Σύμφωνα με επίσημη δήλωση, το ντοκιμαντέρ θα αποκαλύψει «τα αληθινά θαλάσσια σύνορα» της Τουρκίας στο πλαίσιο διεθνών συνθηκών, καθώς και άλλες μέχρι στιγμής άγνωστες αποκαλύψεις, ανέφερε το κρατικό τουρκικό πρακτορείο εδήσεων Anadolu την Παρασκευή.

Όπως αναφέρει το Ahvalnews, το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας παρέχει τη βάση για τουρκικές αξιώσεις σε χωρικά ύδατα του Αιγαίου και της Μεσογείου που ξεπερνούν τα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα με την Ελλάδα, την Κύπρο και άλλες μεσογειακές χώρες.

Αρχικά διαμορφώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 2000, αλλά η ​​στρατηγική έγινε πρωτοσέλιδο τον Σεπτέμβριο του 2019 μετά την ομιλία του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ενώ στεκόταν μπροστά σε έναν χάρτη που δείχνει τα 462.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα που θεωρούνται ως «Γαλάζια πατρίδα» της Τουρκίας.

Η Τουρκία πραγματοποιεί ολοένα και περισσότερες ναυτικές ασκήσεις στη Μεσόγειο και το Αιγαίο τα τελευταία χρόνια, λαμβάνοντας ολοένα και πιο επιθετική στάση απέναντι σε αυτό που ονομάζει «ελληνικές και κυπριακές προσπάθειες να την αποκλείσουν» από την πρόσβαση σε πρόσφατα ανακαλυφθέντα αποθέματα φυσικού αερίου.

Το ντοκιμαντέρ θα εκθέσει επίσης τους θαλάσσιους ισχυρισμούς της Τουρκίας στο πλαίσιο ενός – παράνομου κατά την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση – μνημονίου που υπεγράφη με την κυβέρνηση εθνικής ενότητας της Λιβύης τον Νοέμβριο του 2019.

Η συμφωνία καθόρισε μια αποκλειστική οικονομική ζώνη για την Τουρκία στα ύδατα της Λιβύης, ενισχύοντας τη θέση της Άγκυρας στην ανατολική Μεσόγειο, αγνοώντας όμως τα χωρικά ύδατα γύρω από την Κύπρο και ορισμένα ελληνικά νησιά, συμπεριλαμβανομένης της Κρήτης.

Η Ελλάδα, η Κύπρος και η Αίγυπτος, που επιδιώκουν να κατασκευάσουν αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου στην Ευρώπη σε αυτά τα ύδατα, έχουν αντιταχθεί στη συμφωνία, ακυρώνοντας το δόγμα «Γαλάζια πατρίδα»

Πηγή: Με πληροφορίες από Ahvalnews.com

The post «Γαλάζια Πατρίδα»: Με ντοκιμαντέρ στο κρατικό κανάλι η Τουρκία επιχειρεί να «επιβάλλει» το δόγμα της appeared first on OnAlert.

Μία ταινία, που φτιάχθηκε με ελάχιστα μέσα, αλλά με πολύ κέφι, ενθουσιασμό, με φροντίδα για το υλικό, με προσήλωση στο χρέος απέναντι στον αγώνα των φοιτητών και την ιστορία.

Και μιλάμε ουσιαστικά για ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ και όχι για μια καθαρή ταινία μυθοπλασίας, κάτι απόλυτα φυσιολογικό για την εποχή, που ακόμη το αίμα ήταν ζεστό και τα πάθη ήταν στα ύψη. Σε μια εποχή που ο λαός ήταν έτοιμος να βγει από το γύψο, μετά από επτά χρόνια δικτατορίας και ήταν αισιόδοξος ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Κι όμως η εξέγερση του Πολυτεχνείου κινηματογραφικά θάφτηκε. Ένα από τα ελληνικά παράδοξα. Σαφή απάντηση δύσκολα θα δοθεί. Με όσους και να μιλήσεις για το θέμα αυτό, θα ακούσεις μονότονα, διάφορα «ίσως», «αν», «θα μπορούσε, αλλά» και άλλα παρεμφερή. Ίσως το μυστικό να κρύβεται σε μια παρατήρηση του Βασίλη Βασιλικού, σε κείμενό του που έγραψε πριν από δέκα χρόνια, με αφορμή το Πολυτεχνείο. Ο συγγραφέας είχε γράψει ότι «ο Λαμπράκης ζει, ο Παναγούλης ζει, το Πολυτεχνείο ζει και εμείς έχουμε πεθάνει».

Να ελπίζουμε στη νεότερη γενιά, όπως αυτή του Ανδρέα Χατζηπατέρα, του νεαρού κινηματογραφιστή από το εξωτερικό, που ανακάλυψε την ιστορία του Μανώλη Γλέζου, τον εντυπωσίασε και την κινηματογράφησε.

Η ταινία του Δ. Μακρή…

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην ταινία «Εδώ Πολυτεχνείο», που ήταν η πρώτη του Δημήτρη Μακρή («Καγκελόπορτα», «Το Φράγμα», «Κουρεμένα Κεφάλια. Κεκαρμένοι», «Χαιρέτα μας τον πλάτανο») και που γυρίστηκε στην Ιταλία, καθώς τότε ο σκηνοθέτης σπούδαζε στο Μιλάνο.

Ο Μακρής, μόλις πληροφορήθηκε τα γεγονότα, αποφάσισε αμέσως να δημιουργήσει μια ταινία-μανιφέστο για όσα διαδραματίστηκαν στο Πολυτεχνείο. Μαζί με τον Δημοσθένη Δεφαράνα και το Νίκο Σταυρόπουλο, έγραψαν το σενάριο και ξεκίνησαν άμεσα τα γυρίσματα, για να πληροφορηθούν οι Ευρωπαίοι τον αγώνα των φοιτητών κατά της δικτατορίας και να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη.

Ο δημιουργός της ταινίας, που δεν διεκδικεί δάφνες μιας άρτιας παταγωγής -και πως θα μπορούσε άλλωστε-, αλλά τους επαίνους για την προσπάθειά του να κινηματογραφήσει κάτω από αντίξοες συνθήκες ένα ηρωικό και συνάμα τραγικό γεγονός, που ακόμη έκαιγε, επιχείρησε και κατάφερε εν πολλοίς να δώσει μία ρεαλιστική οπτική, παρότι οι περισσότερες σκηνές κινηματογραφήθηκαν στο Μιλάνο.

Του αξίζουν επίσης πολλά μπράβο για το δέσιμο των δραματοποιημένων σκηνών με τις πραγματικές εικόνες από το Πολυτεχνείο. Λόγω της κατάστασης, αλλά και της εποχής, η μεγαλύτερη δυσκολία που είχε ο σκηνοθέτης ήταν να βρει το υλικό για το Πολυτεχνείο.

Χρησιμοποίησε, όπως ήταν λογικό, φωτογραφίες και κινηματογραφικό υλικό που έφερε κρυφά από την Αθήνα και που είχαν τραβήξει κυρίως Έλληνες φωτορεπόρτερ, αλλά και ξένοι συνάδελφοί τους. Παρόλες τις δυσκολίες, ο Μακρής κατάφερε να προχωρήσει τα γυρίσματα και να προσφέρει ένα κινηματογραφικό ιστορικό ντοκουμέντο. Και μόνο ότι αφηγητής και σχολιαστής της ταινίας, στην ελληνική εκδοχή της, ήταν ο Αλέκος Παναγούλης δίνει μια άλλη διάσταση στην αξία της. Παραλλήλως στην ιταλική έκδοση αφηγητής ήταν ο γερουσιαστής Ουμπέρτο Τερατσίνι, ένας αγωνιστής αντιφασίστας και μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Επιπλέον, πρέπει να αναφερθεί ότι στις δραματοποιημένες σκηνές πρωταγωνίστησαν οι Ιταλοί ηθοποιοί Τοργκουάτο Τέσαριν, Τζόρτζιο Μόντενα, Τζιλιάνο Καζέλι, Λίλιο Λαμπέρτι, Ντανιέλα Μορέτι και άλλοι, ενώ η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη ταιριάζει απόλυτα στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της εποχής και της εξέγερσης.

Τελικά, η ταινία παρουσιάστηκε την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ της Βενετίας, το 1974. Μάλιστα ήταν η μοναδική ταινία που προβαλλόταν εκείνη τη μέρα, καθώς το φεστιβάλ ήταν αφιερωμένο στον αντιφασιστικό αγώνα.

..και τέσσερα ντοκιμαντέρ

Σε αντίθεση με τη μοναδική ταινία που γυρίστηκε για το Πολυτεχνείο, τα ντοκιμαντέρ είναι πολλά, απ’ τα οποία ορισμένα είναι παραγωγής ΕΡΤ. Επιλέξαμε τέσσερα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ για την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 αλλά και για την εποχή και την κατανόηση της πολιτικής κατάστασης – τι προηγήθηκε και τι επακολούθησε – με συγκλονιστικές μαρτυρίες και ολοκληρωμένη αφήγηση. Θα πρέπει, ωστόσο, να αναφερθεί ότι υπήρξαν και άλλες συμπαθητικές προσπάθειες, που βάζουν το δικό τους λιθαράκι στην ιστορία και στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

«Μαρτυρίες»

Το ντοκιμαντέρ του πολύπειρου διευθυντή φωτογραφίας και μοντέρ, Νίκου Καβουκίδη «Μαρτυρίες» είναι ένα πολυσήμαντο κινηματογραφικό χρονικό, που αρχίζει με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το Νοέμβριο του 1973 και προχωρά μέχρι το δεύτερο χρόνο της μεταπολίτευσης.

Ο Καβουκίδης καταγράφει με συγκινησιακή φόρτιση και εκφραστικότητα, σημαντικές στιγμές και γεγονότα της εποχής, ανατρέχει στο παρελθόν για να διαφωτίσει την ιστορική περίοδο του Πολυτεχνείου, αλλά και των μετέπειτα γεγονότων.

Στο ιδιαίτερης δυναμικής ντοκιμαντέρ υπάρχουν και πολλά πλάνα από γεγονότα που ακολούθησαν αυτά του πολυτεχνίου, όπως η πτώση της χούντας, τον ερχομό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, την επιστροφή των εξόριστων Αριστερών, την πρώτη προεκλογική εκστρατεία, την ορκωμοσία της πρώτης εκλεγμένης δημοκρατικά κυβέρνησης, την κηδεία του ποιητή Κώστα Βάρναλη κα.

Εκτός από τη σκηνοθεσία, ο Νίκος Καβουκίδης έχει γράψει το σενάριο και είχε τη διεύθυνση φωτογραφίας, ενώ ακούγονται μουσικές και τραγούδια των Μίκη Θεοδωράκη και Διονύση Σαββόπουλου. Στην αφήγηση συμμετέχουν οι Κίττυ Αρσένη, Στέλιος Λιονάκης, Αριστούλα Ελληνούδη, Νίκος Κλάβας, Σοφία Ρούμπου, Νίκος Αρμάος, Χρήστος Τσάγκας.

«Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974»

Στην πραγματικότητα, το «Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974» του Παντελή Βούλγαρη είναι ένα υλικό που γλίτωσε από τη λογοκρισία και το κυνηγητό της χούντας για να μονταριστεί μετά από χρόνια και να αποτελέσει ένα ιστορικό ντοκουμέντο για την επταετία και το Πολυτεχνείο. Ο ίδιος ο Παντελής Βούλγαρης, που εκείνη την εποχή δούλευε στα γυρίσματα ταινίας του Δήμου Θέου, είχε πει κάποτε ότι «σε αυτό το φιλμ υπάρχει ότι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο. Συμμετείχαν όλοι. Ο Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν, όμως, μια ταινία που άρχισε να φθίνει, γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».

Το υλικό έφτασε στο Παρίσι όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε και έστειλε στον Βούλγαρη μία μηχανή 16 mm και φιλμ για να συνεχιστεί η κινηματογράφηση. Στα αξιοσημείωτα ότι ένας από τους κινηματογραφιστές που συμμετείχε στο «Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974» ήταν και ο Νίκος Καβουκίδης, που το 1975 είχε ολοκληρώσει το δικό του σπουδαίο ντοκιμαντέρ «Μαρτυρίες».

Η αληθινή ιστορία της 17 Νοέμβρη

Το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου (σενάριο), σε σκηνοθεσία Ηλία Αποστολίδη, που στηρίζεται σε αποκαλυπτικές μαρτυρίες, χρησιμοποιεί για πρώτη φορά κι έγχρωμο υλικό από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την εποχή. Επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι για πρώτη φορά, μέσα από τις διηγήσεις των φοιτητών, που άρχισαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου στις 14 Νοεμβρίου, αποκαλύπτεται ότι όλα ξεκίνησαν τυχαία, από μία λανθασμένη πληροφορία, όπως και τα παρασκήνια που οδήγησαν στο κίνημα του Ναυτικού το Μάιο του ’73.

«Ημέρες Πολυτεχνείου»

Εξαιρετικού ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ με πολλά πλάνα από τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο καθώς και μαρτυρίες από πρωταγωνιστές της εξέγερσης, αλλά και ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί για να καταγράψουν τα ιστορικά γεγονότα. Κείμενα, συνεντεύξεις, παρουσίαση από το δημοσιογράφο Δημήτρη Παπαναγιώτου (για 16 χρόνια διευθυντής της «Καθημερινής» και μετέπειτα διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου). Μοντάζ Τ. Κουμουνδούρος, σκηνοθεσία και επιμέλεια παραγωγής Ηλίας Μασούρας. Η παραγωγή (1975 ή 1976) ήταν της ΕΡΤ.

*Η ταινία του Δημήτρη Μακρή και τα τέσσερα παραπάνω ντοκιμαντέρ είναι διαθέσιμα στο διαδίκτυο

The post «Εδώ Πολυτεχνείο»: Μια ταινία και τέσσερα ντοκιμαντέρ appeared first on OnAlert.

Ίδια ημερομηνία με την άγρια Σφαγή των κατοίκων του Διστόμου- 10 Ιουνίου- όλοι οι άνδρες του Λίντετσε εκτελούνται από τους Γερμανούς Ναζί , οι γυναίκες και τα παιδιά στέλνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Γερμανία και στην Πολωνία και ελάχιστοι γλυτώνουν, ενώ το χωριό ισοπεδώνεται ολοκληρωτικά και με μπουλντόζες μετατρέπεται σε αγρό…

Ένα μόνο δέντρο γλύτωσε και »λέει» την ιστορία του μεγάλου αυτού εγκλήματος του φασισμού/ναζισμού:
Το ντοκιμαντέρ <<Ένα Δένδρο Θυμάται…>> του δημοσιογράφου Κώστα Φόλλα, βραβεύτηκε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το Βραβείο Νεότητας και προβάλλεται στο ΔΙΣΤΟΜΟ, το Σάββατο 2 Ιουνίου, για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΚΤΟΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ!

Η ταινία αναφέρεται, με μαρτυρίες και ιστορικά στοιχεία, στην ιστορία, κωμόπολης της Τσεχίας που οι ναζί ισοπέδωσαν και εξαφάνισαν –κυριολεκτικά!- ως αντίποινα για τη δολοφονία του άμεσου συνεργάτη του Χίτλερ και υπαρχηγού των SS, Ράινχαρντ Χάιντριχ.

Ο Πολιτισμικός Σύλλογος Διστόμου, αποφάσισε φέτος να περιλάβει στις Εκδηλώσεις Μνήμης για τους 228 σφαγιασθέντες Διστομίτες, την προβολή της βραβευμένης αυτής ταινίας. Το Δίστομο και το Λίντετσε, όπως και το Οραντούρ της Γαλλίας πλήρωσαν στις 10 Ιουνίου βαρύ φόρο αίματος και αποτελούν σύμβολα στον αγώνα κατά του φασισμού .Το Λίντετσε μακελεύτηκε στις 10 Ιουνίου 1942 και τα άλλα δύο στις 10 Ιουνίου 1944 – αδελφοποιημένα μεταξύ τους.

Η προβολή θα γίνει σήμερα στις 9.30 μ.μ. στο ανοιχτό χώρο μεταξυ του Μουσείου Θυματων Ναζισμού και το Αρχαιολογικό Μουσειο Διστόμου.  

The post Οι μνήμες της ναζιστικής θηριωδίας ζωντανεύουν σε Δίστομο και Λίντιτσε – BINTEO appeared first on OnAlert.

Η ταινία «Dugma: The Button» γυρίστηκε στα τέλη του 2014 και το 2015. Η κάμερα ακολουθεί μέλη της οργάνωσης Μέτωπο Αλ Νούσρα, όπως ονομαζόταν τότε προτού μετονομαστεί σε Τζαμπχάτ Φάταχ Αλ Σαμ («Μέτωπο Κατάκτησης της Συρίας»), ενώ αναμένουν τη στιγμή που θα αναλάβουν μια αποστολή αυτοκτονίας. Ο φακός τους ακολουθεί ενώ τρώνε σε ένα εστιατόριο, πλένουν πιάτα ή ακόμα και συζητούν την ώρα που σε κοντινή απόσταση οι σφαίρες πέφτουν βροχή.

«Ελπίζω ότι αυτό το ντοκιμαντέρ καταρχάς θα βοηθήσει τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι οι εχθροί μας είναι ανθρώπινα όντα και δεν είναι τέλεια ανθρώπινα όντα» είπε ο Ρέφσνταλ σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στο πρακτορείο ειδήσεων Ρόιτερς. «Είναι αδέξιοι, κάνουν λάθη, έχουν μερικές φορές τύψεις, αντιμετωπίζουν διλήμματα» περιέγραψε ο δημοσιογράφος.

Ο Ρέφσνταλ, ηλικίας 52 ετών, εργάστηκε σε περιοχές όπου μαίνονταν συρράξεις για περισσότερα από 30 χρόνια και στην τελευταία του ταινία ασχολήθηκε με τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν.

Στο «Dugma», που στα αραβικά σημαίνει «κουμπί», μια λέξη που χρησιμοποιούν οι τζιχαντιστές για να αναφερθούν στην τελική τους αποστολή, σύμφωνα με τους παραγωγούς της ταινίας, βλέπουμε έναν άνδρα που εγκατέλειψε την πατρίδα του, τη Σαουδική Αραβία, για να ενταχθεί στην ισλαμιστική οργάνωση και παρακολουθεί το κοριτσάκι του να μεγαλώνει από μακριά μέσω βίντεο.

Ένας Βρετανός που έχει ασπαστεί το Ισλάμ αρχίζει να τον ρωτάει εάν μπορεί να διαπράξει μια επίθεση αυτοκτονίας καθώς είναι παντρεμένος. «Δεν εκφράζω τη γνώμη μου, δεν αφηγούμαι, δεν προσπαθώ να πω στους ανθρώπους τι να σκεφτούν για όσα» βλέπουν, επισημαίνει ο 52χρονος δημιουργός για την ταινία του. «Δείχνω απλά την καθημερινότητα αυτών των μαχητών της Αλ Κάιντα». Ο ίδιος δηλώνει ότι ελπίζει η ταινία του να εμπνεύσει κι άλλους κινηματογραφιστές ώστε να «επιχειρήσουν να πάνε κι από την άλλη πλευρά» για να παρουσιάσουν ιστορίες που δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας.

The post Ντοκιμαντέρ καταγράφει την ζωή των επίδοξων βομβιστών αυτοκτονίας στη Συρία! ΒΙΝΤΕΟ appeared first on OnAlert.

Η ιδέα για τη δημιουργία του ξεκίνησε κάποια χρόνια πριν. Με τον Ηλία Μεταλλίδη μας ένωσε εδώ και πάνω από δέκα χρόνια μια σχέση που, αν και λόγω του ηλικιακού χάσματος που μας χωρίζει, δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με βάση τις κοινωνικές νόρμες, σίγουρα είναι μια βαθιά ανθρώπινη σχέση. Μπορείς να πεις ότι είμαστε φίλοι, σύντροφοι, συνεργάτες. Ή ότι είμαστε αυτός ο δάσκαλος και εγώ ο μαθητής, ή -κάποιες φορές- και αντίστροφα! Υπήρξαν και στιγμές που τολμήσαμε να πούμε ότι αυτός είναι ο πατέρας και εγώ ο γιος (χωρίς φυσικά να διεκδικώ κανενός είδους πολιτική «κληρονομιά», εξάλλου δεν ταυτιζόμαστε στις πολιτικές απόψεις και επιλογές μας).

Αλλά τα πράγματα δεν είναι καν μόνο τόσο περίπλοκα. Γιατί – και προσέξτε παρακαλώ αυτό- όταν συνδέεσαι με έναν ήρωα είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς τη σχέση. Από τη μια, αν έχεις επίγνωση του ποιον έχεις μπροστά σου, στο πρόσωπό του συγκεκριμένου ανθρώπου βλέπεις συνεχώς τις ηρωικές πράξεις που τον σημάδεψαν ανεξίτηλα και, από την άλλη, συνδέεσαι με ένα σάρκινο και ανθρωπινό άνθρωπο.

Εδώ υπάρχουν οι εξής παγίδες: να τοποθετήσεις το συγκεκριμένο άνθρωπο σε ένα βάθρο να μην τον φτάνει κανείς, να τον ηρωοποιήσεις τόσο που να τον κάνεις απόκοσμο, υπεράνθρωπο άλλης φκιασιάς, ίνδαλμα. Να τον λατρέψεις μέχρι να τον γκρεμίσεις, όπως γίνεται πάντα με τις θεότητες. Ή, άλλη αντίθετη παγίδα, να τον κατεβάσεις στα πλαίσια της χαμοζωής, της καθημερινότητας, του καθημερινού δίχως όνειρα βίου. Να πεις «έλα μωρέ» και να προσπεράσεις. (Να ξέρεις ότι, σε αυτή την περίπτωση, δε θα ακούσεις κανέναν θόρυβο πίσω σου. Γιατί τους αληθινούς ήρωες μόνο αν σκύψεις, αν χαμηλώσεις τη δική σου μικρομέγαλη ματαιοδοξία, θα τους αφουγκραστείς).

Η μεγαλύτερη τιμή για έναν ήρωα είναι να τον αγαπήσεις μέσα από τους αγώνες και τις πράξεις του στα πλαίσια του κινήματος. Και να συνεχίσεις τους αγώνες του στο σήμερα. Κοινοτοπίες; Πιθανόν. Θα ήθελα να προσθέσω, όμως, το εξής: η ύψιστη τιμή για έναν ήρωα είναι να αγαπήσεις στο πρόσωπό του τους «μικρούς» και τους «μεγάλους» ήρωες της ανθρώπινης χειραφέτησης, δηλαδή τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο. Και να τους αγαπήσεις πραγματικά. Που σημαίνει: κατανοώντας τις συνθήκες που τους γέννησαν και τη διαμόρφωση της πολιτικής τους συνείδησης αλλά και της προσωπικότητάς τους, δηλαδή των θετικών και των αρνητικών πλευρών τους. Τότες τιμάς ύψιστα. Δηλαδή τιμάς απλά και ανθρωπινά.

Ένας από τους καρπούς αυτής της σχέσης υπήρξε το βιβλίο «Θυμόμαστε – διδασκόμαστε – προχωράμε/ με τον ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ στην Κεντρική Μακεδονία» το οποίο, χάρη και στη βοήθεια της Ρούλας Μουτσέλου, της Αδαμαντίας Μπαμπούλα και του Γιάννη Σκαλιδάκη (αλλά και άλλων συντρόφων), κυκλοφόρησε αποτελώντας τη μοναδική αυτοπρόσωπη μαρτυρία για σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Τέτοια είναι αυτά που καταγράφονται σε αυτό το βιβλίο: η φυλάκιση του Ηλία Μεταλλίδη στο στρατόπεδο Παύλου Μελά της Θεσσαλονίκης και η δραπέτευσή του εν μέσω πυρών του γερμανού φρουρού∙ η επιχείρηση εκτέλεσης από το 19χρονο τότε Ηλία, κατόπιν οδηγίας του ΚΚΕ, ενός τραμπούκου της περιοχής Κιλκίς∙ η μάχη στη γέφυρα του Γαλλικού με τα σε υποχώρηση ναζιστικά στρατεύματα∙ η μάχη στο Κιλκίς με τους Έλληνες ταγματασφαλίτες και λοιπά αποβράσματα∙ η λευκή και κρατική τρομοκρατία μετά τη Βάρκιζα∙ η δράση του ΔΣΕ Κεντρικής Μακεδονίας στο Μπέλες αλλά και στα μετόπισθεν του μοναρχοφασιστικού στρατού (Κρούσια, Κερδύλλια, Χολομώντας, Άγιο Όρος)∙ η επίθεση στη Θεσσαλονίκη.

Αυτά και πολλά περιγράφονται στο εν λόγω βιβλίο. Η αφήγηση σταματά το χειμώνα του 1948, οπότε και ο Ηλίας Μεταλλίδης μετακινείται προς το Γράμμο-Βίτσι.

Σε αυτό το σημείο, στο οποίο τελειώνει η αφήγηση του βιβλίου, ξεκινά η αφήγηση του ντοκιμαντέρ. Αντιγράφω από την εισαγωγή του ντοκιμαντέρ. Αφηγήτρια: «Νύχτα, παραμονές Χριστουγέννων του 1948.

Ένα τμήμα επίλεκτων ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας από την Κ. και Α. Μακεδονία και τη Θράκη μετακινείται με τελικό προορισμό την Πρέσπα. Εκεί, στο χωρίο Λαιμός, είναι εγκατεστημένη η Σχολή Αξιωματικών Γενικού Αρχηγείου. Σκοπός της μετακίνησης είναι η επάνδρωση της ΣΤ΄σειράς και, μέσα από τη μαθητεία στην πράξη, η ανάδειξη νέων αξιωματικών. Ένας νεαρός, ο Ηλίας Μεταλλίδης, έχει δυόμισι χρόνια να δει τους δικούς του και την κοπελιά του, τη Μαρίκα. Ενώ η φάλαγγα των ανταρτών βρίσκεται στα χωριά του κάμπου του Κιλκίς και σχετικά κοντά στο χωράφι της οικογένειας του Μεταλλίδη, ο νεαρός παρακαλάει επίμονα, και εν τέλει καταφέρνει να πείσει τον υπεύθυνο του τμήματος να του επιτρέψει να αποκοπεί προσωρινά από το τμήμα για να πάει στο χωράφι.

Τρέχει, φορτωμένος το όπλο, τα εφόδια και την ποντιακή λύρα του. Φτάνει στο χωράφι, γράφει ένα σημείωμα, το διπλώνει, το βάζει πάνω στο μοναδικό δέντρο του χωραφιού και πάνω από το σημείωμα αποθέτει μια μεγάλη πέτρα. Η πέτρα αυτή θα προστάτευε το γράμμα και θα τραβούσε την προσοχή των συγγενών. Το γεμάτο έρωτα, αγάπη και επαναστατική φλόγα σημείωμα κατέληγε ως εξής: ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΩΣ ΝΙΚΗΤΕΣ!».

ΦΩΤΟ: Τμήμα του ΔΣΕ Κεντρικής Μακεδονίας υπό τον Γιώργο Ερυθριάδη (Πετρή), ο οποίος εικονίζεται όρθιος στο κέντρο

Το ντοκιμαντέρ προέκυψε μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων που μου παραχώρησε στο «στούντιο» του σπιτιού μου ο Ηλίας Μεταλλίδης. Έπρεπε να έρχεται αυτός γιατί εκεί είχα τον «τεχνικό εξοπλισμό»: Το σκούρο μπλε ριχτάρι του καναπέ που το κρεμούσαμε από τα κάδρα, το σιάζαμε για να μη φαίνονται οι τσάκες και το είχαμε για φόντο, τη σόμπα αλογόνου που την τοποθετούσαμε κοντά του και του χάριζε μια ωραία κιτρινοπορτοκαλί της φωτιάς απόχρωση στο πρόσωπο, τη στοίβα με τα βιβλία πάνω στην οποία στήριζα μια παμπάλαια (και δανεισμένη από το σύντροφο Θανάση) αναλογική βιντεοκάμερα.

Μιλάμε για … παραγωγή, όχι αστεία! Και αφηγήθηκε μπροστά στην κάμερα, πράγματα που είχαμε συζητήσει και ξανασυζητήσει και που άλλες στιγμές μας είχαν κάνει να νιώσουμε ιδιαίτερες συγκινήσεις και να κλάψουμε. Τώρα, αυτά έπρεπε να τα αναπαράξουμε «στημένα». Όπου πίστεψα ότι δεν το καταφέραμε με τις λήψεις, πρόσθεσα διηγήσεις (με βάση προφορικές και γραπτές αφηγήσεις του Ηλία Μεταλλίδη) στο σενάριο που τις σπικάρει ο αφηγητής. Εν τέλει, και χάρη σε μια καταπληκτική θα έλεγα δουλειά τεχνικής επιμέλειας και μοντάζ του Μίτσου Γκάζη, αλλά και του Τάσου Γκούβα, χάρη στη μουσική επένδυση σύμφωνα με τις υποδείξεις του Στέργιου Θεοδωρίδη και χάρη στην όλο νεανική πνοή αφήγηση (σχεδόν δραματοποιημένη και φυσικά όχι «διαφημιστική») της Αθηνάς Τέσκου, αλλά και του Τάσου Γκούβα, επιχειρήθηκε το αποτέλεσμα του ντοκιμαντέρ να έχει κάτι από τη δύναμη της αυθόρμητης αφήγησης ενός παλιού συντρόφου σε νεότερους. Αν τα καταφέραμε, θα δείξει.

Να ξέρετε πάντως ότι κανείς από μας δεν το είχε ξανακάνει. Ούτε εγώ είμαι σκηνοθέτης και σεναριογράφος, ούτε ο Μίτσος είναι τεχνικός και μοντέρ, ούτε ο Τάσος, ούτε η Αθηνά, ούτε ο Στέργιος είναι ειδικοί στους τομείς που καταπιαστήκαμε. Ο μοναδικός επαγγελματίας είναι ο καμεραμάν Πέτρος Βραμπάκης, ο οποίος βοήθησε σε κάποιες λίγες συμπληρωματικές λήψεις, απαραίτητες για την ολοκλήρωση του ντοκιμαντέρ. Εμείς λοιπόν οι «άσχετοι», μάθαμε να κάνουμε ντοκιμαντέρ κάνοντας ντοκιμαντέρ. Για τις τεχνικές αδυναμίες ζητάμε την κατανόησή σας. Ελπίζουμε να έχει τον παλμό που έχουν συχνά οι δημιουργίες των εραστών της τέχνης, των εραστιτεχνών.

Το ντοκιμαντέρ αφηγείται οχτώ μήνες αντάρτικης ζωής του Μεταλλίδη. Από τα Χριστούγεννα του 1948 που μετακινείται στο Γράμμο-Βίτσι, μέχρι τον Αύγουστο του 1949, όπου τραυματίζεται στο Λέσιτς του Βιτσίου και μεταφέρεται σε νοσοκομείο της Αλβανίας. Εκεί, στο Ελ Μπασάν, θα συναντήσει σε λίγες μέρες τα τμήματα του ΔΣΕ που ηττημένα αποχώρησαν από τα ελληνικά εδάφη. Είχαν προηγηθεί άλλοι δύο τραυματισμοί του Ηλία Μεταλλίδη, ένας στο Κάντσκο στις 4/4 και ένας στα Πατώματα στις 30/5. Στους προηγούμενους τραυματισμούς, έπειτα από την ανάρρωσή του, επέστρεφε στην πρώτη γραμμή. Ο τρίτος τραυματισμός (μέσα σε εφτά μήνες!) θα είναι και ο τελευταίος. [Εκτός από τους τρεις τραυματισμούς στο εν λόγω οχτάμηνο, ο Ηλίας Μεταλλίδης τραυματίστηκε άλλες τρεις φορές: μια φορά από έλληνα τραμπούκο κατά τη διάρκεια αποτυχημένης απόπειρας εκτέλεσης αυτού του αποβράσματος από τον Ηλία Μεταλλίδη, την επόμενη από «εθνική» νάρκη στο Μπέλες το 1947. Τελευταίος τραυματισμός του είναι από τη σοβιετική αστυνομία, η οποία αντιμετώπισε ως «χούλιγκανς» την πλειοψηφία των πολιτικών προσφύγων του Ουζμπεκιστάν]

Έτσι λοιπόν προέκυψε αυτό το ιστορικό ντοκιμαντέρ. Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για βιωμένη Ιστορία. Γι’ αυτό και ο σύντροφος Ηλίας Μεταλλίδης αποφεύγει να μιλάει σε πρώτο ενικό πρόσωπο. Χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό, το «εμείς». Γιατί οι αφηγήσεις του Ηλία Μεταλλίδη, δεν είναι αυτοβιογραφικές, δεν είναι εξιστόρηση της δράσης του. Ένας «απλός αγωνιστής», όπως χαρακτηρίζει τον εαυτό του, δε μιλά για τις πράξεις του, αλλά για τις πράξεις του κινήματος το οποίο υπηρέτησε. Οι δικές του πράξεις, όπου δεν μπορεί να τις αποφύγει, αναφέρονται όχι ως ατομικές, αλλά ως σκηνές ενός συλλογικού βιώματος. Ακόμα και οι βαρύτατοι τραυματισμοί χάνουν την ατομικότητά τους και γίνονται απώλεια του αγώνα. Πραγματικά άλλες εποχές…

Ίσως φανεί «μικρό», αλλά επιδίωξη του ντοκιμαντέρ είναι να τιμήσει έναν αγωνιστή. Και στο πρόσωπό του να τιμήσει όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που έπεσαν στα πεδία των μαχών, στις φυλακές και στα ξερονήσια. Να τιμήσει όσους επέζησαν μεν, αλλά έφυγαν αδικαίωτοι, λησμονημένοι, ή και παραγκωνισμένοι. Το πώς στέκεται ένα –ατομικό ή συλλογικό- υποκείμενο απέναντι στο παρελθόν του δείχνει το βαθμό αυτοσυνείδησής του. Αν ξεχνά, θέλει να ξεχνά, δε θέλει να θυμάται, δε θέλει να βλέπει το δρόμο που διάνυσε, δεν έχει την ωριμότητα να θέλει να χαράξει δρόμο. Αν αυτό ισχύει για το παρελθόν, αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο, όταν η Ιστορία είναι ζώσα και μάλιστα οι φορείς της εν ζωή. Και την πραγματική τιμή την ορίσαμε προηγουμένως και τη διαχωρίσαμε από μυθολογίες και υμνολογίες .

Αν το ντοκιμαντέρ γίνει αφορμή για το άνοιγμα μιας συζήτησης για τον εμφύλιο πόλεμο, το «δεύτερο αντάρτικο» όπως τό ’λεγαν οι κομουνιστές, θα είμαστε ακόμα περισσότερο ευχαριστημένοι. Γιατί μια ιστορική αποτίμηση της περιόδου είναι έργο του κινήματος, και δευτερευόντως των ιστορικών (σίγουρα όχι των μαϊντανών της εκάστοτε εξουσίας). Μια τέτοια αποτίμηση θα είναι εφόδιο για την Αριστερά και το κομουνιστικό κίνημα του 21ου αι.

Θεωρώ ότι η Αριστερά θα βρεθεί –αν δεν βρίσκεται ήδη- μπροστά σε απρόβελπτες καταστάσεις. Το γεγονός αυτό, απόλυτα προβλέψιμο για όποιον δεν εθελοτυφλεί, μας βάζει, ως κίνημα και ως λαούς, μπροστά σε κινδύνους και περιπέτειες. Σαν μια συμβολή στην ανταπόκριση της Αριστεράς στα νέα δεδομένα κυκλοφορεί –ελπίζω και πριν το Φεστιβάλ- η μπροσούρα μου με τίτλο «η Αριστερά μπροστά στο ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΑ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ/ Κρίση, μεταναστευτικό-προσφυγικό, φασισμός, πόλεμος». Εκεί προσπαθώ να αναλύσω διάφορες ιδεολογίες που εμφανίζονται στις μέρες μας (αριστεροσοβινισμός, υπερπεπαναστατισμός, «αριστερός» κεντρισμός), καθώς και να κάνω κάποιες προτάσεις για μια ριζοσπαστικά αριστερή πολιτική.

Ένα μικρό απόσπασμα από τη μπροσούρα: «Μπορούν οι πληβειακές μάζες, τα ετερογενή προλεταριακά πλήθη, οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες, οι ανέστιοι μέτοικοι να συγκροτήσουν το σύγχρονο επαναστατικό υποκείμενο; Ή μήπως το προφίλ τους δεν αρμόζει με τέτοια μεγαλεπήβολα σχέδια; Μήπως οι προλετάριοι «είναι κερματισμένοι», οι πρόσφυγες «είναι απελπισμένοι και κοιτάνε μόνο την άμεση επιβίωση», οι μέτοικοι «έχουν το νου τους στην πατρίδα» κοκ; Παρόμοιοι προβληματισμοί, αλλά σε διαφορετικές ιστορικές συνθήκες, εμφανίστηκαν την περίοδο ανόδου του εργατικού κινήματος με τη μορφή της μικροαστικής επιφυλακτικότητας και της αστικής εχθρικής προπαγάνδας ενάντια στους «άξεστους» που επεδίωκαν να έχουν λόγο στα κοινωνικά πράγματα και μάλιστα να καθοδηγήσουν τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Ερχόμενοι στο σήμερα: Η απάντηση στα παραπάνω, τα οποία ανοίγουν εκ νέου τη συζήτηση για το επαναστατικό υποκείμενο, καθορίζεται από τη φύση του καπιταλισμού: την ταξικότητα και την (υπερ)εθνικότητα. Πολλώ δε μάλλον στην ιμπεριαλιστική του φάση, βλέπε πολυεθνικές, χρηματιστικό κεφάλαιο, εδαφική επέκταση των μεγάλων δυνάμεων, μοίρασμα του κόσμου κλπ. Ακόμα περισσότερο στην περίοδο της παγκοσμιοποίησης, όπου η εμβέλεια των κέντρων ισχύος (πολιτικών, οικονομικών, στρατιωτικών, πληροφοριακών) γίνεται ασύλληπτα πλατύτερη. Πρόκειται για τον Ωκεανό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης».

The post «Γεια σας και καλή αντάμωση ως νικητές!» – Ντοκιμαντέρ για τον αντάρτη Ηλία Μεταλλίδη appeared first on OnAlert.

Ο 38χρονος πρώην Seal Ρόμπερτ Ο΄Νιλ (φωτογραφία) είπε σε συνέντευξή του στην Washington Post ότι εκείνος σκότωσε τον μπιν Λάντεν. Αυτό, ωστόσο αντιφάσκει με την μαρτυρία του Ματ Μπισονέτ, ενός επίσης πρώην μέλους των Navy Seals, ο οποίος συμμετείχε στην επιχείρηση εξόντωσης του μπιν Λάντεν και το 2012 έγραψε ένα σχετικό βιβλίο.

Ο ηγέτης της Αλ Κάιντα σκοτώθηκε το 2011 σε επιδρομή που πραγματοποίησαν οι Νavy Seals στο κρησφύγετό του στο Αμποταμπάντ του Πακιστάν.

Ο Ο΄Νιλ, ο οποίος αποστρατεύτηκε το 2012, είχε στο παρελθόν αφηγηθεί την δική του πλευρά της ιστορίας στο περιοδικό Esquire κι επρόκειτο να αποκαλύψει την ταυτότητά του σε τηλεοπτική του συνέντευξη αργότερα μέσα στον μήνα, κάτι που προκάλεσε την οργή πρώην συναδέλφων του.

Ωστόσο, μία ιστοσελίδα που διαχειρίζονται πρώην μέλη του Σώματος δημοσίευσε προκαταβολικά το όνομά του, προφανώς σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρόθεσή του να διεκδικήσει τα εύσημα για την πράξη του.

Ο ίδιος ο Ο΄Νιλ ισχυρίζεται ότι μαζί με έναν συνάδελφό του–η ταυτότητα του οποίου παραμένει άγνωστη–ανέβηκαν με τις σκάλες στον τρίτο όροφο του κτιρίου όπου κρυβόταν ο μπιν Λάντεν και τον είδαν να ξεπροβάλλει το κεφάλι του από την πόρτα ενός εκ των δωματίων. Ο κομάντο που δεν κατονομάζεται, με το δάκτυλο στη σκανδάλη και ως επικεφαλής της ομάδας, πυροβόλησε τον μπιν Λάντεν, αλλά σύμφωνα με τον Ο΄Νιλ, αστόχησε. Δευτερόλεπτα αργότερα, ο Ο΄Νιλ εισήλθε στο δωμάτιο και κατά τα λεγόμενά του σκότωσε τον ηγέτη της αλ Κάιντα πυροβολώντας τον στο κεφάλι.

Ωστόσο, στο βιβλίο του με τον τίτλο No Easy Day, ο Μπισονέτ ισχυρίζεται ότι τον μπιν Λάντεν σκότωσε ο προηγούμενος Seal.

Χθες Πέμπτη, ο Μπισονέτ δεν αμφισβήτησε ευθέως τον ισχυρισμό του Ο΄Νιλ σε συνέντευξή του στο NBC News.

«Δύο διαφορετικοί άνθρωποι αφηγούνται δύο διαφορετικές ιστορίες για δύο διαφορετικούς λόγους», είπε στο κανάλι.

«Ό,τι λέει, το λέει. Δεν θέλω να το σχολιάσω», πρόσθεσε ο ίδιος.

Ο Μπισονέτ είναι προγραμματισμένο να εμφανιστεί στην εκπομπή του CBS 60 Minutes ενόψει της κυκλοφορίας του δεύτερου βιβλίου του με τίτλο No Hero, το οποίο αναφέρεται στη θητεία του στο Σώμα. Στο μεταξύ όμως, όπως επισημαίνει σήμερα το BBC, βρίσκεται στο επίκεντρο έρευνας για το ενδεχόμενο να έχει αποκαλύψει διαβαθμισμένες πληροφορίες στο πρώτο του βιβλίο που αφορά την επιχείρηση εξόντωσης του μπιν Λάντεν.

Η επίσημη εκδοχή αναμένεται να δημοσιοποιηθεί από την αμερικανική κυβέρνηση έπειτα από πολλά χρόνια.

Αξιωματούχοι του Πενταγώνου δεν διαψεύδουν, αλλά ούτε επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς του Ο΄Νιλ, αλλά ανώτερα στελέχη των επίλεκτων δυνάμεων έστειλαν την περασμένη εβδομάδα επιστολή σε όλα τα μέλη των Navy Seals καλώντας τα να τηρήσουν τον κώδικα σιωπής σχετικά με τις πληροφορίες που αφορούν τις επιχειρήσεις τους, περιλαμβανομένου τού να μην διεκδικούν «δημοσίως τα εύσημα».

Όπως επισημαίνει πάντως το ΒBC, το σκοτάδι και η στενότητα του χώρου μέσα στο κτίριο όπου κρυβόταν ο μπιν Λάντεν κάνουν ορισμένα μέλη των Navy Seals να αμφισβητούν κατά πόσο ήταν δυνατόν να προσδιοριστεί από ποιόν προήλθε η μοιραία σφαίρα που σκότωσε τον ηγέτη της Αλ Κάιντα.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Φωτογραφία: Reuters

The post Κόντρα στους SEALS για το ποιος σκότωσε τον Μπιν Λάντεν! appeared first on OnAlert.

Το τηλεοπτικό κανάλι των ΗΠΑ, το Fox News, ανακοίνωσε πως θα μεταδώσει σε λίγες μέρες μια αποκλειστική συνέντευξη του πεζοναύτη ο οποίος πυροβόλησε και σκότωσε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν κατά τη διάρκεια της επιδρομής στο Πακιστάν το 2011.

Ο SEAL, που ευρέως έχει γίνει γνωστός ως “ο Σκοπευτής” θα αποκαλύψει την ταυτότητά του για πρώτη φορά, δυόμισι χρόνια μετά τη μυστική αποστολή στο Πακιστάν με στόχο την εξόντωση του υπαιτίου της επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου στην Νέα Υόρκη, του ηγέτη της διεθνούς τρομοκρατικής οργάνωσης αλ-Κάιντα.

Σύμφωνα με δελτίο τύπου του δικτύου, ένας διάσημος δημοσιογράφος της Fox έχει πάρει αποκλειστική συνέντευξη από τον SEAL η οποία περιλαμβάνεται σε ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί σε δύο μέρη με τον τίτλο “Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν” (“The Man Who Killed Osama Bin Laden.”)

Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί σε δύο μέρη στις 11 και 12 Νοεμβρίου.

Σύμφωνα με το δελτίο τύπου της Fox, κατά τη διάρκεια της αποκλειστικής συνέντευξης, ο πεζοναύτης αποκαλύπτει λεπτομέρειες της επιχείρησης εξόντωσης του διαβόητου τρομοκράτη. Σε ένα ειδικό αφιέρωμα περιγράφει τα γεγονότα πριν, κατά, αλλά και μετά την διάρκεια της ιστορικής μυστικής επιχείρησης που πραγματοποιήθηκε την 1η Μαΐου του 2011.

Ο SEAL, ή “Σκοπευτής” θα περιγράψει τον τρόπο εκπαίδευσης του ώστε να ενταχθεί στην ελίτ των καταδρομικών μονάδων των ΗΠΑ και θα εξηγήσει την εμπλοκή του στην Επιχείρηση “Neptune Spear”, την επιχείρηση δολοφονίας του Μπιν Λάντεν.

Το ντοκιμαντέρ φιλοδοξεί να προβάλει ένα ευρύ φάσμα νέων στοιχείων, από πρώτο χέρι, ώστε να αναδείξει τις άγνωστες παραμέτρους αλλά και άλλα γεγονότα που συνέβησαν πριν από την τελική εφόρμηση στο κρησφύγετο του Μπιν Λάντεν. Ένα από τα γεγονότα που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι η απρόσμενη συντριβή ενός ελικοπτέρου εκείνη τη νύχτα οδήγησε την αποστολή στο χείλος της καταστροφής και τα μέλη της ομάδας καταδρομέων SEAL Team 6 σε θανάσιμο κίνδυνο. Θα αγγίξει ζητήματα όπως τι συνέβαινε μέσα στην βίλα όπου είχε βρει καταφύγιο ο Μπιν Λάντεν κατά την στιγμή της εφόρμησης των αμερικανών πεζοναυτών, αλλά και πως ο Πρόεδρος Ομπάμα και το επιτελείο του παρακολουθούσαν στενά τις εξελίξεις από τον Λευκό Οίκο.

Η Fox News έχει ανακοινώσει ότι θα αποκαλύψει λεπτομέρειες που δεν έχουν έρθει ακόμη στο φως και η παρουσίαση θα δώσει φυσικά έμφαση στην κρίσιμη κατά πρόσωπο επίθεση του πεζοναύτη με τον Μπιν Λάντεν, την περιγραφή του “Σκοπευτή” για τις μοιραίες στιγμές του Μπιν Λάντεν λίγο πριν το θάνατό του, καθώς και τι επακολούθησε αφού εξέπνευσε, ο Νο1 Κίνδυνος για τις ΗΠΑ.

Ας θυμίσουμε ότι τότε οι Αμερικανοί είχαν γιορτάσει την ανακοίνωση του θανάτου του Οσάμα Μπιν Λάντεν με ξέφρενο τρόπο, από τον απλό κόσμο, έως και τους συνήθως συγκρατημένους κατά κανόνα υψηλόβαθμους διπλωμάτες του Λευκού Οίκου. Οι παρασημοφορήσεις και οι τελετές τιμής προς τους εκτελεστές του Μπιν Λάντεν κρατήθηκαν μυστικές, με γνώμονα την διαφύλαξη της μυστικότητας των προσωπικών στοιχείων των πρωταγωνιστών της επιχείρησης.

Τώρα, οι θεατές του ντοκιμαντέρ θα μπορέσουν να δουν για πρώτη φορά αυτές τις μυστικές τιμητικές εκδηλώσεις, μεταξύ των οποίων ήταν μια τελετή όπου ο SEAL, σε μια συμβολική κίνηση δώρησε το μπλουζάκι που φορούσε κατά τη διάρκεια της αποστολής, στο Μουσείο Μνήμης της 11ης Σεπτεμβρίου (National September 11 Memorial Museum) με έδρα την πόλη της Νέας Υόρκης.

Επιμέλεια- Μετάφραση: OnAlert

Πηγή: Fox News, youtube

The post Ο Seal που σκότωσε τον Μπιν Λάντεν! Για πρώτη φορά αποκαλύπτεται ποιος είναι appeared first on OnAlert.

 Παρουσιάζουμε ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης αυτής που έδωσε στην Φωνή της Αμερικής (ΦτΑ), μαζί με το τρέιλερ της ταινίας: . 

 ΦτΑ: Μαρία καλωσόρισες στη ΦτΑ. Πριν από μερικά χρόνια παρουσιάστηκε στις ΗΠΑ η ταινία σου Σμύρνη. Τώρα επανέρχεσαι στην ίδια ιστορική περίοδο με τη νέα σου δουλειά Από τις δύο πλευρές του Αιγαίου.
 
Μ. Ηλιού: Η ταινία είναι το δεύτερο μέρος, η συνέχεια της Σμύρνης της. (Ασχολείται με το) τι συνέβη από τη στιγμή που εκδιώχτηκαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας. Οπότε είναι και για τον διωγμό απ’ όλες τις περιοχές της Μικράς Ασίας προς την Ελλάδα και προς άλλες κατευθύνσεις, και παράλληλα τι ακολούθησε μετά με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Δηλαδή είχαμε 1.200.000 Έλληνες ορθόδοξους που άφησαν τη Μικρά Ασία και 400.000 μουσουλμάνους που έφυγαν από την Ελλάδα για την Τουρκία.  
 
Η ταινία πιστεύουμε ότι φέρνει μια καινούργια ματιά στην ιστορία αυτή για διάφορους λόγους. Πρώτα απ’ όλα παρουσιάζουμε στο κοινό το χαμένο οπτικό υλικό, σε σχέση με την ιστορία του διωγμού και της ανταλλαγής, υλικό που συλλέξαμε από περίπου 60-70 αρχεία από την Αμερική, την Ευρώπη, την Ελλάδα και την Τουρκία. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του υλικού ήταν ξεχασμένο, άγνωστο και σχεδόν κατεστραμμένο. 
Νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Ίδρυμα Μποδοσάκη που μας βοήθησε να συντηρήσουμε και να σώσουμε αυτό το υλικό, καθώς και στο Bouras Foundation.
 Φέρνουμε μια καινούργια ματιά, γιατί έχουμε το καινούργιο υλικό και γιατί αντιμετωπίζουμε με διαφορετικό τρόπο την ιστορία του διωγμού και της ανταλλαγής.  Υπάρχουν ιστορικοί από την Ελλάδα, από την Αμερική, από την Τουρκία, από την Αγγλία που μιλάνε για την ιστορία. Επίσης υπάρχουν πρόσφυγες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς και από την ορθόδοξη και από τη μουσουλμανική πλευρά.
 Νιώθουμε ότι, από τη μία, αυτές οι ταινίες τιμούν τον κόσμο που χάθηκε το ‘22 και τον κόσμο που έχασε τις εστίες του, συγχρόνως όμως αυτή η ταινία τιμά την επιστήμη της ιστορίας.  Προσπαθεί να διηγηθεί όσο πιο αντικειμενικά το τι συνέβη και δίνει λόγο και στις δύο πλευρές του Αιγαίου.
 
Kαι εγώ και ο ιστορικός Αλέξανδρος Κιτροέφ πιστεύουμε ότι έχει φτάσει πια η στιγμή τα παιδιά και τα εγγόνια των προσφύγων να διηγηθούν την ιστορία και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, όχι να ξεχάσουμε, αλλά να δούμε τι πραγματικά συνέβη και να πάμε παραπέρα. 
 

ΦτΑ: Τι θα ήθελες να αποκομίσει το κοινό στην Αμερική απ’ το ντοκιμαντέρ σου;
 
Μ. Ηλιού:  Είναι μια καθαρά ανθρωπινή ταινία.  Το πιο χρήσιμο που μπορεί να αποκομίσει το κοινό είναι ότι ο πόνος είναι κάτι που δεν έχει κάνει με εθνικότητες ή με θρησκείες. Ο πόνος του ξεριζωμού είναι κάτι το φοβερό. Και είναι πολύ σημαντικό για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε να έχουμε επίγνωση της πραγματικής μας ιστορίας και όχι μιας πλασματικής ιστορίας. Είναι σημαντικό να ξέρουμε πόσο σύνθετα είναι τα πράγματα και πως διαμορφώθηκε το παρελθόν μας για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στο παρόν και το μέλλον.

ΦτΑ: Είναι επίσης ιδιαίτερα σημαντικό το ότι η ταινία προβάλλεται στην Αμερική ώστε οι νέοι της ελληνοαμερικανικής κοινότητας να έχουν μια βαθύτερη γνώση της ιστορίας τους.
 
Μ. Ηλιού:  Και όχι μόνο οι γενιές των ελληνοαμερικανών αλλά και του πλατύτερου αμερικανικού κοινού.  Ξέρεις οι αμερικανοί, δεν είχαν ιδέα, είχαν ξεχάσει εντελώς. Είχε πει ο Χένρυ Μίλλερ πριν από  πολλά χρόνια ότι οι « η Σμύρνη σα να σβήστηκε από το χάρτη της ανθρωπότητας». Δεν ήξεραν καν για τη καταστροφή της Σμύρνης που ήταν μια φοβερή καταστροφή, ούτε το πλατύ κοινό γνωρίζει ότι 1.200.000 έλληνες αναγκάστηκαν να αφήσουν τις εστίες τους και υπολογίζουμε ότι 800.000 χάθηκαν στη διαδρομή, δηλαδή ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας ήταν 2.000.000. Οπότε είναι πολύ σημαντικό αυτό να είναι γνωστό και στο ευρύτερο αμερικανικό κοινό.
 Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:

The post Η Καταστροφή της Σμύρνης στην Νέα Υόρκη appeared first on OnAlert.

Το νέο ντοκιμαντέρ του βραβευμένου με Όσκαρ (Οι Παραχαράκτες, 2007) αυστριακού Στέφαν Ρουζοβίτσκι, «Η ριζοσπαστικότητα του κακού», προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στο ερώτημα πώς οι νεαροί άνδρες μέλη των SS έγιναν μαζικοί δολοφόνοι. Για το σκοπό αυτό το ντοκιμαντέρ προβάλει εκτιμήσεις ειδικών, ιστορικών αλλά και ψυχολόγων, αποφεύγοντας την ίδια ώρα αναπαραστάσεις ιστορικών σκηνών. Ο θεατής θα δει κυρίως πρόσωπα άγνωστων ηθοποιών σε κοντινό πλάνο.

Πώς λειτουργεί και πως αντιδρά ένα άτομο όταν δέχεται πιέσεις από την ομάδα στην οποία ανήκει; Μπορεί να αποστασιοποιηθεί και να μην ακολουθήσει το ρεύμα; Για να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα ο Ρουζοβίτσκι προχώρησε σε αναπαράσταση γνωστών πειραμάτων, όπως του πειράματος φυλάκισης του Στάνφορντ ή του πειράματος μελέτης της υπακοής του Μίλγκραμ. Σε αυτά οι ερευνητές εστιάζουν στο κατά πόσον οι συμμετέχοντες είναι διατεθειμένοι να βασανίσουν τους συνανθρώπους τους όταν δέχονται εντολές από ανωτέρους τους. Το αποτέλεσμα των πειραμάτων και στο ντοκιμαντέρ είναι φρικτό: οι περισσότεροι συμμετέχοντες είναι διατεθειμένοι να φτάσουν στα άκρα.

Είχαν εναλλακτική επιλογή;

Η ταινία όμως καταδεικνύει και μια πραγματικότητα που συχνά αποσιωπάται: οι άνδρες των SS είχαν εναλλακτική επιλογή. Μπορούσαν κάλλιστα να αρνηθούν την εκτέλεση των διαταγών χωρίς οι ίδιοι να διατρέξουν κίνδυνο. Στη χειρότερη περίπτωση θα κινδύνευαν να μετατεθούν ή να χάσουν την προαγωγή τους. «Ο μοναδικός περιορισμός αφορά στα κίνητρα», εξηγεί ο ιστορικός Αντρέι Άνγκρικ, που ασχολείται εδώ και χρόνια με το θέμα. «Μπορούσε να επιχειρηματολογήσει κανείς λέγοντας ότι δεν πήγα στο μέτωπο για να σκοτώνω γυναίκες και παιδιά, αλλά για να αγωνιστώ. Μια ιδεολογική προσέγγιση όμως θα συνιστούσε πρόβλημα και για τον ίδιο τον στρατιώτη». Όποιος αρνούνταν να συμμετάσχει στα τάγματα θανάτου, αναλάμβανε απλώς άλλες αποστολές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποκλειόταν από την ομάδα, επιβεβαιώνει ο ειδικός.

Πώς όμως εξελίχθηκαν τότε σε μαζικούς δολοφόνους; Στην ταινία οι άνδρες αντιμετωπίζουν την πρώτη εκτέλεση στην οποία συμμετέχουν ως κάτι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο, στη συνέχεια όμως η συναδελφικότητα αλλά και η προπαγάνδα εξαφανίζουν τις όποιες εναπομείνασες αναστολές τους.
Εντέλει η δολοφονία ανθρώπων εξελίσσεται σε κάτι σαν βρώμικη δουλειά που απλώς πρέπει να γίνει προκειμένου να εξυπηρετηθεί ένας απώτερος στόχος, η δημιουργία μιας «γερμανικής ουτοπίας, μιας τέλειας κοινωνίας», όπως λέει ο ιστορικός.

«Δυνητικά κακοί» όλοι οι άνθρωποι;

Πώς έγιναν οι νεαροί άνδρες των ταγμάτων ασφαλείας μαζικοί δολοφόνοι;

Στην ταινία του Ρουζοβίτσκι ο διάσημος ψυχίατρος Ρόμπερτ Τζέι Λίφτον κάνει λόγο για το «δυναμικό» όλων των ανθρώπων να κάνουν κακό. Ο ίδιος βλέπει τη λύση στην πολιτική κουλτούρα, η οποία θέτει τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές και τα όρια της συμπεριφοράς και δράσης ενός ατόμου.

Ο ιστορικός Αντρέι Άνγκρικ παρατηρεί ότι πρόκειται για μια γενικόλογη διατύπωση και συμπληρώνει: «Πιστεύω ότι σε μια άλλη κοινωνία το 95 % των μελών των SS δεν θα γίνονταν δολοφόνοι. Η πολιτική κουλτούρα δεν αρκεί. Αυτό που χρειάζεται είναι μορφωμένες ελίτ».
Όπως και να έχουν τα πράγματα, το ντοκιμαντέρ καταλήγει σε ένα βασικό συμπέρασμα: οι δολοφόνοι δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν είχαν εναλλακτική επιλογή ή να μεταθέσουν την ευθύνη στο ναζιστικό καθεστώς. Αντιθέτως φέρονται ως προσωπικά υπεύθυνοι για τις πράξεις τους.

Birgit Görtz / Κώστας Συμεωνίδης

ΠΗΓΗ: DW
Υπεύθ. σύνταξης: Άρης Καλτιριμτζής

The post Τα κτήνη των SS – Ντοκιμαντέρ που εξηγεί πως νέοι άνθρωποι γίνονταν φονιάδες appeared first on OnAlert.

Ο όρος προέρχεται από ομιλία του Βρετανού Πρωθυπουργού Ουίνστων Τσώρτσιλ στην Βουλή των Κοινοτήτων στις 18 Ιουνίου 1940, στην οποία ανέφερε: «…Η Μάχη της Γαλλίας, όπως την αποκάλεσε ο Στρατηγός Βεϋγκάν, τελείωσε. Αναμένεται ότι επίκειται η έναρξη της Μάχης της Αγγλίας.

Το ντοκιμαντέρ του History Channel γι΄ αυτή τη θρυλική μάχη είναι εξαιρετικό. Παρακολουθήστε το.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Η «Μάχη της Αγγλίας».Δείτε φωτογραφίες από το Λονδίνο «φρούριο».Φωτό-Βίντεο

D-DAY-Απόβαση στη Νορμανδία.Η συμβολή του Ελληνικού ΠΝ κι ένα «επικό» βίντεο

Συγκλονιστικό βίντεο από τη συντριβή ενός Spitfire!

The post Η Μάχη της Αγγλίας σ΄ ένα φοβερό ντοκιμαντέρ appeared first on OnAlert.

Με τον τίτλο «Στο φως τα μυστηριώδη βάθη της Aγίας Σοφίας» η τουρκική εφημερίδα Milliyet παρουσιάζει 23 φωτογραφίες του ντοκυμαντέρ «Στα βάθη της Αγίας Σοφίας» ( την γράφει στα τουρκικά Ayasofya)  το οποίο γύρισε ο σκηνοθέτης Göksel Gülensu που επί 15 χρόνια πραγματοποίησε έρευνες στις μυστηριώδεις υπόγειες σήραγγες του Χριστιανικού Μνημείου, ένα από τα παλιότερα έργα στον κόσμο.

Μυστηριώδες ταξίδι
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδας, η ομάδα γύρισε το ντοκυμαντέρ σε στενές σήραγγες,κρυπτοδωμάτια, δεξαμενές,ταφικούς θαλάμους και σε πηγάδια γεμάτα με νερό. »Τεχνικά, αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες.Δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε. Μπήκαμε για διερεύνηση σε περιοχές για πρώτη φορά» αναφέρεται. Σε διαφόρους μύθους υπήρξαν,  απαντήσεις , υπήρξαν όμως και ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν,αναφέρεται.

Δείτε ΕΔΩ το βίντεο

 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Οι τούρκοι θέλουν την Αγία Σοφία τζαμί

Οι Τούρκοι ανακαινίζουν την Αγία Σοφία!

Η πτώση της Πόλης που φώτισε όλη τη Δύση! ΒΙΝΤΕΟ

The post Στα άδυτα της Αγιάς Σοφιάς! ΒΙΝΤΕΟ και φωτογραφίες appeared first on OnAlert.

 Μάλιστα, όπως υποστηρίζει η τουρκική εφημερίδα Hurriyet, μερικοί  ευρωπαίοι ηγέτες φέρονται να λένε ότι ήταν λάθος να γίνει δεκτή η « νότια Κύπρος» στην ΕΕ.  
Στο ντοκιμαντέρ συμπεριλαμβάνονται – κατά την εφημερίδα – δηλώσεις του Τούρκου Πρόεδρου Γκιούλ , του Πρωθυπουργού κ.  Ερντογάν , του πρώην Πρωθυπουργού της Βρετανίας κ. Μπλέρ , του πρώην Καγκελάριου της Γερμανίας κ.  Σρέντερ, και του πρώην Πρωθυπουργού της Σουηδίας κ. Μπιλντ.

Οι ευρωπαίοι πολιτικοί φέρονται να χαρακτηρίζουν ως ένα πολιτικό λάθος που είναι δύσκολο να επανορθωθεί, την ένταξη των Ελληνοκυπρίων στην ΕΕ.  Ειδικότερα η εφημερίδα υποστηρίζει ότι ο κ. Σρέντερ και ο Βρετανός πρώην ΥΠΕΞ κ. Στροου, επισημαίνουν σε δηλώσεις τους πως η ένταξη της «Ελληνοκυπριακής  διοίκησης» της «νοτίου Κύπρου»  (σ.σ.όπως ονομάζει την Κυπριακή Δημοκρατία η εφημερίδα) στην ΕΕ, ήταν μια λανθασμένη απόφαση. 
Το ντοκιμαντέρ ετοιμάστηκε με την συνεργασία του Υπουργείου ΕΕ της Τουρκίας και της κρατικής τηλεόρασης TRT.  Το εν λόγω ντοκιμαντέρ χαρακτηρίζεται από την τουρκική εφημερίδα ως δήθεν μια πολύ περιεκτική εργασία όσον αφορά τις σχέσεις Τουρκίας-ΕΕ μέχρι σήμερα. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΚΥΠΡΟΣ-ΕΚΛΟΓΕΣ: Οι προκλήσεις για τον νέο Πρόεδρο

Η Κύπρος απαντά στις τουρκικές απειλές για την ΑΟΖ

Ποιοι αντιχουντικοί ήθελαν τη καταστροφή της Κύπρου.Γ.Καρούσος μιλά

The post ΒΙΝΤΕΟ: Τουρκικό συκοφαντικό ντοκιμαντέρ για την Κύπρο appeared first on OnAlert.

Το βίντεο από το History Channel θα σας κάνει να αισθανθείται λίγο καλύτερα, τουλάχιστον για τις «ρίζες» μας και το παρελθόν μας, το οποίο αυτή τη περίοδο καλο είναι να το θυμόμαστε για να βρούμε ένα θετικό σημείο αναφοράς για τη δύσκολη συνέχεια που μας περιμένει.

The post ΒΙΝΤΕΟ: Ένα ντοκιμαντέρ που μας θυμίζει από που ερχόμαστε και τι δώσαμε στο κόσμο appeared first on OnAlert.

Η σύγκρουση διήρκεσε 74 ημέρες είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 255 Βρετανών και 649 στρατιωτών της Αργεντινής, καθώς και τριών κατοίκων στα Φόκλαντ. Περισσότεροι από 1.800 ήταν οι τραυματίες.

Δείτε τι έγινε στον τελευταίο αποικιακό πόλεμο της Μεγάλης Βρετανίας μέσα από ένα ντοκιμαντέρ του Discovery.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ:

The post 30 χρόνια από τον Πόλεμο των Φοκλαντ. Δείτε ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ appeared first on OnAlert.

    Απόγονοι των πιο ισχυρών φυσιογνωμιών του ναζιστικού καθεστώτος, άνδρες και γυναίκες των οποίων η κληρονομιά τους συσχετίζει με ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία, φέρουν στην ταυτότητά τους επίθετα που από μόνα τους σκορπούν τον τρόμο.

    Δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα παραπάνω πρόσωπα, μαζί με μια ακόμη μικρή ομάδα Γερμανών- ανδρών και γυναικών- συνειδητοποιούν το μέγεθος των εγκλημάτων των πατεράδων, των θείων και των παππούδων τους, αποφασισμένοι να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους.

    Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν είχε παιδιά και τα παιδιά του Γκέμπελς πέθαναν στο οχυρό του Χίτλερ, μαζί με τους γονείς τους. Τι απέγιναν, όμως, οι οικογένειες των Γκέρινγκ και Χίμλερ, Άιχμαν και Μπόρμαν, του φον Σίραχ και του Χανς Φρανκ; Πώς αντιμετωπίζουν οι απόγονοί τους την «κληρονομιά» που τους άφησαν οι γονείς τους; Τι απέγιναν τα παιδιά εκείνα που εξακολουθούν να φέρνουν στη μνήμη τους τις σιγοψιθυριστές συζητήσεις των γονιών τους, ακόμη και το ελαφρό χτυπηματάκι- εν είδει χαϊδέματος- στο κεφάλι από τον ίδιο το Φύρερ;

    Απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δίνει ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Χανόχ Ζεεβί μέσα από το ντοκιμαντέρ του «Τα παιδιά του Χίτλερ» που προβάλλεται στο πλαίσιο του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

    «Όλα ξεκίνησαν σε μια συνάντηση που είχα με την Τράουντλ Γιούνγκε, γραμματέα του Χίτλερ, στο πλαίσιο ενός άλλου πρότζεκτ. Ως Ισραηλινός και ως εβραίος ήταν σοκαριστικό για μένα να κάθομαι δίπλα της, στο διαμέρισμά της στο Μόναχο, με πολλή ένταση και από τις δύο πλευρές. Ξαφνικά με ρώτησε αν έχω παιδιά και βρέθηκα να της δείχνω τις φωτογραφίες των κοριτσιών μου. Ήταν πολύ σοκαριστικό για μένα, όταν συνειδητοποίησα ότι άνθρωποι- πρωταγωνιστές αυτής της περιόδου παραμένουν ζωντανοί. Κι ήταν ακόμη πιο σοκαριστικό για μένα όταν, αφού τις έδειξα τις φωτογραφίες των παιδιών μου, πήγε και μού έφερε φωτογραφία της με τον ‘Φύρερ’. Ήταν σοκαριστικό το γεγονός ότι δεν μπορούσε να κρύψει το θαυμασμό της για το Χίτλερ ακόμη και ενώπιον μου, ενώπιον ενός Ισραηλινού εβραίου. Τότε κατάλαβα ότι το Ολοκαύτωμα όχι είχε μόνο συμβεί, αλλά ήταν και κάτι πολύ ισχυρό. Τότε, συνειδητοποίησα επίσης ότι κάποια μέρα θα βρεθούν στο δρόμο μου, όχι οι ίδιοι οι κακοποιοί, αλλά απόγονοί τους» δηλώνει ο σκηνοθέτης Χανόχ Ζεεβί.

    Όπως λέει, αποφάσισε να «ανοίξει» αυτό το διάλογο με την «άλλη πλευρά» για να μπορεί κάποιος να καταλάβει καλύτερα την ιστορία του Ολοκαυτώματος. «Καταλαβαίνω, τώρα, πως σχεδόν 70 χρόνια μετά, μπορούμε να κάνουμε αυτό το διάλογο» λέει, αποκαλύπτοντας πως για πολύ καιρό είχε χάσει τον ύπνο του, προβληματιζόμενος για το αν θα έπρεπε να δώσει «φωνή» στους απογόνους των ανθρώπων που ευθύνονται για το χαμό εκατομμυρίων ομοθρήσκων του.

    «Τα παιδιά του Χίτλερ είναι ένας άλλος τρόπος για να αφηγηθεί κανείς την ιστορία του Ολοκαυτώματος» τονίζει.

    Ζώντας με μια «βαριά» ταυτότητα

    Η Μπετίνα Γκέρινγκ είναι μεγαλο-ανιψιά του Χέρμαν Γκέρινγκ, δεύτερου στην τάξη της «μηχανής θανάτου» που είχε στήσει το Ναζιστικό καθεστώς. Συνειδητοποιώντας τα εγκλήματα που φέρνει, συνειρμικά, στο νου το «βαρύ» επώνυμό της, αποφάσισε να κάνει κάτι που είναι δύσκολο να το χωρέσει ο ανθρώπινος νους: προχώρησε σε στείρωση, μαζί με τον αδελφό της, για να μην περάσει το «μολυσμένο» αίμα του ναζιστή συγγενή της στις επόμενες γενιές.

    Ο διαβόητος θείος της καταδικάστηκε στην περίφημη Δίκη της Νυρεμβέργης, το 1946, αλλά αυτοκτόνησε πίνοντας δηλητήριο, τη νύχτα πριν από την εκτέλεσή του. Ο πατέρας της Μπετίνα, ο οποίος πέθανε το 1981, δεν μιλούσε ποτέ για το Ολοκαύτωμα ή για τον διαβόητο θείο του, αλλά η γιαγιά της τον λάτρευε. «Παρακολουθούσαμε μαζί κάποιο ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση για το Ολοκαύτωμα κι εκείνη φώναζε: ‘Είναι όλα ψέματα. Δεν έγινε ποτέ'» λέει η Μπετίνα, η οποία διανύει σήμερα την πέμπτη δεκαετία της ζωής της.

    «Το χειρότερο για μένα είναι ότι θα μπορούσε να μού είχε αρέσει ο Γκέρινγκ. Με σοκάρει αυτό. Τώρα, αρχίζω να αποδέχομαι τον εαυτό μου γι’ αυτό που είμαι- ό,τι κι αν αυτό περικλείει: καλό, κακό ή άσχημο» τονίζει.

    Η Μόνικα Γκετ ήταν μόλις 13 ετών, όταν η ναζιστική μηχανή θανάτου σκορπούσε τον τρόμο στην Ευρώπη. Γι’ αυτήν, ο Άμον Γκετ ήταν κάτι λίγο περισσότερο από ένα άλμπουμ με πολυκαιρισμένες φωτογραφίες. Όσο για το Πλάζοβ (Plaszow), όπου συνήθιζε να τρέχει ο πατέρας της, ήταν απλά ένα μακρινό, μυστήριο μέρος. Ό,τι μπορούσε να συλλέξει για να κατανοήσει το περιβάλλον στο οποίο ζούσε, ήταν κάποια μισόλογα από την πικραμένη μητέρα της και ιστορίες που συνήθιζε να λέει, σιγοψιθυρίζοντας η αγαπημένη της γιαγιά.

    Γνώριζε ότι ο πατέρας της είχε κάτι να κάνει με τους Εβραίους, αλλά για ένα μικρό κορίτσι στη Γερμανία, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, οι Εβραίοι ήταν σαν ένα είδος χαρακτήρων των παραμυθιών- όπως τα ξωτικά ή τα τρολ. Δεν υπήρχαν πλέον Εβραίοι στη Γερμανία. Όσο για τον πατέρα της, η Μόνικα δεν είχε ακούσει ακόμη την περίφημη φράση που βγήκε αργότερα από το στόμα ενός επιζήσαντα από το στρατόπεδο του Πλάζοβ: «Όταν έβλεπες τον Γκετ, έβλεπες το θάνατο». Είχε πολλά χρόνια μπροστά της για να ψάξει για τον αληθινό Άμον Γκετ … και για τα θύματά του. Η Μόνικα είναι ένα από «τα παιδιά του Χίτλερ».

    Λίγα χρόνια αργότερα, όταν έμαθε για την «κληρονομιά» του πατέρα της, η Μόνικα συνάντησε κάποιον άλλο επιζήσαντα του Πλάζοβ, σε ένα ξενοδοχείο στην Κρακοβία. Η Μόνικα είχε πάει εκεί για να μάθει για το στρατόπεδο και τη βαρβαρότητα του πατέρα της. Ο Γιαν Ροζάνσκι, επικεφαλής ενός γκρουπ Ισραηλινών, όταν έμαθε πως στην αίθουσα όπου δειπνούσαν ήταν και η κόρη του Γκετ, αναφώνησε: «Η κόρη του Γκετ; Δεν μπορώ να πιστέψω πως ένα τέρας έχει αφήσει κάποιον πίσω του!».

    Η Μόνικα έφυγε τρέχοντας από την αίθουσα, αποφασισμένη να πάρει το πρώτο τρένο της επιστροφής στη Γερμανία, αλλά οι φίλοι του Γιαν τη μετέπεισαν. Τελικά, κάθισε δίπλα του και σύντομα ξεκίνησε μια φιλία τόσο δυνατή, που συνεχίζεται ως σήμερα.

    Ο Νίκλας Φρανκ, γιος του Χανς Φρανκ, υψηλόβαθμου αξιωματούχου του Ναζιστικού καθεστώτος, μισεί τον πατέρα του και ντρέπεται για ό,τι έχει κάνει, αλλά έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ερευνώντας και γράφοντας γι’ αυτόν. Δημοσιογράφος κατ’ επάγγελμα, ο Νίκλας Φρανκ έγραψε μια σειρά από άρθρα για τον πατέρα του και τη ναζιστική μηχανή του τρόμου, που χαρακτηρίστηκαν από κάποιους αμφιλεγόμενα και οδήγησαν στην έκδοση ενός βιβλίου με τον τίτλο «In the Shadow of Reich» (Στη Σκιά του Ράιχ).

    Σήμερα, ο Νίκλας Φρανκ γυρίζει από περιοχή σε περιοχή και μιλά σε νέους ανθρώπους στην ανατολική Γερμανία για τον πατέρα του, τη «λέρα ενός φανατικού Χιτλερικού», όπως χαρακτηριστικά λέει.

    Στον κύκλο των φίλων του συγκαταλέγεται ένας Πολωνός παρτιζάνος, που κυνηγήθηκε από τους Γερμανούς στη διάρκεια του πολέμου, ο Ισραηλινός συγγραφέας Γεχόσουα Σόμπολ, τον οποίο και βοήθησε ν’ ανεβάσει ένα έργο για τη δράση του πατέρα του στο Φεστιβάλ Θεάτρου της Βιέννης. Το παρελθόν, όμως, όπως λέει, είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να σβήσει κανείς. Γι’ αυτό και συχνά ο Νίκλας, ο νονός του οποίου ήταν ο ίδιος ο Χίτλερ, αναρωτιέται αν έχει κληρονομήσει την υπαιτιότητα για τα εγκλήματα του πατέρα του.

    Το ντοκιμαντέρ «Τα παιδιά του Χίτλερ» του Χανόχ Ζεεβί θα προβληθεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, σήμερα, στις 15:00, στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» και την Παρασκευή 16 Μαρτίου στις 13:00, στην ίδια αίθουσα.

The post «Τα παιδιά του Χίτλερ», ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για τους απογόνους των διαβόητων ναζιστών appeared first on OnAlert.