Και αυτό για τρεις βασικούς λόγους:
1. Πρώτον, η κατάληξη της πρότασης της κοινοβουλευτικής -πολιτικής «Ένωσης» (Union) του κόμματος της Μέρκελ (CDU ) και του Ζέεχοφερ (CSU), στο οποίο ανήκει ο Βέμπερ, θα χρειασθεί άλλους δύο μήνες. Με άλλα λόγια, θα κλειδώσει γύρω στον ερχόμενο Νοέμβριο.
Στο μεταξύ , «παίζουν» και άλλα ονόματα ως δυνητικοί υποψήφιοι των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών, όπως πχ της Γερμανίδας υπουργού Άμυνας, Ούρσουλα Φον ντερ Λέγεν και του Γερμανού Υπ. Οικονομίας Πέτερ Άλτμάιερ. Και οι δύο ανήκουν στο στενό περιβάλλον της Μέρκελ, αλλά ελάχιστη επαφή έχουν με τα ζητήματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αυτό κάνει ορισμένους κύκλους στη γερμανική πρωτεύουσα με τους οποίους ήλθε σε επαφή το Capital.gr, να πιστεύουν πως οι δυνάμει αυτές υποψηφιότητες υποκρύπτουν ουσιαστικά την πιθανή υποψηφιότητα της ίδιας της Μέρκελ για την προεδρία της Κομισιόν…
2. Κατά δεύτερον, η υποψηφιότητα Βέμπερ ως αντικαταστάτη του Γιουνκέρ εξυπηρετεί άμεσα τις πολιτικές ανάγκες του CSU ενόψει των εκλογών στο κρατίδιο της Βαυαρίας στις 14 Οκτωβρίου.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν συνεχή πτώση του CSU και άνοδο του ακροδεξιού AfD, αλλά και των Πρασίνων. Και μόνο η πιθανότητα εκλογής του Βαυαρού Βέμπερ στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναβαθμίζει το «προφίλ» του CSU στα μάτια των ψηφοφόρων του, είτε αυτοί είναι δεδομένοι, είτε ακόμα το σκέφτονται να ψηφίσουν το κόμμα του Ζέεχοφερ και του Ζέντερ, τονίζουν οι ίδιες πηγές.
3. Κατά τρίτον, πολιτικοί κύκλοι στο Βερολίνο επισημαίνουν πως η υποψηφιότητα του Βαυαρού ευρωβουλευτή (και νυν προέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος) αρκετά συντηρητικού Βέμπερ και υποστηριχτή του Grexit ακόμα και προ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (ανεξάρτητα, μάλιστα, αν αυτή αυτή γίνει τελικά δεκτή από τη Μέρκελ) αποτελεί δυνητικό πολιτικό μαγνήτη προς την «Ένωση» (CDU -CSU ) προς τους παλιούς ψηφοφόρους της, οι οποίες έχουν -για την ώρα – μετακινηθεί προς τα ακροδεξιά του γερμανικού πολιτικού φάσματος.
Κάτι τέτοιο είναι κρίσιμο όχι μόνο ενόψει των τοπικών εκλογών στη Βαυαρία, αλλά και το Έσσεν, αλλά προπαντός ενόψει των Ευρωεκλογών του Μαΐου του 2019.
Εξάλλου, αν τελικά η Μέρκελ δεχόταν τον Βέμπερ για υποψήφιο της «Ένωσης» για την Κομισιόν, αυτός θα μπορούσε να κερδίσει πιο εύκολα τόσο τους ψήφους μελών του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος που διαφοροποιούνται από τη ευρωπαϊκή γραμμή της Μέρκελ (πχ του αυστριακού Λαϊκού Κόμματος του Καγκελαρίου Σεμπάστιαν Κουρτς ή του κόμματος του Ούγγρου Πρωθυπουργού, Όρμπαν), αλλά και των ευρωσκεπτικιστών όπως του αυστριακού Κόμματος της Ελευθερίας (το οποίο συγκυβερνά με τον Κουρτς στην Αυστρία), αλλά και της Ιταλικής Λίγκας του Ματέο Σαλβίνι…
Το ερώτημα είναι αν η Μέρκελ (εφόσον παραμείνει Καγκελάριος έως τις επικείμενες ευρωεκλογές), η οποία πιέζεται αυτή στιγμή αφόρητα από τη συμμαχία Βαυαρών -Ιταλών -Αυστριακών με αιχμή το προσφυγικό θα αποφασίσει να κλίνει προς την παραπάνω πλευρά ή προς εκείνη του Μακρόν ή και των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών -Σοσιαλιστών, των Πρασίνων ή ακόμα και των Αριστερών.
Επίσης, δεν είναι λίγοι στη Γερμανία εκείνοι που επισημαίνουν πως δεν εγκαταλείφθηκε από τη Μέρκελ η ιδέα της υποψηφιότητας του Βάιντμαν (πρόεδρος Bundesbank) για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – ο οποίος κατηγορείται από τους μη Γερμανούς ότι σκέφτεται κυρίως …γερμανικά σε σχέση με τα ευρωπαϊκά τραπεζικά θέματα – για να υποστηριχθεί ο υπερ-συντηρητικός Βέμπερ για την Κομισιόν.
Η κυρίαρχη άποψη σε κορυφαίους κύκλους της γερμανικής πολιτικής σκηνής, πάντως, φαίνεται πως είναι η εξής: Ο διάδοχος του Γιουνκέρ δεν θα πρέπει να είναι… λιγότερο ευρωπαϊστής από τον ίδιο, ενώ, σύμφωνα με τις ίδιες διαρροές, ο Βάιντμαν εξυπηρετεί καλύτερα τα γερμανικά τραπεζικά συμφέροντα από τη θέση του προέδρου της Bundesbank και όχι της ΕΚΤ. Αυτό μπορεί να το κάνει, θετικά για τη Γερμανία, ένας πρόεδρος από τη Φινλανδία ή την Εσθονία, ο οποίος μπορεί να εκφράσει τόσο τη γραμμή Μέρκελ όσο και όσων την κριτικάρουν από τα δεξιά. Προς το παρόν, πάντως ποντάρει στη συμμαχία με το Μακρόν, αλλά και του SPD ενάντια στην ακροδεξιά, ειδικά μετά τα γεγονότα στο Κέμνιτς και τη συνταγματικά αμφισβητήσιμη δράση του γερμανικού AfD, το οποίο έχει γραμμή επικοινωνίας με τη Λίγκα του Σαλβίνι.
Πηγή: Capital.gr