Επί δεκαετίες χαμένοι.
Ξαφνικά προέκυψαν ως ηγέτες ενός αγώνα τον οποίο όχι μόνο δεν ξεκίνησαν ,αλλά στην αρχή τον πολέμησαν και ποτέ δεν τον έχουν πιστέψει.
Γαλουχημένοι με την νοοτροπία ότι ο στρατιωτικός είναι “στρατιωτάκι”, μεγαλωμένοι μέσα στην αρρωστημένη ατμόσφαιρα της μεταπολίτευσης ότι για να “πάρεις γαλόνι” πρέπει να “περάσεις από το κόμμα”, εμφανίζονται τώρα σιγά ,σιγά ως τιμητές και …καθοδηγητές των νέων γενεών στρατιωτικών,που για κακή τους τύχη τους ξέρουν και από την καλή και από την ανάποδη! Και μπορεί να γελάνε πικρά διαβάζοντας τα όσα γράφουν οι “επαναστάτες” που κατέβηκαν άρον-άρον από τα “κομματικά άρματα” ,γιατί αυτά έμειναν από “ψηφαλάκια” και αναζητούν τρόπους ανάδειξής τους για την επίτευξη δικών τους προσωπικών επιδιώξεων αλλά ενοχλούν οι αυτόκλητοι σωτήρες !
‘Αλλος θέλει να γίνει βουλευτής ,άλλος δήμαρχος κι άλλος πρόεδρος κόμματος. Δικαίωμά τους, να πιστεύουν ότι κρύβουν μέσα τους…έναν στρατηγό Ντε Γκωλ. Αλλά τιμητές των πάντων δεν μπορούν να γίνουν .Θα τους το υπενθυμίζουμε διαρκώς.