Ο Γάλλος πρόεδρος υπήρξε πέντε χρόνια υπουργός Εσωτερικών και από εκείνη τη θέση είχε οικοδομήσει την εικόνα ενός ριζοσπαστκού διώκτη του εγκλήματος και του μαχητή κατά της μετανάστευσης κυρίως για τους μουσουλμάνους.
Προφανώς ο Σαρκοζί θέλει να επαναλάβει την πολιτική στρατηγική της εκστρατείας του 2007, όταν προσπάθησε να ακολουθήσει τις συμβουλές του Καρλ Ρόουβ . Αντί να προσπαθούμε να οικοδομήσουμε μια πλειοψηφία, είναι πιο αποτελεσματικό να προωθούμε αμφιλεγόμενα θέματα , όπως η μετανάστευση, η εθνική ταυτότητα, η εγκληματικότητα και το Ισλάμ, τα οποία μπορούν να προκαλέσουν τον κατακερματισμό της αντιπολίτευσης.
Εκτός από το πετρέλαιο (85% των εξαγωγών) και της εισαγωγής των όπλων (1 δισ. δολάρια), το ζήτημα της μετανάστευσης έρχεται ως βασικό μέλημα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας σε σχέση με τα πρόσφατα γεγονότα στη Λιβύη και τη Βόρεια Αφρική.
Μια από τις λέξεις που χρησιμοποιούνται περισσότερο από τους ευρωπαίους διπλωμάτες τις τελευταίες ημέρες για να αναφερθούν στη δράση του Καντάφι είναι η λέξη «απαράδεκτος». Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια…ο απαράδεκτος ήταν απολύτως αποδεκτός από τις κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες είχαν φθάσει στο σημείο να του αναθέσουν την προστασία των συνόρων τους!
Πάνω από τρία χρόνια ο μηχανισμός αστυνόμευσης της Λιβύης είχε χρησιμοποιηθεί για να κρατήσει τους μετανάστες μακριά από το «ιερό» έδαφος της Ευρώπης.
«Είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι για τις εξελίξεις στη Βόρεια Αφρική» – είπε ο εκπρόσωπος του Ευρωπαίου Επιτρόπου Εσωτερικών – Michele Cercone, ο οποίος επισκέφθηκε τη Λιβύη το περασμένο έτος για να κλείσει συμφωνίες συνεργασίας με την υπόσχεση για βοήθεια ύψους 5 δις ευρώ ετησίως σαν αντάλλαγμα για τη συνεργασία του συνταγματάρχη Kadhafi ο οποίος είχε προειδοποιήσει ότι «αύριο, ίσως και η Ευρώπη να είναι…μαύρη».
Πριν από δύο χρόνια μια συμφωνία μεταξύ Ιταλίας και Λιβύης επέτρεψε στο ιταλικό ναυτικό να παρεμποδίσει σκάφη με μετανάστες και να τους υποχρεώσει να επιστρέψουν στη Λιβύη, μία από τις κύριες οδούς εισόδου στην Ευρώπη λόγω της εγγύτητάς του στη νότια Ιταλία. Έτσι, εκτιμάται ότι το 2008 πάνω από 32.000 λαθρομετανάστες εισήλθαν στην Ιταλία μέσω της Λιβύης, και το 2009 μετά τη συμφωνία, μόνο 7.000 μετανάστες έφτασαν στον προορισμό τους.
Όσοι απέτυχαν να εισέλθουν στην Ευρώπη, τέθηκαν υπό κράτηση στα στρατόπεδα της Λιβύης.
Σύμφωνα με την ιταλική κυβέρνηση, η Λιβύη έχει «κρατήσει» ήδη πάνω από 2,5 εκατομμύρια μετανάστες κατά τα τελευταία πέντε χρόνια.
Σε αντίθεση με την στάση του στις ταραχές στην Τυνησία και την Αίγυπτο, ο Σαρκοζί όχι μόνο καταδίκασε το καθεστώς του Καντάφι, αλλά ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε το προσωρινό Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο, στη Βεγγάζη. Υπολόγισε ότι θα ήταν μια άριστη ευκαιρία να θέσει τη Γαλλία στο «πάνθεον των μεγάλων εθνών». με στόχο να αυξηθεί η δημοτικότητα του.
Επιπλέον, η παρέμβαση στη Λιβύη θα ήταν ένας τρόπος να επιβεβαιώσει εκ νέου τη θέση του στην Ευρώπη, και ειδικά ως αντίβαρο στην πολιτική και οικονομική δύναμη της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι ένα μήνυμα που λέει ότι αν η Ευρώπη θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη ως παγκόσμια δύναμη, η γαλλική στρατιωτική μηχανή είναι ένα σημαντικό στήριγμα της.
Σε μηνύματα στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, ο Γάλλος πρόεδρος προσπάθησε απεγνωσμένα να βελτιώσει την εικόνα του, φωνάζοντας για «μεγάλη ελπίδα» από τις αραβικές ταραχές. Dominique Paille, Πρόεδρος του Γαλλικού Υπουργείου Μετανάστευσης και Ενσωμάτωσης, παρατήρησε ότι «πριν από λίγες εβδομάδες βλέπαμε το τρένο της ιστορίας να περνάει,και τώρα ήρθε η ώρα για μας να γίνουμε μία από τις ατμομηχανές του.»
Με τη σειρά του,ο Claude Guéant, Υπουργός Εσωτερικών και Μετανάστευσης, ένας άνδρας με την εμπιστοσύνη του προέδρου, που θέλει να τον ανταγωνιστεί από τα δεξιά (η νέα ηγέτης του Εθνικού Μετώπου, Marine Le Pen, έρχεται πρώτη σε προτιμήσεις) ανέφερε ότι «λόγω της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, οι Γάλλοι έχουν μερικές φορές την αίσθηση ότι δεν είναι πλέον στο σπίτι τους.»
Η διαφορά, και είναι πολύ πιο σοβαρό, είναι ότι τώρα το επίκεντρο του εσωτερικού δικαίου και της τάξης συνδέεται στενά με την γαλλική και ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική. Κατά μία έννοια, η Γαλλία επιθυμεί να επανέλθει στο ρόλο που είχε , τον δέκατο ένατο αιώνα, όταν ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις επεδίωκαν να προβάλλουν την εξουσία τους και να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους εκτός Ευρώπης.