του Αντισυνταγματάρχη (ΣΔΓ) Α. Τσουκαράκη
Τόσο με βάση το Σύνταγμα όσο και με τις καταστατικές προβλέψεις των, ήδη, νόμιμα συσταθέντων Ενώσεων των στρατιωτικών, ο στρατιωτικός απαγορεύεται να ασκεί προπαγάνδα υπέρ ή κατά πολιτικών κομμάτων.
Μπορεί όμως να εκφράσει την άποψή του ως πολίτης μιας ευνομούμενης και δικαιοκρατούμενης Χώρας; Μπορεί να συμμετάσχει σε τοπικό σύλλογο ανάδειξης τοπικών προβλημάτων; σε επιστημονικό σύλλογο; στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του σχολείου των παιδιών του; σε πολιτιστικό σύλλογο; στην περιφερειακή Ένωση στρατιωτικών που υπάρχει στην έδρα της Μονάδας όπου υπηρετεί; να συμμετάσχει (ο Υπαξιωματικός) στην εκλογική διαδικασία των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών; Μπορεί να τοποθετηθεί για θέματα που αφορούν τον ίδιον ως πολίτη, την οικογένειά του, τη ζωή του στη γειτονιά που ζει ή ακόμη και για όσα επηρεάζουν την εργασία του, το εργασιακό του περιβάλλον; Η απάντηση σε όλα είναι αδιαμφισβήτητα ναι. Για όλα μπορεί να εκφράσει ελεύθερα και με Συνταγματική προστασία τις απόψεις του, αρκεί η διατύπωση της άποψης αυτής να μην ξεπερνά το προσήκον μέτρο, να μη στρέφεται κατά του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας και να μην αναφέρεται στο απόρρητο και στις επιχειρησιακές δυνατότητες των Ενόπλων Δυνάμεων. Και μάλιστα χωρίς την άδεια της Υπηρεσίας, όπως κατά καιρούς έχει δεχτεί η Ελληνική δικαιοσύνη, παρ΄ ότι αυτό δεν έχει ενσωματωθεί, ακόμη, στα κανονιστικά κείμενα της Υπηρεσίας.
Ωστόσο η πολιτεία, τεχνηέντως από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, φέρεται να διατήρησε το δικαίωμα αυτό κρυφό από τα στελέχη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στα οποία διοχέτευσε την τρομοκρατία και τον εκφοβισμό, μέσω της ενεργοποίησης της πειθαρχικής διαδικασίας, ακόμη και για παραπτώματα που η δικαιοσύνη έχει ήδη αποφανθεί και δικαιώσει τους προσφεύγοντες.
Σήμερα, με την ύπαρξη των Περιφερειακών Ενώσεων, το ταμπού αυτό φαίνεται να σπάει και ο στρατιωτικός αφενός απελευθερωμένος και αφετέρου με τη νομική ομπρέλα των Ενώσεων να εκφράζεται για ό,τι μπορεί να τον απασχολεί. Από το πιο απλό θέμα σε τοπικό επίπεδο, μέχρι και το πιο σύνθετο στο εργασιακό του περιβάλλον.
Οι πολιτικοί βλέποντας να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους και μια δεξαμενή ανθρώπων που κατά την άποψη τους ήταν στο πλευρό τους, ως αμίλητα και ακούνητα στρατιωτάκια επί των οποίων μπορούσαν ως πειραματόζωα να κάνουν ό,τι θέλουν, ψάχνουν αγωνιωδώς να βρουν άλλους τρόπους συσπείρωσης. Ωστόσο, «είναι αργά πια για δάκρυα Στέλλα». Το γυαλί φαίνεται ότι έχει ραγίσει και δύσκολα μπορεί να κολλήσει, πλέον. Οι στρατιωτικοί αποκτώντας δυναμική φωνή ξύπνησαν. Ο επίπλαστος γυάλινος παραδεισένιος κόσμος που τους ενέταξαν κατέρρευσε, εξαφανίστηκε. Φάνηκε, πλέον, η αληθινή πραγματικότητα και το πρόσωπο όλων των συμπαραστατών.
Οι Ενώσεις δυναμώνουν και πληθαίνουν. Οι στρατιωτικοί συσπειρώνονται, ενώνονται. Η πολιτεία, όμως, συνεχίζει να κωφεύει. Τι κι αν ζητήσαμε συνάντηση δεκάδες φορές; Αγνόηση και περιφρόνηση. Άρα, τί απομένει; Τί δεν θέλουν; Την ενότητα με τους πολίτες. Με τους πολλούς. Ε, αυτό θα κάνουμε. Και πολύ σύντομα, μάλιστα. Θα γίνουμε εκατοντάδες χιλιάδες. Θα ενωθούμε όλοι μαζί. Φοβόμαστε; Όχι βέβαια. Τι να φοβηθούμε; Να συζητήσουμε με τους συμπολίτες μας να φοβηθούμε; Τι έχουμε να κρύψουμε; Τίποτα δεν έχουμε να κρύψουμε. Άλλοι κρύβουν και κρύβονται.