Διαβάζοντας τα σχόλια που “κατακεραύνωναν” τον Γ.Δραγασάκη για την δήλωσή του με την οποία ευχαριστούσε τις ΗΠΑ για την βοήθειά τους στην επίτευξη της συμφωνίας είναι δύσκολο να αποφασίσεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
Οι περισσότεροι επικριτές της δήλωσης Δραγασάκη την συνέδεσαν με την ανάλογη δήλωση Σημίτη από το βημα της Βουλής μετά από την κρίση των Ιμίων, το 1996. Και προσπάθησαν επί της ουσίας να δικαιολογήσουν τον τότε πρωθυπουργό.
Προκαλεί εντύπωση μετά απ΄ όσα έχουμε περάσει τα τελευταία έξι χρόνια ότι κάποιοι θυμούνται -για κομματικούς λόγους μάλλον- τον…αντιαμερικανισμό της νιότης τους και της νιότης μας! Την ίδια ώρα που στην χώρα έχει επιβληθει μια συνθήκη με χαρακτηριστικά Βεραλλιών όπως είπε κι ο Βαρουφάκης, έχουμε το…κουράγιο και το κέφι να κάνουμε κριτική για το αυτονόητο θα μας επιτρέψετε να πούμε. Γιατί τελικά θα πρέπει να αποφασίσουμε τι ακριβώς θέλουμε : με τους Ρώσους δεν μας αρέσουν οι επαφές γιατί μας “μαλώνουν” όλοι .Οι κινέζοι είναι κι αυτοί “κακή παρέα” κι ας τους έχουμ ήδη δώσει το λιμάνι του Πειραιά. Όταν σπεύδουμε να ζητήσουμε την όποια βοήθεια και στήριξη από τους αμερικανούς κι αυτοί μας τη δίνουν είναι κακό να πούμε και μια καλή κουβέντα; Είναι ανάγκη σε τέτοιες στιγμές να θυμόμαστε το …αντιαμερικανικό μας παρελθόν που οι περισσότεροι το εκδηλώσαμε στα νιάτα μας έξω από την αμερικανική πρεσβεία;
Και τελικά με ποιους είναι ορθό να μιλάμε και να ευχαριστούμε όταν μας βοηθούν; Τους Γερμανούς; Όταν θα μας βοηθήσουν βεβαίως και θα πρέπει να το κάνουμε. Προς το παρόν μας διαλυούν και ναι πρέπει να βρούμε επειγόντως ισχυρότατους συμμάχους για να μπορέσουμε να την “βγάλουμε καθαρή”.
Ας αφήσουμε λοιπόν τις αστειότητες για τα ευχαριστώ στους αμερικανούς.