Η πρόταση της Lockheed Martin για ένα υβρίδιο του F-22 Raptor, και του νεότερου F-35 Lightning II, προκάλεσε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ωστόσο, ορισμένοι ειδικοί θεωρούν ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα μπορεί να ανασταλεί ώστε στη θέση του να ξεκινήσει ξανά η ανάπτυξη του Northrop YF-23 Black Widow II, ενός αεροσκάφους που αρκετοί πίστευαν ότι θα είχε ξεπεράσει τις εντυπωσιακές αποδόσεις του F-22 Raptor.
Το 1981, το Πεντάγωνο προκήρυξε τον διαγωνισμό για ένα Advanced Tactical Fighter (ATF), αναζητώντας το stealth μαχητικό της επόμενης γενιάς ώστε να ανταποκριθεί στα νέα σοβιετικά μαχητικά Su-27 Flanker και MiG-29 Fulcrum dogfight. Οι δύο ανταγωνιστές στο διαγωνισμό ήταν η Lockheed-Martin και η Northrop, που κλήθηκαν να παράγουν πρωτότυπα YF-22 και YF-23 των αντίστοιχων σχεδίων τους. Μέχρι τότε, και οι δύο εταιρείες είχαν κάποια εμπειρία με σχεδιασμό αεροσκαφών, η Lockheed έχοντας κατασκευάσει τα F-117 και η Northrop που συμμετείχε στο νέο βομβαρδιστικό B-2 stealth.
Το YF-22 του Lockheed είχε εντυπωσιακή εμφάνιση, αλλά το YF-23, που ονομάστηκε Black Widow II, ήταν πραγματικά μοναδικό,με ιδιαίτερη εμφάνιση και τεχνικά χαρακτηριστικά που το καθιστούσαν εξαιρετικά δύσκολο στον εντοπισμό. Η Northrop δημιούργησε δύο πρωτότυπα: το PAV-1 «Spider» το οποίο πέταξε τον Ιούνιο του 1990 και το ανοιχτό γκρι PAV-2 «Gray Ghost», τον Οκτώβριο.
Το πρώτο χρησιμοποιούσε τον Turbofan Pratt & Whitney F119 κινητήρα όπως και το Raptorτο δεύτερο είχε κινητήρα YF120, οποίος είχε καλύτερη απόδοση χαμηλών και υψηλών ταχυτήτων, ενώ η κατασκευή του κινητήρα μείωνε την εκπομπή στοιχείων θερμότητας, βελτιώνοντας έτσι την απόκρυψή του από τα ραντάρ.
Τα πρωτότυπα YF-23 ελέγχθηκαν σε 65 ώρες πτήσης. Και τα δύο είχαν δεξαμενές ανεφοδιασμού κατά τη διάρκεια της πτήσης και ένα όπλο που διέθετε τέσσερα βλήματα μεγάλου βεληνεκούς AIM-120. Τα αεροσκάφη παραγωγής θα είχαν επίσης ενσωματώσει ένα κανόνι Vulcan 20 χιλιοστών και μια μετατροπή, για να μεταφέρουν δύο ακόμη βλήματα Sidewinders μικρής εμβέλειας, όμως δεν διέθεταν ραντάρ.
Ωστόσο, το YF-23 δεν διέθετε ένα βασικό χαρακτηριστικό του Raptor, δηλαδή την εκτέλεση στενών ελιγμών σε χαμηλή ταχύτητα. Έτσι, το Raptor θεωρήθηκε ως το πιο ευέλικτο από τα δύο. Αξίζει να σημειωθεί πως το F-23 ξεπερνούσε το Raptor στις περισσότερες κατηγορίες, αλλά η Lockheed Martin,κατάφερε να παρουσιάσει το F-22 στο σύνολό του με καλύτερο τρόπο στους κριτές του Πενταγώνου.
Αν η Αεροπορία έπρεπε σήμερα να επιλέξει μεταξύ μεγαλύτερης ευελιξίας ή μακρύτερης εμβέλειας και μεγαλύτερης μυστικότητας, θα επέλεγε σχεδόν σίγουρα το τελευταίο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι θεωρητικοί πιστεύουν ότι ο πιο κρίσιμος παράγοντας πλέον είναι η ικανότητα εντοπισμού και όχι η ευελιξία του αεροσκάφους.
Επιπλέον, τα μαχητικά μικρής εμβέλειας περιορίζονται ως προς τη λειτουργικότητά τους, καθώς αναπτύσσονται από προκεχωρημένες αεροπορικές βάσεις , εκτεθειμένες σε επιθέσεις πυραύλων του εχθρού , κάτι που η Πολεμική Αεροπορία πρέπει να εξετάσει ως προς τι επιχειρήσεις πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Στην πραγματικότητα, το έκτακτο πρόγραμμα μαχητών έκτης γενιάς της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ «Penetrating Counter Air» , δίνει έμφαση στη μεγάλη εμβέλεια παρά στην ευελιξία και ο προτεινόμενος σχεδιασμός της Lockheed φαίνεται να έχει μεγάλη ομοιότητα με το YF-23.
Φυσικά, η τεχνολογία YF-23 της Northrop δεν εξαφανίστηκε απλά μετά την απώλεια του διαγωνισμού. Πάνω από μια δεκαετία αργότερα, η Northrop προσπάθησε να αναπτύξει μια βελτιωμένη έκδοση του YF-23 για ένα βομβαρδιστικού μεσαίου βεληνεκούς, αν και τελικά η Πολεμική Αεροπορία κατέληξε να επιλέξει το B-21 Long-Range το 2016.
Το 2018, οι έρευνες του Τόκιο για πιθανούς συνεργάτες του προγράμματος μαχητών F-3 stealth, σύμφωνα με πληροφορίες, έλαβαν μια θετική ανταπόκριση από την Northrop-Grumman. Ενώ η Northrop μπορεί να επιδιώξει την αναζωογόνηση του YF-23, είναι πιθανότερο να προσφέρει μοναδικές πτυχές της σχεδίασης του αεροσκάφους και του κινητήρα, οι οποίες στη συνέχεια θα μπορούσαν να ενσωματωθούν με νέες ή υπάρχουσες ιαπωνικές τεχνολογίες.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλές πτυχές του σχεδιασμού της Northrop της δεκαετίας του 1980 θα χρειάζονται άμεσης αναβάθμισης στο σύνολό τους. Ωστόσο, η Ιαπωνική Πολεμική Αεροπορία, δύναται να προτιμήσει να ξεκινήσει με τη βάση μιας υπάρχουσας και δοκιμασμένης ατράκτου και στη συνέχεια να την βελτιώσει, αντί να ξεκινήσει από το μηδέν. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα, η «Μαύρη Χήρα» και το Raptor μπορεί να αναμετρηθούν ξανά σε δεύτερο διαγωνισμό.