Ο πόλεμος έχει ένα πρόσωπο σκληρό. Ένα αποτρόπαιο πρόσωπο ακόμη και για τους μεγάλους που τον κάνουν. Δύσκολα αντέχει κάποιος. Πολύ περισσότερο όταν δεν πολεμάει… Όταν είναι μόλις 5 χρονών και το όπλο είναι μεγαλύτερο από το μπόι του. Ο πόλεμος είναι δύσκολος όταν το ύψος σου φτάνει δεν φτάνει στα γόνατα αυτών που πολεμούν. Ο πόνος είναι αβάσταχτος όταν βλέπεις τους ανθρώπους με τα χακί να μπαίνουν στο σπίτι σου να χτυπούν τον πατέρα σου και να τον συλλαμβάνουν… Αυτό δεν αντέχεται…
Χεβρώνα Δυτική όχθη: Ένα απόσπασμα Ισραηλινών στρατιωτών εισβάλει σε καταυλισμό Παλαιστινίων. Αρχίζει αδιακρίτως να σπάει πόρτες και να μπαίνει σε σπίτια – παράγκες και να συλλαμβάνει κόσμο…
Ό πεντάχρονος παλαιστίνιος δεν καταλαβαίνει με το απονήρευτο μυαλό του γιατί αυτοί οι ψηλοί κύριοι που φοράνε τα ίδια ρούχα είναι τόσο βίαιοι και φωνάζουν. Μέχρι την στιγμή που βλέπει να συλλαμβάνουν τον πατέρα του …
Βλέπει δύο απο αυτούς να του κάνουν κεφαλοκλείδωμα με βία και φοβάται. Το κλάμα του ραγίζει καρδιές. Ίσως όχι τις καρδιές αυτών που χτυπούν τον πατέρα του… τρέχει ξυπόλητος στο χώμα και στις πέτρες και τους προλαβαίνει πριν μπουν στο στρατιωτικό φορτηγό. Κλαίει και φωνάζει. Παρακαλάει να αφήσουν τον πατέρα του. Βάζει το μικρό κορμάκι του σαν ασπίδα ανάμεσα στους φαντάρους. Θέλει να τους εμποδίσει. Δεν μπορεί. Είναι μικρός, είναι κοντός τους φτάνει μέχρι το γόνατο. Δεν του δίνουν σημασία. Κινδυνεύει να τον πατήσουν με τα στρατιωτικά τους άρβυλα. Ένας κοντοκουρεμένος Ισραηλινός στρατιώτης. Τον πιάνει από τους ώμους και σαν πούπουλο τον σηκώνει ψηλά και τον απομακρύνει. Είναι ένας 5χρονος. Μια αμελητέα ποσότητα. Στο πλάνο φαίνεται καθαρά πως το όπλο του φαντάρου είναι μεγαλύτερο από το παιδάκι.
Δεν τα παρατάει κάνει τον γύρο και ξαναμπαίνει ανάμεσα στους φαντάρους για να γλυτώσει τον πατέρα του. Μάταια. Είναι μια αμελητέα ποσότητα. Ποιος νοιάζεται για το κλάμα του. Κανείς και πολύ περισσότερο εκείνοι… Ο ίδιος φαντάρος τον πιάνει από τον ώμο. Κλείνει τα χέρια του σαν τανάλια στα τρυφερά κόκαλα του μικρού. Τον πονάει και τον απομακρύνει. Ο μικρός σπάει την λαβή. Πρέπει να προλάβει ήδη έχουν βάλει τον πατέρα του στο φορτηγό. Δεν ξέρει εάν θα τον ξαναδεί…
Το φορτηγό απομακρύνεται… η οικογένεια του κλαίει. Τρέχει ξυπόλητος προς ένα τζίπ κρατώντας μια σακούλα . Πρέπει να μπει μέσα να πάει μαζί με τον πατέρα του…
Κάποιος είπε κάποτε ότι τα παιδιά δεν είναι “μίνι” άνθρωποι με “μίνι” δικαιώματα… Ο Μικρός δεν το ξέρει αυτό.
Ίσως κάποιοι μετά από χρόνια αναρωτηθούν γιατί ένας 20χρονος παλαιστίνιος έγινε ανθρώπινη βόμβα σε κάποια πόλη του Ισραήλ και σκότωσε πραγματικά αθώους ανθρώπους…
