«Είναι η πρώτη φορά μετά το σχίσμα των δυο Εκκλησιών, που πραγματοποιήθηκε τον ενδέκατο αιώνα, που συμβαίνει αυτό », τονίζει το Rai News.
Το Σχίσμα του 1054
Το Σχίσμα του 1054, γνωστό επίσης ως Μεγάλο Σχίσμα, ήταν το γεγονός που διαίρεσε το Χριστιανισμό σε Δυτικό καθολικισμό και Ανατολική Ορθοδοξία. Αν και εντοπίζεται χρονολογικά στο έτος 1054, όταν ο Πάπας Λέων Θ΄ και ο Πατριάρχης Μιχαήλ Α΄ Κηρουλάριος αντάλλαξαν μεταξύ τους αναθέματα, το σχίσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης ήταν στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα μιας εκτεταμένης περιόδου αποξένωσης μεταξύ των δύο εκκλησιών.
Οι αρχικές αιτίες του σχίσματος ήταν οι διαφωνίες σχετικά με την παπική αρχή — ο Πάπας απαιτούσε να έχει εξουσία ανώτερη των τεσσάρων Πατριαρχών της Ανατολής και να ασκεί δικαιοδοσία πάνω τους, ενώ οι τέσσερις Πατριάρχες υποστήριζαν ότι η πρωτοκαθεδρία του Πατριάρχη Ρώμης ήταν μόνο τιμητική, και έτσι είχε δικαιοδοσία μόνο πάνω στους Χριστιανούς της Δύσης — και η εισαγωγή του όρου filioque στο Σύμβολο της Νικαίας. Υπήρχαν και άλλοι, λιγότερο σημαντικοί καταλύτες για το σχίσμα, συμπεριλαμβανομένης της διαφοράς στη λειτουργική πρακτική και των συγκρουόμενων αξιώσεων περί της αρμοδιότητας.
Αλλά ακόμα και μετά το 1054 οι φιλικές σχέσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης συνεχίστηκαν. Πρώτοι οι Αυτοκράτορες κατέβαλαν πολλές και επίπονες προσπάθειες επανένωσης. Τα δύο μέρη της χριστιανοσύνης δεν είχαν επίγνωση ακόμη του μεγάλου χάσματος που τους χώριζε, και οι άνθρωποι και στις δύο πλευρές ήλπιζαν ότι οι παρανοήσεις θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν χωρίς μεγάλη δυσκολία. Η διαφωνία παρέμεινε κάτι για το οποίο οι απλοί Χριστιανοί στην ανατολή και τη δύση ήταν κατά μεγάλο μέρος απληροφόρητοι. Ήταν οι σταυροφορίες που κατέστησαν το σχίσμα οριστικό. Εισήγαγαν ένα νέο πνεύμα έχθρας και πικρίας, και έκαναν την πράξη των Αναθεματισμών γνωστή στο λαό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Όταν ο Πάπας «χαράσσει» σύνορα και διαλύει χώρες. Ο ρόλος του Βατικανού