Το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913 βρήκε την Ελλάδα νικήτρια, αποδίδοντας στο ελληνικό κράτος τα εδάφη της Ανατολικής Μακεδονίας (από την κορυφογραμμή του όρους Κερκίνη μέχρι τις εκβολές του ποταμού Νέστου), όχι όμως και εκείνα της Δυτικής Θράκης (δυτικά του ποταμού Έβρου), τα οποία επιδικάστηκαν στην ηττημένη Βουλγαρία.
Όμως, το 1918 η έκβαση των επιχειρήσεων στο Μακεδονικό Μέτωπο και η νίκη των Συμμαχικών Δυνάμεων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έθεσε οριστικό τέρμα στην κυριαρχία της Βουλγαρίας στην περιοχή. Τον Οκτώβριο του 1919, με απόφαση της Διάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων, ο Γάλλος Στρατηγός Charles Antoine Charpy ανέλαβε την πολιτική και στρατιωτική διοίκηση της Θράκης, που, για μερικούς μήνες, αποτέλεσε ένα ιδιότυπο διασυμμαχικό κράτος (Διασυμμαχική Θράκη), με έδρα την Κομοτηνή.
Το καθεστώς αυτό διατηρήθηκε στην περιοχή μέχρι τα μέσα Μαΐου 1920, οπότε ο Ελληνικός Στρατός εξουσιοδοτήθηκε να αντικαταστήσει τα συμμαχικά στρατεύματα δυνάμει της Συνθήκης του Σαν Ρέμο (Απρίλιος 1920).
Η αποστολή ανατέθηκε στο Σώμα Στρατού Εθνικής Αμύνης υπό τη διοίκηση του Υποστράτηγου Εμμανουήλ Ζυμβρακάκη. Το πρωί της 14ης Μαΐου 1920, η Μεραρχία Σερρών εισήλθε στην Κομοτηνή και έτυχε της ενθουσιώδους υποδοχής των κατοίκων της πόλης.
Την ίδια ημέρα αποβιβάστηκε στην Αλεξανδρούπολη το 15ο Σύνταγμα Πεζικού της Μεραρχίας Ξάνθης αντικαθιστώντας τα εκεί γαλλικά τμήματα, και ακολούθησε η κατάληψη του Καραγάτς από την IX Μεραρχία Πεζικού (16 Μαΐου). Στις 20 Μαΐου 1920 ολοκληρώθηκε με επιτυχία η κατάληψη της Δυτικής Θράκης, η οποία έκτοτε αποτελεί επίσημα αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής επικράτειας.
Πηγή και φωτογραφίες από: ΓΕΣ
