*Του Κώστα Σαρικά
Η απόφαση της Τουρκίας να στραφεί για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό μαχητικό, το Eurofighter Typhoon, καταδεικνύει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την αγωνία του Αεροπορικού Επιτελείου της γείτονος για την αλλαγή συσχετισμών στην περιοχή σε ότι αφορά την αεροπορική ισχύ.
Με την απόκτηση από την Πολεμική μας Αεροπορία των γαλλικών μαχητικών Rafale και την συμφωνία για αγορά 20 συν 20 stealth αεροσκαφών F-35 να έρχονται ως συνέχεια της αναβάθμισης 83 F-16 σε διαμόρφωση Viper, η ΤuAF βρέθηκε σε «vertigo», καθώς είχε προηγηθεί η αποπομπή της Τουρκίας από το πρόγραμμα των F-35 και ενώ η Άγκυρα στόχευε σε απόκτηση 100 μαχητικών 5ης γενιάς.
Το ενδιαφέρον της Τουρκίας για τα Eurofighter Typhoon έδειχνε ότι αποτελούσε κίνηση πίεσης προς τις ΗΠΑ, οι εξελίξεις – αν δεν προκύψει αλλαγή στάσης της Ουάσιγκτον έπειτα από την εκλογή Τραμπ – παραπέμπουν σε απόφαση για απόκτηση των ευρωπαικής κατασκευής μαχητικών.
Με τη Γερμανία να δείχνει πλέον διατεθειμένη να άρει τις επιφυλάξεις της και να ξεκινήσει τις διαδικασίες προς μια συμφωνία ,καθώς οι πληροφορίες αναφέρουν ότι οι τρεις υπόλοιπες χώρες του «consortium», Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία και Ισπανία έχουν δώσει το «πράσινο φως».
Αν τελικά η Τουρκία προχωρήσει σε σύμβαση για την απόκτηση Eurofighter Typhoon είναι πολύ πιθανό να αποτελεί την τελευταία χώρα που προχωρά στην απόκτηση του συγκεκριμένου μαχητικού, καθώς οι πληροφορίες να αναφέρουν ότι εξετάζεται να σταματήσει η γραμμή παραγωγής έως το 2030. Εκτός από τις τέσσερις χώρες του «consortium» παραγωγής των Eurofighter, έχουν επιπλέον αποκτήσει τέσσερα κράτη του Περσικού Κόλπου – Κουβέιτ, Κατάρ, Σαουδική Αραβία και Κατάρ – αλλά και η Αυστρία.
Συνολικά, έως τώρα έχουν κατασκευαστεί 592 Eurofighter, ενώ πλέον καμιά άλλη χώρα δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για την απόκτηση του συγκεκριμένου μαχητικού. Κύρια αιτία το πολύ υψηλό κόστος συντήρησης και υποστήριξης του αεροσκάφους, όπως δείχνουν οι πολύ χαμηλές διαθεσιμότητες που έχουν οι χρήστες του. Αντίθετα, παρατηρείται μαζική στροφή προς το 5ης γενιάς μαχητικό F-35, ειδικά από τις ευρωπαϊκές χώρες μεταξύ των οποίων και οι κατασκευάστριες του Eurofighter, ενώ για τα μαχητικά 4,5ης γενιάς το ενδιαφέρον στρέφεται στα F-16 Viper και στα Rafale.
Το Αεροπορικό Επιτελείο παρακολουθεί τις κινήσεις των γειτόνων και σταθμίζει όλα τα δεδομένα σε ενδεχόμενη απόκτηση από την Τουρκία έως και 40 Eurofighter σε συνδυασμό με το εξοπλιστικό «πακέτο» των 40 καινούργιων και των 80 αναβαθμισμένων F-16 Viper.
Όπως τονίζεται, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ισχυρό μαχητικό, το οποίο όμως ακόμα και έπειτα από την ενσωμάτωση του ραντάρ AESA υπολείπεται σημαντικά του Rafale στον ηλεκτρονικό πόλεμο και στο σύστημα αυτοπροστασίας. Πόσο μάλλον όταν το Rafale συνεχώς αναβαθμίζεται και οι νέες του εκδόσεις αποτελούν εντελώς διαφορετικά αεροσκάφη σε σχέση με τις αρχικές, τόσο στον εντοπισμό στόχων, στις δικτυοκεντρικές δυνατότητες αλλά και στη δυνατότητα μεταφοράς ισχυρών όπλων.
«Κλειδί» αποτελούν οι πανίσχυροι πύραυλοι αέρος-αέρος Meteor, τους οποίους ήδη διαθέτουν και εκπαιδεύονται στη χρήση τους τα Rafale της 332 Πολεμικής Μοίρας «ΓΕΡΑΚΙ». Η αποδέσμευση των Meteor στην Τουρκία σε περίπτωση απόκτησης των Typhoon Eurofighter περνά από τη Γαλλία, καθώς πρέπει και το Παρίσι να δώσει το «οκ» για την πώληση Meteor, οι οποίοι κατασκευάζονται από τη MBDA. Το Σύμφωνο Ελλάδας – Γαλλίας και η εν γένει στάση που έχει το Παρίσι απέναντι στην Άγκυρα, κάθε άλλο παρά αισιοδοξία μπορούν να επιφέρουν στην Τουρκία.
Άλλωστε, η Άγκυρα απέχει από τα γαλλικά όπλα σε αντίθεση με την Αθήνα που έχει μακρά παράδοση, πόσο μάλλον έπειτα από την απόκτηση των μαχητικών Rafale και των φρεγατών Belharra. Με άλλα λόγια, τα Typhoon Εurofighter χωρίς Meteor μάλλον προβλήματα θα προσθέσουν στην τουρκική αεροπορία, η οποία θα πρέπει να μάθει και να υποστηρίξει με μεγάλο κόστος ένα άγνωστο μαχητικό, άγνωστης για αυτήν κουλτούρας. Μόνο «πονοκέφαλο» δεν προκαλεί στην Πολεμική μας Αεροπορία που θα την περιμένει πάνω από το Αιγαίο με τον «φονικό» συνδυασμό F-35 / Rafale / Viper.
