“Τσάμπα η αγωνία και η αναμονή”.Σύμφωνα με τον George Friedman του Stratfor “η ελληνική ψήφος δεν έλυσε τίποτα. Το ότι η ευρωπαϊκή κρίση έπληξε πιο σοβαρά μια χώρα που είναι πολιτικά τόσο κατακερματισμένη μπορεί να θεωρηθεί αξιοθρήνητο. Από την άλλη πλευρά, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η κρίση αναπόφευκτα θα ήταν σοβαρότερη στην πιο διχασμένη χώρα – όχι γιατί ο διχασμός προκάλεσε την κρίση, αλλά διότι η κρίση έφερε τον διχασμό”.
O Friedman γράφει ότι “στις 17 Ιουνίου, η Ελλάδα απογοήτευσε την Ευρώπη όχι λόγω της επιλογής που έκανε, αλλά διότι έχει παραλύσει από την αναποφασιστικότητα.
Η αναποφασιστικότητα της Ελλάδας βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με αυτό της Ευρώπης. Ένα άλλο πλαίσιο αναποφασιστικότητας -και μάλιστα πιο σημαντικό- δημιουργείται στις γαλλογερμανικές σχέσεις…Η θέση της Γαλλίας σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της κρίσης χρέους διαφέρει θεμελιωδώς από αυτήν της Γερμανίας. Η Γερμανία έχει πει ότι δεν θα συμφωνήσει σε προτεινόμενες λύσεις που στην ουσία θα μετέτρεπαν την ευρωζώνη σε ένωση μεταφοράς πόρων, μέχρις ότου η υπόλοιπη Ευρώπη ισοσκελίσει τους προϋπολογισμούς της μέσω των μέτρων λιτότητας…
Η Γαλλία δεν βρίσκεται σε τόσο δύσκολη οικονομική κατάσταση όσο η Ισπανία ή η Ιταλία -ας μην αναφερθούμε στην Ελλάδα-, παρά ταύτα αισθάνεται τις πιέσεις της χρηματοοικονομικής κρίσης. Εάν η Ευρώπη συνεχίσει στον δρόμο προς την ύφεση, η Γαλλία θα έρθει αντιμέτωπη με υψηλότερη ανεργία και ως εκ τούτου με εγχώριες πολιτικές πιέσεις στο πλαίσιο του γερμανικού σχεδίου. Δεν είναι προς το συμφέρον ούτε του Hollande ούτε της Γαλλίας να ακολουθηθεί η πορεία που χαράσσει η Γερμανία”.
Στο άρθρο του Stratfor επισημαίνεται μια λεπτομέρεια:όσοι ηγέτες στήριζαν ή υποχρεώθηκαν να στηρίξουν τις γερμναικές απόψεις,τις απόψεις Μέρκελ,πέφτουν:
“Δεν είναι οι πολιτικοί που εμφανίζονται διχασμένοι. Μάλλον το εκλογικό σώμα είναι αυτό που οδηγεί σε διαχωρισμό τους πολιτικούς. Η γερμανική λύση για το πρόβλημα είναι τόσο δυσάρεστη για την υπόλοιπη Ευρώπη που οι πολιτικοί της παραδοσιακής ελίτ, οι οποίοι στηρίζουν τα σχέδια της Γερμανίας -όπως ο Sarkozy και ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου- αντικαθίστανται. Οι αντικαταστάτες τους τείνουν να απορρίπτουν τη γερμανική θέση…
Όσο περισσότερες εκλογές πραγματοποιούνται, τόσο πιο πολύ η κοινή γνώμη θα σπρώχνει τους ηγέτες σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Όλο και πιο συχνά αυτή η κατεύθυνση θα απέχει από τη λιτότητα και τη Γερμανία. Συν τω χρόνω, αυτό θα παγιώσει έναν νέο χάρτη. Αν και δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο ακόμα, οι πρόσφατες εκλογές τουλάχιστον δεν λύνουν το πρόβλημα της Ευρώπης. Αντιθέτως, μπορεί να τη διχάζουν ακόμα περισσότερο. Και έχουμε πολλές ακόμα εκλογές μπροστά μας”.