Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία . Στην περίπτωση της επικίνδυνης κρίσης που έχει κορυφωθεί στη Συρία αυτό δείχνει να επιβεβαιώνεται. Η Ουάσινγκτον εμφανίζεται διατεθειμένη να συζητήσει το ενδεχόμενο να μην “μιλήσουν τα όπλα”, η Ρωσία κινείται με ασυνήθιστα γοργούς ρυθμούς στην επίλυση μιας τέτοιας κρίσης και η Συρία εμφανίζεται εξαιρετικά ευέλικτη στο να δώσει εγγυήσεις ικανές να αποτρέψουν την επίθεση.
Δεν έχει αποφευχθεί οριστικά ο κίνδυνος ενός στρατιωτικού χτυπήματος στη Συρία. Η Μόσχα έχει επισημάνει τον κίνδυνο προβοκάτσιας από τους ανεξέλεγκτους από κάθε άποψη “αντάρτες”. Ωστόσο τις τελευταίες ώρες η διπλωματία φαίνεται πιο ισχυρή από τα κανόνια και τους πυραύλους.
Το πρόβλημα της Συρίας φυσικα και δεν πρόκειται να λυθεί . Υπάρχει πολύς δρόμος για να φανεί το τέλος του αιματηρού εμφύλιου πολέμου. Και θα είναι δυστυχώς ένας δρόμος ματωμένος.
Η φωτιά στη Μέση Ανατολή θα συνεχίσει να καίει και η αμερικανική υπερδύναμη θα έχει διαρκώς “τα όπλα παρά πόδα”. Σ΄ αυτή τη κρίση δεν θα κουραστούμε να το γράφουμε η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να αποκτήσει δική της άποψη και σχέδιο και γιατί όχι να ενεργοποιηθεί όπου και όπως μπορεί. Να αποκτήσει ρόλο και να διεκδικήσει “αποστολές” προς την κατεύθυνση της εκτόνωσης. Το να επαναλαμβάνουμε όσα οι αμερικανοί και οι ευρωπαίοι λένε δεν είναι η εξωτερική πολιτική που μας εξυπηρετεί γιατί πολύ απλά τα δικά μας συμφέροντα δεν ταυτίζονται στις περισσότερες περιπτώσεις με αυτά των “μεγάλων”.
Και βέβαια πρέπει να αποφύγουμε τις βιαστικές κινήσεις ,όπως η υποστήριξη της στρατιωτικής επιχείρησης στη Συρία την οποία λίγες ώρες αργότερα …οι Βρετανοί απέρριψαν. Για να μην έχουμε άλλο τέτοιο φιάσκο καλό είναι να ενεργοποιηθούμε και να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε όχι μόνο για τις εκλογές της κυρίας Μέρκελ και το “κούρεμα” ,αλλά και για την θέση που πρέπει να έχει η χώρα στην περιοχή των άμεσων συμφερόντων της.
Εκτός αν έχουμε αποφασίσει ότι και την εξωτερική μας πολιτική την έχουμε “εμπιστευτεί” στη τρόϊκα…Καιρός να ξυπνήσουμε από τον διπλωματικό μας λήθαργο.