“Καταιγίδα” παραιτήσεων στις Ένοπλες Δυνάμεις.Σύμφωνα με τα μηνύματα που φθάνουν από μονάδες όλης της χώρας όλο και πεισσότερα στελέχη έχουν εκδηλώσει τη πρόθεση να υποβάλουν παραίτηση και όπως έχει γράψει εδώ και μέρες το Onalert, πολλά ήδη έχουν παραιτηθεί.
Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί είναι το κείμενο της Ένωσης Στρατιωτικών Περιφέρειας Ηπείρου,που υπογράφει ο ανθυπολοχαγός Βασίλης Γκαβαρδίνας
“Από παντού καταφθάνουν μηνύματα ότι επίκειται μεγάλο πλήθος παραιτήσεων στις ένοπλες δυνάμεις από στελέχη κυρίως μικρόβαθμα που λόγω των περικοπών δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν στα έξοδα τους. Αλήθεια είναι δυνατόν δημόσιοι υπάλληλοι να παραιτούνται; Έχει ξανασυμβεί στην ιστορία του δημοσίου τομέα; Υπάρχει άλλος κλάδος υπαλλήλων, δημόσιων και ιδιωτικών, που εν μέσω κρίσης να επιλέγουν να εγκαταλείψουν την εργασία τους; Γιατί συμβαίνει λοιπόν αυτό;
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Η φύση του λειτουργήματός μας απαιτεί αυξημένα έξοδα καθ’όλη τη διάρκεια του εργασιακού μας βίου. Το ενοίκιο, για παράδειγμα, είναι ένα κόστος που απορροφά το ¼ του μισθού μας. Μα θα πει κάποιος όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, όταν προσλαμβάνονται, τοποθετούνται πολλές φορές σε
κάποια περιοχή μακριά από της οικογενειακή τους εστία. Φυσικά και συμβαίνει αυτό, αλλά όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν τη δυνατότητα , αν θέλουν , να επιλέξουν να μείνουν στην περιοχή αυτή για όλη τους τη ζωή άρα να προβούν στην αγορά μιας μόνιμης κατοικίας εκεί. Επίσης όλοι όσοι τοποθετούνται σε δυσπρόσιτες ή παραμεθόριες περιοχές έχουν το δικαίωμα να συλλέγουν μόρια και με το πέρασμα κάποιον χρόνων να μετατεθούν στην περιοχή μόνιμης κατοικίας τους. Έτσι λοιπόν όσο χαμηλός και να είναι ο μισθός ενός πρωτοδιοριζόμενου υπαλλήλου , αυτός υπομένει τις δυσκολίες γιατί έχει την προοπτική σε 2 η 3 χρόνια να επιτύχει το στόχο του, δηλαδή τη μετάθεσή του στη περιοχή της προτίμησής του.
Ο στρατιωτικός όμως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Είναι υποχρεωμένος να μετακινείται συνεχώς σε όλη την Ελλάδα, Άρα το ενοίκιο είναι ένα μόνιμο έξοδο που πραγματικά κατατρώει τον μισθό και στερεί πόρους από τον προϋπολογισμό της οικογένειας.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Η υποχρεωτική ανεργία της συζύγου και η αδυναμία για δεύτερη εργασία( λόγω των απαγορευτικών νόμων αλλά και του ακανόνιστου ωραρίου εργασίας) στερεί τη δυνατότητα από τον συνάδελφο να συμπληρώσει το χαμένο εισόδημά του. Έτσι λοιπόν ο στρατιωτικός οδηγείται στην απόγνωση. Αν τα χρήματα που παίρνεις δεν σου φτάνουν για να ζήσεις τι θα κάνεις; Θα εγκαταλείψεις την εργασία σου και θα επιστρέψεις στην πατρογονική σου εστία να κάνεις μια νέα αρχή. Αλλά είναι αυτό λύση;
Όχι συνάδελφοι, αυτό δεν είναι λύση. Δεν πρέπει οι στρατιωτικοί να γίνουν τα μόνα θύματα της κρίσης. Όπως οι εκπαιδευτικοί, οι υπάλληλοι των υπουργείων, οι δημοτικοί και νομαρχιακοί υπάλληλοι, ακόμα και οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, έτσι και μείς πρέπει να μείνουμε στις θέσεις μας και να παλέψουμε.
Έστω και μία παραίτηση ενός συναδέλφου (ενός ακόμα φτωχού παιδιού που θα οδηγηθεί στην ανεργία) θα είναι μια ήττα για όλους μας, και θα πρέπει να το πάρουμε προσωπικά. Να βοηθήσουμε τους συναδέλφους μας αν αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και να δώσουμε στους αποφασίζοντες να καταλάβουν ότι η παραίτηση στρατιωτικών δεν είναι λύση αλλά πλήγμα για την άμυνα της χώρας και επομένως για την εθνική ασφάλεια.
Πλέον ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει ότι το παραμύθι, που κόντευε να γίνει επικρατούσα άποψη, και μιλούσε για προνομιούχους και υψηλά αμειβόμενους στρατιωτικούς έχει τελειώσει. Εδώ και λίγο καιρό, χάρη στην εξωστρέφειά μας και το άνοιγμα μας στα Μ.Μ.Ε. καταρρίψαμε και αυτόν τον μύθο. Ο ελληνικός λαός έμαθε την αλήθεια και απαιτεί αποκατάσταση των μισθών και του κύρους των εγγυητών της εθνικής ανεξαρτησίας.
Να μην επιτρέψουμε σε καμία περίπτωση συναδέλφοί μας να εγκαταλείψουν τη στρατιωτική οικογένεια λόγω ανέχειας. Είναι ανήθικο. Θα έχει ανεξέλεγκτα αποτελέσματα. Δεν θα είμαστε για ακόμα μια φορά εμείς τα θύματα. Όλοι μαζί ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε”.
