Το Moυσείο Στρατιωτικής Κτηνιατρικής Υπηρεσίας, ευρίσκεται στο Στρατόπεδο «ΠΛΑΣΤΗΡΑ» (έδρα 1ΗΣ ΣΤΡΑΤΙΑΣ) στη Λάρισα.
Εγκαινιάστηκε στις 23 Μαρτίου 2005 και είναι μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα, καθώς η μόνιμη έκθεσή του περιέχει αμιγές κτηνιατρικό και ιππωνιακό υλικό, από την ίδρυση της Κτηνιατρικής Υπηρεσίας (1904) μέχρι σήμερα.
Η χρονική περίοδος, την οποία αντιπροσωπεύει το Μουσείο, οριοθετείται από την ίδρυση της Στρατιωτικής Κτηνιατρικής Υπηρεσίας το 1904, έως την κατάργηση του Ιππωνιακού Τμήματος το 1990. Περιλαμβάνει 4 περιόδους της Ελληνικής Στρατιωτικής Κτηνιατρικής Υπηρεσίας, όπως παρακάτω:
- Α΄ περίοδος (1904-1922), κατά την οποία ιδρύεται η Κτηνιατρική Υπηρεσία και συγκροτούνται τα πρώτα Κτηνιατρικά Νοσοκομεία σε Αθήνα (1904), Λάρισα (1912) και Θεσσαλονίκη (1914).
- Β΄ περίοδος (1922-1944), κατά την οποία το Κτηνιατρικό Σώμα ανεξαρτητοποιείται από τη Διεύθυνση Ιππωνιών και ξεκινά η λειτουργία των μικροβιολογικών εργαστηρίων τροφίμων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
- Γ΄ περίοδος (1945-1962), κατά την οποία συστήνεται το Σώμα Κτηνιατρικού και Ιππωνιών με τη συγκρότηση της Σχολής Εφαρμογής Κτηνιατρικού, Αποσπασμάτων Κτηνιατρικού και Ιππωνιών, νοσοκομείων κτηνών και αποθηκών κτηνιατρικού υλικού. Σημαντικό πρεσβευτή της περιόδου, αποτελεί το κτήριο του Πεταλωτηρίου, καθώς το 1961 η Σχολή Πεταλωτών-Πεταλουργών μετασταθμεύει από τη Θεσσαλονίκη στη Λάρισα, ενώ αποτελεί το μοναδικό στην Ελλάδα, Στρατιωτικό Πεταλουργείο.
- Δ΄ περίοδος (1963-1990), κατά την οποία εφαρμόζεται η σταδιακή απομάκρυνση των κτηνών από τις μονάδες του Στρατού, έως την πλήρη απομάκρυνσή τους και την κατάργηση του Ιππωνιακού Τμήματος. Κατά την ίδια περίοδο το Κτηνιατρικό Σώμα μεταπίπτει σε Τμήμα και υπάγεται στο Υγειονομικό (1969).
Ο σκοπός λειτουργίας του μουσείου, είναι να διαφυλαχθεί μέρος της ιστορικής παράδοσης του Στρατού, με τη μουσειακή έκθεση μοναδικών κειμηλίων (εξοπλισμού και κτηνιατρικού-ιππωνιακού υλικού), τα οποία χρησιμοποιήθηκαν από τη Στρατιωτική Κτηνιατρική Υπηρεσία κατά τον περασμένο αιώνα, ως παρακαταθήκη για τον επισκέπτη αλλά κυρίως για τις επερχόμενες γενιές. Ξαναφέρνει στη μνήμη μας ειδικότητες οπλιτών, οι οποίες έχουν εκλείψει σήμερα, όπως εκείνες του ημιονηγού, του ανεφοδιαστή, του νοσοκόμου κτηνών, του πεταλωτή, του πεταλουργού και του σαγματοποιού.