Η μακρόχρονη ιστορία της 348 ΜΤΑ είναι -πολύ ταιριαστά- ένα κολάζ φωτογραφιών… Αν και δύσκολα καταλαβαίνει κανείς πόση προσπάθεια, θυσίες και ενέργεια χρειάσθηκε για να γίνει η Μοίρα το «όπλο» που γνωρίζουμε σήμερα, η αποφασιστικότητα στο βλέμμα των αεροπόρων που ατενίζουν τον φακό στις παλιές φωτογραφίες λέει πολλά περισσότερα.
Από την στιγμή που η Αεροπορία δεν διέθετε το 1953 εξειδικευμένα αναγνωριστικά τζετ, έξι «συνηθισμένα» αεροσκάφη δίωξης/βομβαρδισμού F-84G τροποποιήθηκαν ώστε να φέρουν μια κατακόρυφη κάμερα στην εξωτερική δεξαμενή καυσίμου του αριστερού φτερού. Το τμήμα της τροποποιημένης δεξαμενής απ’ όπου «έβλεπε» η Κ-24 των 51,5 ιντσών στα «φωτογραφικά» Thunderjet ήταν περιστρεφόμενο, μετατρέποντας, αναλόγως των απαιτήσεων της εκάστοτε αποστολής, την κάμερα από πρόσθια σε αριστερή λοξή. Η δε ρύθμιση γινόταν χειροκίνητα από το προσωπικό εδάφους πριν την απογείωση.
Η πρώτη δοκιμαστική πτήση έγινε στις 10 Σεπτεμβρίου 1953 με τον Διοικητή του 348ου Σμήνους Αναγνωρίσεως, Υποσμηναγό (Ι) Αλέξανδρο Παπανικολάου, στα χειριστήρια. Η πρώτη επιχειρησιακή αποστολή πραγματοποιήθηκε στις 24 του μηνός, πάλι από τον Διοικητή του Σμήνους. Τον Μάιο του ’55, το 348ο Σμήνος Αναγνωρίσεως αναβαθμίζεται σε Μοίρα και εξοπλίζεται με Lockheed RT-33Α, τα πρώτα «αληθινά» αναγνωριστικά τζετ της Αεροπορίας.
Ουσιαστικά ένα εκπαιδευτικό Τ-33 με τροποποιημένο ρύγχος για την τοποθέτηση φωτομηχανών και «black boxes» ηλεκτρονικών να καταλαμβλανουν την θέση του δεύτερου (πίσω) καθίσματος, τα RT-33A δεν διέφεραν στον χειρισμό από τις απλές «Δασκάλες». Αυτό που έκανε τα RT-33A να ξεχωρίζουν ήταν οι κάμερες μπροστά, τα «μάτια» του αεροπλάνου.
Βάσει των εμπειριών από την επιχειρησιακή δράση των RF-80 στον πόλεμο της Κορέας, η Lockheed είχε σχεδιάσει τα RT-33A ώστε να φέρουν μια ποικιλία φωτομηχανών στο ειδικά μονωμένο ρύγχος για την προστασία των φωτομηχανών και των φιλμ στις φωτοαποθήκες από ακραίες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας.
Οι Κ-14, Κ-17, K-18, Κ-22 (σε διαμόρφωση «dicing», vertical, side oblique ή σε διάταξη split-vertical) και Κ-38 ήταν μερικές από τις κάμερες που μπορούσε να αξιοποιήσει ο τύπος σε διάφορους συνδυασμούς. Η λήψη φωτογραφιών με την λοξή μετωπική γινόταν με την βοήθεια ενός σκοπευτικού μπροστά ενώ η φωτογράφιση με τις λοξές πλευρικές εκτελείτο με τον πιλότο να υπολογίζει εμπειρικά την γωνία λήψης της κάμερας και την θέση των πτερύγων, πετώντας το αεροπλάνο κατά τρόπο ώστε να καλύπτεται η περιοχή ενδιαφέροντος.
Τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, περιοχές ενδιαφέροντος –και μάλιστα άκρως απόρρητου– υπήρχαν και εκτός ελληνικής επικρατείας. Σύμφωνα με τον διατελέσαντα Μοίραρχο της 348 ΜΤΑ, Αντιπτέραρχο (Ι) ε.α Γεώργιο Βαγιακάκο, οι αναγνωριστικές αποστολές πλησίον των συνόρων με την Αλβανία και την Βουλγαρία καταγράφονταν απλώς ως «τοπικές». Τα αεροσκάφη που εκτελούσαν αυτές τις υψηλά διαβαθμισμένες αποστολές κρυφοκοιτάζοντας πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα πετούσαν χωρίς διακριτικά, φέροντας μόνο αριθμό σειράς στο κάθετο σταθερό. Αυτό αρκούσε…
