«Στο όνομα της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων της χώρας, στο όνομα μιας ανταλλακτικής διπλωματικής αξίας από τους αμυντικούς εξοπλισμούς, στο όνομα της «εξαγοράς» της εύνοιας και της υποστήριξης μεγάλων εταίρων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, προχωρήσαμε οι κυβερνήσεις, τα τελευταία χρόνια, σε αμυντικούς εξοπλισμούς με μια λογική ποσοτική, με μια λογική εκτατική, χωρίς αυτή η προσέγγιση να στηρίζεται στα στέρεα θεμέλια μιας εθνικής αμυντικής στρατηγικής, μιας πολιτικής εθνικής άμυνας και ασφάλειας, που λαμβάνει υπόψη τις μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν στην περιφέρειά μας, στην Ευρώπη, στο διεθνές σύστημα. Μια προσέγγιση που είχε ως αποτέλεσμα να σωρεύουμε αμυντικούς εξοπλισμούς, οι οποίοι πολλές φορές ήταν σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές επιχειρησιακές και αμυντικές ανάγκες της χώρας. Και όλα αυτά προστιθέμενα με ένα πέπλο αδιαφάνειας, με ένα πέπλο ανεξέλεγκτου, λόγω της μη συμμετοχής και συμβολής του Κοινοβουλίου, της Εθνικής Αντιπροσωπείας».
Πολύ ωραία η ανάλυση του αναπληρωτή υπουργού Άμυνας Πάνου Μπεγλίτη για το πως η Ελλάδα κάνει τις επιλογές της όταν έρχεται η ώρα να αγοράσει όπλα. Αλλά μήπως και σήμερα περίπου -για να μην πούμε ακριβώς- με τον ίδιο τρόπο δεν συζητάμε για αγορές;
