Του Βασίλη Κοψαχείλη
Είκοσι δύο χρόνια μετά την ίδρυση της Ε.Ε., δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι μόνο η Γερμανία είχε αξιόπιστο στρατηγικό πλάνο εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων που ανοίγονταν με την προοπτική της Ένωσης και του κοινού νομίσματος.
Οι υπόλοιπες χώρες, και αυτό αποδείχθηκε τελικά στην πράξη, είχαν μία «χαζοχαρούμενη» προσέγγιση του εγχειρήματος. Μία θολή εικόνα θεωρητικών προσεγγίσεων κοινού οικονομικού χώρου, ειρήνης και ευημερίας με προοπτικές. Στρατηγικό πλάνο και ετοιμότητα καμία. Ο ρόλος τους μέσα στην Ένωση και διεθνώς ήταν μόνο αντικείμενο θεωρητικών προβληματισμών.
Αντίθετα η Γερμανία είχε ξεκάθαρους στόχους. Μία Ένωση που θα εξυπηρετεί τον διαχρονικό Γερμανικό στόχο για εξαγωγές, μία Ένωση που εκτός από οικονομικά και εμπορικά οφέλη θα έδινε στην Γερμανία και την δυνατότητα του πολιτικού ελέγχου της Ευρώπης.
Ήδη από το 1358 με την Χανσεατική Ένωση (Hanseatic League) η Γερμανία είχε δείξει από παλιά τις στρατηγικές της επιδιώξεις. Όμως τώρα, με την Ε.Ε., η Γερμανία για πρώτη φορά θα μπορούσε να ασκεί και ουσιαστικό πολιτικό έλεγχο στην Ευρώπη.
Με το ξέσπασμα της κρίσης στην ευρωζώνη, η Γερμανία εύκολα πήρε τον έλεγχο της Ένωσης – μέρος του αρχικού της στρατηγικού σχεδιασμού. Όσο η κρίση προχωρά, τόσο η Γερμανική ηγεμονία αναδεικνύεται και ξεδιπλώνεται. Και οι φιλοδοξίες της δεν περιορίζονται μόνο εντός της Ε.Ε. Έχοντας δεδομένη την κυριαρχία της στην Ευρώπη, καλλιεργεί τον ρόλο της στα παγκόσμια πράγματα. Αρκεί κανείς να παρακολουθεί τα δελτία τύπου του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών. Η Γερμανία έχει πλέον άποψη για τις επιχειρηματικές κινήσεις στο Περού, το Ισλαμιστικό κίνημα σε Αφρική και Μέση Ανατολή, μέχρι και τις εξελίξεις στον Ινδικό Ωκεανό.
Η Γαλλία έχει εξαφανιστεί. Αποδεικνύεται ότι δεν είχε κανένα στρατηγικό πλάνο για τον ρόλο της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη. Η Ιταλία το ίδιο. Ο Ευρωπαϊκός νότος ζαλίστηκε από το φθηνό χρήμα, τις χαμηλότοκες πιστώσεις και την υπερκατανάλωση – γεγονός που οφείλεται περισσότερο στις ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες διεθνώς πριν από το 2008, παρά στην ίδια την ευρωζώνη.
Το οξύμωρο είναι ότι σε μία υπερεθνική Ευρωπαϊκή Ένωση, όλοι έπεσαν στην παγίδα να αγνοήσουν τα διδάγματα της Ιστορίας, εκτός από την Γερμανία, που σήμερα κερδίζει πολλαπλά από την μιζέρια της Ένωσης, ακριβώς γιατί είχε Εθνικό, Γερμανο-κεντρικό, στρατηγικό πλάνο για τον ρόλο της μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη.