* Του Κώστα Σαρικά
Την ώρα που το Πολεμικό Ναυτικό βρίσκεται στην πλέον κρίσιμη χρονικά καμπή και ενώπιον αποφάσεων που θα καθορίσουν το μέλλον του για τις επόμενες δεκαετίες, παγκόσμια είναι πλέον η ανησυχία για ανατροπή της ναυτικής ισορροπίας δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο με ότι αυτό συνεπάγεται για τις τουρκικές διεκδικήσεις.
Το τελευταίο αναλυτικό άρθρο του πρακτορείου Bloomberg περιγράφει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την πρόθεση που δείχνει η Τουρκία να εξασφαλίσει απόλυτη ναυτική υπεροχή στην ευρύτερη περιοχή προκειμένου να εξασφαλίσει αδιαμφισβήτητη κυριαρχία στις θαλάσσιες ζώνες πολύ μακριά από τις ακτές της και ταυτόχρονα να «πλασαριστεί» μεταξύ των παγκόσμιων ναυτικών δυνάμεων.
Η «οροφή» των 209 πολεμικών πλοίων την οποία «σημαδεύουν» οι γείτονες και μάλιστα με μπαράζ εγχώριων ναυπηγήσεων καταδεικνύει ότι η Τουρκία έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη μη υπολογίζοντας το κόστος. Τα 45 δισεκατομμύρια δολάρια που προορίζει για αμυντικές δαπάνες το 2025 με αύξηση μάλιστα κατά 11% σε σχέση με την χρονιά που προηγήθηκε αποτελούν τη μέγιστη απόδειξη για το εξοπλιστικό «ράλι» των γειτόνων. Το γεγονός πάντως ότι το 80% των εξοπλιστικών δαπανών αφορούν οπλικά συστήματα που κατασκευάζονται στην Τουρκία «πιστώνεται» στα επιτεύγματα του Ταγίπ Ερντογάν και αποτελεί αποτέλεσμα συστηματικού σχεδίου το οποίο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες.
Έπειτα από την κατασκευή μη επανδρωμένων UCAV όπως το Bayraktar, το οποίο ήδη γνωρίζει σημαντική εξαγωγική επιτυχία, οι γείτονες στοχεύουν σε μαζική κατασκευή με επανδρωμένων θαλάσσιων USV τα οποία όπως όλα δείχνουν θα βρεθούν στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος τα επόμενα χρόνια. Και όπως ήδη ο πόλεμος στην Ουκρανία ανέδειξε την τεράστια συμβολή των UCAV επί του πεδίου επιχειρήσεων στην ξηρά, οι αναλυτές προβλέπουν ανάλογα καθοριστικό ρόλο των USV σε ενδεχόμενη σύγκρουση στη θάλασσα. Και ειδικά σε κλειστές θάλασσες όπως το περιβάλλον επιχειρήσεων στο Αιγαίο όπου οι τουρκικές ακτές βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση από τα ελληνικά νησιά.
Όμως η Τουρκία όχι μόνο δεν περιορίζεται στην κατασκευή USV αλλά αντίθετα προχωρά στη ναυπήγηση μεγάλων Μονάδων Επιφανείας. Ήδη επιχειρεί το ελικοπτεροφόρο TCG «ANADOLU», σε εξέλιξη βρίσκεται η ναυπήγηση φρεγατών, ενώ ο σχεδιασμός προβλέπει την κατασκευή τόσο αντιτορπιλικών με δυνατότητες αεράμυνας περιοχής όσο και υποβρυχίων, αλλά ακόμα και αεροπλανοφόρου. Όλα τα νεότευκτα πλοία και υποβρύχια εγχώριας ναυπήγησης πρόκειται να εξοπλιστούν με οπλικά και ηλεκτρονικά συστήματα «made in Turkey» καθώς το «reverse engineering» των γειτόνων φαίνεται να λειτουργεί υποδειγματικά. Σε κάθε εξοπλιστικό πρόγραμμα προμήθειας οπλικών συστημάτων εκτός χώρας, η Τουρκία ζητά είτε συμπαραγωγή είτε εμπλοκή σε μεγάλο ποσοστό της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Με αυτά τα δεδομένα και αν συνυπολογίσει κάποιος τους ρυθμούς με τους οποίους προχωρά το εξοπλιστικό πρόγραμμα της Ελλάδας όσον αφορά την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού, είναι κατανοητό ότι τα επόμενα χρόνια η αριθμητική υπεροπλία των γειτόνων σε πλοία θα υπερκαλύπτει το ποιοτικό πλεονέκτημα που θα φέρει στον ελληνικό Στόλο η απόκτηση των φρεγατών Belharra.
Σε βάθος χρόνου δε η ανισορροπία δυνάμεων δείχνει να γίνεται όλο και πιο έντονη καθώς όλα τα υπόλοιπα εξοπλιστικά προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού δείχνουν να καθυστερούν δραματικά με πρώτο αυτό του εκσυγχρονισμού των φρεγατών ΜΕΚΟ. Επιπλέον καμία εξέλιξη δεν φαίνεται να υπάρχει για άμεση απόκτηση άλλων καινούργιων Μονάδων Επιφανείας.