασμπούγ τότε και συ θα μιλάς για ¨κομμάτια χαρτιού¨. Άλλωστε αυτοί που λένε πως σε εκείνα τα έγγραφα δεν υπάρχουν αποδείξεις, αποτελούνε μικρές ρέπλικες του Μπασμπούγ. Η φράση όμως που προκαλεί πέραν του οίκτου και απέχθεια είναι εκείνο το ¨Να βαρέσει την γροθιά του ο πρωθυπουργός¨
Τι θα γίνει δηλαδή αν βαρέσει την γροθιά του ο πρωθυπουργός ;
Θα αλλάξουμε γνώμη για αυτά που γράφουμε ;
Θα τον φοβηθούμε ;
Σε ποιο μέρος του κόσμου αξιοπρεπής δημοσιογράφος μπορεί να ζητά από τον πρωθυπουργό να ¨βαρέσει τη γροθιά του¨ για να σιωπήσει μια εφημερίδα ;
Και ποιος αξιοπρεπής ιδιοκτήτης εφημερίδας πιστεύει πως ¨όταν βαρέσει ο πρωθυπουργός την γροθιά του¨ θα αλλάξει την γραμμή της εφημερίδας ;
Για να το πιστεύει αυτό θα έχει θυσιάσει αρκετή από την αξιοπρέπεια του, και όταν ο πρωθυπουργός ¨βάρεσε την γροθιά του σώπασε¨ σώπασε, έκρυψε και διαστρέβλωσε ειδήσεις.
Με αυτούς τους δημοσιογράφους, με αυτούς τους φόβους και τις διαστρεβλώσεις βγήκαν οι εφημερίδες στην Τουρκία.
Για χρόνια κορόιδευαν με ψέματα τον λαό.
Και τώρα μισούνε όσους δεν φέρονται σαν αυτούς.
Νομίζουν πως αν όλοι σωπάσουν, αν όλοι φοβηθούνε, θα διασώσουν την αξιοπρέπεια τους.
Κάποιοι δεν σωπαίνουν φίλε μου, και ούτε η σιωπή ούτε μια κραυγή αρκεί για να διασωθεί η αξιοπρέπεια αυτών που την διέρρηξαν.