Η παρουσία του Xαλιτ Εργεντς του γνωστού στο τηλεοπτικό κοινο Suleyman στις διαδηλώσεις της Κωνσταντινούπολης προκάλεσε εντύπωση.
Ο ίδιος εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στο δρόμο και εξηγεί γιατί η Τουρκία γλέγεται. Μ΄ ένα κείμενό του στο facebook για τα γεγονότα.
«Σε όλη μου τη ζωή δεν ήμουν υπέρ του καβγά και τις βρισιάς. Δεν σήκωσα χέρι ποτέ σε κανέναν. Είμαι αρκετά ήρεμος και ψύχραιμος άνθρωπος. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν το χαρακτήρα μου. Πιστεύω πως το πιο άλυτο πρόβλημα μπορεί να λυθεί με συνομιλία με αλληλοκατανόηση.
Ο δικός μου τρόπος επίλυσης προβλημάτων θα είναι αυτός. Δεν στηρίζω και δεν θα στηρίξω κανέναν που ασκεί βία ας είναι το κράτος, η αστυνομία, ο λαός ακόμη και συγγενείς. ¨Οποιος ασκεί βία θα γίνει άδικος ακόμη και αν έχει δίκιο. Οποιος έχει άδικο όσο και να ασκεί βία δεν θα έχει δίκιο». Αυτό που εγώ από την αρχή είδα, απέναντι στην ασύμμετρη βία της αστυνομίας, υπήρχε ένα πλήθος, που απλά στέκονταν και αντιστέκονταν αργότερα αυτό το πλήθος στηρίχθηκε από ανθρώπους από κάθε πίστη από κάθε ιδεολογική σκέψη από κάθε ηλικία και από κάθε κοινωνική ομάδα. Και αυτό το πλήθος αυξήθηκε και γιγαντώθηκε και αντιστάθηκε σε αυτή τη δύναμη, Είναι δηλαδή ένα λαικό κίνημα. ΄
Ποιος θα βοηθούσε τους ανθρώπους που εξαντλήθηκαν από τα δακρυγόνα και τα νερά. Πως θα άνοιγαν τα σπίτια τους , τα πολυτελή ξενοδοχεία τους, τα τζαμιά .
Οι μπακάληδες κράτησαν τα μαγαζιά τους ανοιχτά, οι καφετέριες έγιναν σημεία προστασίας τα μεσάνυχτα. Όπως στις εισόδους των πολυκατοικιών οι σκάλες έγιναν νοσοκομεία, κέντρα υγείας. Εθελοντές γιατροί μοιράστηκαν τα νούμερα των τηλεφώνων τους στο διαδίκτυο. Τα ταξί μετέφεραν ανθρώπους.
Αν συνέβαινε το αντίθετο και δεν υπήρχε κίνημα αυτοί οι άνθρωποι δεν θα φοβόντουσαν από τους ανθρώπους στο δρόμο; Kανείς δεν θα άνοιγε τις πόρτες του στους ανθρώπους αυτούς, ούτε θα τους έδινε έστω και νερό Παρακαλώ λιγο κοιτάξτε το γεγονός από κοντά. Στα άτομα αυτά που αντιστάθηκαν υπάρχουν οι μητέρες σας, οι αδερφές σας , τα αδέλφια σας οι πατεράδες σας.
Υπάρχουν κι αυτόί που έχουν τα παιδιά τους αστυνομικούς. Υπήρχαν άτομα που έκλαιγαν όταν αμύνονταν και φώναζαν.. «ο αδελφός μου είναι αστυνομικός» και κλαίνε. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε «παιδί μου μην το κάνεις». Δυστυχώς στην επόμενη φάση εντάχθηκαν και ομάδες με ξύλα και ρόπαλα με επιθετικές προσδοκίες. Καταδικάζω αυτές τις ομάδς. Είμαστε αντιμέτωποι με μια θέα που δεν θέλουμε με τίποτα. Αυτοκίνητα και κτίρια πυρπολημένα, τα βαριά και προκλητικά συνθήματα δεν θα πρέπει να είναι κομμάτι των ανθρώπων των ανθρώπων που αμύνονται στο πίσω σοκάκι. Ενας είναι ο δρόμος της επίλυσης. Να βγούμε από το ύφος «το έκανα και έγινε» και να δημιουργηθεί μια δημοκρατική πλατφόρμα που θα ακούσει το τι θέλουν οι άνθρωποι αυτοί και θα δοθεί σημασία σε αυτά που λένε.
«Μπορεί να θέλετε και να σκέφτεστε να κάνετε το μεγαλύτερο καλό σε έναν άνθρωπο, όμως αν αυτός δεν θέλει να το κάνει αυτό όπως το θέλετε εσείς;». Αυτό το καλό που θα έχει γίνει με το ζόρι θα είναι στην πραγματικότητα καλό, Σας παρακαλώ σταματήστε αυτή τη βία και ξεκινήστε να ακούτε , να βλέπετε και να καταλαβαίνετε.
Χαλίτ Εργεντς
