Η μικρή πλην όμως τίμια Ελλάς, σαν σήμερα πριν ακριβώς από 62 χρόνια μεγάλωσε, επεκτάθηκε. Σαν σήμερα το 1948, τρια χρόνια μετά τη λήξη του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, τα Δωδεκάνησα ενσωματώθηκαν με την Ελλάδα. Ένα όνειρο δεκάδων αιώνων, ένας δίκαιος πόθος, έγινε πραγματικότητα στις 7 Μαρτίου του 1948. Και λέμε δεκάδων αιώνων, διότι από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα το σύμπλεγμα των νησιών που αποτελούν τα Δωδεκάνησα, ήταν πάντοτε Ελληνικό, και πάντα εκεί κατοικούσαν και μεγαλούργησαν Έλληνες.
Τα Δωδεκάνησα, πάντα, λόγω της θέσης τους στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελούσαν για όλους τους κατακτητές που πέρασαν από αυτό τον τόπο, σημείο και πόλο έλξης. Πέρσες, άραβες, Βενετοί, , Φράγκοι, Οσμανλήδες, Ιταλοί όλοι είχαν βάλει σκοπό να τα κατακτήσουν, τόσο για τα αγαθά που είχαν τα μεγαλύτερα νησιά, όσο και για το γεγονός ότι παρείχαν ασφαλή περάσματα στα πλοία της εποχής, αφού το ένα είναι κοντά στο άλλο.
Οι Ιωαννίτες ιππότες φεύγοντας μετά τις σταυροφορίες από τους Αγίους τόπους, στρατοπέδευσαν και κατέλαβαν τα Δωδεκάνησα (1309) με έδρα τους τη Ρόδο, το νησί των ιπποτών. Για χρόνια ήταν το αγκάθι στο μάτι του Σουλτάνο, μέχρι το 1522, οπότε ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής κατέλαβε εξ εφόδου,ύστερα από αιματηρή πολιορκία που του στοίχισε χιλιάδες ψυχές, το κάστρο της Ρόδου.
Το 1821 με την κήρυξη της επανάστασης και στα Δωδεκάνησα, επικρατεί άνεμος ανεξαρτησίας, την οποία κέρδισαν αλλά για πολύ λίγο αφού ρο 1830, επιστράφηκαν στην Υψηλή Πύλη (μαζί με τη Σάμο), με αντάλλαγμα για το νεοσύστατο και ελεύθερο Ελληνικό κράτος, την Εύβοια
Το 1912, οι Ιταλοί καταλαμβάνουν τα Δωδεκάνησα. Ο πληθυσμός τους τότε σε σύνολο 141.482 ανθρώπων, ήταν συντριπτικά Ελληνικός (131.332 Έλληνες). Ο “Μεγάλος Ασθενής” ήταν ανίκανος να ακολουθήσει τις εξελίξεις και το 1920, με την συνθήκη των Σεβρών, τα Δωδεκάνησα παραχωρούνται στην Ελλάδα, πλην της Ρόδου, η οποία θα παρέμενε για μικρό χρονικό διάστημα υπό Ιταλική διοίκηση. Η μικρασιατική καταστροφή το 1922 και η αδυναμία του τότε ελληνικού κράτους που προσπαθούσε να συνέλθει, να έχει ισχυρό διαπραγματευτικό βάρος, άνοιξαν την όρεξη των Ιταλών οι οποίοι καταπατούν τη συνθήκη και παραμένουν στα νησιά.
Το 1943, οι Ιταλοί συνθηκολογούν και τα Δωδεκάνησα περνάνε σε Γερμανική κατοχή. Ενώ δύο χρόνια αργότερα το 1945, με τη λήξη του πολέμου, και τη συνθηκολόγηση των Γερμανών, τα νησιά περνάνε στη Μεγάλη Βρετανία.
Κάπου εδώ ξεκινάει το μεγάλο παζάρι ανάμεσα σε μια Ελλάδα που σπαράσσεται από τον Εμφύλιο, και τους νικητές του πολέμου. Η Ελλάδα με χιλιάδες νεκρούς, η Ελλάδα που πολέμησε στο πλευρό των συμμάχων, η Ελλάδα που κράτησε ψηλά το φρόνημα, “οι Έλληνες που δεν πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες σαν Έλληνες”, κινδυνεύουν να χάσουν τις δίκαιες μετά πόλεμον, διεκδικήσεις τους.
Δίχως σοβαρή εξωτερική πολιτική, ένα κράτος θίασος, διεκδικεί για τα μάτια του κόσμου Δωδεκάνησα, Βόρειο Ήπειρο, σύνορα με Βουλγαρία και Κύπρο. Από τα τέσσερα αυτά και αφού οι σύμμαχοι βλέπουν ότι δεν έχουν να κάνουν με σοβαρούς συνομιλητές, ικανοποιούν στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, μόνο το ένα. Τα Δωδεκάνησα. (είναι γεγονός ότι τόσο ο Στάλιν όσο και ο Τσόρτσιλ προσέφεραν στην Τουρκία, σε μια χώρα δηλαδή που ποτέ δεν πολέμησε στον δεύτερο παγκόσμιο και δεν θρήνησε νεκρούς, τα Δωδεκάνησα προκειμένου να παραμείνει ουδέτερη.) – οι κρίσεις είναι δικές σας-
Τελικά σε μια απρόσμενη στροφή της πολιτικής της, η ΕΣΣΔ ανάβει το πράσινο φως τα Δωδεκάνησα να δοθούν στην Ελλάδα και στις 27 Ιουνίου του 1946, ο Μολότωφ δηλώνει πως “τα Δωδεκάνησα θα περιέλθουν στην Ελλάδα υπό τον όρο να παραμείνουν αποστρατιωτικοποιημένα.” (Έτσι για να μην δυσαρεστηθούν οι από το πουθενά, νέοι σύμμαχοι, οι Τούρκοι.)
Σε ότι αφορά τις άλλες διεκδικήσεις μας, τη Βόρειο Ήπειρο και τα σύνορα με τη Βουλγαρία, οι ΗΠΑ για να μην δυσαρεστήσουν τον Στάλιν στάθηκαν “κατά”, (Αλβανία και Βουλγαρία είχαν περιέλθει στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης). Αποτέλεσμα να χαθούν οι χρυσές αυτές ευκαιρίες, αφού όπως είπαμε δεν υπήρχε στιβαρή, σοβαρή εξωτερική πολιτική να ορθώσει το ανάστημα της και να διεκδικήσει σοβαρά ότι δικαιούται και όχι να μείνει ικανοποιημένη με ότι της δίνουν.
Στην Ελλάδα η είδηση για την απόδοση των Δωδεκανήσων χαιρετίστηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Ένας διακαής δίκαιος πόθος αιώνων έγινε πραγματικότητα. Στις 10/2/1947 υπογράφηκε στο Παρίσι η Συνθήκη Ειρήνης με την Ιταλία, σύμφωνα με την οποία τα Δωδεκάνησα αποδίδονταν στην Ελλάδα, ενώ η Ιταλία υποχρεωνόταν σε αποζημίωση ύψους 105 εκατομμυρίων δολαρίων προς τη χώρα μας.
(Από την τουρκική ερμηνεία του κειμένου της ελληνοϊταλικής συνθήκης του 1947, σε συνδυασμό με τις ιταλοτουρκικές συμφωνίες του 1932, θα προκύψει και το ζήτημα των «γκρίζων ζωνών», που έθεσε η Άγκυρα μετά τα Ίμια το 1996.)
Η τελετή παράδοσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα από τις βρετανικές αρχές έγινε στις 31/3/1947 στη Ρόδο μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Η επίσημη τελετή της ενσωμάτωσης έγινε σαν σήμερα στις 7/3/1948
