Με το Rommel που οδηγεί στην Αίγυπτο και τους Βρετανούς να απομακρύνονται από την Ελλάδα, ένα ξαφνικό υπέρ-ναζιστικό πραξικόπημα στο Ιράκ βάζει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου στα πόδια της Γερμανίας.
Την άνοιξη του 1941, τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή εξερράγησαν ξαφνικά σε μια κρίση για τη Μεγάλη Βρετανία. Στις 24 Μαρτίου, ο γενικός εισαγγελέας Erwin Rommel, που σύντομα θα είναι γνωστός ως η θρυλική «Αλεπού της Ερήμου», μοιράστηκε την πρώτη ήττα της Βρετανίας με τους Afrika Korps στο El Agheila της Λιβύης. Ήταν μόνο η αρχή. Στις 12 Απριλίου, ο Rommel θα οδηγούσε τους σκληρά πιεσμένους Βρετανούς Tommies πίσω στις ίδιες τις πύλες της Αιγύπτου, απειλώντας το ζωτικό κανάλι του Σουέζ. Επίσης, τον Απρίλιο, ο 12ος Γερμανικός Στρατός θα ξεπέρασε την Ελλάδα σε μια εκστρατεία- αστραπή, των τριών εβδομάδων, αναγκάζοντας μια γενικευμένη εκκένωση των βρετανικών δυνάμεων στην Κρήτη,για άλλη μια φορά από μια γερμανική αεροπορική εισβολή.
Ακριβώς όπως τα γεγονότα αυτά ξεδιπλώνονταν, ένα χειρότερο πλήγμα έπεσε. Η προ-βρετανική κυβέρνηση του Ιράκ ανατράπηκε σε ένα πραξικόπημα τον Μάρτιο από τον φίλα προσκείμενο στη Γερμανία Ράσιντ Αλί Γκαϊλάνι. Ο πρωθυπουργός του Ιράκ, ο Nuri al-Said, έπρεπε να φύγει για να επιβιώσει. Ο βρετανός πρεσβευτής, Sir Kinahan Cornwallis, κρατήθηκε ομήρος στην πρεσβεία. Ο Ράσιντ Αλί έκανε «απειλές προς τον Πρέσβη για την περικοπή των λαιμών των Βρετανών αν είχαν βρεθεί βόμβες στη Βαγδάτη», υπενθύμισε ο Βρετανός αξιωματικός Somerset de Chair, ο οποίος θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στο έλλον.
Το πραξικόπημα του Ιράκ ήταν εξίσου καταστροφικό για την Αγγλία στη Μέση Ανατολή, σε συνδυασμό με τις θεαματικές νίκες της Βόρειας Αφρικής, διότι το Ιράκ είχε μια σπουδαιότητα, που ιεραρχείτο δεύτερη μετά από εκείνη της Αιγύπτου, για την επιβίωση της βρετανικής εξουσίας σε ολόκληρη την περιοχή . Ο λόγος της αξίας του Ιράκ στην Αγγλία ήταν απλός. Όποιος ήλεγχε το Ιράκ, αγκάλιαζε την πιο κρίσιμη χερσαία διαδρομή μεταξύ της Αιγύπτου και της Ινδίας, το πιο πολύτιμο κόσμημα στην αυτοκρατορική κορώνα της Αγγλίας. Εξίσου ζωτικής σημασίας ήταν ότι όποιος ήλεγχε τη Βαγδάτη, την πρωτεύουσα του Rag, θα μπορούσε να διασπάσει τους ζωτικούς αγωγούς πετρελαίου που διασχίζουν τις ερήμους προς τη Μεσόγειο και από το Ιράν προς το λιμάνι του Βασιλικού Περσικού Κόλπου του Ιράκ, από το οποίο τα πετρελαιοφόρα το καύσιμο που ήταν τώρα το αίμα της ίδιας της ζωής της Αγγλίας και της αυτοκρατορίας της.
Ο Rommel, τα πάντσερ του οποίου ήταν εξαρτημένα από το πετρέλαιο, συνειδητοποίησε την αξία της τεράστιας δεξαμενής πετρελαίου στη Μέση Ανατολή. «Το 1939», έγραψε, «η Περσία και το Ιράκ μαζί παρείχαν συνολικά περίπου 15 εκατομμύρια τόνους πετρελαιοειδών, σε σύγκριση με τους 6,5 εκατομμύρια τόνους της Ρουμανίας». Η Ρουμανία ήταν ο τόπος των φημισμένων γερμανικών πετρελαϊκών πεδίων της Πουέραιας, βαρύ βομβαρδισμό των συμμάχων κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Από τότε που ο Παγκόσμιος Πόλεμος κατέστρεψε τη δύναμη των Οθωμανών Τούρκων, η κατοχή φιλικής κυβέρνησης που καθόταν στη Βαγδάτη αποτελούσε ακρογωνιαίο λίθο της βρετανικής πολιτικής. Η Κοινωνία των Εθνών είχε δώσει στο Ιράκ, όπως την Παλαιστίνη, στην Αγγλία ως εντολή – σχεδόν αποικία, αλλά τεχνικά υπό την εποπτεία της Κοινωνίας των Εθνών. Όταν ο περίφημος Τ.Α. Ο Λόρενς βοήθησε τον μεσίτη Winston Churchill για τη βρετανική διευθέτηση της Μέσης Ανατολής, ο Έμιρ Φέισαλ, ηγέτης του Lawrence στην φημισμένη Αραβική εξέγερση, εγκαταστάθηκε στη Βαγδάτη ως βασιλιάς. Για να εξασφαλίσουν την κυριαρχία του Φέισαλ (και να προστατεύσουν το ενδιαφέρον της Βρετανίας), οι Βρετανοί περιπολούσαν την τεράστια ιρακινή έρημο και τις φυλές της Βεδουίνων από τα αεροπλάνα της Royal Air Force (RAF) και τα τεθωρακισμένα αυτοκίνητα Rolls-Royce στο έρημο.
Σχέδια της Γερμανίας για τη Μέση Ανατολή
Ωστόσο, το πραξικόπημα του Rashid Ali al-Gailani, του Μαρτίου του 1941, με επικεφαλής τη μυστική εταιρεία «Golden Square», είχε ανατρέψει αυτήν την προσεκτική διευθέτηση. Για τον Rommel, η πιθανότητα ενός κυβερνήτη υπέρ του Άξονα στο πλούσιο σε πετρέλαιο Ιράκ ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Με επαρκή υποστήριξη από τον Χίτλερ (που δεν ήταν ποτέ καλό για τους Δυτικούς Συμμάχους, εξαιτίας του ενδιαφέροντος του Führer για την επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης), ο Rommel είδε τους Αφρικανούς Στόχους να χτυπούν τη Μέση Ανατολή για να εκμεταλλευτούν το πετρέλαιο πεδία και στη συνέχεια, με άφθονο καύσιμο για τις δεξαμενές του, να είναι έτοιμοι να χτυπήσουν, αν χρειαστεί, το υπογάστριο της Ρωσίας.
Στην περήφανη, στρατιωτική πεζογραφία του, η «Aλεπού της Ερήμου» διατύπωσε τα σχέδια καμπάνιας σε σημείωμα στον εαυτό του για να χρησιμοποιηθεί για μεταπολεμικά απομνημονεύματα: «Θα μπορούσαμε να νικήσουμε και να καταστρέψαμε τον βρετανικό στρατό και αυτό θα άνοιγε το δρόμο προς το κανάλι του Σουέζ … Με όλη την ακτογραμμή της Μεσογείου στα χέρια μας, προμήθειες θα μπορούσαν ανενόχλητα να έχουν αποσταλεί στη Βόρεια Αφρική. Τότε θα ήταν δυνατόν να προωθηθούν στην Περσία [το σημερινό Ιράν] και στο Ιράκ, προκειμένου να αποκοπούν οι Ρώσοι από τη Βασόρα [που αποτέλεσε κύρια πηγή εφοδιασμού της Ρωσίας όταν εισέβαλε ο Χίτλερ], να πάρουν στην κατοχή τους πετρελαϊκά πεδία και να δημιουργήσουν μια βάση για μια επίθεση στη νότια Ρωσία. «Με λίγα λόγια, η κατάκτηση των πετρελαϊκών πεδίων της Μέσης Ανατολής από τον Rommel» θα είχε δημιουργήσει έτσι τις συνθήκες για νίκη στις ρωσικές πεδιάδες «.
