Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
Εννέα υπουργοί Εθνικής Άμυνας έχουν περάσει από το Χολαργό από το 2009 μέχρι και σήμερα. Όλοι τους -εκτός από τους υπηρεσιακούς- ανακοίνωσαν σχέδια,ιδέες και προτάσεις. Άπαντες αποχώρησαν χωρίς να έχουν προλάβει να κάνουν το παραμικρό. Οι υπουργοί , όπως και οι Αρχηγοί ΓΕΣ “αλλάζουν σαν τα πουκάμισα” την ίδια ώρα που τα προβλήματα της Εθνικής Άμυνας και της ασφάλειας της χώρας έχουν λάβει διαστάσεις ανεξέλγκτες. Έχει κάποιος σκοπό να το καταλάβει; Και το κυριότερο; Θα ασχοληθεί κάποιος σοβαρά μ΄ αυτόν τον κυβερνητικό τομέα ή θα συνεχίσει να κυριαρχεί η λογική “πολιτική παιδικής χαράς”; Η πρόταση έχει ξαναγίνει από το Onalert.gr. Το ΥΠΕΘΑ δεν χρειάζεται “έναν υπουργό” ,υπηρεσιακό ή…προσωρινό . Χρειάζεται πολιτική ηγεσία που θα έχει χρόνο και ελευθερία να κινηθεί και να δώσει άμεσες λύσεις. Χρειάζεται έναν “οικουμενικό ΥΕΘΑ” ,που θα αναλάβει το τιμόνι της πολιτικής διεύθυνσης των ΕΔ σε βάθος τριετίας ,ίσως και πενταετίας. Έναν “υπουργό-μάνατζερ”.
Τα αστεία κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουν. Γιατί καταντούν να γίνονται και κακόγουστα και επικίνδυνα. Από το 2009 “παίζουμε κορώνα-γράμματα” την τύχη μας στον τομέα της Εθνικής Άμυνας. Η οικονομική,κοινωνική και πολιτική κρίση που ξέσπασε θα μπορούσε να είναι η χρυσή ευκαιρία για να γίνουν πραγματικά μεγάλες τομές στον χώρο της Εθνικής Άμυνας. Τομές που θα άλλαζαν τελείως τη δομή τους και θα τις οδηγούσαν σ΄ αυτό που εκατοντάδες φορές έχουμε ακούσει ως εξαγγελία,αλλά ποτέ δεν το έχουμε δει: στην μεταμόρφωσή τους σε “σύγχρονες,ευέλικτες και αποτελεσματικές ΕΔ”. Και πιο φθηνές βεβαίως!
Αντιθέτως κατά τη διάρκεια της κρίσης επικράτησε η γνωστή “πολιτικάντικη λογική”. Οι παρεμβάσεις που έπρεπε να γίνουν προσέκρουαν πάντα στις αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών και στον τρόμο του λεγόμενου “πολιτικού κόστους”! Οι πολιτικοί που πέρασαν από τη καραέκλα του ΥΕΘΑ δεν τόλμησαν να αντιπαρατεθούν. Σκεπτόμενοι και το προσωπικό αλλά και το κομματικό κόστος. Κάθε “ψηφαλάκι” ήταν πολύτιμο στις εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν από το 2009 μέχρι σήμερα. Ποιος να ασχοληθεί σοβαρά με την Εθνική Άμυνα;
Η “πρώτη φορά Αριστερά” κυβέρνηση , με δεξιό όμως ΥΕΘΑ, είχε δημιουργήσει κάποιες ελπίδες, ότι θα κινηθεί σε άλλο μήκος κύματος! Φρούδες οι ελπίδες, παρά την τοποθέτηση του απόστρατου στρατηγού Νίκου Τόσκα στη θέση του ΥΦΕΘΑ. “Θεωρητικός” της αναδιοργάνωσης ο στρατηγός, έμεινε δυστυχώς στην θεωρία επί επτάμηνο.
Όλα αυτά ομως είναι πλέον παρελθόν. Αυτή τη στιγμή οι ΕΔ “πολιτικά” διευθύνονται από τον υπηρεσιακό ΥΕΘΑ πτέραρχο Γιάννη Γιάγκο. Μια καλή επιλογή, αφού πρόκειται για άνθρωπο που προέρχεται από τις ΕΔ, τις έχει διοικήσει από τη θέση του Α/ΓΕΕΘΑ, γνωρίζει πρόσωπα,πράγματα κα προβλήματα. Η θητεία του προκαθορισμένη ,οι αρμοδιότητές του ανύπαρκτες ως υπηρεσιακός. Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει είναι τι θα γίνει μετά από την 20η Σεπτεμβρίου ,όταν οι κάλπες θα έχουν κλείσει και μια νέα κυβέρνηση -ελπίζουμε- θα έχει προκύψει. Θα συνεχίσουμε και μετά την ίδια τακτική της τοποθέτησης “ενός ΥΕΘΑ” που τελικά θα αποδειχτεί …διακοσμητικός;
Αν η Ελλάδα ήταν πολιτικά σοβαρή χώρα θα μπορούσαμε ίσως να ελπίζουμε ότι όλα τα κόμματα που διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία, θα είχαν συναισθανθεί τους κινδύνους και τις απειλές που αντιμετωπίζουμε. Και θα είχαν έρθει σε συνεννόηση -προεγλογική ή μετεκλογική- για την τοποθέτηση ενός κοινά αποδεκτού προσώπου στη θέση του ΥΕΘΑ. Ενός προσώπου που θα αναλάμβανε ανεξάρτητα από τις πολιτικές και κομματικές εξελίξεις να “τρέξει” απερίσπαστο το τομέα της Εθνικής Άμυνας. Ενός “μάνατζερ” που δεν θα φοβηθεί να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών, βουλευτών και πολιτευτών για να προχωρήσει γρήγορα και αποτελεσματικά στο “συμμάζεμα” των ΕΔ. Στην περίφημη αναδιοργάνωση.
Μέσω της οποίας μπορούν να προκύψουν πόροι για να αντιμετωπιστούν κάποια έστω από τα μεγάλα προβλήματα του προσωπικού.
Χρειαζόμαστε έναν ΥΕΘΑ που θα αναλάβει να ηρεμήσει το προσωπικό ,όχι όμως μόνο με λόγια μετά από το τέλος ασκήσεων και παρελάσεων, αλλά με έργα, έστω και μικρά .
Έναν “οικουμενικό υπουργό” που δεν θα έχει πρόβλημα να συναντήσει τους Έλληνες επιχειρηματίες από τον χώρο της αμυντικής βιομηχανίας για να την “ξαναβάλει” μπροστά ,μαζί με την κρατική. Θέτοντας στόχους και “ανοίγοντας” θέματα που για χρόνια παραμένουν σε φακέλους και συρτάρια. Και εκμεταλλευόμενος και την τελευταία δυνατότητα που έχει η ελληνική αμυντική βιομηχανία υπέρ των ΕΔ.
Είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί το πρόσωπο κοινής αποδοχής στο οποίο όλα τα πολιτικά κόμματα θα αναθέσουν την “πολιτική διεύθυνση” των ΕΔ ,με την προοπτική να “πιάσει” συγκεκριμένους στόχους και να έχει χειροπιαστά αποτελέσματα;
Είναι τόσο δύσκολο να γίνει κατανοητή η ανάγκη “πολιτικής σταθερότητας” στον χώρο της Εθνικής Άμυνας; Απ΄ ότι μας έχει δείξει η πραγματικότητα μέχρι σήμερα,μάλλον ναι. Η σταθερότητα απαιτεί και σοβαρότητα. Και το πολιτικό μας σύστημα έχει αποδείξει άπειρες φορές ότι δεν θέλει να ΄χει και …πολλά ,πολλά με την σοβαρότητα.
Ας ελπίσουμε η επομενη κυβέρνηση να μας διαψεύσει.