Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ*
Στην ταινία «Ένας ήρωας με παντούφλες» ο Λογοθετίδης μιλάει με το άγαλμα που είχε στηθεί προς τιμήν του λέγοντας του την καταπληκτική ατάκα, «Ε, στρατηγέ να σου δώσω την λάμπα πετρελαίου μου, να μου δώσεις έναν προβολέα σου;» Τους ήρωες μας τους ξεχνάμε γρήγορα. Τους ξεπετάμε με προτομές στριμωγμένες ανάμεσα σε καρέκλες καταστημάτων και πάγκους μικροπωλητών. Και ας έγραψαν ιστορία. ιστορία που ξεπερνά τα στενά όρια του πολέμου.
Μια τέτοια προτομή θα δεις αν περάσεις από τον πεζόδρομο της Γλάδστωνος στο σημείο που καταλήγει στην Πατησίων, δίπλα από την Ομόνοια.
Ανήκει στον Κωνσταντίνο Περρίκο. Έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες φιλευρωπαιστές στην ιστορία μας.

Ο Περρίκος ήταν αξιωματικός της Αεροπορίας, κεντρώων πεποιθήσεων. Έτσι – μοιραία – με την άνοδο του Μεταξά στην εξουσία καρατομήθηκε. Όταν ξέσπασε ο Ελληνο – Ιταλικός πόλεμος ζήτησε την επαναφορά του και πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο. Επιστρέφοντας πίσω μετά από 8 μήνες είδε μια Αθήνα διαφορετική από αυτή που άφησε: «Όταν γυρίσαμε από την Αλβανία, εκεί που είχαμε πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη, είδα γύρω μου το χαμόγελο να έχει χαθεί. Είδα πράγματα που δεν ήθελα να δω. Είδα μια Αθήνα αλλιώτικη, μια Αθήνα σακατεμένη. Οι σκηνές στους δρόμους με αρρώσταιναν. Το ίδιο και τα πρόσωπα των ανθρώπων προ παντός τα πρόσωπα των παιδιών».
Μην αντέχοντας αυτή την κατάσταση ο Περρίκος δημιούργησε την αντιστασιακή ομάδα ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζόμενων Νέων), που μπορεί να μην είχε το μέγεθος και την φήμη των μεγάλων αντιστασιακών οργανώσεων όμως κατάφερε να κάνει ουσιαστική ζημιά στους κατακτητές στην Αθήνα, ανατινάζοντας το 1942, μεταξύ άλλων, το κτήριο της εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ που στρατολογούσε Έλληνες για λογαριασμό του πολυεθνικού τμήματος των Waffen SS. Μια επίθεση που τα ρωσικά και βρετανικά μέσα ενημέρωσης είχαν χαρακτηρίσει την μεγαλύτερη πράξη αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Όπως συμβαίνει σε πολλές ελληνικές ιστορίες η ΠΕΑΝ έπεσε από μέσα. Από κάποιον Νταλιάνη που λειτουργούσε σαν ρουφιάνος των Γερμανών και κατέδωσε όλα τα μέλη. Ο Περρίκος συνελήφθει, βασανίστηκε σκληρά και καταδικάστηκε σε θάνατο.
Λίγες μέρες πριν οδηγηθεί στο σκοπευτήριο της Καισαριανής για να εκτελεστεί, έγραψε στα παιδιά του, το παρακάτω σημείωμα:
«Ο πατέρας σας έπεσε για την λευτεριά της Πατρίδας μας. Έφυγε από τον κόσμο με την ικανοποίηση πως αν δεν έκανε το χρέος του όσο έπρεπε, πάντως το έκανε όσο μπορούσε. Το χρέος αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αν ζούσε, θα εξακολουθούσε τις προσπάθειές του και κατά την περίοδο της Ειρήνης. Δουλέψτε για να σταματήσουν οι πόλεμοι, να ευημερήσουν οι άνθρωποι, να ενωθούν τα κράτη της Ευρώπης, να ειρηνεύσει και να ευτυχήσει ο κόσμος.
Δουλέψτε για να καταργηθούν οι τεχνητοί φραγμοί που παρεμποδίζουν και σε άπειρες περιπτώσεις ματαιώνουν την πρόοδο των αξίων. Δουλέψτε για την επικράτηση της Δημοκρατίας. Αφιερώστε την ζωή σας στην Ελλάδα και την ανθρωπότητα. Η θέλησις, η υπομονή, η εγκαρτέρηση, ο αλτρουϊσμός, η φιλοπατρία, το θάρρος, η αυτοθυσία, η αξιοπρέπεια και η σεμνή περηφάνια αποτελούσαν ολόκληρη την περιουσία μου και αυτά σας κληροδοτώ.»
Και δυο ώρες πριν εκτελεστεί έγραψε ένα ακόμα σημείωμα, αυτή τη φορά στην γυναίκα του:
«Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. Για την δική τους πατρίδα αγωνίζονται κι” εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίση αλλά να μας ενώση στο μέλλον με τους σημερινούς αντιπάλους.»
Ο Κωνσταντίνος Πιερρίκος εκτελέστηκε στις 7.30 το πρωί της 4ης Φλεβάρη 1943.
Το 1987 στήθηκε η προτομή του στα Xαυτεία, στο σημείο που βρισκόταν το κτήριο της ΕΣΠΟ που ανατίναξε.
Την επόμενη των αποκαλυπτηρίων ο Φρέντυ Γερμανός σχολίασε: «Αναρωτιέμαι πόσοι από τους εραστές της σημερινής Ενωμένης Ευρώπης θα είχαν το κουράγιο να κάνουν αυτή την γενναία προφητεία την ώρα που τους σημάδευαν τα Γερμανικά πολυβόλα; Δέκα, πέντε, τρεις, ένας , κανένας;
Κάτι μου λέει ότι η προτομή του Κ. Περρίκου δεν έπρεπε να στηθεί στα Χαυτεία. Έπρεπε να στηθεί στην καρδιά της Ευρώπης. Ίσως μπρος στο Κοινοβούλιό της. Εκεί είναι η θέση του. Του την χρωστάτε. Ενας απλός Ελληνας Αεροπόρος, σάς άνοιξε το 1943 το δρόμο, στον οποίο σήμερα πορεύεστε».
Κάθε χρόνο ψάχνουμε να βρούμε το σύγχρονο νόημα του έπους του 1940 και της αντίστασης. Ίσως αυτό το σημείωμα του Κωνσταντίνου Περρίκου να αρκεί. Ίσως και όχι. Θα εξαρτηθεί από το πόσο θέλουμε να ακολουθήσουμε σαν λαός ή να προδώσουμε, το όραμα του.
Στο χέρι μας, είναι.
ΠΗΓΗ: thecaller.gr