Το F-14 Tomcat σχεδιάστηκε για να υπερασπιστεί τους στόλους του Πολεμικού Ναυτικού του Η.Π.Α. από κάθε αεροπορική απειλή. Παρόλο που περιείχε πυραύλους AIM-54 Phoenix μεγάλης εμβέλειας για την άμυνα εναντίον βομβαρδιστικών που διέθεταν πυραύλους, δεν υστερούσε σε περίπτωση αερομαχίας.
Αλλά για μια σύντομη περίοδο στη δεκαετία του 1990, το F-14 άλλαξε ρόλο. Η απόσυρση των Intruders A-6 του Πολεμικού Ναυτικού, άφησε ένα μικρό κενό μέχρι να τεθεί σε λειτουργία το νέο F / A-18E / F Super Hornet, από το οποίο το F-14 θα μπορούσε να μεταφέρει περισσότερες βόμβες.
Οι επιχειρήσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου ανέδειξαν την ανάγκη για ένα αεροσκάφος με βαρύ οπλικό σύστημα για το Πολεμικό Ναυτικό. Αλλά πόσο αποτελεσματικό θα μπορούσε να είναι το F-14 στο ρόλο εναέριας υποστήριξης;
Ενώ το Ισραήλ χρησιμοποιούσε το F-15B, η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία κατέβαλε πολλή προσπάθεια αναπτύσσοντας μια αποκλειστική έκδοση του F-15E, το F-15E Strike Eagle.
Το F-14 χρησιμοποιήθηκε ως το κύριο μαχητικό αεροσκάφος αναχαίτισης και τακτικής αναγνώρισης του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Στη δεκαετία του 1990, προστέθηκε το σύστημα ατράκτου νυχτερινής ναυτιλίας και σκόπευσης Low Altitude Navigation and Targeting Infrared for Night (LANTIRN) και άρχισε να εκτελεί αποστολές ακριβείας με χερσαίες επιθέσεις.
Η εταιρεία κατασκευής Grumman παρουσίασε μια πρωτότυπη έκδοση του F-14, τη λεγόμενη F-14D, εξοπλισμένη με ψηφιακούς υπολογιστές, αισθητήρες και ραντάρ, ενσωμάτωσε περισσότερα όπλα στο F-14 και το Πολεμικό Ναυτικό έδωσε άδεια για να ξεκινήσει και ρίψεις βομβών. Ωστόσο, το F-14B ήταν εν τέλει η έκδοση που θα χρησιμοποιούνταν επιθέσεις ενάντια σε επίγειους στόχους.
Η Lockheed Martin προχώρησε στην ανάπτυξη οπλικών συστημάτων, ώστε το F-14B να μετατραπεί σε αεροσκάφος πολλαπλών ρόλων, μια τροποποίηση που ολοκληρώθηκε το 1996 και έτσι το F-14 «Bombcat», είδε την πρώτη επιχειρησιακή χρήση στο Κοσσυφοπέδιο το 1999, τα οποία αποδείχθηκαν αρκετά ισχυρά.
Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη της τεχνολογίας, τα παλιά, πλέον, αεροσκάφη F-14A και F-14Β είχαν περιορισμούς τόσο στην αποδοτικότητα όσο και στην επιχειρησιακή λειτουργία. Το F-14A δεν μπόρεσε να ενσωματώσει τις νεότερες βόμβες JDAM και το F-14B δεν ήταν ακόμη έτοιμο για να τις χρησιμοποιήσει, αν και θεωρητικά θα μπορούσε.
Το F-14D θα έλυνε τα περισσότερα από αυτά τα θέματα, αλλά η διάρκεια ζωής του Tomcat μειώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 2000 όταν το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ έκοψε χρηματοδότηση για όλες τις αναβαθμίσεις του Tomcat και στράφηκε προς το νέο F/A-18E/F .
Σύμφωνα με τα λόγια ενός συγγραφέα, το F-14 ήταν το αεροπλάνο του Ψυχρού Πολέμου, με αποτέλεσμα το Πολεμικό Ναυτικό να μην έβρισκε άλλο λόγο για να συνεχίσει τη λειτουργία του. Το ελαφρύτερο Super Hornet διέθετε περίπου τις ίδιες δυνατότητες, ενώ ήταν πολύ φθηνότερο στα καύσιμα και στο κόστος συντήρησης.
Ως μαχητικό επίγειας υποστήριξης, τα περισσότερα από τα πλεονεκτήματα του F-14 δεν μπορούσα να συγκριθούν με τις μεταγενέστερες αναβαθμίσεις του F-15E Strike Eagle,που διέθετε πιο προηγμένα αερο-ηλεκτρονικά συστήματα (avionics), καθώς επίσης μεγαλύτερο φορτίο και εύρος βομβών, οπότε το F-14D πλέον δεν είχε λόγο ύπαρξης.Εντούτοις, το Ιράν εξακολουθεί πιθανώς να χρησιμοποιεί τα F-14A σε μεγάλο βαθμό. Πρόσφατες ειδήσεις αναφέρουν ότι η Πολεμική Αεροπορία του Ιράν ενσωματώνει νέα όπλα αέρος-εδάφους στον στόλο αεροσκαφών Tomcat. Η έκδοση F-14 «Bombcat» μπορεί να έχει αποσυρθεί για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά από ότι φαίνεται, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται αλλού.
Με πληροφορίες από: The National Interest
