Τουρκικές τράπεζες στη Θράκη είναι πρόθυμες να δανείσουν Έλληνες πολίτες ακόμη κι αν αυτοί είναι αξιωματικοί;
Ένα κείμενο που διακινείται στο διαδίκτυο και το περιεχόμενό του έχει γίνει αποδεκτό από πολλούς απόστρατους κυρίως αξιωματικούς,προβληματίζει. Σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν οι συντάκτες του, σε τουρκική τράπεζα της Θράκης,καταγράφηκε η πρώτη περίπτωση Έλληνα αξιωματικού ο οποίος διερεύνησε την πιθανότητα να πάρει δάνειο για να καλύψει άμεσες οικονομικές του ανάγκες.Πρέπει να σημειώσουμε τα εξής:
*Ο Έλληνας αξιωματικός,σύμφωνα με το κείμενο δεν πήρε τελικά δάνειο,αν και θα μπορούσε.Αν οι πληροφορίες είναι ακριβείς,η οικονομική ανάγκη ενός Έλληνα αξιωματικού δεν δικαιολογεί σε καμμία περίπτωση την δανειοδότησή του από μία τουρκική τράπεζα στη Θράκη!
*Οι τουρκικές τράπεζες ασφαλώς και θα επιδιώκουν να αποκτήσουν πελατεία ακόμη και στις τάξεις των αξιωματικών και όχι μόνο για λόγους οικονομικού κέρδους.Είναι ευνόητοι οι λόγοι.
*Αν το κείμενο το οποίο διακινείται είτε δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια,είτε δεν την απεικονίζει με ακρίβεια,τότε όσοι το εμπνεύστηκαν και το διακινούν,μόνο καλές υπηρεσίες δεν παρέχουν στους στρατιωτικούς. Όσα επιδόματα κι αν τους κόψουν,όσες μειώσεις μισθών κι αν υποστούν,κανείς δεν μπορεί να πάρει από τους Έλληνες στρατιωτικούς την αξιοπρέπειά τους,από την οποία διαθέτουν πολύ.
*Αν πάλι η ιστορία είναι απολύτως αληθινή τότε ένα πράγμα θα πρέπει να έχουμε όλοι μας στο νου μας ακόμη κι αν βρισκόμαστε σε κατάσταση απόγνωσης :ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ.
*Και βέβαια,υπάρχει πάντα η πιθανότητα το όλο ζήτημα αυτού του κειμένου να είναι απλά κατευθυνόμενο και ύποπτο. Το δημοσιεύουμε,περιμένοντας τα δικά σας σχόλια και απόψεις:
«Έφτασα εξω από την τουρκική τράπεζα της Ξάνθης. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα. Πού μπαίνω; σκέφτηκα! Η ανάγκη όμως ήταν πολύ μεγάλη… Έπρεπε να πάρω δάνειο και οι Ελληνικές τράπεζες δεν μου έδιναν, αν και στρατιωτικός, επειδή δεν είχα εγγυητή!!! Πού να το βρω τον εγγυητή σε μία πόλη που δεν έχω φίλους παρά μόνο γνωστούς; Μας έκοψαν και από τον μισθό και ο προγραμματισμός της οικογένειας τινάχτηκε στον αέρα…
Προχώρησα και μπήκα μέσα… Κυριαρχεί το κόκκινο χρώμα, αλλά είναι φυσικό. Αυτή η τράπεζα είναι Τουρκική…
Πλησίασα σε έναν γκισέ και η κοπέλα που ήταν εκεί μου είπε:
«- Γκιουνάιντε. Άφεριμ αφέντιμ. Οζ Γκελντί;» (Καλημέρα. Καλώς ήρθατε κύριε. Τί κάνετε;)
– Καλημέρα, ανταπάντησα. Ξέρετε ήρθα να ρωτήσω για καταναλωτικό δάνειο…
Η κοπέλα κατάλαβε ότι δεν ήμουν μουσουλμάνος και μου μίλησε πλέον σε σπαστά Ελληνικά:
«- Φυσικά. Πείτε μου τί ακριβώς θέλετε;»
– ¨Ενα καταναλωτικό δάνειο. Θέλω να με ενημερώσετε για τους όρους και τι χρειάζεστε από χαρτιά, της είπα.
Έβγαλε κάποια χαρτιά που είχε μπροστά της, ξεχώρισε δύο και μου τα έδωσε, λέγοντάς μου ότι θέλει φωτοτυπία ταυτότητας και ένα εκκαθαριστικό της Εφορίας.
Πήρα τα χαρτιά στα χέρια μου και τα κοίταξα. Το ένα ήταν στα Αγγλικά και το άλλο στα Τούρκικα!!!
– Δεν καταλαβαίνω τίποτε, της είπα.
«- Είναι οι όροι του δανείου αυτοί και αν θέλετε μπορώ να σας ενημερώσω. Τι δουλειά κάνετε;»
– Στρατιωτικός, της απάντησα.
Η κοπέλα με κοίταξε σαν σαστισμένη, έδειξε να πάγωσε.
«- Μισό λεπτό, περιμένετε», μου είπε και σηκώθηκε από τη θέση της. Πήγε σε ένα γραφείο που ήταν πίσω της και μίλησε σε έναν άνδρα.
Αυτός σηκώθηκε αμέσως. Με πλησίασε χαμογελαστός και μου ζήτησε ευγενικότατα να καθήσουμε στο γραφείο του. Με ρώτησε αν θέλω να παραγγείλω κάτι…!
«- Είστε στρατιωτικός ε; Ευχαρίστως να σας εξυπηρετήσουμε και να σας κάνουμε πελάτη μας. Πείτε μου, τι ακριβώς θέλετε να μάθετε για το καταναλωτικό δάνειο που είπατε στην κοπέλα…»
– Ξέρετε, με ενδιαφέρει το επιτόκιο, αλλά δεν έχω εγγυητές επειδή είμαι από αλλού και δεν γνωρίζω κανέναν εδώ, σε αυτή την πόλη…
«- Μην ανησυχείτε καθόλου. Το επιτόκιο είναι 3% και δεν θέλουμε εγγυητές»…
Έμεινα να τον κοιτάζω σαν χαζός…
– Και πότε θα πάρω τα χρήματα; τον ρώτησα.
«-Αμέσως μετά τις απαραίτητες υπογραφές. Δηλαδή σήμερα, όταν θα βγαίνετε από εδώ θα έχετε τα χρήματα μαζί σας. Μην ανησυχείτε καθόλου», μου είπε, ενώ ήμουν σίγουρος πως το χαμόγελό του ήταν ειρωνικό, αφού και άλλοι από τριγύρω μας κοίταζαν χαμογελαστά.
Ένιωθα πολύ άσχημα, αλλά η ανάγκη ήταν μεγάλη. Ποιός ξέρει τι να σκεφτόντουσαν για εμένα και για το Ελληνικό Στράτευμα…!
– Μπορώ να το σκεφθώ και να επιστρέψω; ρώτησα τον κύριο με τον οποίο μιλούσα…
«- Φυσικά. Σκεφθείτε το και ελάτε όποτε θέλετε. Θα είναι μεγάλη μας χαρά να σας εξυπηρετήσουμε και να σας βοηθήσουμε…», μου είπε.
Ναι, μεγάλη χαρά σκέφτηκα μέσα μου. Σηκώθηκα να φύγω, επειδή η ψυχή μου δεν άντεχε να δανειστώ από τουρκική τράπεζα… Δεν ξέρω, μπορεί τελικά να πάω, αφού οι δικοί μας με έχουν σαν σκουπίδι για πέταγμα και δεν νοιάζονται για τις πραγματικές ανάγκες της οικογένειάς μου…
Το γεγονός της δανειοδότησης Ελλήνων στρατιωτικών είναι αδιάψευστο, λόγω προσωπικής μαρτυρίας συγκεκριμένου δανειολήπτη, αλλά και προσκείμενων στρατιωτικών, στο φιλικό του περιβάλλον, που με πόνο ψυχής καταγγέλουν το οικονομικό αδιέξοδό τους μετά τα οικονομικά μέτρα που πήρε εναντίον τους η Τροϊκανή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Όπως καταγγέλουν, λόγω της ιδιότητάς τους που σημαίνει συνεχείς μετακινήσεις και της παραμονής τους μακριά από τον τόπο καταγωγής τους, δημιουργούνται οικονομικά προβλήματα στις οικογένεις στρατιωτικών που καλούνται να αντιμετωπίσουν σε πόλεις ή χωριά που δεν γνωρίζουν κανέναν. Δηλαδή, πλήρως αβοήθητοι, πρέπει να ανταπεξέρχονται στα όποια οικονομικά προβλήματα, τελείως μόνοι και επιφορτιζόμενοι το κόστος (όσο το δυνατόν αξιοπρεπούς) διαβίωσης των οικογενειών τους, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ανταποκριθούν στις ανάγκες ικανοποιητικής παροχής στην εκπαίδευση των παιδιών τους…
Η κυβέρνηση, με την μείωση των μισθών, αλλά και η πρακτική των τραπεζών, που απαιτούν εγγυητές για καταναλωτικά δάνεια (άσχετα αν η μισθοδοσία των στρατιωτικών ικανοποιείται από τις τράπεζες από τις οποίες ζητάνε κάποιο δάνειο), έχουν οδηγήσει σε ένα λογικό, αλλά ταυτόχρονα και επικίνδυνο σημείο τους στρατιωτικούς που όμως πρέπει να μην χάσουν το ηθικό τους και να ανταπεξέλθουν ψυχικά και ηθικά απέναντι στις απειλητικές διαθέσεις της Ελληνικής Πολιτείας που εκδηλώνονται (και όχι μόνο οικονομικά) απέναντί τους».
