Τρομοκρατία μέσα στη πόλη – Οι νεκροί δεν είναι τα μόνα θύματα – Μαρτυρία

Η Βοστώνη δεν ήταν η πρώτη πόλη που έζησε αυτή τη σκληρή αλήθεια. Η Νέα Υόρκη, η Μαδρίτη αλλά και το Λονδίνο έζησαν τη φρίκη τρομοκρατικών χτυπημάτων “στην καρδιά της πόλης”.

Η Ελένη Παναγιώτου, συντάκτρια του Onalert ηταν στο Λονδίνο το καλοκαίρι του 2005. Κι έζησε από πρώτο χέρι το “πέρασμα” της τρομοκρατίας. Στο κείμενό της περιγράφει ακριβώς αυτό το συναίσθημα που προκαλεί μια τρομοκρατική ενέργεια ακόμη και σ΄ όσους δεν πληρώνουν με τη ζωή τους τον παραλογισμό της. Το σημάδι που αφήνει στην ψυχολογία των πολιτών το άκουσμα της έκρηξης. Έστω κι αν είσαι μακρυά απ΄ αυτή. Ακούγοντας την ξέρεις ότι τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.

Διαβάστε το κείμενο της Ελένης Παναγιώτου

Το καλοκαίρι του 2005 γύρω στις 8 το πρωί έφυγα από το σπίτι μου στο Βόρειο Λονδίνο και όπως κάθε μέρα κατευθύνθηκα προς το μετρό.  Εκείνη την συγκεκριμένη μέρα για κάποιο λόγο βρισκόταν περισσότερος κόσμος στην πλατφόρμα του μετρό, συγκεκριμένα στην μαύρη γραμμή στον σταθμό του Archway. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο. Ανέβηκα γρήγορα τις κυλιόμενες σκάλες θέλοντας να πάρω μια ανάσα καθαρού αέρα το συντομότερο δυνατό (για εσάς που έχετε πάει στο Λονδίνο θα ξέρετε ότι σε ώρες αιχμής η ατμόσφαιρα στο μετρό του Λονδίνου είναι σχεδόν ασφυκτική). Στο λεωφορείο ήταν καλύτερα τα πράγματα, βρήκα και θέση στον πάνω όροφο. 


Μετά από κάποια ώρα πλησιάζοντας στο κέντρο, το λεωφορείο ξαφνικά σταμάτησε και ακούστηκε η φωνή του οδηγού «Everybody off the bus – this bus is terminating here due to a bomb in the area  (Παρακαλώ να κατεβείτε όλοι – Αυτό το λεωφορείο σταματάει εδώ λόγω βόμβας στην περιοχή). Παρόλα αυτά οι περισσότεροι επιβάτες του λεωφορείου ήταν περισσότερο απασχολημένοι με το τι θα πουν στον εργοδότη τους παρά με την απειλή βομβιστικής επίθεσης. Εγώ πήγα να μιλήσω με τον οδηγό.

Ο οδηγός πανικόβλητος μου επισήμανε ότι υπήρχε βόμβα μάλλον στον σταθμό του Κινγκς Κρος (Kings Cross) – δηλαδή δίπλα ακριβώς! Κατέβηκα κι εγώ από το λεωφορείο, προσπάθησα να πάρω τηλέφωνο αλλά είχαν μπλοκαριστεί και αναρωτήθηκα: τώρα τι να κάνω; Άρχισα λοιπόν να περπατάω.

Και ενώ σκεφτόμουν διάφορα είναι η αλήθεια αλλά ίσως και τίποτα ταυτόχρονα, ξαφνικά άκουσα φωνές. Από που να προέρχονταν άραγε, αναρωτήθηκα, και συνέχισα να περπατάω. Μπροστά μου, στο βάθος, είδα ένα λεωφορείο και κάποιους να τρέχουν φωνάζοντας ότι υπάρχει βόμβα στο λεωφορείο. Άλλαξα αμέσως κατεύθυνση, άρχισα κι εγώ να τρέχω, μπήκα σ΄ ένα από τα πολλά δρομάκια του κεντρικού Λονδίνου και συνέχισα το περπάτημα. 
Υπό κατάσταση επίθεσης το Λονδίνο σκέφτηκα, ενώ το τηλέφωνο μου ήταν ακόμη «νεκρό». Συνέχισα να περπατάω. Είχαν περάσει σχεδόν δύο ώρες και εγώ, όπως και άλλοι γύρω μου, περπατούσαμε μάλλον με τις ίδιες σκέψεις. 
Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο, με καλούσαν από Ελλάδα ρωτώντας με «Όλα καλά; Σε καλώ εδώ και  ώρα». «Μια χαρά ευχαριστώ. Δεν είχα σήμα – μάλλον το έκοψαν για λόγους ασφαλείας» απάντησα.  
 
Έφτασα σπίτι – Η τρομοκρατική επίθεση «έπαιζε» σε όλα τα κανάλια. Κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ χωρίς να είναι δεδομένη η επόμενη μέρα, γνωρίζοντας πλέον πως το ότι δεν πήρα το μετρό εκείνη την μέρα ίσως να μου έσωσε την ζωή.  

Η επόμενη μέρα είναι πιο δύσκολη. Είναι δύσκολη γιατί τώρα πλέον ξέρεις. Ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος υπεύθυνος για την επίθεση, ότι κάποιοι έχουν πεθάνει, κάποιοι έχουν τραυματιστεί ότι μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου δεν είναι όσο ασφαλής νόμιζες. Είχα να νιώσω αυτό το ‘κενό’ στο Λονδίνο από τότε που πέθανε η Νταϊάνα και όμως αυτό ήταν κάπως διαφορετικό. Για μέρες οι κάτοικοι του Λονδίνου έψαχναν να βρουν ποιος φταίει. Και έφταιγε πάντα αυτός που είχε άλλο χρώμα δέρματος…

Ο άνθρωπος εύκολα τρομοκρατείται ειδικά όταν γκρεμίζονται αυτά που θεωρεί δεδομένα… έτσι λοιπόν η Βοστόνη τώρα έχει αλλάξει. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο αύριο.