Του ΑΝΕΣΤΗ ΤΣΟΥΚΑΡΑΚΗ
Αντισυνταγματάρχης (ΣΔΓ)
Πρόεδρος ΣΥΣΜΕΔ
Το μόνιμο στρατιωτικό προσωπικό των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ως ενταγμένο στο σύνολο των πολιτών που ζουν και εργάζονται στη Χώρα μας, υπέστη πρώτο απ΄ όλους τους εργαζόμενους, την τελευταία διετία, μια άνευ προηγουμένου επίθεση στο, υπολειπόμενο έναντι των λοιπών, εισόδημά τους που κυμάνθηκε μειωμένο από 25 έως και 30%.
Υπενθυμίζεται ότι οι Έλληνες στρατιωτικοί, όπως επίσημα ανακοινώθηκε αλλά και πανηγυρικά αποκαλύφθηκε, μετά από όχληση του Συνδέσμου Υποστήριξης και Συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων (www.sysmed.gr ), με έγγραφα των αρμοδίων προς τούτο φορέων, ήταν και εξακολουθούν να είναι από τους χαμηλότερα αμειβόμενους υπαλλήλους που πληρώνονται από το Δημόσιο.
Δεν αποζημιώνονται για την πέραν του υποχρεωτικού ωραρίου εργασία τους, η οποία πλέον έχει καταστεί συνήθης πρακτική.
Δεν αποζημιώνονται για την εργασία τους τα Σαββατοκύριακα και τη συμμετοχή τους σε πολυήμερες, επικίνδυνες και επώδυνες ασκήσεις. Δεν αποζημιώνονται για τις ατελείωτες άυπνες ώρες εκτέλεσης διατεταγμένης υπηρεσίας σε κρίσιμα ζωτικά σημεία της Χώρας, αλλά και σε σημεία αυξημένης ευθύνης, προκειμένου οι πολίτες να νοιώθουν το αίσθημα της ασφάλειας και της ανεξαρτησίας.
Δεν αποζημιώνονται για τις ατελείωτες ώρες εκτέλεσης υπηρεσιών – βαρδιών, με τις όποιες άνισες διακρίσεις.
Δεν αποζημιώνονται, κατά τα πρέποντα και αναλογούντα, για τη συμμετοχή τους στις πληθώρες αποστολές εκτός Ελληνικών συνόρων. Υφίστανται άδικες μεταθέσεις, ως εσωτερικοί «μετανάστες» στη Χώρα τους, κάθε 2 με 3 χρόνια, άνιση μεταχείριση και αντιμετώπιση μεταξύ τους (εξαρτώμενη από ίδιο όφελος συγκεκριμένων προσώπων, κομματική υποταγή και ρουσφέτι). Διατηρούν, προκειμένου να υπάρξει η στοιχειώδης οικογενειακή ισορροπία, η ενότητα και οι πρέποντες δεσμοί τέκνων και γονέων, 2 με 3 νοικοκυριά. Υπολείπονται δικαιωμάτων, τα οποία συρρικνωμένα προσπαθούν, χρονοβόρα, να τα ανακτήσουν δια της δικαστικής οδού.
Το τελευταίο διάστημα θεσπίστηκαν διοικητικά μέτρα που φέρεται, διαφημιζόμενα δε, να ανακουφίζουν τους Έλληνες στρατιωτικούς, προφανώς (και μόνο) για την ως άνω επίθεση που δέχτηκαν, αλλά και ως αντιστάθμισμα για τη νέα σχεδιασμένη επερχόμενη πιο δυσβάσταχτη όμοια (επίθεση). Τα μέτρα όμως αυτά ανακούφισαν ή όχι; Μέτρα τα οποία σχεδιάζονται και επιβάλλονται χωρίς να ερωτώνται αυτοί στους οποίους θα επιβληθούν (όντες απεγκλωβισμένοι όμως από την οποιαδήποτε εξάρτηση), μάλλον δεν έχουν μέλλον. Μέτρα τα οποία αντικαθιστούν όμοιά τους ευμενέστερα, μάλλον δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως «μέτρα ανακούφισης» Εκ των υστέρων, και αφού το προσωπικό έχει καταπονηθεί με τα πειράματα, αναδεικνύονται οι ατέλειες και οι παθογένειες, και το σύστημα τρέχει να διορθώσει τα αδιόρθωτα. Ας θυμηθούμε τον αγώνα που κάθε χρόνο δίνουν εκατοντάδες υπό μετάθεση Έλληνες στρατιωτικοί να ετοιμάσουν ψυχολογικά τις οικογένειές τους, ιδίως δε τα ανήλικα παιδιά τους, για το νέο «ωραίο» χώρο εργασίας των πατεράδων ή μανάδων τους, το νέο «ωραίο – φανταστικό» περιβάλλον που θα μεγαλώσουν και θα ζήσουν. Ας θυμηθούμε τον αγώνα που κάθε χρόνο δίνουν εκατοντάδες υπό μετάθεση Έλληνες στρατιωτικοί να πείσουν τόσο το μηχανισμό του ίδιου του Υπουργείου τους, όσο, και κατ΄ επέκταση, το μηχανισμό άλλων Υπουργείων στην περίπτωση συνυπηρέτησης με δημοσίους υπαλλήλους (ιδέτε ιδίως φέτος συνυπηρέτηση με εκπαιδευτικούς) για την ιδιόμορφη αυτή ανάγκη συνυπάρξεως των γονέων στρατιωτικών μεταξύ τους και με τα παιδιά τους, η οποία θα έχει ως συνεπακόλουθο αποτέλεσμα την απρόσκοπτη και απεπηρέαστη εκτέλεση του καθήκοντός τους. Η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία εκείνου του ικανού, ισχυρού και ακλόνητου ψυχολογικού υπόβαθρου και επιπέδου που πρέπει να βρίσκεται ο κάθε Έλληνας στρατιωτικός προκειμένου να αφοσιωθεί πλήρως στα καθήκοντά του, μακριά από προβληματισμούς και σκέψεις που θα επηρεάσουν δυσμενώς το αξιόμαχο.
Η διόρθωση πάλι, των όποιων μέτρων, δεν θα έχει μέλλον εάν δεν αποβληθεί η δυσκαμψία του παρελθόντος, εάν δεν αποβληθεί η κακή νοοτροπία και η σκέψη του «κλείνω τα αυτιά μου», «στρατιωτικός είσαι και θα κάνεις αυτό που σου λέω», «μη μιλάς, μη γελάς». Ο σχεδιασμός των όποιων μέτρων, η εφαρμογή τους και ο εγκλωβισμός του συνόλου του μονίμου στρατιωτικού προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων σε αυτά, υπό το παραπάνω πρίσμα, μόνο δυσχέρειες θα δημιουργήσουν, απογοήτευση και αγανάκτηση. Η συσσώρευση της αγανάκτησης όμως που θα οδηγήσει άραγε; Ποια θα είναι τα αποτελέσματα και ιδίως για τις Ένοπλες Δυνάμεις;
Ήδη η ζωή του κάθε Έλληνα πολίτη, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων στρατιωτικών, έχει γίνει ένα καλά σχεδιασμένο και σκηνοθετημένο θρίλερ με πρωταγωνιστές, κομπάρσους και ρόλους, που επιβάλλονται κατά το δοκούν και συλλήβδην. Λαβύρινθος με είσοδο και χιλιόμετρα περπάτημα, ανηφόρες και κατηφόρες, που όταν καταφέρεις να τα περπατήσεις πέφτεις σε αδιέξοδο και απογοητεύεσαι. Ζωή, πλέον, χωρίς όραμα, στόχους και ελπίδα. Χωρίς το καλύτερο αύριο, έτσι όπως το σχεδιάσαμε στα παιδικά μας όνειρα, όπως το οραματιστήκαμε παίζοντας στις «ελεύθερες» «ανυπότακτες» γειτονιές μας, με τον περήφανο Ελληνικό «ήλιο» οδηγό μας.
Έτσι όμως πρέπει να είναι; Έτσι πρέπει να είναι οι Έλληνες στρατιωτικοί; Ποιοι τους ωθούν εκεί και για ποιο λόγο; Γιατί κρύβονται; Τι φοβούνται; Άραγε είναι φόβος ή συναίσθηση και για τί; Έτσι πρέπει να συμπεριφέρονται στους Έλληνες στρατιωτικούς; Τι έπραξαν και για τί τους τιμωρούν; Άραγε τους θέλουν δυνατούς ή αδύναμους; Φίλους – συμπαραστάτες ή εχθρούς; Συνοδοιπόρους ή μοναχικούς;
Ερωτήματα χιλιάδων Ελλήνων στρατιωτικών, χωρίς προφανώς απάντηση. Απάντηση έμπρακτη όμως. Όχι ξύλινη, ρητορική. Με το χέρι στην καρδιά και τη γλώσσα στο μυαλό.
