«Γιατί η Πατρίδα μου φέρεται έτσι»; Η απορία ενός στρατιωτικού

Πριν πολλά – πολλά χρόνια έδωσα τον όρκο του στρατιώτη (γιατί είμαστε όλοι στρατιώτες) και έπαψα να είμαι κύριος του εαυτού μου , παραδίδοντας την ζωή μου στην Πατρίδα .

Από εκείνη τη στιγμή γονείς μου είναι οι διοικητές μου , οικογένεια η Μονάδα μου και νόμος μου ο Στρατιωτικός Ποινικός Κώδικας. Παραχώρησα προθύμως βασικά ανθρώπινα δικαιώματά μου για να υπηρετήσω έναν ανώτερο σκοπό και το κοινό καλό .

Για όλα αυτά στα μάτια των περισσότερων συμπολιτών μου μετατράπηκα σε βλάκα , καραβανά , τεμπέλη και βάρος στην κοινωνία . Είμαι ο χαραμοφάης των χρημάτων του λαού εφόσον δεν υπάρχει πόλεμος και άρα λόγος ύπαρξής μου.

Παρόλα αυτά δεν κρατώ κακία και συνεχίζω στο καθήκον μου , γιατί ο στρατιώτης έχει αξιοπρέπεια , τιμή και περηφάνια για αυτό που κάνει. Γιατί το «προϊόν» που παρέχω δεν είναι δυνατόν να ποσοτικοποιηθεί με οποιοδήποτε standards .

Γιατί παρέχω την ζεστή κουβέρτα της ασφάλειας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας στους συνέλληνές μου ώστε να μπορούν να λένε αυτά που λένε και να κάνουν αυτά που κάνουν.

Για να γίνουν αυτά πρέπει να με φάει το αγιάζι , ο ήλιος και η νύχτα στη σκοπιά , να λιώσουν τα κόκαλά  μου στη θάλασσα , να συνθλιβεί το σώμα μου από τα G’s , να αποκτήσω κουσούρι στην υγεία μου , να με στερηθούν τα παιδιά μου τις γιορτές τους και να φύγω 18 χρονών από τον τόπο μου και συχνά να μην ξαναγυρίσω σε αυτόν παρά μόνο για να θαφτώ εκεί στα γεράματά μου.

Όλα αυτά τα κάνω για την Πατρίδα .
Όλα γιατί ανήκω στην Πατρίδα .

Γιατί η Πατρίδα μου φέρεται έτσι; 

Από την Ένωση Στρατιωτικών Περιφέρειας Κρήτης