*Του Κώστα Σαρικά
Την ώρα που η Πολεμική Αεροπορία μετρά αντίστροφα για την απόκτηση των μαχητικών 5ης γενιάς F-35, με πρώτο βήμα την έναρξη των εργασιών στην 117 Πτέρυγα Μάχης στην Ανδραβίδα, η Τουρκία δείχνει να επιχειρεί το μεγάλο «come back» στο πρόγραμμα του stealth αεροσκάφους.
Το αεροπορικό επιτελείο της γείτονος φαίνεται ότι «ζύγισε» όλα τα δεδομένα που αφορούν όχι μόνο τον συσχετισμό με την Πολεμική μας Αεροπορία, αλλά και τις ισορροπίες δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η απόκτηση των F-35 αποτελεί μονόδρομο για την αεροπορική υπεροχή που επιδιώκει η Άγκυρα.
Μια σειρά από δημοσιεύματα, τόσο από την Τουρκία όσο και από τις ΗΠΑ, δείχνουν ότι η Άγκυρα αφήνει πίσω της τη σκληρή αλαζονική γραμμή περί δυνατότητας δημιουργίας πανίσχυρου αεροπορικού στόλου χωρίς την απόκτηση των F-35. Αντιθέτως, δείχνει ότι είναι διατεθειμένη να θυσιάσει 2,5 δις – όσο δηλαδή κόστισε το ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα S-400 το οποίο ήδη έχει αποκτήσει – αλλά και τη σχέση της με τη Μόσχα, προκειμένου να επιστρέψει στο πρόγραμμα των F-35, από το οποίο εκδιώχθηκε αν και συμπαραγωγός χώρα, χάνοντας επιπλέον περισσότερα από 1 δις δολάρια. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι αναζητά φόρμουλα ώστε να «απαλλαγεί» από τους S-400, είτε κρατώντας τους στις αποθήκες είτε παραχωρώντας τους σε άλλη χώρα.
Μια ενδεχόμενη αλλαγή στις ΗΠΑ αν εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ, όπως εκτιμά η Άγκυρα, θα διευκόλυνε τη σχετική διαπραγμάτευση αν και ο αμερικανικός νόμος CAATSA είναι ξεκάθαρος σε ότι αφορά τις συνέπειες από την αγορά του ρωσικού οπλικού συστήματος. Επίσης, ένα ακόμη εμπόδιο που θα κληθεί να αντιμετωπίσει θα είναι η δεδομένη πίεση του Ισραήλ προς τις ΗΠΑ να μην επιτρέψει στη φιλική προς τη Χαμάς χώρα να αποκτήσει F-35.
Όλα δείχνουν ότι το ενδιαφέρον της TuAF περί απόκτησης μαχητικών Eurofighter Typhoon είτε προβλήθηκε για επικοινωνιακούς λόγους και ως μοχλό πίεσης προς τους Αμερικανούς, είτε οι Τούρκοι επιτελείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν θα προσφέρουν τα αναμενόμενα, πόσο μάλλον θα μπορούν να σταθούν απέναντι στον συνδυασμό F-35 / Rafale / Viper που θα διαθέτει τα επόμενα χρόνια στη «φαρέτρα» της η Πολεμική μας Αεροπορία.
Επιπλέον, κομβικό ρόλο φαίνεται ότι έπαιξε το γεγονός πως μόνο το F-35B και κανένα άλλο σύγχρονο μαχητικό τελευταίας γενιάς μπορεί να απονηωθεί τόσο από το TCG ANADOLU όσο και από το πολύ μεγαλύτερο εθνικό αεροπλανοφόρο, το οποίο σχεδιάζουν να κατασκευάσουν τα επόμενα χρόνια. Και φυσικά σε καμία περίπτωση το αμερικανικό stealth μαχητικό δεν μπορεί να συγκριθεί με τα τουρκικής κατασκευής drones τα οποία μπορούν να επιχειρούν από αεροπλανοφόρα.
Ενδεικτική είναι και η διαφαινόμενη αλλαγή γραμμής των γειτόνων στο πρόγραμμα αγοράς 40 καινούργιων μαχητικών F-16 και στην αναβάθμιση ακόμη 80 σε διαμόρφωση Viper. Πρόγραμμα κόστους που αγγίζει τα 23 δις δολάρια, με αποτέλεσμα να περιορίζεται δραματικά το δημοσιονομικό περιθώριο για απόκτηση και άλλου τύπου μαχητικών, πόσο μάλλον των F-35.
Χωρίς αμφιβολία η συμφωνία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ με την πρόσφατη υπογραφή της LOA για απόκτηση 20 stealth μαχητικών έως το 2030, με προοπτική για αγορά ακόμη 20 τα επόμενα χρόνια, φαίνεται ότι «τράνταξε» την τουρκική αεροπορία, καθώς η δηλωμένη εδώ και χρόνια διάθεση της Πολεμικής Αεροπορίας για είσοδο στο κλειστό «club» των κρατών που θα διαθέτουν F-35 μετατρέπεται σε πραγματικότητα. Την ίδια ώρα η Τουρκία κινδυνεύει πλέον άμεσα να «χάσει το τρένο», ενώ μόλις πριν από λίγα χρόνια βρισκόταν στο «πρώτο βαγόνι» και αν δεν είχε επιλέξει τους S-400 θα διέθετε ήδη επιχειρησιακά F-35.
