Γράφει ο
Νίκος Παπαναστάσης
Αντισυνταγματάρχης ε.α.
Διαβάσαμε στην επικαιρότητα, ότι ο Ιάπωνας Χίροο Ονόντα έφυγε ήσυχα από τη ζωή ενώ κοιμόταν στο σπίτι του στο Τόκιο σε ηλικία 91 ετών. Καθόλου ασυνήθιστο για έναν υπερήλικα, μόνο που ο πρώην στρατιώτης του αυτοκρατορικού στρατού έζησε κρυμμένος στη ζούγκλα των Φιλιππίνων έως το 1974, πιστεύοντας ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχιζόταν.
Το παραπάνω γεγονός, αποτέλεσε την αφορμή να γυρίσουμε αρκετές δεκαετίες πίσω, και να ανατρέξουμε σε παρόμοιες ηρωικές και συνάμα τραγικές ιστορίες που διαδραματίστηκαν εδώ, στη πατρίδα μας. Ιστορίες που δείχνουν την αυταπάρνηση και το μεγαλείο της πίστης στα ιδανικά των μαχητών των βγαλμένων μέσα απ’ τα σωθικά αυτού του λαού. Ιστορίες που διαδραματίστηκαν, ακριβώς την εποχή που οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι κάθε είδους συνεργάτες των Γερμανών, απολάμβαναν τη «θαλπωρή» του τότε στρατιωτικοπολιτικού κατεστημένου, παρέχοντας τη συνδρομή τους στη κατατρομοκράτηση του λαού μας, στις εκλογικές νοθείες και στη δημιουργία παρακρατικών συμμοριών. Ιστορίες που «δε χωρούν» στο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί κάνουν τους Έλληνες αληθινούς, ασυμβίβαστους πατριώτες.
Ήταν τέλη του Αυγούστου του 1949. Ο Γράμμος και η ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, η προσφυγιά χιλιάδων Ελλήνων. Ένα γιγαντιαίο λαϊκό κίνημα που γιγαντώθηκε μέσα στη ναζιστική κατοχή. Ένα κίνημα που χάρισε στιγμές ανείπωτου ηρωισμού στη νεώτερη ιστορία μας, αμφισβήτησε ένοπλα την αμερικανο – αγγλική ιμπεριαλιστική παρέμβαση στη χώρα μας και ηττήθηκε τελικά απ’ αυτές, τις δραματικά υπέρτερες δυνάμεις.
Οι χιλιάδες αυτοί τίμιοι αγωνιστές που πάλεψαν με τ’ όπλο στο χέρι «για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά», που την ήθελαν «πανανθρώπινη», πήραν το δρόμο της προσφυγιάς και της εξορίας. Δρόμο δύσκολο, πονεμένο και κακοτράχαλο.
Όμως η ιστορία δείχνει ότι η ανιδιοτελής προσφορά ποτέ δε πάει χαμένη. Ο αγώνας αυτών των ανθρώπων ήταν μια παρακαταθήκη κι ένας φάρος για τη συνέχιση του αγώνα απο άλλα μετερίζια. Ο λαός μας, συνέχισε και συνεχίζει να παλεύει ως τις μέρες μας. Τα αιτήματα για ειρήνη, δικαιοσύνη, δημοκρατία και κυρίως για το σταμάτημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, παραμένουν δραματικά ανεκπλήρωτα.
Όμως κάποιοι αντάρτες, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας αρνήθηκαν να παραδοθούν, αρνήθηκαν να παραδώσουν τα όπλα τους. Κρύφτηκαν, περίμεναν και κυρίως ήλπιζαν. Δέχτηκαν την πολύτιμη αλληλεγγύη του υπόλοιπου λαού, καθώς κομμάτι του ήταν κι αυτοί. Τελευταίοι αντάρτες υπήρξαν, οι ηρωικοί Γιώργης Τζομπανάκης και Σπύρος Μπλαζάκης. Κρύβονταν επί 34 ολόκληρα χρόνια, στη περιοχή της Κρήτης Μαδάρες.
Σε απόκρημνες σπηλιές, σε ορεινά κρησφύγετα. Σύμφωνα με ιστορίσεις, ήρθαν σε απόσταση αναπνοής αρκετές φορές με τους διώκτες τους, αλλά πάντα ξεγλιστρούσαν.
Άλλοι αντάρτες της Κρήτης, έμειναν κυνηγημένοι στα βουνά μέχρι το 1962 οπότε αναχώρησαν κρυφά μέσω Αθήνας για την Ιταλία. Ήταν οι Νίκος Κοκοβλής, Παγώνα Κοκοβλή, Αργυρώ Πολυχρονάκη, Σταμάτης Μαριόλης, Γιάννης Λιονάκης και Κωστής Λιονάκης. Ο Νίκος και η Αργυρώ Κοκοβλή (Πολυχρονάκη). Τα στοιχεία της ιστορίας τους περιέχονται στο βιβλίο που έχουν γράψει «Άλλος δρόμος δεν υπήρχε…». Σ’ αυτό το βιβλίο βασίστηκε και η ομώνυμη ταινία – ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη.
Αντίστοιχη ηρωική ιστορία υπήρξε και στην Ικαρία. Εκεί, εννέα αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού παρέμειναν έξι χρόνια στα βουνά του νησιού, έχοντας την αμέριστη στήριξη των ντόπιων κι όχι μόνο των αριστερών, που παρά τη φτώχεια, την απομόνωση και τις διώξεις των χωροφυλάκων, τους εφοδίαζαν με τα απαραίτητα για να ζουν μέχρι το 1955, οπότε αναχώρησαν απ’ το νησί, κρυφά με καΐκι. Τη μεταφορά τους ανέλαβε, μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες φυγάδευσής τους ο Κώστας Μεγαλοοικονόμος, ο οποίος μόλις είχε γυρίσει από εξορία στη Μακρόνησο. Το πλήρωμα στο καΐκι του αποτελούσε η 17χρονη κόρη του Φούλα και ο 18χρονος Νίκος Μοσχοβάκης. Πίσω, φυγαδεύοντας τους αντάρτες στην Αλβανία, άφησε τα άλλα πέντε παιδιά του. Ακολούθησαν ένα επίπονο οδοιπορικό που κατέληξε στη Ρουμανία. Εκεί ύστερα από χρόνια πέθανε ο ηρωικός αυτός καπετάνιος, χωρίς να ξαναγυρίσει στην αγαπημένη του πατρίδα την Ικαρία. Οι ασυμβίβαστοι αυτοί ηρωικοί αντάρτες, ήταν οι : Βασίλης Φρουζές, ο Γιάννης Τσερμέγκας, ο Φίλιππος Μαυρίκης, ο Στρατής Τσαμπής, ο Στέφανος Παπαγεωργάκης, ο Αντώνης Καλαμπόγιας, ο Κώστας Λίτσας, ο Δημήτρης Μπάφας, ο Χαράλαμπος Γκότζιος.
Διαβάστε ακόμη:
Πέθανε ο Ιάπωνας ήρωας πολέμου Χίροο Ονόντα
‘Εχουμε και «μαύρες σελίδες» στην ιστορία μας που πρέπει να διαβάσουμε – Ήρωες αλλά και δωσίλογοι