Του Δημήτρη Καιρίδη
Η Ιταλία είναι μια από τις έξι ιδρύτριες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η συνθήκη που τη θεμελίωσε υπογράφηκε στη Ρώμη και οι Ιταλοί υπήρξαν παραδοσιακά αναφανδόν φιλο-ευρωπαϊστές. Στις εκλογές της περασμένης Κυριακής ένας στους δυο Ιταλούς ψήφισε κόμματα που, στο παρελθόν, ζητούσαν την αποχώρηση της χώρας από το ευρώ.
Οι εκλογές ήταν ένας θρίαμβος των αντι-συστημικών, αντι-ευρωπαϊκών και λαϊκιστικών κομμάτων. Η Ιταλία είναι οικονομικά στάσιμη εδώ και είκοσι χρόνια. Το ευρώ ακρίβυνε τις ιταλικές εξαγωγές. Οι όποιες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες αποδείχτηκαν ισχνές. Η κρίση αποφεύχθηκε χάρη στα χαμηλά επιτόκια του Ντράγκι. Όταν η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ σφίξει ξανά, η Ρώμη θα βρεθεί σε περιδίνηση. Το πρόβλημα είναι ότι το οικονομικό μέγεθος της Ιταλίας είναι δέκα φορές αυτό της Ελλάδας.
Η Ιταλία είναι ο επόμενος (πολύ) μεγάλος ασθενής της Ευρώπης. Ο Πούτιν έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποίηση με τη νίκη του Ντι Μάιο και του Σαλβίνι, οι οποίοι επιθυμούν την ευρω-ρωσική προσέγγιση, και με την επιστροφή του ευρωσκεπτικισμού και της αστάθειας μετά την ανάπαυλα που πρόσφερε η εκλογή Μακρόν το 2017.
