Από τα γαλόνια,τα όπλα και τα αλεξίπτωτα, ο απόστρατος πια Νίκος Νίκας έχει γίνει ένας ανερχόμενος ζωγράφος! Κάτι που δεν περιμένεις εύκολα από έναν “μάχιμο” αξιωματικό. Ο Ν.Νίκας είχε διατελέσει και εκπρόσωπος Τύπου του ΓΕΣ, χωρίς όμως τότε να έχει αποκαλύψει τη καλλιτεχνική του φύση.
Από τα στρατόπεδα και τα Επιτελεία λοιπόν στα πινέλα!
Ο ίδιος εξηγεί πως έγινε αυτή η “μετάλλαξη”.
•Το πάθος για τη ζωγραφική προϋπήρχε ή προέκυψε κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας στις ΕΔ ως μία μορφή διεξόδου;
Προυπήρχε, σίγουρα, αλλά κατά την διάρκεια της υπηρεσίας μου ήταν τρόπος μάλλον »ξεκούρασης» καί »αντίστασης» κατά της αλλοτρίωσης, πού κατά την γνήμη μου, όλα τά επαγγέλματα επιφέρουν σέ κάθε εργαζόμενο άτομο καί ειδικά σε στέλεχος του στρατού, με τις συνθήκες που εργάζεται (ωράριο, μεταθέσεις, διοίκηση έμψυχου δυναμικού σε συνδιασμό μέ υλικό που είναι προγραμματισμένο νά σκοτώνει, βολές και πολυήμερες ασκήσεις κ.λ.π. )
•Τελικά ποιος κερδίζει; Ο στρατιωτικός ή ο ζωγράφος μέσα σας;
Στην διάρκεια της υπηρεσίας μου, πιστεύω οτι κέρδιζε ο στρατιωτικός γιαυτό και εχω υπηρετήσει σέ πολλές και με ευθύνη θέσεις, ήμουν σε μονάδες εκστρατείας, αλεξιπτωτιστής και γενικά αυτό που λέτε, στην ορολογία των στρατιωτών »μάχιμος».!!!. Τώρα όμως κερδίζει μόνο ο καλλιτέχνης. Δέν ειναι τυχαίο ὀτι πλεον οι παρέες μου ειναι από τον χώρο αυτό. Λιγους συναδέλφους συναντώ από το στρατό και μάλιστα έχουν την ίδια νοοτροπία με την δική μου, »αποστρατεύθηκα» καί στην ουσία. Νομίζω ότι ετσι θα μπορέσω νά δώσω καί άλλα στην κοινωνία και νά αφήσω τα στρατιωτικά στους αρμόδιους. 
•Ήταν εύκολο να συνυπάρξουν στρατός και ζωγραφική;
Οπως προανέφερα ναι γιατί ειχα ξεχωρίσει τούς ρόλους. Π.χ. όταν υπηρετούσα σέ Μηχανοκίνητη Μονάδα του Εβρου, γιά νά ειναι ετοιμοπόλεμη, έπρεπε καθημερινά νά βρίσκομαι δίπλα στο προσωπικό καί στά ερπυστριοφόρα όλη την ημέρα. Οταν επέστρεφα στό σπίτι τό βράδυ αργά έπρεπε να κάνω »αποσυμπίεση» τουλάχιστον γιά 1ώρα ζωγραφίζοντας.
Ο Ν.Νίκας ασχολείται πολύ με την αγιογραφία , αλλά ο ίδιος θεωρεί αγίους όχι μόνο αυτούς της Εκκλησίας!
“Η αγιογραφία στηρίχθηκε στην ζωγραφική της ελληνιστικής περιόδου, όπως και η τέχνη του φηφιδωτου. Η όλη τεχνική της ελληνικής ζωγραφικής έχει διαφορά από την »δυτικότροπη» ζωγραφική πάνω σέ καθαρά φιλοσοφική σκέψη. Η δύτική τέχνική έχει ως βασικό τρόπο την »πρόσθεση» σκότους στό φώς. Ο γνωστός τρόπος πού όλοι ζωγραφίζουμε. Ο ελληνικός τρόπος στον όποίο στηρίχθηκε ο λεγόμενος βυζαντινός, αφού μπεί ο προπλασμός πού ειναι σκούρος, προσθέτει φώς καί μόνο φώς. Αυτό μού έδωσε τό ερέθισμα να ζωγραφίσω, με την μέθοδο της »αγιογραφίας» πίνακες μέ Έλληνες »αγίους», κατά την γνώμη μου. ( Κολοκοτρώνης, Ιουλιανός, Έλληνες μαχητές και πνευματικοί άνδρες οι οποίοι προσέφεραν περισσότερα στην Ελλάδα και στην ανθρωπότητα)”.