Η είδηση του θανάτου του σκόρπισε θλίψη σε μεγάλο μέρος του λαού της Βενεζουέλας. Ο Τσάβες -με τον κόκκινο μπερέ- ήταν αγαπητός και στο λαό (στην πλειοψηφία) και στο στράτευμα (κυρίως), γι’ αυτό και εκτός του 2002 όταν ανατράπηκε για μια μέρα, δεν είχε την τύχη άλλων ηγετών της Λατινικής Αμερικής.
Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ίσως η πιο τρανή απόδειξη ότι ένας στρατιωτικός μπορεί να σταθεί στο πλευρό του λαού του και να θέσει τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας του εκεί που είναι η παραγματική τους θέση: δίπλα στους πολίτες κι όχι απέναντί τους.
Όχι ότι απέφυγε τον “πειρασμό” της κατάληψης της εξουσίας με τα όπλα.
Το 1983 ίδρυσε το Μπολιβαριανό Επαναστατικό Κίνημα 200 (MBR-200). Στις 4 Φεβρουαρίου 1992, έκανε απόπειρα πραξικοπήματος κατά του προέδρου Κάρλος Άντρες Πέρες. Απολογισμός: 18 νεκροί και 60 τραυματίες. Επανέλαβε την προσπάθεια στις 4 Νοεμβρίου του 1992. Τότε, κατάφερε να καταλάβει το κτίριο της κρατικής τηλεόρασης. Αλλά το πραξικόπημα είχε διάρκεια δυο ωρών.
Ο Τσάβες αποφάσισε να παραδοθεί, με τον όρο να του επιτρέψουν να απευθυνθεί, και εκείνος (όπως ο τότε πρόεδρος Κάρλος Αντρές Πέρες), στο λαό. Ο νεαρός συνταγματάρχης, με τον κόκκινο μπερέ του αλεξιπτωτιστή ανέλαβε την πλήρη ευθύνη του κινήματος. Το διάγγελμά του στην τηλεόραση ήταν ένας πολιτικός θρίαμβος. Έμεινε στη φυλακή δυο χρόνια πριν πάρει αμνηστία από τον πρόεδρο Ραφαέλ Καλδέρα.
Μετά την αποφυλάκισή του, αναγέννησε το MBR και το έκανε πολιτικό κόμμα με το όνομα «Κίνημα για την Πέμπτη Δημοκρατία» (MVR).
Θριάμβευσε και έμεινε στην εξουσία 14 χρόνια.
Ήταν αγαπητός στα λαϊκά στρώματα γιατί προχώρησε σε ενθικοποιήσεις, αναδιανομή της γης και των κερδών από το πετρέλαιο, ενώ «έχτισε» το προφίλ του πάνω σε κοινωνικά προγράμματα για την υγεία, την εκπαίδευση και τη στέγαση.
Όχι ότι τα έλυσε όλα.
Η φτώχεια και η ανεργία δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη Βενεζουέλα, ενώ δεν κατάφερε να ελέγξει τον πληθωρισμό.
Απέδειξε ωστόσο ότι η θέση του στρατιωτικού πρέπει σε μια κοινωνία να είναι δίπλα στους αδύναμους και αδικημένους. Φορώντας κόκκινο μπερέ…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ